Η (πολιτική και η οικονομική) χούντα κατηγορεί το λαό για πραξικόπημα...

Για τα περί πραξικοπήματος δημοσιεύματα των εφημερίδων “ΤΟ ΒΗΜΑ” (30/9) και “ΤΑ ΝΕΑ” (29/9)

Πιστοί στο ρόλο της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγάλων αφεντικών, οι εφημερίδες του “συγκροτήματος Λαμπράκη“ και κάποιοι “δημοσιογράφοι” τους έρχονται τις μέρες ακριβώς που συντελείται ένα ακόμη πραξικόπημα κατά της ζωής του ελληνικού λαού και γράφουν σενάρια περί ενός σχεδιαζόμενου πριν ένα χρόνο στρατιωτικού πραξικοπήματος. Καθόλου τυχαία, αν κρίνουμε από τη στάση της εφημερίδας και συνολικά του δημοσιογραφικού συγκροτήματος όλα τα τελευταία χρόνια, «Το πραξικόπημα που δεν έγινε…» προβάλλεται με πηχυαίους τίτλους στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “ΤΟ ΒΗΜΑ” (30/9/2012), ενώ περνά στα “μικρά” (και με παραπλανητικούς τίτλους…) η νέα αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ., η φορολογική αφαίμαξη, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κ.ά.

Ξεπερνώντας όμως προς το παρόν τους κύριους στόχους (και) του σημερινού φύλλου της εφημερίδας, θα πρέπει να σταθούμε σε κάποια σημεία του που “στοιχειοθετούν”, κατά το συντάκτη του δημοσιεύματος (και της ακόμη χειρότερης προαναγγελίας του δημοσιεύματος στα “ΝΕΑ”), την απόπειρα του πραξικοπήματος που “ανακάλυψε και αποκαλύπτει”, τα οποία μας αφορούν και μας θίγουν άμεσα.

 Συγκεκριμένα και αφού οι μαζικές λαϊκές αποδοκιμασίες των εκπροσώπων της κυβέρνησης σε όλες σχεδόν τις πόλεις κατά τις περσινές παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου χαρακτηρίζονται «αντικείμενο εκμετάλλευσης από πυρήνες της Ακροδεξιάς και των λεγομένων αντεξουσιαστών πάσης φύσεως», το δημοσίευμα αναφέρεται στο γεγονός της “Παρέλασης του Λαού” στη Θεσ/νίκη (στην οποία συμμετείχαμε και για την οποία διωκόμαστε) ως εξής: «Η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη ματαιώθηκε έπειτα από εισβολή δεκάδων πολιτών στη λεωφόρο Αλεξάνδρου. Ακολούθησαν έντονες αποδοκιμασίες του Προέδρου της Δημοκρατίας (…) ο τότε Πρωθυπουργός επηρεάστηκε βαθύτατα από τα γεγονότα της ημέρας (…) Σκέφτηκε σοβαρά ότι ενδεχομένως βρισκόταν σε εξέλιξη μια διαδικασία διαμόρφωσης συνθηκών κοινωνικής αναταραχής και πολιτικής αποσταθεροποίησης με στόχο να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για ανατροπή της κυβέρνησης και επέμβαση του στρατού». Λίγες γραμμές πιο κάτω δε συμπληρώνεται ότι  «η Ελλάδα, έπειτα από συντονισμένες κινήσεις ακραίων στοιχείων πάσης φύσεως, έφτασε κοντά στην “κόκκινη γραμμή” της αποσταθεροποίησης (…) η επέμβαση του στρατού ήταν ακριβώς εκείνο που ήθελαν να προκαλέσουν όσοι απεργάζονται σχέδια με στόχο την απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρώπη και τη Δύση». Τέλος, κατά τις πηγές του συντάκτη του δημοσιεύματος, «οι στρατιωτικοί θα αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση για να αποκαταστήσουν την τάξη σε μια Ελλάδα στην οποία η Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα θα θύμιζαν Δεκέμβριο του 2008. Η αναπόφευκτη… ”παρενέργεια” θα μπορούσε να ήταν η κατάλυση της Δημοκρατίας, η αναστολή της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η αποχώρηση από την ευρωζώνη. Οι εξελίξεις αυτές όμως δεν θεωρούνται απαραιτήτως αρνητικές για πολλούς οπαδούς “εθνικών” και “πατριωτικών” ιδεωδών που εκτιμούν ότι η ένταξη στην ΕΟΚ το 1981 και στην ΟΝΕ το 2000 έβλαψε τα λαϊκά συμφέροντα και προκάλεσε απώλειας σημαντικού μέρους της λαϊκής κυριαρχίας». Στην προαναγγελία δε της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” (29/9/2012) παρατίθενται ως αποδεικτικά του αποπειραθέντος πραξικοπήματος μια σειρά προφανώς ασχέτων μεταξύ τους γεγονότων(;). «Η περυσινή στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη που ματαιώθηκε έπειτα από εισβολή δεκάδων πολιτών στη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου - Οι έντονες αποδοκιμασίες κατά του προέδρου της Δημοκρατίας και η απόπειρα τμήματος των Ευέλπιδων να παρελάσουν παρά τις αντίθετες εντολές των ανωτέρων τους - Είχαν προηγηθεί δύο μέρες νωρίτερα, πάλι στη συμπρωτεύουσα αποδοκιμασίες και προπηλακισμοί υπουργών της τότε κυβέρνησης - Λίγες ημέρες αργότερα, την 1η Νοεμβρίου, το ΚΥΣΕΑ προχωρά σε μαζικές αποστρατείες αξιωματικών (…) - Σχεδόν ένα χρόνο μετά θρυλείται ότι πολιτικό πρόσωπο προερχόμενο από τον εθνικιστικό χώρο βολιδοσκοπήθηκε από ομάδα αξιωματικών αν θα ήθελε να συμμετάσχει σε στρατιωτική κυβέρνηση που θα αναλάμβανε να αποκαταστήσει την τάξη και την κοινωνική ειρήνη στη χώρα».

Θα μπορούσαμε ίσως να αγνοήσουμε τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα, θεωρώντας τα απλώς αστεία ή εντάσσοντάς τα στη γενικότερη στάση και πολιτική του “συγκροτήματος Λαμπράκη” για την επιβολή της αντεργατικής λαίλαπας των μνημονίων. Όμως τόσο η συμμετοχή μας στην ωραία εκείνη στιγμή του λαϊκού κινήματος, την “Παρέλαση του Λαού” όσο και οι δευτερεύοντες (αλλά άμεσα σχετιζόμενοι με τον πρωτεύοντα, της προάσπισης της κυβερνητικής πολιτικής) στόχοι των δημοσιευμάτων, επιβάλλουν κάποιες απαντήσεις.

Η “Παρέλαση του Λαού” ήταν η έκφραση της συσσωρευμένης λαϊκής αγανάκτησης και απαίτηση να μπει φραγμός στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Δεν μπορούμε δε παρά να τη δούμε ως συνέχεια των μεγαλειωδών λαϊκών κινητοποιήσεων στις 28-29 Ιουνίου και 19-20 Οκτώβρη. Είναι πολύ βολικό για τους συνωμοσιολόγους να βλέπουν μόνο μερικές «δεκάδες πολίτες να εισβάλουν στη λεωφόρο Μεγ. Αλεξάνδρου». Αλλά δυστυχώς γι αυτούς και παρά το ότι το πρώτο βήμα έγινε από τους μερικές δεκάδες διαδηλωτές της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων Θεσ/νίκης (και όχι κάποιους «εθνικιστές» ή «πάσης φύσεως αντεξουσιαστές»…), είναι γεγονός, καταγεγραμμένο ακόμα και από τις εκθέσεις της αστυνομίας, ότι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το οδόστρωμα της Μεγ. Αλεξάνδρου είχε πλημμυρίσει από σχεδόν 10 χιλιάδες διαδηλωτές. Κι αν ορθώς ο τότε πρωθυπουργός και ο συντάκτης του δημοσιεύματος σήμερα διαβλέπουν την ανατροπή της κυβέρνησης ως στόχο των διαδηλωτών, αφού η ανατροπή κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και της πολιτικής τους αποτελεί το βασικότερο αίτημα και κατέχει κυρίαρχη θέση στα κείμενα και τα συνθήματα κάθε συνιστώσας του λαϊκού κινήματος τα τελευταία 2,5 χρόνια, πότε και από πού άκουσαν κάποιο σύνθημα, κάποιο αίτημα για επέμβαση του στρατού;

Ταυτόχρονα είναι τουλάχιστον ανιστόρητη αλλά και προβοκατόρικη η αναφορά σε «συντονισμένες κινήσεις ακραίων στοιχείων» και η ταύτιση αντιλήψεων και πολιτικών χώρων που υποστηρίζουν τη ρήξη με την Ε.Ε. και το Ευρώ ως στοιχεία μιας πολιτικής απαλλαγής του λαού από το χρέος και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, με τον ακροδεξιό χώρο, ο οποίος όχι μόνο δεν υποστηρίζει τη ρήξη με καπιταλιστικούς θεσμούς και μηχανισμούς αλλά δρα στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, ως υποστηρικτής των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου (όπως αποδεικνύει και η στάση της Χρυσής Αυγής εντός και εκτός του κοινοβουλίου, π.χ. στο ξεπούλημα της Α.Τ.Ε.,  τη στήριξη του ιδρύματος Λάτση ή το χτύπημα των απεργών της Χαλυβουργίας) αλλά και τελευταία εφεδρεία του συστήματος, με την επιβολή δικτατορικών και φασιστικών καθεστώτων. Στην πρόκληση τέλος των συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας στοχεύει και η υπενθύμιση και παρουσίαση ως «έκρυθμης κατάστασης» της κοινωνικής έκρηξης του 2008, που με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ήρθε ως αποτέλεσμα των διαφαινόμενων μόνο τότε δεινών της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αλλά και των ήδη μεγάλων προβλημάτων της νεολαίας και των εργαζόμενων λόγω της ανεργίας, των πολιτικών λιτότητας για το λαό και των σκανδαλωδών πολιτικών υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Γίνεται φανερό λοιπόν ότι και τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα έρχονται να εξυπηρετήσουν την περαιτέρω καλλιέργεια του κλίματος φόβου και υποταγής και να βαθύνουν την επίθεση στα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας, όπως αυτή εκδηλώνεται το τελευταίο διάστημα με το χτύπημα από την αστυνομία των εργατικών αγώνων και τις ανακοινώσεις του υπουργού Δένδια για αυστηρότερα μέτρα καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων. Τελικά και αυτά τα δημοσιεύματα στοχεύουν να κατευνάσουν τη λαϊκή αγανάκτηση, να χαλιναγωγήσουν τη λαϊκή αντίδραση στην ασκούμενη πολιτική και να την καναλιζάρουν σε λογικές μοιράσματος της φτώχειας μας και μη επιδείνωσης της κατάστασης και (ανύπαρκτες) διορθωτικές πολιτικές. Έρχονται να κρύψουν τα αλλεπάλληλα πραγματικά πραξικοπήματα που διαπράττονται ενάντια στη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία, όταν πολιτικοί και κόμματα παίρνουν την κυβερνητική εξουσία με προγράμματα και συνθήματα του τύπου ”Λεφτά υπάρχουν” και “Επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου” και εφαρμόζουν πολιτικές στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Για ένα όμως πράγμα μπορούν να είναι σίγουροι οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου και τα παπαγαλάκια τους: Δε μας πτοούν, δε μας φοβίζουν!  Κι όχι μόνο τον αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής και της κυριαρχίας τους θα συνεχίσουμε αλλά και τη λαϊκή κυριαρχία και τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα θα υπερασπίσουμε από κάθε τύπου επιβουλή, που οι ίδιοι υποθάλπουν...

Ηλίας Ν. Σμήλιος, δάσκαλος

Αρετή Σκουνάκη, δικηγόρος

Γιώργος Τζαμαδάνης, δικηγόρος

Θανάσης Αγαπητός, δάσκαλος