Την ερχόμενη Κυριακή, όπως όλα δείχνουν, αποχαιρετάμε τους Σαμαροβενιζέλους - το ερώτημα όμως είναι αν, μαζί μ’αυτούς, θα φύγει και η δολοφονική πολιτική τους. Δυστυχώς οι συνεχείς διαβεβαιώσεις και του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας στη λογική των περασμένων κυβερνήσεων, ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε το χρέος ως χρέος του λαού (στην ουσία δηλαδή, ότι πράγματι «μαζί τα φάγαμε»), ότι δεν πρέπει να κάνουμε μονομερείς ενέργειες ή να αμφισβητήσουμε την ένταξη της χώρας σε ευρωζώνη, ΕΕ και ΝΑΤΟ, ελάχιστη ελπίδα μπορούν να φέρουν για ουσιαστικές αλλαγές. Αλήθεια, στις 26 θα φύγει η ανεργία; Θα εξαφανιστούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας; Θα πάψουν η υγεία και η παιδεία να είναι εμπορεύματα; Τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ του σύγχρονου ολοκληρωτισμού δυστυχώς θα είναι όλα εδώ – μέχρι να αποφασίσουμε να τα στείλουμε στον αγύριστο.

Μακάρι να υπήρχαν σήμερα εύκολες λύσεις. Μακάρι να μπορούσε, απλώς με την εκλογή ενός ικανότερου «διαπραγματευτή», να αντιστραφεί πλήρως αυτή η ισοπεδωτική για τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα πολιτική. Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, αυτοί που απαίτησαν τα μνημόνια σαν όρους για τις δανειακές συμβάσεις, ξαφνικά θα πειστούν να συνεχίσουν να δανείζουν το ελληνικό κράτος ενώ αυτό ακολουθεί μία εντελώς διαφορετική πολιτική, μια πολιτική που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι των τραπεζιτών;  Όποιος το λέει αυτό, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι ή αφελής ή απατεώνας.

Η πολιτική που επιβλήθηκε μέσω αυτών των μηχανισμών δεν ήταν «ατύχημα», δεν ήταν λάθος εκτίμηση, ήταν μια πολύ συνειδητή επιλογή – γιατί έτσι επιλέγουν οι ισχυροί να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματός τους, με το να στέλνουν τον λογαριασμό στον κόσμο της εργασίας. Αυτή η πολιτική λοιπόν δεν θα αντιστραφεί σε «συνεννόηση» με αυτούς τους μηχανισμούς, αλλά σε ρήξη και ευθεία αντιπαράθεση με αυτούς. Όταν σε έχουν δέσει χειροπόδαρα για δεκαετίες, ή αποδέχεσαι την επιτροπεία και την αέναη εξυπηρέτηση του ληστρικού χρέους με τους όρους που θέτουν οι δανειστές, ή το αρνείσαι και σπας τα δεσμά.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι η αριστερά που επιμένει πως ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός που πρέπει να διαλέξουμε. Ότι είναι και αναγκαίο αλλά και δίκαιο να μην πληρώσουμε δεκάρα τσακιστή από το τοκογλυφικό χρέος που φόρτωσαν στις πλάτες μας. Ότι μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ δεν υπάρχει «διαπραγμάτευση» - το παιχνίδι είναι στημένο και στα μέτρα τους. Ότι οι τράπεζες πρέπει να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, και γι’αυτό δεν μπορούν να είναι ιδιωτικές. Ότι υπάρχει άλλος τρόπος να οργανώσουμε τις ζωές μας και την κοινωνία, και ότι για να τον ανακαλύψουμε πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά του χρέους, της ΕΕ και των «αγορών». Μας αξίζει να ζούμε με αξιοπρέπεια, χωρίς ο πλούτος που παράγουμε να πηγαίνει στις τσέπες άλλων!

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι μια συνειδητή επιλογή. Δεν είναι ψήφος στη λογική της επιλογής του «μικρότερου κακού» – λογική με την οποία η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ψήφιζε εδώ και δεκαετίες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Είναι ψήφος όχι με γνώμονα την αλλαγή των προσώπων αλλά την ουσιαστική αλλαγή της πολιτικής. Με βαθιά συναίσθηση ότι δεν αρκεί το να φύγουν οι Σαμαροβενιζέλοι, αλλά ότι είναι και άμεση ανάγκη να συγκροτήσουμε εκείνη την αριστερά που θα αναμετρηθεί με τις αναγκαίες ρήξεις, την αριστερά που είναι με τις μονομερείς ενέργειες και όχι με τη διαπραγμάτευση και την αναπόφευκτη υποταγή. Για να υπάρχει αριστερά και την επόμενη μέρα, για να μην ταυτιστεί η αριστερά με την υπεράσπιση του συστήματος. Είναι, εν τέλει, επιλογή καλύτερης αφετηρίας για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Που -μη γελιέστε- θα είναι πιο απαραίτητοι από ποτέ.

Αυτή την αριστερά σας καλούμε να ενισχύσετε. Για να δικαιωθούν οι αγώνες μας. Για να κερδίσουμε την αξιοπρέπειά μας, όλα όσα ονειρευτήκαμε σε πλατείες και απεργίες αυτά τα χρόνια. Για να τα πάρουμε όλα πίσω!

 Άρθρο του Πάνου Δαμέλου, υποψήφιου βουλευτή Κορινθίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ