ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ, ΕΚΚΕ 

Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος

Η αντεργατική λαίλαπα των έξι τελευταίων χρόνων έχει ισοπεδώσει σε µεγάλο βαθµό κατακτήσεις και δικαιώµατα ενός ολόκληρου αιώνα στο πλαίσιο µιας απ’ τις µεγαλύτερες κρίσεις του παγκόσµιου ιµπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήµατος. Το τρικέφαλο τέρας της τρόικας-Κέρβερου της ελληνικής οικονοµίας και πολιτείας και οι κυρίαρχες δυνάµεις της ΕΕ δεν επιδιώκουν τόσο την αποπληρωµή του χρέους όσο τη µετατροπή της χώρας σε Ειδική Οικονοµική Ζώνη, τη λεηλασία των παραγωγικών δυνατοτήτων του τόπου, µε σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και δωρεάν υποδοµές για τους ξένους επενδυτές, την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώµατος και µισθούς πείνας, στην υπηρεσία της αυξηµένης κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των πολυεθνικών της ευρωπαϊκής ιµπεριαλιστικής ολοκλήρωσης. Η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία µε εκπρόσωπο την άθλια συγκυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διατηρήσει τη θέση της µε την κλιµάκωση της εκµετάλλευσης και της τροµοκρατίας σε βάρος του λαού, µε αλυσίδα σκανδάλων, µίζες και ξεπουλήµατα κάθε κινητής και ακίνητης δηµόσιας περιουσίας.

Τριάντα γενικές απεργίες όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, αλλά και µακρόχρονοι απεργιακοί αγώνες και αγωνιστικά ξεσπάσµατα στον δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα, δεν στάθηκε δυνατό µε τη συνεχιζόµενη κυριαρχία του εκφυλισµένου και γραφειοκρατικού συνδικαλισµού να συντονιστούν, να ενοποιηθούν και να ανατρέψουν την κυρίαρχη πολιτική και τους εκπροσώπους της. ∆εν πήγαν ωστόσο χαµένοι,  καθώς έχουν απονοµιµοποιήσει σε µεγάλο βαθµό τα κυρίαρχα αστικά κόµµατα και έχουν ενισχύσει τις ριζοσπαστικές και αγωνιστικές αναζητήσεις σε σηµαντικά τµήµατα της εργατικής τάξης και του λαού. Οι επερχόµενες αυτοδιοικητικές και οι ευρωεκλογές του Μαΐου µπορούν και πρέπει να αποτελέσουν µια εκλογική πανωλεθρία για την άθλια αντεργατική συγκυβέρνηση και ν’ ανοίξουν το δρόµο για την ανατροπή της.

Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, µε τον απογειωµένο κυβερνητισµό του και µε τους όρκους πίστης προς το ευρώ και την ΕΕ, δεν προδιαγράφει παρά µια νέα προσπάθεια ενσωµάτωσης, συνέχισης της λιτότητας, ήττες και απογοητεύσεις για τους εργαζόµενους και τα πλατιά λαϊκά στρώµατα. Ταυτόχρονα το ΚΚΕ, που περιφρονεί, υπονοµεύει και διασπά κάθε ταξική αγωνιστική διεκδίκηση, παραπέµπει τα πάντα, καθώς και την έξοδο απ’ το ευρώ και την ΕΕ, στη δευτέρα παρουσία της «λαϊκής εξουσίας», αναζητά µε δήθεν αριστερές κορόνες αποκλειστικά και µόνο την εκλογική του ενίσχυση, διευκολύνοντας έτσι στην πράξη την κυρίαρχη πολιτική.

Η κυβερνητική ανατροπή, για να µην αποτελέσει απλώς παρένθεση της συνέχισης της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής ή ακόµα και της επιστροφής σε ακόµα πιο ακροδεξιά κυβερνητικά σχήµατα, προϋποθέτει την ενίσχυση µε κάθε τρόπο και από τώρα ενός ανεξάρτητου ταξικού και αγωνιστικού ρεύµατος για την ανατροπή όλων των αντεργατικών – αντιλαϊκών µέτρων της τελευταίας εξαετίας: µε την ανακατάληψη π.χ. και λειτουργία της ΕΡΤ από τους ίδιους τους εργαζόµενους, την άµεση επαναλειτουργία του ΕΟΠΥΥ και της πρωτοβάθµιας δωρεάν υγείας, την επανεθνικοποίηση της Α∆ΜΗΕ, την επαναλειτουργία κλειστών εργοστασίων µε πρωτοβουλία και κάτω από τον έλεγχο των ίδιων των εργατών, την επαναπρόσληψη απολυµένων εκπαιδευτικών, γιατρών, καθαριστριών, σχολικών φυλάκων κ.λπ. καθώς και την άµεση επαναφορά κατ’ αρχάς µισθών και συντάξεων, συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωµάτων στο προ εξαετίας επίπεδο στην προοπτική της παραπέρα βελτίωσής τους.

Και βέβαια µια τέτοια κοινωνική και πολιτική αναµέτρηση που θα βρει απέναντί της τη λυσσαλέα αντίδραση της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και των µηχανισµών της ιµπεριαλιστικής ΕΕ προϋποθέτει την αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και το ξεπέρασµα των όποιων δισταγµών και αναζητήσεων για δήθεν «ρεαλιστικές λύσεις» σε «επιτρεπτά» πλαίσια µε τη συσπείρωση και µετωπική συµπόρευση όλων των αντικαπιταλιστικών,  αντιιµπεριαλιστικών, αντιΕΕ,  επαναστατικών δυνάµεων της Αριστεράς. Στόχος, η οριστική κατάργηση των µνηµονίων, η διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των µεγάλων επιχειρήσεων µε εργατικό έλεγχο, η αξιοποίηση των µεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δηµιουργικότητας του κόσµου της εργασίας για έξοδο απ’ την κρίση υπέρ της µεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Αλλά φυσικά, µε καθοριστική προϋπόθεση για την ολοκλήρωση αυτής της κατεύθυνσης, τη ρήξη και αποδέσµευση απ’ το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στην προοπτική µιας πραγµατικά «εργατικής κυβέρνησης» και εργατικής εξουσίας σε αντιπαράθεση µε κάθε ακροδεξιό εθνικισµό και «ευρωσκεπτικισµό» που θα εκφράζει τις βαθύτερες αγωνίες και αναζητήσεις όλων των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας και των εργαζόµενων της Ευρώπης.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 9/2/2014