Αποψεις

Βασικές πολιτικές αιχμές του αντικαπιταλιστικού προγράμματος της πολιτικής συνεργασίας «ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ» είναι: α) Η ανατροπή της σχέσης μισθών – κερδών υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου, β) η μονομερής κατάργηση των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, γ) η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, δ) η έξοδος από το ευρώ, η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ, η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κ.λπ.) από διεθνιστική σκοπιά, ε) οι εθνικοποιήσεις όλων των Τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και η λειτουργία τους με εργατικό – λαϊκό έλεγχο, η κατάργηση του ΤΑΪΠΕΔ και ο έλεγχος για τις εγκληματικές πράξεις του, στ) η πάλη για εργατικό και λαϊκό έλεγχο και ο δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας, ζ) η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η) η πάλη για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, θ) η παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και ι) η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ.

Τα παραπάνω ΑΜΕΣΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ μέτρα, είναι σαφές πως απαιτούν ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΡΗΞΗ τόσο με τους μηχανισμούς της ΕΕ, όσο και με το ΔΝΤ, όσο και με τις πολυεθνικές φαρμάκων και υλικών, όσο και με τα εγχώρια μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. “Πασαλείμματα” και ” ανέξοδες μελλοντολογίες” όπως προτείνουν διάφοροι, μεταξύ των οποίων και οι ηγεσίες της συστημικής αριστεράς –  ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΚΚΕ, είναι ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα λοιπόν. Άμεσα ριζικά μέτρα ανατροπής της κατάστασης στην Υγεία, σε αναπόφευκτη ρήξη και σύγκρουση με μεγάλο κεφάλαιο και ΕΕ, ή συνέχιση της υγειονομικής γενοκτονίας σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας ;

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της αντικαπιταλιστικής και αντισυστημικής αριστεράς, καλούν τους υγειονομικούς και όλον τον λαό να διαλέξουμε τολμηρά τον πρώτο δρόμο.

Βγάζω το κεφάλι μου από το νερό και ανακτώ στιγμιαία την Μνήμη.

Δεν είναι παράλογο που πολλές συντρόφισσες και σύντροφοι έχουν μια αγωνία και μια ανησυχία για το τι θα γίνει στις 26 Γενάρη. Θα είναι όντως μια ιστορική τομή, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αφού είναι πιθανό μια αριστερή κυβέρνηση για πρώτη φορά θα ανέβει στην εξουσία στην Ευρώπη, όσο ρεφορμιστικό και εάν θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα είναι μια ακόμη πράξη στο δράμα των ηττών του λαού, αφού για άλλη μια φορά η ελπίδα θα διαψευστεί, μια που ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει πλήθος δεξιές αναδιπλώσεις; Θα είναι απλώς μια αριστερή παρένθεση πριν επανακάμψουν οι παραλλαγές της μνημονιακής Δεξιάς (και Ακροδεξιάς) ή / και του «ακραίου» Κέντρου; Θα οδηγηθούμε σε μια εκδοχή «τζανετακισμού» μέσα από τη λογική της εθνικής συνεννόησης και των κυβερνήσεων «ειδικού εθνικού σκοπού», που διάφορα κέντρα από τώρα προβάλλουν προσβλέποντας σε ένα μετεκλογικό τοπίο χωρίς αυτοδυναμία;