Διαλογος

Το δεύτερο σύνθημα αναφέρεται στη μήτρα του εργατικού κράτους, που είναι και ο αντικειμενικός σκοπός του προγράμματος. Δεν είναι ποτέ περιττό να υπενθυμίζεται ότι σκοπός ενός τέτοιου σχεδίου δεν είναι απλώς η αλλαγή φρουράς στην ηγεσία ή η κατάκτηση του αστικού κράτους, αλλά η καταστροφή του συνολικού του οικοδομήματος. Η στάση απέναντι στο αστικό κράτος είναι σήμερα, όπως και τότε, η κόκκινη γραμμή που χωρίζει την επαναστατική πολιτική από το ρεφορμισμό. Το καπιταλιστικό/αστικό κράτος είναι αδύνατο να κατακτηθεί από το εσωτερικό και να μετασχηματιστεί, διαμέσου βαθμιαίων προσαρμογών, σε προλεταριακό· αντιθέτως, η εργατική τάξη χρειάζεται να συγκροτήσει τις δικές της μορφές αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης και να αναπτύξει τη δική της εξουσία έξω και ενάντια στο αστικό κράτος. Η δυαδικότητα της εξουσίας που προκύπτει με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί να λυθεί παρά με μια ευθεία αναμέτρηση.

Με αυτή την έννοια, συμφωνούμε ότι η πορεία προς τη συνδιάσκεψη πρέπει να χαρακτηριστεί από δημοκρατική, συντροφική και ουσιαστική συζήτηση, συλλογική επεξεργασία των θέσεων και του προγράμματος, απολογισμό, πραγματική κριτική και αυτοκριτική, αλλά και ανάληψη των κρίσιμων εκείνων πρωτοβουλιών που θα σηματοδοτούν τη δυνατότητα αναβάθμισης της πολιτικής παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έτσι, η ανακύκλωση της ίδιας συζήτησης, με τον ίδιο τρόπο, μάλιστα με παθογενή και όλο και πιο διαλυτικά χαρακτηριστικά, δεν θεωρούμε ότι μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά. Αντίθετα, η ανάληψη πρωτοβουλιών που θα επιχειρούν να παρεμβαίνουν και να αναδιαμορφώνουν το τοπίο στο κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελούν έμπρακτη υλοποίηση των αποφάσεων και των πολιτικών κατευθύνσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούν να διαμορφώνουν το έδαφος για τη συγκρότηση μιας ηγεμονικής πολιτικής παρουσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ποια ειναι λοιπον τα αποφασιστικα πεδια της ταξικης συγκρουσης του μαχομενου εργατικου -λαικου και νεολαιστικου κινηματος κινηματος με την νεα πραγματικοτητα που διαμορφωνει η πολιτικη της ΕΕ ,της κυβερνησης ,του ΔΝΤ και για να μη ξεχναμε της Κεντρικης Ευρωπαικης Τραπεζας; Εχει ανταποκριθει το μαχομενο εργατικο κινημα σε αυτες τις απαιτησεις των καιρων ;Και αν όχι ,γιατι;Eίναι έξω από την σφαίρα της δράσης του η αδυνατεί για συγκεκριμενους λόγους να ανταποκριθεί ,λόγοι που συνδέονται στενά με τα βασικά χαρακτηριστικά της συγκρότησής του στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και κυρίως μετά το 81;Ποιος μπορεί να είναι ο αποφασιστικός ρόλος που μπορεί να παίξει η αντικαπιταλιστική Αριστερά και ειδικά η Ανταρσύα στο ξύπνημα ,την οργάνωση και την έμπνευση στην άμεση κοινωνική πάλη;Tι πρόγραμμα και ποιες νέες μορφές οργάνωσης μπορούν να ξεκολλήσουν από την λάσπη της απογοήτευσης τις λανθάνουσες ριζοσπαστικές κοινωνικές δυνάμεις;

Η  αποδοχή συνεπώς τέτοιων «προτεραιοτήτων» ενισχύει ιδεολογικά την κυβέρνηση, αποπροσανατολίζει την κοινωνία, εξυπηρετεί αυτούς που θέλουν τα δικαστήρια παραμάγαζο των τραπεζών και οπλίζει το χέρι της κυβέρνησης και του κάθε ψευτομεταρρυθμιστή του Υπουργείου, με την αγαστή σύμπραξη των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων να κάνουν απρόσιτη την πρόσβαση στη δικαστική προστασία, να νομοθετούν ερήμην της κοινωνίας, να θεσπίζουν νόμους αρνησιδικίας, να αυξάνουν κόστος και ταλαιπωρία, να υποβαθμίζουν τον θεσμικό και κοινωνικό ρόλο του δικηγόρου, δημιουργώντας του συνεχώς τριβές με τους εντολείς του.

Οι δικηγόροι οφείλουν να διεκδικήσουν μαζί με την κοινωνία ανάμεσα στα άλλα τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κρατικοποίηση των τραπεζών, που θα εξασφαλίσουν αφενός τους αναγκαίου πόρους για τη λειτουργίας των κοινωνικών υποδομών και αφετέρου το τέλος των κόκκινων δανείων και των ψιλών γραμμάτων και την αποδέσμευση από την ασφυκτική οικονομική εξάρτηση από τις τράπεζες που στέκεται αιτία και της μη επίλυσης άλλων ιδιωτικών διαφορών.