Διαλογος

Σε αυτή την κατεύθυνση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε πρωτοβουλία προχτές Παρασκευή για μια πλατιά σύσκεψη. Στη σύσκεψη συμμετείχαν το ΕΕΚ, το ΕΠΑΜ, το ΚΚΕ (μ-λ), το Κίνημα «Δεν Πληρώνω» και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση. Κοινή ήταν η εκτίμηση πως χωρίς τη λαϊκή κινητοποίηση δε θα ανατραπεί η κυβέρνηση και το μαύρο μέτωπο που συγκροτεί με ΕΕ και ΔΝΤ, μαζί με τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική του. Σε αυτή την κατεύθυνση θα οργανωθεί συγκέντρωση τη μέρα της ψηφοφορίας στη Βουλή. Ανάλογη απόφαση πήρε και η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ. Στις επόμενες μέρες θα ξεδιπλωθεί μια κινητοποίηση στα πρωτοβάθμια σωματεία και τις πρωτοβουλίες εργαζόμενων και γειτονιάς, κάθε αγωνιστική συλλογικότητα. Το σύνθημα είναι «Δε θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσεις»!

Η εκτίμηση της σημερινής οικονομικοπολιτικής συγκυρίας απαιτεί επιτακτικά μία ξεκάθαρη εικόνα αν τελικά η πολιτική ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όπως εξαγγέλθηκε στη Δ.Ε.Θ. αποτελεί πολιτική απάτη και τυχοδιωκτικό εξτρεμισμό του (αν δηλαδή υπόσχεται πράγματα που ξέρει ήδη ότι δεν θα τον αφήσουν να κάνει) ή αλλαγή πλεύσης και χαλάρωση της οικονομικής ασφυξίας από τα επιτελεία της άρχουσας τάξης σε Ελλάδα και Ε.Ε, άρα κοινωνικές συμμαχίες που του εξασφαλίζουν την κρίσιμη συναίνεση σε μία τέτοια κυβερνητική πολιτική, προς όφελος βέβαια της ανάκαμψης από την καπιταλιστική κρίση. Ιδιαίτερα όταν πληθώρα ενδείξεων, τις οποίες με κάθε επιφύλαξη επισημαίνω παραπάνω, δείχνουν προς το δεύτερο ενδεχόμενο. Και αν συμβαίνει αυτό προφανώς και η βάση αντιπαράθεσής μας προς τον ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει, αλλά και η κλίμακα των διεκδικήσεών μας. Και αντί να υποτιμάμε αυτά που εκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν - μη υπάρχοντος άλλου δυστυχώς - ως σωτηρία τους, να βρούμε τον τρόπο να πάμε ένα σκαλί παραπάνω. Κάθε κατάκτηση δημιουργεί τους όρους της επόμενης. Οπως και κάθε ήττα ας μην λησμονούμε.

Η πολιτική ΔΝΤ-ΕΕ-ΝΑΤΟ  βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο εσωτερικό της Ουκρανικής κοινωνίας, όχι μόνο μεταξύ των ολιγαρχών, αλλά και μεταξύ νέων ή παραδοσιακών μικροαστικών στρωμάτων, που είτε θεωρούν ότι το άνοιγμα προς τη δύση θα τους δώσει τη δυνατότητα να αναζητήσουν περισσότερες πηγές χρηματοδότησης χάρη στην ελευθερία  διακίνησης  κεφαλαίων (κυρίως μικροεπιχειρηματίες προσανατολισμένοι προς δυναμικούς τομείς της οικονομίας, όπως η πληροφορική κλπ, που εν πολλοίς ασφυκτιούν και από τον τρόπο που οικοδομούνται οι σχέσεις ισχύος εντός της ουκρανικής οικονομίας με την αυξημένη επιρροή των μεγαλοκεφαλαιούχων, αλλά και του δημόσιου τομέα), είτε αναμένουν προνομιακές εμπορικές σχέσεις και επιδοτήσεις όπως οι αγρότες (υπάρχουν άλλωστε ήδη προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας που στοχεύουν στην διευκόλυνσης πρόσβασης της ουκρανικής αγροτικής οικονομίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα εκτός Ουκρανίας).

Η επαναστατική αριστερά δε μπορεί να παραμένει όμηρος των ψυχικών τραυμάτων της από τα λάθη της ΕΔΑ, τη μεταπολίτευση ή το ’89-’91. Άλλο να διδάσκεται από τα λάθη, κι άλλο να ακινητοποιείται από τον πανικό ενθυμούμενη τον πόνο. Δεν υπάρχει μόνο η Οκτωβριανή Επανάσταση από τη μία και οι αστικές κυβερνήσεις από την άλλη. Υπάρχουν στην ιστορία πάμπολλες λαϊκές, αριστερές, αντι-ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις στις οποίες  καλώς έκαναν και συμμετείχαν οι επαναστάτες κι από εκεί και πέρα άλλες φορές χειρίστηκαν σωστά και άλλες λάθος την επιλογή τους καταφέρνοντας ή όχι να ανατρέψουν τα εκάστοτε αστικά καθεστώτα. Για να μπορέσει να επικρατήσει η ίδια η Οκτωβριανή Επανάσταση, οι κομμουνιστές προέκριναν μια δέσμη βασικών αιτημάτων και όχι την άμεση εφαρμογή ολόκληρού του προγράμματός τους «στην αυτοτέλειά του», «μη κατακερματισμένο» και «μη διασπασμένο».