Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με συναγωνιστές και άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, θα δώσει και τη μάχη των εκλογών. Θα αντιπαλέψει και στο πεδίο αυτό το μαύρο μέτωπο Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ, που μαζί με καναλάρχες, βιομήχανους, τραπεζίτες επιδιώκουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα νομιμοποίησης των μνημονίων και, το κυριότερο, προετοιμασίας της νέας μεγάλης επίθεσης κοινωνικού κανιβαλισμού και απολυταρχικού παροξυσμού τον Ιούνιο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει ενίσχυση και στήριξη των ψηφοδελτίων της για να ενισχυθεί ο αγώνας, το κίνημα ανατροπής. Για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια. Κι αυτό θα γίνει αν φύγει η χούντα του κεφαλαίου και η τριπλή κατοχή Ε.Ε. - ΔΝΤ - ελληνικής κυβέρνησης / κεφαλαίου. Και θα φύγει, μόνο αν τη ρίξουμε με παλλαϊκό ξεσηκωμό. Με την αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων - ανέργων, την ευρύτερη κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης.

Έχουμε συνείδηση ποιος είναι ο αντίπαλος. Απέναντί μας είναι ο καπιταλισμός στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. Είναι η ευρωζώνη και η ιμπεριαλιστική Ε.Ε. Πρωτίστως είναι η αστική τάξη, δεμένη σε σώμα ένα με την «ευρωπαϊκή προοπτική». Που επιχειρεί, διά πυρός και σιδήρου, να ανασυγκροτήσει το σύστημά της ισοπεδώνοντας τα εργατικά, λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Η Ε.Ε. είναι το στρατηγείο αυτής της επίθεσης. Η έξοδος από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. είναι αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε θετική προοπτική. Δεν μπορεί να παραβλέπουμε ότι, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 35% του πληθυσμού τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ και το 51% ενάντια στην Ε.Ε.! Ποσοστά πολύ ευρύτερα από τα θεωρητικά, δημοσκοπικά και ανοήτως αθροιζόμενα εκλογικά ποσοστά της Αριστεράς.

Καθόλου ρεαλιστική δεν είναι μια εκλογική συμπόρευση ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν θα βγάζει τσιμουδιά για το ζήτημα της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, για την καπιταλιστική κρίση ή θα τα μασούσε για το χρέος. Ούτε πολύ περισσότερο μια «αριστερή κυβέρνηση».

Στην Ιταλία και τη Γαλλία αλλά και την «ξεχασμένη» σκληρή εμπειρία του 1989-1990 με τις συγκυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, οι μεγάλοι συνασπισμοί της κυβερνητικής ευθύνης κατέληξαν σε απαξίωση και διάσπαση της Αριστεράς και ειδικότερα της κομμουνιστικής.

Το πιο ενωτικό, πλατύ, ρεαλιστικό και αναγκαίο σχέδιο είναι ένα μεγάλο μέτωπο αγώνα για ρήξη και ανατροπή της επίθεσης. Είναι πιο ρεαλιστικό και αναγκαίο να συναντηθεί η Αριστερά στον δρόμο, στην ανατροπή, για να πάρουν δρόμο συγκυβερνήσεις, Ε.Ε., ΔΝΤ και πολιτική του κεφαλαίου. Για να ανοίξει ο δρόμος της απελευθέρωσης από τα τυραννικά δεσμά τους, από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση.

Είναι σε εξέλιξη μια μεγάλη κοινωνική σύγκρουση, που αργά ή γρήγορα θα πάρει ανεπανάληπτες και οξύτατες μορφές. Αγωνιζόμαστε, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για μια άλλη Αριστερά. Που δεν θα πάει ηττημένη σε αυτήν τη σύγκρουση. Αλλά θα προσπαθεί να παντρέψει τον καθημερινό αγώνα με στρατηγικές απαντήσεις, με τη σύγχρονη ανάγκη της ανατροπής και της επανάστασης. Στο εγχείρημα αυτό προσπαθούμε να συμπορευθούμε με όλους τους αγωνιστές, με όλες τις τάσεις που δεν βολεύονται με την Αριστερά, που είτε πετάει την μπάλα στην εξέδρα είτε επιμένει στο «εφικτό» της διαπραγμάτευσης μέσα στο σύστημα.

Αυτό το μέλλον και όχι το παρελθόν φοβάται ο αστικός κόσμος. Γι’ αυτό εξαπολύει σκληρή αντιαριστερή -αντικομμουνιστική εκστρατεία. Ο κόσμος της εργασίας έχει μόνο να κερδίσει, ζωή - αξιοπρέπεια - ελευθερία - πολιτισμό, από μια ανατρεπτική πολιτική με επαναστατικό κομμουνιστικό χειραφετητικό ορίζοντα.