Διαλογος

Με τον πηχυαίο τίτλο «Μετάβαση από το αντικαπιταλιστικό στο θολό ανατρεπτικό μέτωπο», το Πριν, δια του Γιώργου Κρεασίδη (Γ.Κ. στο εξής), μέλους της Π.Ε. του ΝΑΡ, με ολοσέλιδο άρθρο του στο φύλλο της Κυριακής 16 Απριλίου 2018, ασκεί μια χωρίς αρχές και όρια πολεμική στη ΜΕΤΑΒΑΣΗ, γεμάτη από σκόπιμες διαστρεβλώσεις των Θέσεών της.

Την τελευταία δεκαετία το εργατικό κίνημα συνδικαλιστικό κίνημα συγκρούστηκε με την αστική πολιτική  στο πεδίο της βαθιάς  ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού με κύριο διακύβευμα του ποιος θα πληρώσει την κρίση.

Στα δυο στρατόπεδα από τη μια συνασπιστήκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι αναλώσιμες κυβερνήσεις του μέχρι το 2015, ο ΣΕΒ, η Ε.Ε, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, οι κυρίαρχοι ιδεολογικοί μηχανισμοί κυρίως μέσω των ΜΜΕ, για να πείσουν τους εργάτες και το λαό πως  «μαζί τα φάγαμε», και από την άλλη οι εργάτες, τα μεσαία στρώματα, η νεολαία, οι γυναίκες, οι αυτοαπασχολούμενοι, η μισθωτή διανόηση οι  μικροαγρότες κλπ

Συγκρίνοντας κανείς το λεγόμενο (αριστερό) εξωκοινοβούλιο πριν από το 2009 με αυτό που είναι σήμερα, συγκρίνει ανόμοια πράγματα. Κι αυτό, χωρίς να παραγνωρίζεται η επίδραση της Μεγάλης Καπιταλιστικής Κρίσης στην υπόλοιπη γεωγραφία του χώρου, οφείλεται στην ύπαρξη της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Δεν θα μπορούσε κανείς να μην υπογραμμίσει την τεράστια μεταβολή που έφερε η ύπαρξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τόσο σε επίπεδο εργατικών αγώνων όσο και στο επίπεδο προγραμματικών επεξερ­γασιών. Από κάθε άποψη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεσπόζει στο εξωκοινοβούλιο και αναγνωρίζεται επίσης αρκετά πέρα από αυτό. Όμως, μαζί με αυτή την γενική διαπίστωση, ακούγεται από όλα τα συστατι­κά μέρη και τα μέλη της η προτροπή για περαιτέρω εμβάθυνση του προγράμματος.