Γιάννης Ελαφρός
▸ Ισχυρή αντιΕΕ και αντικαπιταλιστική Αριστερά εφαλτήριο για τις μάχες της επόμενης μέρας
Δύο μήνες πριν τις ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη όλα δείχνουν πως θα είναι μια αναβαθμισμένη πολιτική αναμέτρηση, πέρα από τη βαρετή πασαρέλα εκλογής εκπροσώπων για το «νεκροταφείο ελεφάντων», όπως έχει χαρακτηριστεί το ευρωκοινοβούλιο. Η πολιτική σημασία των ευρωεκλογών τροφοδοτείται από τρεις πλευρές: Πρώτο, από τη σημαντική φθορά που καταγράφει η κυβέρνηση της ΝΔ, δείχνοντας πως δεν μπορεί να «παγώσει» την ταξική και πολιτική πάλη με το περσινό 41%. Τόσο οι «πάνω» όσο και οι «κάτω» αναζητούν πολιτικές μορφές έκφρασης για τη νέα φάση αναμετρήσεων. Δεύτερο, αποτελεί πρόκληση η πολιτική κατεύθυνση που θα πάρει η κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή, αλλά και οι αγώνες, που τροφοδοτούνται από την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς, τα Τέμπη κ.λπ. Τρίτο, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε απροκάλυπτα αντιδραστική πορεία, με τη συνενοχή στο έγκλημα στη Γάζα, τη μετατροπή της σε Ένωση Πολέμου και πολεμική οικονομία, την επαναφορά των αλυσίδων του Συμφώνου Σταθερότητας, τα τέρατα του ρατσισμού και της ακροδεξιάς. Η όρθωση ενός ξεκάθαρου εργατικού αντικαπιταλιστικού διεθνιστικού « Όχι» απέναντί της είναι επιτακτική ανάγκη.
Πέρα από τις κόντρες στο αστικό πολιτικό σκηνικό, ιδιαίτερη σημασία έχουν οι διεργασίες στην Αριστερά, καθώς πολλοί θα ήθελαν να σβήσουν αυτή την πολιτική «ανωμαλία» της ύπαρξης στην Ελλάδα μιας μαχόμενης και ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Δεν είναι κρυφό πως κάποιες δυνάμεις εδώ και μήνες ασχολούνται κυρίως, αν όχι σχεδόν αποκλειστικά, με τις ευρωεκλογές ψάχνοντας συμμαχίες, φανέλες, προκάτ διατυπώσεις, θέλοντας πάλι να μάς σώσουν, μάλλον να διασωθούν πολιτικά.
Τρία ρεύματα θα εμφανιστούν με αναφορές στην Αριστερά: Το ΚΚΕ, που ποντάρει σε μια εκλογική ενίσχυση με λογική διαμαρτυρίας και που όλο και περισσότερο αναβαθμίζει τη σημασία της κοινοβουλευτικής ψήφου, βγάζοντας συντηρητικά φρένα στο κίνημα και στην πολιτική. Οι δυνάμεις που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και που όσο κι αν μιλούν για «Νέα Αριστερά» ή για επόμενη ΜέΡΑ25, στην πραγματικότητα αναπαλαιώνουν είτε τη λογική της κυβέρνησης 2015-19 (ΝΕ.ΑΡ.), είτε τη διαφωνία μαζί της, αλλά εντός της διαχειριστικής λογικής του τότε ΣΥΡΙΖΑ για μια ομαλή «ρήξη» μέσα στην ΕΕ και στο σύστημα. Τα αποτελέσματα γνωστά. Ας μην επαναληφθεί η τραγωδία ως φάρσα…
Το τρίτο ρεύμα, αυτό που μάχεται για ένα κίνημα ανατρεπτικό και νικηφόρο και μια Αριστερά επικίνδυνη για το σύστημα, αντιΕΕ, αντιΝΑΤΟϊκή και αντικαπιταλιστική, εμπεριέχει ως βασική και πανελλαδικά συγκροτημένη δύναμη την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες κι ένα μεγάλο ανένταχτο αλλά μάχιμο δυναμικό, με εμπειρία από αγώνες, που παίρνει θέση σε κρίσιμες επιλογές, δεν «μασάει» στην επίθεση του συστήματος, απεχθάνεται τους πολιτικαντισμούς, αλλά είναι και αρκετά απογοητευμένο από τις πολιτικές εκφράσεις του χώρου. Από τη στάση και την ενεργή ή όχι συμμετοχή αυτού του κόσμου θα κριθεί εάν η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα δώσει με αξιώσεις την πολιτική μάχη των ευρωεκλογών, εάν θα γίνει εφαλτήριο για μια νέα πορεία αντεπίθεσης και ανασυγκρότησης.
Θα είναι μια μάχη για την επόμενη μέρα. Για μια Αριστερά ανατρεπτική, μαχητική, εργατική και κοινωνική, στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στην κυβέρνηση, την κυρίαρχη πολιτική, το κεφάλαιο. Μια Αριστερά που αναπνέει μέσα στους κοινωνικούς αγώνες και θέλει να γίνει υποκείμενο της πολιτικής το κίνημα και οι πρωτοπορίες του και όχι το πολιτικό προσωπικό (ακόμα και αριστερής αναφοράς), που εναλλάσσεται σε ρόλους. Που συμβάλλει σε αγώνες για νίκες και κατακτήσεις-ρωγμές στο σήμερα, ακριβώς γιατί εμπνέεται από ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης κι εργάζεται για τη συνολική ανατροπή κι επαναστατική τομή. Η λογική αυτή έχει συμβάλει στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, του φοιτητικού κινήματος, στην εκπαίδευση και στην Υγεία, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, αλλά και υπερβαίνοντας τις λογικές συγκράτησης και αναδίπλωσης, που εξέφρασαν οι δυνάμεις του ΚΚΕ/ΚΝΕ και του ΜέΡΑ25/ΛΑΕ-ΑΡΑΣ.
Για μια αντιΕΕ και αντιΝΑΤΟ Αριστερά, που θέτει στο σήμερα την ανάγκη απειθαρχίας, ρήξης και αποδέσμευσης από τους δύο διεθνείς πυλώνες του κεφαλαίου και του πολέμου. Το κρίσιμο εδώ δεν είναι οι διατυπώσεις, αλλά η ουσία: Πάμε για μια Αριστερά που ιεραρχεί την πάλη ενάντια στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που αποδεσμεύεται από κάθε λογική διαχείρισης εντός τους, που δεν θεωρεί πως –ειδικά η ΕΕ- μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, «είναι καταστροφή να φύγουμε», «πρέπει να δώσουμε μάχες εντός, για να μην αναπτυχθεί ο εθνικισμός» (ενώ εθνικισμός και ακροδεξιά σαρώνουν εντός της ΕΕ και λόγω της ΕΕ). Στο θέμα της ΕΕ δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος». Είτε είσαι με τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα, άρα κατά της ΕΕ και παλεύεις για την αποδέσμευση από τις οδηγίες, τους κανόνες της και την ίδια, είτε το κουκουλώνεις κι έχεις ηττηθεί πριν ξεκινήσει η μάχη.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει θέσει καθαρά αυτά τα ζητήματα, με πολιτική πρόταση συσπείρωσης για τις επόμενες μάχες και τις ευρωεκλογές από τον Νοέμβριο του ΄23. Από την 5η συνδιάσκεψή της πέρυσι έθεσε μάλιστα τον στόχο της συνολικής ανασυγκρότησης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της δικής της συμβολής σε αυτή, σε συνδυασμό με την ειλικρινή της αυτοκριτική για τις φανερές ανεπάρκειές της. Έχει δώσει σαφέστατα δείγματα υπέρ μιας αναγεννητικής πορείας αντεπίθεσης της μαχόμενης και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και με τη συμβολή της στην παρέμβαση δεκάδων περιφερειακών και δημοτικών κινήσεων στις εκλογές του Οκτώβρη, με αξιοσημείωτη συσπείρωση, όπως στην Ανατρεπτική Συμμαχία στην Αθήνα, αλλά και την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, όπου το ένα τρίτο του ψηφοδελτίου ήταν ανένταχτοι/ες.
Με αυτήν τη λογική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε συσπείρωση αγωνιστών/στριών και δυνάμεων όχι στενά για τις ευρωεκλογές, αλλά για την επόμενη μέρα της άλλης Αριστεράς, για τον πόλο και το μέτωπο της ανατρεπτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που απαιτείται στις νέες μάχες.
του Σωτήρη Κοντογιάννη
Αντώνης Δραγανίγος
