1. “Δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε. Δεν ήμουν εκεί. Και τώρα που μου το θύμισες, εγώ έχω φύγει από την ΑΡΑΣ. Μία με δύο μέρες πριν”.“Έγινε κάποιο χοντρό λάθος, κάποια υπερβολή. Όμως ούτε σκόπιμο ήταν, ούτε κακό σκοπό είχαμε, αλλά ξεφύγαμε λίγο”. “Τα κάναμε όλα θαυμάσια. Σώσαμε το Πολυτεχνείο και όλη την αριστερά από τον αναρχισμό που είχε σκοπό να κάψει το Πολυτεχνείο μαζί με γυναίκες και παιδιά “.

Τα παραπάνω είναι απαντήσεις έμμεσες ή άμεσες από στελέχη ή και την ίδια την ΑΡΑΣ επίσημα (τελευταία εκδοχή) για την τραμπούκικη επίθεση μέσα στο γιορτασμό του Πολυτεχνείου που έστειλε στο νοσοκομείο 15 άτομα με ανοιγμένα κεφάλια, όπου τους συνέλαβε κατευθείαν η ΕΛΑΣ και πάνε για δίκη.

2. Σε ό,τι αφορά τα ίδια τα πραγματικά συμβάντα δε χρειάζεται να γίνει πάλι αναφορά. Υπάρχουν 100αδες μάρτυρες, από όλα τα πολιτικά ρεύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι, ΓΙΑ ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ, όλες οι οργανώσεις, ακόμη και αυτές που συνεργάζονται με την ΑΡΑΣ (δεν είναι μόνο το ΜέΡΑ25) σε διάφορα μέτωπα, στη ΜΑΧΗ, σε εργατικά σχήματα και κινήσεις πόλης (κάποια τα συγκρότησαν πολύ πρόσφατα μαζί με την ΑΡΑΣ αποχωρώντας από ιστορικά σχήματα της αντικαπιταλιστικής-ριζοσπαστικής αριστεράς), έβγαλαν ανακοινώσεις καταδίκης. Μόνο η ΛΑΕ δεν έβγαλε καταγγελία, αλλά αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ΑΡΑΣ…

3. Όλοι ξέρουν εδώ και πολλά χρόνια ότι η συγκεκριμένη πολιτική ομάδα, επιδίδεται σε πογκρόμ, μέρα μεσημέρι και όχι κρυφά, εναντίον πολλών πολιτικών χώρων, αλλά με ιδιαίτερη μανία κατά των πιο κοντινών της (στο παρελθόν). Πρόχειρα αναφέρω σε ποιους έχει δοκιμάσει τα καδρόνια της: ΑΡΑΝ, ΑΡΙΣ, ΝΑΡ, ΚΝΕ, ΟΚΔΕ, Αναρχία κλπ. Για την ΑΡΑΣ, για να παραφράσουμε το γνωστό παλιό σύνθημα, “το πάθος εντός και ενάντια στην (όποια άλλη) αριστερά, είναι δυνατότερο από το πάθος για τη λευτεριά”.

4. Η ανακοίνωση της ΑΡΑΣ για τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα χοντροκομμένο ψέμα και η ηγεσία της το γνωρίζει. Και επειδή αρέσκεται να πουλάει- μεταξύ των άλλων – και «αντριλίκι», πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι το ψέμα χαρακτηρίζει δειλούς, όχι όσους έχουν πολιτικό θάρρος.

5. Άνθρωποι που πονάνε την αριστερά, θέτουν το ερώτημα «πώς γίνεται αυτό;». Πώς είναι δυνατόν να συγκροτείται μια οργάνωση σε αυτή τη βάση; Και πώς είναι δυνατόν μια τέτοια ομάδα να βρίσκει στέγη σε οργανώσεις διαφορετικής πολιτικοποίησης και διαδρομής όπως η ΛΑΕ ή το ΜεΡΑ25; Πώς συνδυάζεται για την ΑΡΑΣ (που προσκολλάται) ο φωνακλάδικος ριζοσπαστισμός με κλασικά ρεφορμιστικά κοινοβουλευτικά ρεύματα; Είναι πράγματι στενάχωρο για ένα κόσμο, όχι όμως χωρίς εξηγήσεις, ειδικά για ρεύματα που έχουν ως αναφορά σχεδόν αποκλειστικά τον φοιτητικό χώρο ή νέα μισθωτά μικροαστικά στρώματα.

6. Η περίφημη πολιτική με βάση τις “αντιθέσεις του χώρου” σχεδόν αποκλειστικά ή αλλιώς η λεγόμενη “πολιτική με π μικρό”, χωρίς αρχές, χωρίς στοιχειώδη στρατηγική ενόραση και άμεση αντικαπιταλιστική προγραμματική οπτική, από ένα σημείο και πέρα οδηγεί σίγουρα σε ένταξη σε ρεφορμιστικά ρεύματα. Παλιότερα, τμήματα αυτής της πολιτικοποίησης δέχονταν τεράστια πίεση από τη μαγική λύση/πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε και σε στήριξη της “Πρωτοβουλίας των 1000” για ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τον εκφυλισμό της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ (που αυτός ο χώρος είδε ως ξαφνική προδοσία και όχι ως αποτέλεσμα της πολιτικής αστικής διαχείρισης που εξέφραζε), ξεκίνησε ο θαυμασμός και ο ακολουθητισμός σε οποιοδήποτε “ηγέτη” έφευγε από το ΣΥΡΙΖΑ. Μην αναφέρουμε πάλι εδώ όλα τα ονόματα που άλλαζαν κάθε 1 ή 2 χρόνια. Αποκορύφωμα η ένταξη της ΑΡΑΣ στη ΛΑΕ και μέσω αυτής στο ΜέΡΑ25, ενώ μια διάσπασή της (ΑΡΙΣ) προτίμησε τη δορυφοροποίηση γύρω από το ΚΚΕ.

7. Τόσο εύκολες μετακινήσεις; Ναι όταν δεν υπάρχει στοιχειώδες πολιτικό στρατηγικό έρμα και κυριαρχεί ο καιροσκοπισμός. Κάπως έτσι διαμορφώνεται μια κουλτούρα ότι μια πολιτική ομάδα μπορεί άνετα να υποστηρίξει μια στιγμή μια πολιτική επιλογή και την επόμενη μια άλλη, εντελώς αντίθετη ή έστω πολύ διαφορετική. Επαινώντας μάλιστα τον εαυτό της για «ευλυγισία» και «αντισεχταριστικό» πνεύμα. Κάπου εδώ, λέγοντας «πολιτική ομάδα», χάνεται η έννοια του επιθέτου «πολιτική» και μένει μόνο η «ομάδα». Δεν είναι τυχαίο ότι η ΑΡΑΣ εδώ και τόσα χρόνια δεν έχει δημόσια ανακοινωμένες θέσεις, κάτι που επιτρέπει στην ηγεσία της να στρίβει κατά το δοκούν.

8. Στο πλαίσιο αυτό, έρχονται και άλλα πράγματα ως ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Όπου λείπουν οι πολιτικές αρχές, δεν μπορεί και να υπάρξει αντιπαράθεση αρχών και εύλογα ευδοκιμούν οι παρασιτικές και εκφυλιστικές λογικές των τραμπουκισμών. Μοιραία, από ένα σημείο και πέρα- σαν τον ψεύτη που εθίζεται και πιστεύει το ψέμα που λέει όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στον εαυτό του- η λογική της επιβολής δια της ωμής βίας, μετατρέπεται σε θεμελιώδη πολιτική αρχή και κάθε απόκλιση από αυτήν (από μέλη ή στελέχη της ΑΡΑΣ), τιμωρείται ανάλογα ή δέχεται απειλές.

9. Φυσικά, το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο την ΑΡΑΣ και τη λογική της, αλλά και αυτούς που καιροσκοπικά κάνουν παιχνίδι με αυτή. Άμεσα αυτό αφορά κυρίως το ΜέΡΑ25 σε επίπεδο γενικής πολιτικής συνεργασίας, αλλά και άλλες οργανώσεις που συνεργάζονται μαζί της σε επίπεδο πολιτικο-συνδικαλιστικών σχημάτων (τώρα επανατοποθετούνται και είναι πολύ θετικό).

Ως Κομμουνιστική Απελευθέρωση, δεν έχουμε καμιά σχέση πολιτικής συνεργασίας με την ΑΡΑΣ. Το ΝΑΡ επίσης, πέρα από υπαρκτά λάθη, ταλαντεύσεις και καθυστερήσεις στο παρελθόν για τις οποίες έχουμε σταθεί αυτοκριτικά, είχε διακόψει κάθε πολιτική σχέση με αυτή την οργάνωση, τουλάχιστον από το 2015. Αλλά και πιο πριν είχε συγκρουστεί με τη λογική της. Οι επιλογές του αυτές είχαν κόστος (και πολιτικό και στα κεφάλια συντρόφων/ισσών μας), αλλά συγκέντρωσαν και πολλές κατηγορίες περί «σεχταρισμού» από οργανώσεις που κυριολεκτικά μέχρι χθες έστηναν συνεργασίες με την ΑΡΑΣ. Ορισμένες μάλιστα έχουν ως αποκλειστική θέση «απόδειξης» του σεχταρισμού του ΝΑΡ και της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης την απαίτησή του για «ρητό αποκλεισμό ΛΑΕ και ΜέΡΑ25», όπως π.χ. γράφουν οι Θέσεις της Μετάβασης που κυκλοφόρησαν εντελώς πρόσφατα! Για να μη θυμίσουμε τις επιθέσεις που δεχτήκαμε με την πρωτοβουλία της νΚΑ για συγκρότηση της Attack πριν δύο χρόνια με αποχώρηση από την ΕΑΑΚ και τον εκφυλιστικό κατήφορο που είχε επιβάλει η ΑΡΑΣ με την ανοχή άλλων οργανώσεων.

10. Ο εκφυλισμός της ΑΡΑΣ σαν οργάνωσης, δεν αφορά, δεν χαρακτηρίζει, ούτε γενικά την αριστερά (όπως θα ήθελε κάποιος Άδωνις για παράδειγμα), ούτε το ρεύμα των παλιών Συσπειρώσεων στα πανεπιστήμια. Ούτε καν όλα τα κατά καιρούς μέλη της ΑΡΑΣ, πολλά εκ των οποίων άλλωστε αποχώρησαν για τους παραπάνω λόγους. Καιρός λοιπόν να γυρίσει μια σελίδα παντού, χωρίς τακτικισμούς και εγωισμούς. Οι πολιτικές διαφορές μέσα στην αριστερά, πρέπει να έχουν ουσία ακριβώς ως πολιτικές. Αν είναι τέτοιες, είναι πάντα προωθητικός παράγοντας, παρά την όξυνση αντιπαράθεσης που μπορεί να υπάρχει σε κάποια στιγμή. Με τις πολιτισμικές όμως διαφορές, δεν παίζουμε, αλλά υψώνουμε τείχος!

ΥΓ: Το γεγονός ότι πρακτικές αστικής βίας σε βάρος αριστερών οργανώσεων χρησιμοποιούν και κάποιες αναρχικές ομάδες (που επίσης έχουμε πληρώσει σε κεφάλια συντρόφων μας χρόνια τώρα), όχι μόνο δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κανένα, αλλά, αντίθετα, αποτελεί επιπλέον λόγο για τις οργανώσεις της αριστεράς όχι να αντιγράψουν και νομιμοποιήσουν αυτές τις πρακτικές αλλά να τις απομονώσουν αποφασιστικά.

Παναγιώτης Μαυροειδής, μέλος ΠΕ της οργάνωσης Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Πηγή: Παντιέρα