Ο Κώστας Τορπουζίδης, συγγραφέας του βιβλίου “Ομοφυλοφιλία, σεξουαλικότητα και η πάλη για την Απελευθέρωση” και υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία, μίλησε στον Λέανδρο Μπόλαρη και την Εργατική Αλληλεγγύη.

 

Από τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών στο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της ΝΔ και της άρχουσας τάξης;

 

Η παράταξη της Δεξιάς στην Ελλάδα, από τον δικτάτορα Μεταξά και τη χούντα του 1967 μέχρι τον εθνάρχη Καραμανλή και τη σημερινή ΝΔ ταυτίστηκε διαχρονικά με την ιδεολογία και πολιτική του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Ο επιθετικός εθνικισμός ενάντια σε όλους τους γειτονικούς βαλκανικούς λαούς, η οργανική σύνδεση με την Εκκλησία και η ένθερμη υποστήριξη της παραδοσιακής οικογένειας αποτέλεσαν κεντρικό τρίπτυχο της πολιτικής της ενάντια στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Ακόμη και μετά την πολιτική ήττα αυτών των ιδεών μετά τη μεταπολίτευση, η ΝΔ επέμεινε πεισματικά στη λάθος πλευρά της ιστορίας πολεμώντας κάθε βήμα εκδημοκρατισμού του οικογενειακού θεσμού και βέβαια όλες τις κατακτήσεις για την ισότητα των γυναικών.

 

Η όψιμη υποστήριξη της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας της ΝΔ στα δικαιώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων αφορά μόνο έναν περιορισμένο εκδημοκρατισμό της πυρηνικής οικογένειας, επιβεβλημένο έτσι κι αλλιώς από τα κινήματα και τις διεκδικήσεις της τελευταίας 25ετίας. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν αμφισβητείται από τη μεριά της ο κεντρικός ρόλος αυτού του θεσμού στη συντήρηση και αναπαραγωγή της εργατικής τάξης, που επιβαρύνει κοινωνικά και ιδεολογικά κατά κύριο λόγο τις γυναίκες. 

 

Οι εκστρατείες και οι πολιτικές του υπουργείου κοινωνικής συνοχής και οικογένειας, που ίδρυσε η ΝΔ, έχουν σαν κεντρικό τους στόχο την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας και όχι τη βία και τις διακρίσεις που βιώνουν οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Την ίδια στιγμή η νεοφιλελεύθερη συρρίκνωση και ιδιωτικοποίηση όλων των εκπαιδευτικών, νοσοκομειακών, προνοιακών υπηρεσιών του κράτους χειροτερεύει τα πράγματα καθημερινά. Ακραία έκφραση αυτής της κοινωνικής κατάστασης αποτελούν οι γυναικοκτονίες και οι επιθέσεις στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

 

Επιπλέον, όλες οι επιλογές του Κ. Μητσοτάκη ενόψει και των ευρωεκλογών, από την υποψηφιότητα του ακροδεξιού Μπελέρη μέχρι τη αναθέρμανση των σχέσεών του με την ηγεσία της Εκκλησίας και τις νέες εθνικιστικές βολές σε βάρος της Βόρειας Μακεδονίας, αναδεικνύουν την προσήλωσή του στη συνεργασία και συμμαχία με την ακροδεξιά μέσα κι έξω από το κόμμα του. Σ’ όλη την Ε.Ε. οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις προσεγγίζουν όλο και περισσότερο την μισαλλόδοξη ακροδεξιά για να χτίσουν τείχη στους πρόσφυγες, να χτυπήσουν τα συνδικάτα και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη.  

 

Αυτοί είναι δυο βασικοί λόγοι για να σταθεί το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα αντίθετο σε κάθε συνεργασία με μια κυβέρνηση, που οι νεοφιλελεύθερες εμμονές της καταστρέφουν τις ζωές της κοινωνικής πλειοψηφίας. Τα Τέμπη, η Πύλος, η έκρηξη γυναικοκτονίων αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου των κοινωνικών καταστροφών που προκαλούν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης, ρατσισμού και σεξισμού. Γι’ αυτό και η Αριστερά μέσα στη Βουλή όφειλε να στηριχθεί στη δύναμη του κινήματος των νοσοκομειακών, των φοιτητών, των αγροτών που βρίσκονταν σε απεργίες, μπλόκα και καταλήψεις, για να σύρει το Μητσοτάκη σε ένα νόμο με όλα τα αιτήματα του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, αντί να αποτελέσει απλά το αντίβαρο στην ανταρσία των ακροδεξιών βουλευτών του. 

 

Ο αγώνας ενάντια στη σεξιστική καταπίεση είναι ταυτόχρονα αγώνας ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης που την γεννάει και κάθε αυταπάτη ή ακόμη χειρότερα συνεργασία με την κυβέρνηση της ΝΔ, τροφοδοτεί τις συκοφαντίες της ακροδεξιάς και των φασιστών περί δικαιωμάτων «ξενόφερτων» από τις πολυεθνικές και το «παγκόσμιο» κεφάλαιο, που στόχο δήθεν έχουν να καταστρέψουν την πατροπαράδοτη οικογένεια. 

 

Πώς συνδέονται οι αγώνες ενάντια στη φτώχεια, τον ρατσισμό, τον πόλεμο με την πάλη για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και την πάλη ενάντια στον σεξισμό;

 

Η σεξιστική καταπίεση και οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων αποτελούν μια σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, που κανείς και καμιά δεν μπορεί πλέον να αγνοεί. Η διεκδίκηση της ισότητας σ’ όλους τους τομείς δεν αποτελεί καπρίτσιο κάποιων που θέλουν απλά να ζήσουν τη ζωή τους «διαφορετικά». 

 

Η ανισότητα και οι παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας, η ενδοοικογενειακή βία και οι γυναικοκτονίες, οι διακρίσεις και οι αποκλεισμοί σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, η ομοφοβία και η τρανσφοβία δεν είναι αποτέλεσμα της δήθεν «βιολογικής επιθετικότητας των αρσενικών», όπως ισχυρίζονται υπουργοί της κυβέρνησης, αλλά ενός συστήματος που στηρίζεται στην καταπίεση και τις διακρίσεις για να διαιωνίζει και να εντείνει την εκμετάλλευση. 

 

Όλα αυτά τα φαινόμενα συνδέονται πάνω απ’ όλα με τον κεντρικό ρόλο που παίζει ο θεσμός της πυρηνικής ετερόφυλης οικογένειας με το ατομικό νοικοκυριό στην καθημερινή φροντίδα και αναπαραγωγή των μελών της. Η ιδεολογία πάνω στην οποία στηρίζεται παρουσιάζει όλα αυτά τα βάρη σαν «φυσικό» έργο των γυναικών, με χαρακτηριστικές από αυτήν την άποψη τις νουθεσίες της εκκλησίας προς τις γυναίκες «να επιστρέψουν στο σπίτι και τα παιδιά τους»…   

 

Το κράτος και οι καπιταλιστές είναι αυτοί που τελικά κερδίζουν οικονομικά και ιδεολογικά, εξοικονομώντας και περικόπτοντας τις δαπάνες για το κοινωνικό κράτος επιβαρύνοντας τις ζωές των γυναικών και ταυτόχρονα διαιρώντας τους από κάτω  σε κατηγορίες ανθρώπων με μειωμένα ή καθόλου δικαιώματα. 

 

Γι’ αυτό το λόγο είναι λάθος να απομονώνουμε τους αγώνες ενάντια στον σεξισμό από τις υπόλοιπες μάχες των εργαζόμενων και τις νεολαίας. Το κίνημά μας μπορεί να φτάνει σε νίκες χτίζοντας την ενότητα του κόντρα σε ρατσιστικούς και σεξιστικούς διαχωρισμούς, υπερασπιζόμενο ταυτόχρονα την πλήρη ισότητα για όλα τα κομμάτια των καταπιεσμένων, γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ, μεταναστών και προσφύγων.

 

Ποια συμβολή έχει η αντικαπιταλιστική Αριστερά σε αυτή την πάλη;

 

Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα υπήρξε πρωτοπόρο στη μάχη ενάντια στην καταπίεση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων. Με μικρές δυνάμεις από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 πάλεψε για να μπει στην ατζέντα του κινήματος και της Αριστεράς η πάλη ενάντια στη σεξιστική καταπίεση. Με τις εκδόσεις του, τις συζητήσεις του αλλά και τη δράση του μέσα σε όλα τα κινήματα επέμεινε σταθερά στο να αναδειχθεί η σύγκρουση με το σεξισμό σαν κεντρικό καθήκον των αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας. 

 

Από τις αρχές τις δεκαετίας του 2000 μάλιστα, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση του αντικαπιταλιστικού κινήματος του Σιάτλ και της Γένοβα, στηρίζοντας τη δημιουργία της Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Ενάντια στην Καταπίεση. Η δράση της Π.Ο.Ε.Κ. την περίοδο 2001-2007 αποτέλεσε προάγγελο των μαζικών κινημάτων που αναπτύχθηκαν στη συνέχεια, από τις διαδηλώσεις υπερηφάνειας (Pride) μέχρι την απεργιακή 8 Μάρτη για τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των γυναικών. 

 

Αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την ίδρυση της το 2009, βρέθηκε σταθερά στο πλευρό όλων των καταπιεσμένων κομματιών κάνοντας βήματα μπροστά στο να ξεκαθαρίσει τη αναγκαία σύνδεση της αντισεξιστικής μάχης με τους όλους τους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε, ότι σήμερα αποτελεί το πιο ξεκάθαρο κομμάτι της Αριστεράς στις μάχες ενάντια στο σεξισμό και τις διακρίσεις. 

 

Η στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις επερχόμενες ευρωεκλογές θα αποτελέσει μήνυμα κλιμάκωσης της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό και τις κυβερνητικές πολιτικές που γεννούν τις διακρίσεις και τη σεξιστική βία, από τη δολοφονία του Ζακ μέχρι τις γυναικοκτονίες. Θα συμβάλει στο δυνάμωμα της πάλης για την πλήρη ισότητα και τη συνολική απελευθέρωση σε μια κοινωνία που θα προχωρήσει στην κοινωνικοποίηση όλων των βαρών του νοικοκυριού και που στο κέντρο της θα έχει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του καθένα και της καθεμιάς σαν προϋπόθεση για τη δημοκρατία και την ελευθερία όλων.