Μιχάλης Ρίζος

 Μόνο με αντιπολίτευση εκτός πλαισίου τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν από το… εφικτό στο χειρότερο

Πάμε προς τις εκλογές της 25 Ιούνη σε ένα κλίμα άκρως υποτονικό, χαμηλών προσδοκιών, φοβικό και ως έναν βαθμό μοιρολατρικό. Κανείς δεν πανηγυρίζει για το αποτέλεσμα των πρώτων εκλογών, ούτε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του Μητσοτάκη που του έδωσαν «περήφανη νίκη» απέναντι στην πιο συναινετική αντιπολίτευση των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Το λαϊκό ένστικτο είναι αλάνθαστο. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία γνωρίζουν πολύ καλά σε τι περιπέτειες (ακόμα μεγαλύτερες) θα μπουν από την επόμενη μέρα. Η υπεροπλία της ΝΔ, η ισχυρή παρουσία της ακροδεξιάς, προαναγγέλλουν ηχηρά την κλιμάκωση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Από την άλλη η οργανική ενσωμάτωση πολλών δυνάμεων που καπηλεύονται τον τίτλο του «προοδευτικού-αριστερού» στο αντιδραστικό, υπερδεξιό καθεστώς της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της επενδυτικής κερδοφορίας, υπογραμμίζουν δραματικά το κενό όχι απλά μιας αντιπολίτευσης στη δεξιά επέλαση αλλά μιας ανατρεπτικής, επαναστατικής, εργατικής αριστεράς απέναντι στον δολοφονικό, ολοκληρωτικό καπιταλισμό των ημερών μας.

Εμείς το λέμε καθαρά: Ο πολιτικός συσχετισμός θα γίνεται όλο και πιο δυσμενής, παρά τις υπαρκτές αντιστάσεις και τους αγώνες, όσο οι μαχόμενες δυνάμεις, ο κόσμος που δεν συμβιβάζεται ούτε ανέχεται να ζει με τα αποφάγια από τα κέρδη του κεφαλαίου, οι αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής πάλης, παλιότεροι και νεότεροι, δεν υπερβούν την «αντιπολίτευση» εντός του πλαισίου για μια ανατροπή εκτός πλαισίου. Η πρώτη και ίσως η πιο ζωτική ανάγκη για ψήφο, πολιτική στήριξη και μετωπική ανάπτυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ακριβώς για να μείνει ζωντανή, ελπίδα και υλική δύναμη για τους κάτω, φόβος και εφιάλτης για τους κυβερνώντες κάθε είδους, η αντικαπιταλιστική αριστερά, ο πολιτικός στόχος της συνολικής ρήξης, ανατροπής, επανάστασης, η μοναδική πρόταση εξουσίας για την εργατική τάξη.

Ο στόχος αυτός δεν είναι μόνο διακηρυκτικός. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί για ψήφο και πολιτική στήριξη διότι μεταφράζει τη στρατηγική στόχευση σε πρόγραμμα πάλης και τακτικών ρήξεων με τους πυλώνες του συστήματος. Απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις που σκοτώνουν, στα Τέμπη, στη Ζώνη, στην Κω και στη Ν. Μάκρη, απαντάμε με πάλη για απόκρουσή τους για εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο, από τη σκοπιά της δημόσιας, κοινωνικής ιδιοκτησίας. Απέναντι στα κέρδη που καθηλώνουν τους μισθούς, καταργούν ΣΣΕ, απογειώνουν την ακρίβεια απαντάμε με την κατάργηση των κινήτρων που τα γιγαντώνουν, των νόμων που απαλλάσσουν τους ιδιοκτήτες από φόρους και εισφορές, απαντάμε με την αύξηση των μισθών και τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας. Δεν πάμε να βρούμε τη λύση στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους(!), αλλά στον γενικό πανεργατικό αγώνα, με οργανωτή τις ταξικές δυνάμεις, τα σωματεία βάσης και τις συνελεύσεις, όχι την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ. Απέναντι στις πολεμικές δαπάνες, που στερούν κρίσιμους πόρους για υγεία, παιδεία, πολιτισμό, κοινωνικό εισόδημα δεν ψάχνουμε να βρούμε ιδιοκτήτη –ΝΑΤΟϊκό ή εθνικοαστικό– αλλά ζητάμε ξεκάθαρα το μπλοκάρισμα τους, γιατί εξυπηρετούν ενιαία τα «κυριαρχικά δικαιώματα» της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, συμβάλλουν στην καθημερινή σφαγή των μεταναστών στους φράχτες του «πολιτισμένου κόσμου». Απέναντι στην ΕΕ των πλουσίων απαντάμε με γραμμή ρήξης με τις ντιρεκτίβες και τα χρηματιστήρια της, τις τράπεζες και τα «χρηματοδοτικά εργαλεία» της, το δημοσιονομικό σφαγείο και τη χρεομηχανή της, τη νομισματική της πολιτική. Απέναντι στην καταστολή, τον κρατικό ολοκληρωτισμό, τον φασισμό, τη χριστεμπορία, τον μισογυνισμό, την ομοφοβία, τον ανορθολογισμό απαντάμε με τον εργατικό πολιτισμό, τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, την ισότητα και ελευθερία για όλους τους καταπιεσμένους. Απαντάμε με το πιο «θετικό» πρόταγμα της εποχής μας, την κομμουνιστική απελευθέρωση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όμως ζητάει την ψήφο και την πολιτική ενίσχυση και ως απάντηση για το άμεσο πολιτικό ζήτημα. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν είναι οι 150 ή 180 βουλευτές του Μητσοτάκη. Ούτε τα μικρά ή μεγάλα κόμματα. Οι εφεδρείες του είναι πολλές και η συναινετική διάθεση ευρύτερη με παλιό και νέο αίμα (βλ. Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας). Δεν ξεχνάμε ότι το 3^ο μνημόνιο, που θα μας τυραννά μέχρι το 2060 αν δεν τους ανατρέψουμε, ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2015 από πέντε κόμματα (μικρά και μεγάλα) και 220 βουλευτές. Ενώ η προηγούμενη κυβερνητική πλειοψηφία των 156 βουλευτών στηρίχτηκε στα περισσότερα νομοσχέδια από ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ (50%), Ελληνική Λύση, ακόμα και ΚΚΕ, όπως π.χ. στη χορήγηση 600 ευρώ στις δυνάμεις καταστολής. Το άμεσο πολιτικό ζήτημα αφορά τις δυνάμεις και το μέγεθος τους που πολιτικά και προγραμματικά θα σταθεί απέναντί τους. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα φοβηθεί τη νέα κυβέρνηση, δεν «θα τα πει μετά», θα συμβάλει σε κίνημα ανατροπής

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει από αυτή τη σκοπιά διπλή αξία χρήσης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα φοβηθεί τη νέα κυβέρνηση, τους συμπορευόμενους νεοφασίστες και τους νόμους της, δεν «θα τα πει μετά», δεν θα συγκυβερνά «αντιπολιτευόμενη» με τη ΝΔ, όπως έκαναν και κάνουν προγραμματικά και πολιτικά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλει και θα οργανώνει εργατικό κίνημα ανατροπής και χειραφέτησης, θα φέρνει τα αιτήματα των εργαζομένων στις μεγάλες λεωφόρους των αγώνων όχι σε τροπολογίες στη Βουλή όπως λέει το ΚΚΕ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη αριστερή δύναμη που κάνει αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση και στην «αντιπολίτευση», που πάει για την ανατροπή, που θέλει να φέρει στην επιφάνεια την κρυμμένη δύναμη της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που θέλει να σπάσει την ηττοπάθεια, το «δεν μπορούμε», το win win, τον ρεαλισμό της ΕΕ, της επιχειρηματικότητας, της αξιολόγησης και της ζητιανιάς των επιδομάτων. Διέξοδος στο σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο δεν είναι η κοινοβουλευτική επιβίωση του ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ ούτε η κοινοβουλευτική ενίσχυση του ΚΚΕ, από τη στιγμή που έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματική ανατροπή. Αλλά η κόκκινη ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να πάνε τα πράγματα αλλιώς.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ