Η δυσαρέσκεια πνίγεται στη γελοιότητα και τη συναίνεση της αστικής πολιτικής σκηνής
Θα μπορούσε να είναι για γέλια, αλλά μάλλον είναι για κλάματα. Ο λόγος για το προεκλογικό κλίμα ενόψει ευρωεκλογών της 9ης Ιούνη. Ενώ έχεις καθημερινές ευκαιρίες για γέλιο λόγω της ξεφτίλας της κυρίαρχης πολιτικής, τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά που σε κάνουν να «κλαις» για την αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής ζωής σε καιρούς γενικευμένης βαρβαρότητας.
Από τους σελέμπριτι και τις ιλουστρασιόν μεταγραφές περάσαμε στη διεκδίκηση των ψήφων των πιστών, ενώ η αποβλάκωση προσφέρεται σε μαζικές δόσεις, δημιουργώντας ένα αμερικανικό στυλ πολιτικής αντιπαράθεσης, κενό περιεχομένου, όπου ο Κασσελάκης συναντά τον Μητσοτάκη και αγκαλιά πάνε προς τα δεξιά. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν διακυβεύονταν τόσο σοβαρά θέματα, από τον πόλεμο που επεκτείνεται και το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας στη Γάζα έως την ακρίβεια που κλέβει τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη και θρέφει τα μεγάλα κέρδη του ελληνικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, την άνοδο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και την καλπάζουσα περιβαλλοντική κρίση, και τα συστημικά κόμματα να βρίσκονται σε κατάσταση «τρεις λαλούν κι εφτά χορεύουν».
Η σύμπτωση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, καθώς και του εθνικιστικού-ακροδεξιού συρφετού στους βασικούς πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής είναι μεγάλη, παρά τις –αναγκαίες για το σύστημα- διαφοροποιήσεις: Ναι στην ΕΕ και το ευρώ, ναι στην «Ιερή Συμμαχία» του ΝΑΤΟ, ναι στον πολεμικό άξονα με το Ισραήλ (που οικοδόμησαν Σαμαράς-Βενιζέλος, Τσίπρας και Μητσοτάκης), ναι στη λογική πως η ανάπτυξη έρχεται μέσω των καταστροφικών καπιταλιστικών επενδύσεων και κερδών, διαφωνία μόνο στο μερίδιο που θα δοθεί στην εργασία, που είναι ο πραγματικός παραγωγός του πλούτου. Γι’ αυτό, όλα τα μεγάλα θέματα μένουν στη σκιά, κι έρχεται στο προσκήνιο το λάιφ στάιλ.
Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και το «ιερό τοτέμ» του ελληνικού κεφαλαίου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μένει εκτός συζήτησης ακόμα και στις ευρωεκλογές από τα αστικά και φιλοΕΕ κόμματα. Πράξη σωφροσύνης(;), καθώς πλέον οι Βρυξέλες δεν «μοιράζουν λεφτά» (όπως απατηλά μάς λένε δεκαετίες), αλλά εξοπλιστικά προγράμματα, πολεμικές αποστολές, «πολεμική οικονομία».
Η ΝΔ ξαναπαίζει το χαρτί της σταθερότητας, όπως έκανε επιτυχημένα πέρσι. «Στις ευρωεκλογές θα κριθεί πόσο δυνατές θα είναι οι ελληνικές φωνές στην Ευρώπη, αλλά και πόσο σταθερό θα είναι το πολιτικό σκηνικό, ώστε η Ελλάδα να μείνει σε τροχιά προόδου», είπε ο Κ. Μητσοτάκης τη Δευτέρα στο υπουργικό συμβούλιο, προειδοποιώντας για «τις περιπέτειες που μπορούν να φέρουν η αποχή και η επιπόλαια επιλογή». Η γραμμή της σταθερότητας όμως μπάζει νερά, καθώς η πλειονότητα των εργαζομένων βρίσκεται σε σταθερή πορεία μείωσης των πραγματικών μισθών και του επιπέδου διαβίωσης, ενώ τα ματωμένα πλεονάσματα του Συμφώνου Σταθερότητας (που ισχύει ξανά από φέτος) περικόπτουν κοινωνικές δαπάνες και επιδόματα.
Από την άλλη, η συναινετική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑΡ, Πλεύση Ελευθερίας, χωρίς πολιτικό στόχο επί της ουσίας, κατεβαίνουν στις εκλογές με επιδίωξη ένα καλύτερο πλασάρισμα για τη διαμόρφωση μετά ενός «δημοκρατικού μετώπου», εναλλακτικό στη ΝΔ αλλά όχι στην κυρίαρχη πολιτική και στο σύστημα. Πολλές παραλλαγές για το ίδιο έργο…
Το ΚΚΕ κάνει ολοένα και πιο «φλατ», χωρίς γωνίες και αιχμές, προεκλογικές καμπάνιες, επιχειρώντας να κερδίσει ψήφους από τη δυσαρέσκεια των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, χρησιμοποιώντας περισσότερο από ανατρεπτικές πολιτικές θέσεις τις «ζεϊμπεκιές» του γενικού γραμματέα, όπως πρόσφατα στην Αστόρια. Ο στόχος της ρήξης και της εξόδου από την ΕΕ έχει θαφτεί, ενώ αυτό που προβάλλεται είναι ένα κόμμα-αποκούμπι για τον εργαζόμενο. Στο ΜέΡΑ25 και τη συμμαχία με την ΛΑΕ κυριαρχεί η ψηφοθηρική λογική, η σχέση με το κίνημα είναι εργαλειακή. Στο κρίσιμο θέμα της ΕΕ παραμένει στις (αυτ)απάτες πως η ΕΕ μπορεί να αλλάξει από τα μέσα, γι’ αυτό αρνείται τον στόχο της αποδέσμευσης.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και καθώς η αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει τις δικές της ανεπάρκειες ένα σημαντικό πρωτοπόρο δυναμικό από την μια αναζητά πιο ουσιαστικές απαντήσεις, από την άλλη απογοητεύεται. Ο αρνητικός συσχετισμός και οι αδυναμίες μας οδηγούν συχνά σε στάση «στρουθοκαμήλου»: Εάν κρύψουμε το κεφάλι μας, δεν θα φαίνεται το μεγάλο πρόβλημα, της έλλειψης μιας ισχυρής ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής και αντιΕΕ Αριστεράς. Η αποχή, η μη συμμετοχή, η μη ενεργοποίηση στην πολιτική μάχη των ευρωεκλογών όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά θα οξύνει το πρόβλημα, καθώς το αποτέλεσμα της 9ης Ιούνη θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών και τάσεων μετά. Εξάλλου, η ανατρεπτική άποψη πρέπει να βγαίνει μπροστά, κόντρα σε θεούς, δαίμονες κι αρχόντους και να αλλάζει τους συσχετισμούς στην πράξη. Θα υπήρχε αυτό το ελπιδοφόρο κίνημα στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ εάν δεν σήκωναν μικρές πρωτοπόρες συλλογικότητες την παλαιστινιακή σημαία από τον Οκτώβρη κιόλας;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία φέρνει πραγματικά προβλήματα και ανατρεπτικούς στόχους στο προσκήνιο
Οι αγωνίστριες/ές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Ανατρεπτική Συνεργασία, ο μαχόμενος κόσμος του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έχουν κάθε λόγο να μπουν με δυναμισμό στην μάχη των ευρωεκλογών. Για να ανοίξουν –σχεδόν μόνο αυτοί- το μεγάλο θέμα της ΕΕ και της ανάγκης απειθαρχίας, ρήξης και εξόδου. Για να φέρουν στο προσκήνιο τα βασικά αιτήματα των εργαζομένων για τον μισθό, την ακρίβεια, τα δημόσια αγαθά και την ανάγκη να ανατραπεί η κυρίαρχη πολιτική και η κυβέρνηση της ΝΔ, κόντρα στην ξενέρωτη συναινετική αντιπολίτευση. Για αντιπολεμικό κίνημα και αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Για μια Αριστερά επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική, για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που απαιτεί η εποχή μας. Όχι για να «εκπροσωπήσει» τους εργαζόμενους. Αλλά για να γίνουν εκείνοι το υποκείμενο της ανατροπής με το πολιτικό κίνημά τους.
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις τους πολιτικούς αρχηγούς κερδίζει ο «κανένας». Ας μην αισθανόμαστε «ο κανένας». Ας γίνουμε «εμείς»!
του Σωτήρη Κοντογιάννη
Αντώνης Δραγανίγος
