Ποια πράγματα τελικά περνάνε από το ‘’χέρι’’ του‘’κυρίαρχου λαού’’ και ποια είναι προαποφασισμένα;

Ας συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε ορισμένες δομικές πολιτικές μεταβολές στο ζήτημα της δημοκρατίας. Θα ξεχωρίσουμε τέσσερα βασικά επίπεδα, όπου συντελούνται αυτές οι σημαντικές μεταμορφώσεις.

Ελλάδα: Βήμα ταχύ προς την αντι-δημοκρατία

Ποιος και πώς καθορίζει μισθό και μεροκάματο; Ο κατώτατος μισθός, από τον προσεχή Απρίλιο, θα καθορίζεται με πράξη νομοθετικού περιεχομένου από την κυβέρνηση. Καταργείται όχι μόνο η συλλογική διαπραγμάτευση, αλλά και η καθολικότητα ισχύος της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης. Αποτέλεσμα οι μισθοί στα κατώτατα επίπεδα θα παραμείνουν καθηλωμένοι στα 585 ή και 510 ευρώ (μικτά πάντα) για τους νέους. Όχι μόνο δεν προβλέπεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια,αλλά θα μειώνονται διαρκώς (και μονομερώς) ‘’λόγω υψηλής ανεργίας’’ και για να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Από τα τρία διαδοχικά μνημόνια έχουν καταργηθεί τυπικά και ουσιαστικά οι συλλογικές συμβάσεις, που αποτελούσαν στοιχείο διεκδίκησης των οργανωμένων εργαζομένων, αλλά και ελάχιστη άμυνα για όλους τους υπόλοιπους.

Με τον τρόπο αυτό, έχει καταργηθεί στην ουσία η απεργία για αυξήσεις και μαζί με αυτό και τα ίδια τα συνδικάτα.

Δε θα αργήσουν κατά τη γνώμη μας και νομικές διευθετήσεις σε αυτή την κατεύθυνση, ώστε τη ναρκοθέτηση του πεδίου των εργατικών διεκδικήσεων, να την ακολουθήσει το μπουρλότο.

Να πάμε λίγο στις πάλαι ποτέ δημόσιες κοινωνικές πολιτικές και στον έμμεσο λεγόμενο μισθό;

Η ηλεκτροδότηση για παράδειγμα,αποτελούσε μια επιστρεφόμενη κοινωνική κάλυψη προς τα λαϊκά στρώματα στο πλαίσιο μιας σχέσης δούναι –λαβείν με το κράτος. Θεωρούνταν αυτονόητη και στο τελευταίο χωριό και ήταν κάποτε σχετικά φτηνή. Τώρα, από κουτσουρεμένο και όλο και πιο ακριβό δικαίωμα, μετατρέπεται σε μηχανισμό εκβιασμού και καταδίωξης από το κράτος. Αφενός έχει συνδεθεί με την είσπραξη του γνωστού χαρατσιού και αφετέρου όχι μόνο αυξάνεται το τιμολόγιο, αλλά επίκειται και απόλυτη απελευθέρωση μετά το πλήρες ξεπούλημα της ΔΕΗ.

Να θυμηθούμε τι έγινε με τα χρήματα των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία; Ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχει καμία συμμετοχή κράτους και εργοδοτών, όπως στα επικουρικά, είχαμε καθαρή κλοπή από το κράτος της εξυπηρέτησης των δανειστών, της ΕΕ, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων: Με το σκάνδαλο των ομολόγων παλιότερα, το κούρεμα τουPSI, αλλά και με την ετσιθελική μείωση εφάπαξ και συντάξεων.

Ο λαός θεωρείται ότι έχει λόγο και για τη‘’δημόσια περιουσία’’. Μα αυτή σε μία νύχτα πέρασε στο ενεργητικό μιας ιδιωτικής εταιρείας που ονομάστηκε ΤΑΙΠΕΔ και άρχισε να ξεπουλά, λες και κληρονόμησαν από τον πατέρα τους!

Στον αντιδημοκρατικό κατήφορο, μπορούμε να προσθέσουμε και άλλα σοβαρά μέτρα, όπως τις ρυθμίσεις στους‘’αντιτρομοκρατικούς νόμους’’, ή μέτρα για τις διαδηλώσεις.

Έχει όμως ειδική σημασία ο συμβολικός τρόπος με τον οποίο αυτή η αλλαγή σχέσης συνοψίζεται στο γενικό πολιτικό πεδίο. Το ελληνικό κοινοβούλιο- αποφάνθηκε το Ελεγκτικό Συμβούλιο με σχετική γνωμοδότηση- δεν μπορεί να ψηφίσει καν πάνω στην πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων,διότι ενδεχόμενη υπερψήφιση της θα επέφερε δημοσιονομικό κόστος!

Απολύτως απροκάλυπτη ομολογία της κατάργησης κάθε επίφασης δημοκρατίας. Μα και τόσο περίεργη (και άκρως επικίνδυνη) υποδοχή της,χωρίς καμία ουσιαστική διαμαρτυρία.

Πρακτικά, τα παραπάνω, σημαίνουν τα εξής:

Αν κάποιοι εμπιστεύονται την ελληνική βουλή και θεωρούν ότι θα επιλέξουν κόμματα ή/και βουλευτές, για να αποφασίσουν ορισμένα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα υπέρ τους, έρχεται το κράτος, η πραγματική εξουσία και λέει ‘’ξεχάστε το. Υπάρχουν όρια…’’

Αν κάποιοι άλλοι διαλέγουν το δρόμο του αγώνα, για να επιβάλλουν μικρές ή μεγάλες βελτιώσεις για τα ίδια ζητήματα,βγαίνει ξανά το κράτος, ο θεματοφύλακας του συστήματος και λέει ‘’ξεχάστε το.Και αυτό απαγορεύεται…’’

Τι μένει επομένως μετά; Εκτός από το δικαίωμα να αλλάζεις κανάλι και να βλέπεις διαφορετικούς Νικο-Μαστοράκηδες….

Το συμπέρασμα είναι ολοφάνερο: Στη σχέση κράτους-εργαζομένων, το πρώτο, το αστικό κράτος δηλαδή, σπάζει οποιαδήποτε σύμβαση κατοχυρωμένων ή έστω εν δυνάμει δικαιωμάτων (όπως η κατάχτηση αύξησης μισθού μέσω ενός απεργιακού αγώνα) και υπερυψώνεται απολυταρχικά και δικτατορικά επί των πολιτών, στο όνομα της παραμονής στην ευρωζώνη, της πληρωμή του χρέους και της πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας.

Αυτό είναι μια πολύ σημαντική πολιτική μεταβολή, για την οποία δεν μπορεί να είναι αδιάφορος ο λαός και ειδικότερα οι αγωνιστές της αριστεράς.

Δεν είναι η μοναδική πολιτική σχέση όμως που αλλάζει δραματικά. Μετασχηματίζεται με ακόμη πιο αντιδραστικό τρόπο η έτσι και αλλιώς σχέση υποταγής που είχε η Ελληνική Δημοκρατία, απέναντι στην ΕΕ και γενικότερα τις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Κάποιοι ίσως θυμούνται την αλήστου μνήμης Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή των Μισθών. Τώρα έχει αντικατασταθεί με την Αυτόματη Τιμωρητέα Αναπροσαρμογή Μέτρων, αν υπάρχει απόκλιση στην επίτευξη των στόχων που επιβάλλει το Μνημόνιο 3. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει αυτόματη αύξηση φορολογίας πολιτών και περισσότερες απολύσεις.

Θεσπίζεται κανονική επιτροπεία σε όλα τα υπουργεία, ώστε να εξασφαλίζεται όχι κάποια οικονομία, αλλά η μεταφορά κάθε εσόδου στους δανειστές.

Βεβαίως το κορυφαίο είναι η θέσπιση - και πάλι με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου - του περιβόητου (κλειστού) ειδικού λογαριασμού της Τράπεζας Ελλάδας. Τα εισερχόμενα εκεί θα προέρχονται από δύο πηγές. Η μία είναι τα χρήματα των δόσεων που δίνει η τρόικα και η άλλη τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις. Τα εξερχόμενα θα έχουν μία μόνο κατεύθυνση. Και αυτή θα είναι η αποπληρωμή του χρέους στους δανειστές. Ο απόλυτος αυτός εξευτελισμός του ελληνικού πολιτικού συστήματος και κράτους απέναντι στα αφεντικά της ΕΕ, η κατάργηση και αυτού του δικαιώματος του να χρησιμοποιεί τους όποιους πόρους του, βοηθάει βεβαίως για να απαντηθεί το εύλογο ερώτημα του κόσμου: ‘’Μα καλά, δεν καταλαβαίνω. Μας δανείζουν σήμερα χρήματα, για να πληρώνουμε το χρέος από αυτά που μας δάνειζαν χτες; Και πως διάολο μειώνεται το χρέος έτσι;’’ Απλούστατα, δεν υπάρχει στόχος για μείωση του χρέους, αλλά για εξασφάλιση της πληρωμής των τόκων, μέσα από το λάδωμα της χρεομηχανής, με ταυτόχρονη υποθήκευση και ξεπούλημα της παραγωγικής δομής της χώρας. Να που ο ειδικός λογαριασμός της ντροπής, προδίδει πολύ παραστατικά τον διπλό αυτό στόχο.

Η παρουσία ενός Ράιχενμπαχ και ενός Φούχτελμε τους θεσμοθετημένους ρόλους τους, ίσως θα αρκούσαν για να πειστεί κάποιος ότι τα κατ’ εξοχήν ‘’εθνικά’’ κόμματα της Ελλάδας, έχουν υποταχτεί πλήρως σε ένα καθεστώς Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και αποικίας. Είναι ακόμη σοβαρότερα τα πράγματα όμως. Η αιωνίως βραδυπορούσα ελληνική κρατική μηχανή, που δεν ξέρει τι να κάνει τη λίστα Λαγκάρντ, δραστηριοποιήθηκε αστραπιαία για να συλλάβει τρεις εργαζόμενους στη Θεσσαλονίκη που έπραξαν τα αυτονόητα: Αντιστάθηκαν τόσο στις απολύσεις που διέταξε το μνημόνιο, όσο και στις προσβολές του Φούχτελ και της Μέρκελ.

Από τα παραπάνω προκύπτει πως η σχέση Ελλάδας –ΕΕ είναι σχέση απόλυτης επιβολής της δεύτερης, ακόμη πιο άμεσης και απροσχημάτιστης από ότι στο παρελθόν. Από την Τράπεζα Ελλάδας έως το Δήμο Καρδίτσας και από το Υπουργείο Οικονομικών έως μια ΔΕΗ, ο διαχειριστής και κουμανταδόρος των (αντικειμενικά) δημόσιων κοινωνικών υποθέσεων, δε θα είναι κάποιος που έστω θεωρητικά μπορεί να κριθεί, να πιεστεί ή να ανατραπεί από την κοινωνική πλειονότητα, με εκλογές ή με εξέγερση, αλλά κάποιος επιτετραμμένος της ΕΕ και των πολυεθνικών που θα μαζεύει φόρους από ‘’απολίτιστους ιθαγενείς’’.

Η σημερινή ΕΕ, θεωρείται από πολλούς ως αντιδραστική και (μη ολοκληρωμένη) ένωση για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου απέναντι στις εργατικές τάξεις και τους ανταγωνιστές του στην παγκόσμια σφαίρα. Ε λοιπόν αυτή η αντιδραστική ΕΕ, μπροστά στην αυριανή μορφή προς την οποία βηματίζει επί πτωμάτων και δικαιωμάτων, θα φαίνεται αθώα περιστερά.

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια διάλυση της ΕΕ, στο φόντο της κρίσης της ευρωζώνης και της ευρύτερης δομικής καπιταλιστικής κρίσης.

Ωστόσο, η απάντηση των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών που συγκροτούν τον πυρήνα της ΕΕ, κινείται στην κατεύθυνση της πάση θυσία εμβάθυνσης και υπεραντιδραστικής ολοκλήρωσης της.

Το σύμφωνο για το ευρώ, ή αλλιώς το πανευρωπαϊκό μνημόνιο, ορίζοντας απόλυτα τους μισθούς των χωρών της ΕΕ με βάση την ανταγωνιστικότητα της ως προς τους βασικούς ανταγωνιστές όπως η Κίνα, θέτει ξεκάθαρα κατεύθυνση για μείωση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ορίζει τιμωρίες των κρατών μελών και μέτρα ενάντια στην απόκλιση από αυτό το στόχο.

Το σύμφωνο για τη δημοσιονομική σταθερότητα, μέσω του στόχου των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, σε συνθήκες όλο και μεγαλύτερης φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου, απαγορεύει στην ουσία στα κράτη μέλη να έχουν δημόσιες κοινωνικές πολιτικές. Για το σκοπό αυτό, οι προϋπολογισμοί θα εγκρίνονται και θα παρακολουθούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ένα όργανο μη εκλεγμένο φυσικά και απολύτως ελεγχόμενο από τους τραπεζίτες και τις πολυεθνικές.

Η ίδια η συζήτηση για την ‘’τραπεζική ένωση’’επιδιώκει να θέσει μια εφιαλτική βάση για την αστική απάντηση στην κρίση της ευρωζώνης. Τι μας λένε περίπου: ‘’Ωραία, κατανοείτε ότι μια Ευρώπη με κοινό νόμισμα και χωρίς ενιαία κρατική δομή όπως οι ΗΠΑ, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αντινομίες και προβλήματα της περιφέρειας, σωστά; Αντιλαμβάνεστε βεβαίως ότι δεν μπορεί να αναλάβει αυτά τα βάρη η Γερμανία, παραιτούμενη των κερδών της ή χωρίς κάποια άλλα οφέλη. Εδώ και τώρα λοιπόν η λύση που απομένει είναι ο απόλυτος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος από αυτόν που θα πληρώσει, σε αναμονή μιας βαθύτερης ενοποίησης’’.

Να λοιπόν που ένα τέταρτο Γερμανικό Ράιχοικοδομείται στο πεδίο του ασφυκτικού ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής ζωής των κρατών μελών της ΕΕ από τις ηγεμονικές καπιταλιστικές δυνάμεις,καθιστώντας το σύνθημα για ‘’Ευρώπη των λαών’’ σε απλό παρηγορητικό ναρκωτικό σε ετοιμοθάνατο ναρκομανή.

Ξεκινώντας από το ειδικό φτάνει κανείς στο γενικό, αλλά κοιτώντας και από μακριά και από ψηλά, έχεις όλη την εικόνα, την μεγάλη εικόνα και βρίσκεις καλύτερα τη θέση σου σε αυτήν.

Ποιο είναι λοιπόν το γενικό πλάνο; Το συνοψίζει εύστοχα ο ακούραστος Σαμίρ Αμίν στο ακόλουθο απόσπασμα μιας ενδιαφέρουσας συνέντευξης του.

‘’Από το 1970, ο παγκόσμιος καπιταλισμός κυριαρχεί στο παγκόσμιο σύστημα με πέντε πλεονεκτήματα:

α. τον έλεγχο της πρόσβασης στους φυσικούς πόρους,

β. τον έλεγχο της τεχνολογίας και της πνευματικής ιδιοκτησίας,

γ. την προνομιακή πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης,

δ. τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού και νομισματικού συστήματος και τέλος, ε. το μονοπώλιο των όπλων μαζικής καταστροφής.

Αποκαλώ αυτό το σύστημα "apartheid on a global scale" (απαρτχάιντ σε παγκόσμια κλίμακα)’’

Αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ορίζει με απόλυτη σαφήνεια την ασυμβατότητα καπιταλισμού και δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, η πλειονότητα της ανθρωπότητας υπόκειται σε ένα μόνιμο καθεστώς βίας.

Ψωμί και δημοκρατία στην εποχή και στον κόσμο των τεράτων

Όταν η αστική τάξη- πάντα με τις πλάτες και τις θυσίες του πόπολου- ήταν τάξη επαναστατική ενάντια στη φεουδαρχία και τη θεοκρατία,δεν μασούσε ούτε τα λόγια της, ούτε μέτραγε τις πράξεις της. Υμνούσε το δικαίωμα του λαού να επαναστατεί ενάντια στην τυραννία, να αυτοκυβερνάται και να στερεώνει επαναστατικά το δίκιο του.

Ας θυμηθούμε την κραυγή, το ψυχορράγημα, αλλά και το πάθος και την αυτοπεποίθηση της αστικής γαλλικής επανάστασης στον ανηλεή της αγώνα με την φεουδαρχική αντεπανάσταση, με τα λόγια του Ροβεσπιέρου:

‘’Η αρετή χωρίς τρομοκρατία είναι ανίσχυρη, η τρομοκρατία χωρίς αρετή είναι ανήθικη’’.

Μας έχει αφήσει χρόνους αυτή η εποχή. Σήμερα, ο κόσμος του κεφαλαίου αντιπροσωπεύει την αντίδραση της άρχουσας μειονότητας του 1%,ενάντια στη γενική κοινωνική πρόοδο και τη δημοκρατία.

Ας δούμε κάποιες εικόνες από τη δοκιμαζόμενη Ελλάδα.Είναι απίστευτα κυνική η προσέγγιση που έχουν οι απολογητές των μνημονίων και του καπιταλισμού, στο ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στην στροφή προς την υπερ-αντίδραση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Θαυμάστε μια ωμή ομολογία της χρήσης από το αστικό σύστημα της δράσης των φασιστών της Μαύρης Νύχτας:

‘’Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο«ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί,επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει’’. (Στέφανος Κασιμάτης, Καθημερινή 16/9/12)

Αυτά για την ανάπηρη μισο-φασιστική δημοκρατίατους. Πάμε να δούμε τώρα και το βρώμικο ψωμί που θέλουν να μας ταΐσουν.

Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου στην ίδια (φιλελεύθερη!)εφημερίδα της δεξιάς στις 20/10/12

‘’Πρώτος στόχος είναι να γίνουν λιγότερες απολύσειςστους κλάδους και στα τμήματα της επιχειρηματικότητας, που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα προσαρμογής (…)

Δεύτερος στόχος είναι να στηριχθούν όσες μονάδες,κυρίως οι μεγαλύτερες…. Θα επιτύχουν μόνον αν υιοθετηθούν κανόνες ευελιξίας. Το ζητούμενο είναι οι επιχειρήσεις να μην καταργούν οριστικά τις θέσεις δουλειάς, αλλάνα τις αντικαθιστούν με νέες (…)

Τρίτος και πολύ σημαντικός στόχος είναι η ανάκτηση της απασχολησιμότητας….Πρέπει να εργάζονται πολύ περισσότεροι, ανεξαρτήτως της αμοιβής που πετυχαίνουν (…)

Η μείωση της ανεργίας πρέπει να καταστεί εθνική προτεραιότητα και οι δημιουργοί θέσεων εργασίας, δηλαδή οι καλοί επιχειρηματίες, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ευεργέτες της κοινωνίας’’.

Δεν απαιτούν λοιπόν μόνο να σκύψουμε. Δεν μας ζητούν να ανεχτούμε την πείνα, την ανεργία, την στέρηση. Πρέπει να τους πούμε και…ευεργέτες!

Είναι η δημοκρατία και ο ‘’πολιτισμός’’ του κεφαλαίου.

Δημοκρατία και καπιταλισμός: Δρόμοι ασύμβατοι

Συχνά πυκνά ακούγεται η άποψη: Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι πρωτόγνωρο για τον καπιταλισμό και πολύ περισσότερο απρόσμενο για ένα μαρξιστή.

Πράγματι, οι ανησυχητικές αυτές εξελίξεις, επιβεβαιώνουν ή ανασύρουν στην επιφάνεια, μεγάλες αλήθειες που έχει αναδείξει ο μαρξισμός και το κομμουνιστικό κίνημα.

Η πρώτη σχετίζεται με την τυπικότητα και το μη ουσιαστικό χαρακτήρα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η εμπεδωμένη αντίληψη πως η δημοκρατία αρχίζει και τελειώνει στην αρχή ‘’ένας άνθρωπος, μία ψήφος, άρα ισότητα στη δυνατότητα καθορισμού των πολιτικών αποφάσεων’’,αποτελεί μία φενάκη. Η γνώμη και η άποψη δε διαμορφώνεται ελεύθερα αλλά με καταναγκασμό και χρήση των υπέρτερων δυνάμεων που έχει πάντα η κυρίαρχη τάξη. Άλλοι είναι με το πιστόλι στον κρόταφο και άλλοι κρατούν το πιστόλι. Στην ουσία η πολιτική δημοκρατία στον καπιταλισμό είναι επικυρωτική διαδικασία της κυριαρχίας του κεφαλαίου στην παραγωγή, στις κοινωνικές σχέσεις, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Η άλλη αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση που οι εργαζόμενες τάξεις καταφέρνουν να σπάζουν την παραπάνω κυριαρχία, αξιοποιώντας και την αστική δημοκρατία, τότε η τελευταία καταργεί τον εαυτό της, καταφεύγοντας στην απολυταρχία, στο στρατό, τον πόλεμο, το φασισμό. Γεμάτος ο20ός αιώνας….

Ας θυμηθούμε πόσο εύστοχα και με απόλυτα σαφήνεια είχε τοποθετήσει το θέμα ο Λένιν:

‘’Για να κατακτηθεί η αληθινή ισότητα και η αληθινή δημοκρατία για τους εργαζόμενους, για τους εργάτες και τους αγρότες, πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το κεφάλαιο η δυνατότητα να μισθώνει συγγραφείς, να αγοράζει εκδοτικούς οργανισμούς και να εξαγοράζει εφημερίδες, και γι' αυτό πρέπει να αποτιναχτεί ο ζυγός του κεφαλαίου, πρέπει να ανατραπούν οι εκμεταλλευτές, να κατασταλεί η αντίστασή τους. Οι καπιταλιστές αποκαλούσαν πάντα «ελευθερία», την ελευθερία των πλουσίων να γίνονται πλουσιότεροι, την ελευθερία των εργατών να πεθαίνουν από την πείνα. Οι καπιταλιστές αποκαλούν ελευθερία του Τύπου, την ελευθερία των πλουσίων να εξαγοράζουν τον Τύπο, την ελευθερία να χρησιμοποιείται ο πλούτος για την κατεργασία και της παραποίηση της λεγόμενης κοινής γνώμης’’ (‘’Β.Ι. Λένιν: για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου’’)

Τις αλήθειες αυτές ωστόσο, δεν πρέπει να τις δούμε σαν έτοιμα ‘’συμπεράσματα προς συν-υπογραφή’’, αλλά σαν οδηγούς, μέτρα και κριτήρια, που θα βοηθούν στο ζήτημα των ζητημάτων: Τη μετατροπή των εργαζομένων και των νεολαίων σε συνειδητό κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο ανατροπής.

Όλες οι σημαντικές δημοκρατικές πλευρές των σύγχρονων κοινωνιών, δεν αποτελούν μόνο οικιοθελείς παραχωρήσεις στο δευτερεύον, για να κρατηθεί η αστική κυριαρχία στο πρωτεύον. Αποτελούν και καταχτήσεις και μάλιστα αιματηρές…

Το ζήτημα δεν είναι να απονέμει κάποιος ‘’πρωτοπόρος’’στον εαυτό του το στεφάνι της δικαίωσης έναντι της τάξης, αλλά, αντίθετα, η τάξη να βρει το δρόμο της νίκης, να ανεβάσει την αυτοπεποίθηση της μέσα στον αγώνα.

Αν αυτός ο αγώνας, δεν έχει στον πυρήνα του και όχι ως φτωχό συγγενή το ζήτημα της δημοκρατίας, τότε δεν είναι κοινωνικός απελευθερωτικός αγώνας.

Ας ανασκαλέψουμε όλη την ιστορία αυτό θα συναντήσουμε..

Από το ‘’ψωμί και τριαντάφυλλα’’ που διεκδικούσαν οι γυναίκες στην εξέγερση του Σικάγου, έως το δικό μας ‘’ψωμί-παιδεία-ελευθερία’’.

Ψωμί και δημοκρατία, όπως ελευθερία και κομμουνισμός

Η δική μας η μάχη και αντίληψη για τη δημοκρατία, είναι η πιο αυθεντική και αυτή που χρειάζεται τα λιγότερα επίθετα. Δημο-κρατία σημαίνει κράτος του λαού, λαοκρατία. Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε απλά εκεί, αν δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να αποδομήσουμε την υποκρισία της αστικής (δήθεν)δημοκρατίας.

Δημοκρατία για μας σημαίνει ελευθερία και ισότητα, άρα διεκδικείται μαζί με τον αγώνα ενάντια στην καταπιεστική εξουσία και ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που είναι η βάση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.

Δημοκρατία για μας σημαίνει λαϊκή κυριαρχία σε κάθε χώρα. Το κράτος-έθνος για τους αστούς είναι το εφαλτήριο για τον ανταγωνισμό τους, μέσω και της υποταγής των ‘’υπηκόων’’τους με το δηλητήριο του εθνικισμού. Για τους κομμουνιστές, ο εθνικός κρατικός σχηματισμός, είναι ο χώρος συγκρότησης της ξεχωριστής λαϊκής ιστορίας της ανατρεπτικής κοινωνικής δράσης. Είναι ο χώρος αγώνα απέναντι στην αστική τάξη,αλλά και το πεδίο ιδιαίτερης συμβολής στο διεθνικό αγώνα όλων των λαών και εθνών προς την διεθνιστική κομμουνιστική απελευθέρωση. Σε ένα δρόμο ευγενικού συναγωνισμού και ειρηνικής συνάντησης, που αντίπαλό τους έχουν ότι αποτελεί ή θυμίζει οικονομική και πολιτική καταπίεση. Το λέει και η λέξη άλλωστε. Δι-εθνισμός,χωρίς αγώνα στο εθνικό πεδίο δεν υπάρχει.

Οι στιγμές περιστολής ακόμη και της αστικής δημοκρατίας,όπως οι σημερινές, είναι κορυφαίες στιγμές για την άνοδο της συνειδητότητας ευρύτατων τμημάτων των εργαζομένων. Η σημερινή στροφή του καπιταλισμού προς την αντίδραση, αναδεικνύει αφενός την έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατίας σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και αφετέρου ανυψώνει την αναζήτηση και τον αγώνα για μια ουσιαστική εργατική και λαϊκή δημοκρατία.

Άλλη μια φορά λοιπόν: Ψωμί και δημοκρατία πάνε μαζί! Δημοκρατία, επανάσταση και κομμουνισμός βαδίζουν χέρι χέρι. Διότι, η δημοκρατία δε χαρίζεται ποτέ, μόνο καταχτιέται.

* το άρθρο γράφηκε για το τεύχος 20 του ηλεκτρονικοιύ περιοδικού babushka