Δεν είναι όμως μόνο τα αντικειμενικά προβλήματα της διεθνούς κρίσης και οι πιέσεις της τρόικας που δεν αφήνουν περιθώρια στους Σαμαράδες για θριαμβολογίες. Είναι κυρίως η αντίσταση που έχουν βρει από την πλευρά των αγώνων και του κινήματος όλα τα τελευταία χρόνια. 

 

Μια αντίσταση που συνεχίζει ενάντια στις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, που μπλοκάρει την λεγόμενη “αξιολόγηση” στο δημόσιο, που διεκδικεί δημόσια και δωρεάν Παιδεία στα σχολεία και τις σχολές κόντρα στους Φορτσάκηδες. Ένα φοβερό κίνημα που συνεχίζει πέντε χρόνια τώρα να δίνει μάχες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αυτό το κίνημα οδήγησε να αλλάξουν ραγδαία οι πολιτικοί συσχετισμοί ολόκληρων δεκαετιών, οδήγησε στην ριζοσπαστικοποίηση πλατιών μαζών μέσα στην κοινωνία και ανέδειξε την Αριστερά σε πρώτη δύναμη. 

 

Αυτές οι εξελιξεις δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα, αλλά όλη την Ευρώπη. Γι' αυτό είδαμε πρόσφατα και στο Βέλγιο τις μεγαλύτερες εδώ και πάρα πολύ καιρό απεργίες και διαδηλώσεις. Γι' αυτό βλέπουμε και πολιτικά το οικοδόμημα και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ΕΕ να τρίζει. Από το Podemos στην Ισπανία που αναδεικνύεται πρώτη δύναμη στα γκάλοπ μέχρι την κρίση στην Βρετανία με το δημοψήφισμα για την Σκωτία. 

 

Το ότι παραπαίουν δεν σημαίνει ότι παραιτούνται. Μπροστά μας έχουμε ένα νέο σκληρό μνημόνιο που δεν θα κουβαλάει απαραίτητα αυτό το όνομα. Επιμένουν να φορτώσουν στις πλάτες του κόσμου το χρέος, που αποδεικνύεται μη βιώσιμο, με εφαρμογή όλων των ήδη ειλημμένων μέτρων αλλά και νέες απολύσεις, επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα και τις συντάξεις, επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. 

 

Θα κάνουν λυσσαλέες προσπάθειες για να κρατήσουν την κυβέρνηση ζόμπι ζωντανή, είτε με τον αυταρχισμό και την καταστολή, είτε με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα -είτε αναζητώντας συναινέσεις που όπως βλέπουμε το τελευταίο διάστημα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Αναδεικνύεται, λοιπόν, μια μαζική στροφή αριστερά αλλά ταυτόχρονα πολλοί βλέπουν πόσο γρήγορα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται προς τα δεξιά σε όλα τα ζητήματα, από τα οικονομικά μέχρι τα πολιτικά. Φαίνεται αυτό στην τελευταία πρόταση του Τσίπρα στο Στουρνάρα να πάρουν τα 11,5 δις από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και να τα δώσουν ξανά στις τράπεζες.

 

Στην άρνησή του να συγκρουστεί με το πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ που υποσκάπτει την ίδια την υπόσχεση για «μέτρα ανακούφισης». Αλλά και στα ζητήματα του πολέμου. Την ώρα που ισραηλινά αεροσκάφη πέταγαν πάνω από την Κύπρο κάνοντας ασκήσεις προσομοίωσης πάνω σε τουρκικούς στόχους, ο Τσίπρας έκανε συνάντηση με τον Αβραμόπουλο με στόχο την συναίνεση στα “εθνικά ζητήματα”.

Δεν περιμένουμε

Είναι κρίσιμο να υπάρχει μια Αριστερά που να έχει σαν κέντρο της ότι δεν περιμένουμε τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, παλεύουμε για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές που την στηρίζουν εδώ και τώρα.

 

Αυτό σημαίνει καταρχήν ότι δεν αναστέλλουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους αγώνες, τα κλιμακώνουμε για να αποτελειώσουμε τώρα την κυβέρνηση. 

 

Έχουμε μπροστά την πανεργατική απεργία στις 27 του Νοέμβρη, έχουμε ότι μέσα στον Δεκέμβρη θα κατεβάσουν νέα μέτρα, που σημαίνει ότι αυτή η απεργία πρέπει να γίνει η αρχή για να συνεχίσει ο απεργιακός ξεσηκωμός σε όλους τους κλάδους. Δίπλα τους οι μαθητές, οι φοιτητές -που βρήκαν απέναντί τους τα ΜΑΤ να τους χτυπάνε λυσσαλέα για να μην μπουν στις σχολές τους. 

Aυτά τα καθήκοντα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς πάνε μαζί με την στήριξη των πιο προχωρημένων κομματιών που έχουν αναδειχθεί μέσα από την οργάνωση των συντονισμών από τα κάτω, όπως του Συντονισμού Ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες, των εργαζόμενων της ΕΡΤ, των Σχολικών Φυλάκων, των Καθαριστριών και άλλων.  

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι δύναμη που προβάλλει την ανάγκη να κλιμακώσουμε αγωνιστικά σε όλα τα μέτωπα. 

Στο αντιφασιστικό μέτωπο, πλησιάζουμε στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Δεν χωράει καμιά επανάπαυση, για το πότε και πώς θα γίνει, ποιοί και πόσο θα καταδικαστούν, παρεμβαίνουμε μέσα κι έξω από τα δικαστήρια για να αποκαλυφθεί η κάλυψη και οι διασυνδέσεις με κυβέρνηση και κρατικούς μηχανισμούς σε όλο τους το βάθος. 

 

Στο μέτωπο ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, ενάντια στα κλειστά σύνορα για τους πρόσφυγες, που κατά χιλιάδες πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, τον “Ξένιο Δία”, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι δίπλα στις δυνάμεις του κινήματος που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα όπως η ΚΕΕΡΦΑ και οι κοινότητες μεταναστών.

Στο μέτωπο ενάντια στον πόλεμο. Λέμε όχι στο νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο των “προθύμων” του Ομπάμα στη Μέση Ανατολή. Καμιά συμμετοχή της  Ελλάδας στα πολεμικά σχέδιά τους. 

 

Όχι στον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου που αποτελεί μια προσπάθεια του ελληνικού καπιταλισμού να εισβάλει δυναμικά στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Η εργατική τάξη δεν έχει να κερδίσει τίποτε από την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, μόνο περισσότερη καταστροφή και πόλεμο.

Πολιτική εναλλακτική

Δίπλα σε αυτά, χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προβάλει ξεκάθαρη πολιτική εναλλακτική λύση. Αυτό σημαίνει να προβάλλουμε πολύ καθαρά τις αιχμές του αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης: Την διαγραφή του χρέους, μονομερώς χωρίς μισόλογα γιατί έτσι θα εξασφαλιστεί ότι τα λεφτά που πάνε στους τραπεζίτες θα πάνε στον κόσμο που τα χρειάζεται. Την κρατικοποίηση των τραπεζών και ρήξη με το ευρώ και τη ΕΕ προκειμένου να μην περάσουν οι εκβιασμοί των καπιταλιστών.

 

Αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να προχωρήσουν αν δεν συνοδεύονται από τον εργατικό έλεγχο που αποτελεί το κλειδί για το ποιος μπορεί να τα επιβάλλει. Ποιος θα σταματήσει τις απειλές ότι δεν θα έχουμε φάρμακα, τρόφιμα, τα λοκ άουτ των αφεντικών, αν όχι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι; Ποιος θα εξασφαλίσει ότι θα πάρουμε πίσω τις δουλειές μας, αν όχι οι ίδιοι γυρνώντας στις κλειστές επιχειρήσεις, οι απολυμένοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία κ.ο.κ; Την ΕΡΤ θα την ξανανοίξουν όλοι μαζί οι εργαζόμενοι ή θα περάσουν από 40 κόσκινα ποιος θα ξαναδουλέψει;

 

Αυτές οι βασικές αιχμές του αντικαπιταλιστικού προγράμματος είναι πολύτιμες γιατί ανοίγουν την προοπτική για το ποια είναι η εναλλακτική λύση για το κίνημα και για την Αριστερά. Γι’ αυτό στις επερχόμενες εκλογές θα είναι σημαντικό να καταγραφεί η δύναμη  της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι 130.000 ψήφοι στις πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές ήταν ένα καλό βήμα και χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να διεκδικήσει ξανά την ψήφο όλων των αγωνιστών/τριών, καθώς είμαστε ήδη σε ανοιχτή προεκλογική περίοδο.

 

Θα είναι μια παρακαταθήκη για το αμέσως μετά. Πολύς κόσμος ήδη βλέπει τις δεξιές προσαρμογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και καταλαβαίνει ότι την επόμενη μέρα θα χρειαστούν αγώνες και άλλη προοπτική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να παίξει πολύτιμο ρόλο σαν εργατική αριστερή αντιπολίτευση: απαιτούμε όλα αυτά που διεκδικεί το κίνημα να γίνουν πράξη. Με τους αγώνες, τις απεργίες, τις καταλήψεις, τους συντονισμούς από τα κάτω.

 

Αυτός ο ρόλος δεν κατακτιέται απλά καταγγέλλοντας τις ηγεσίες, όπως κάνει το ΚΚΕ. Θέλουμε μια ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά ικανή να καθορίσει τις εξελίξεις, αυτό όμως θα γίνει ενωτικά μέσα στο κίνημα με τον κόσμο της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, με την τακτική του Ενιαίου Μετώπου. Είμαστε ενωτική αριστερά που λέει ότι όλες τις μάχες τις κερδίζουμε με πρωτοβουλίες κοινής δράσης. Και μέσα στην κοινή δράση ανοίγουμε την αντικαπιταλιστική προοπτική.

 

Αυτά είναι κατακτήσεις που έχει πετύχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το προηγούμενο διάστημα και πρέπει να τις διευρύνει. Υπάρχουν βέβαια και αδυναμίες που πρέπει να ξεπεράσουμε. Χρειάζεται να γίνουν πιο ξεκάθαρες και να ξεδιπλωθούν στην πράξη οι παραπάνω επιλογές. Όλα αυτά θα τα συζητήσουμε στην 3η Συνδιάσκεψη και πηγαίνοντας προς αυτήν με μεγάλες μαζικές συνελεύσεις των τοπικών επιτροπών, με άνοιγμα σε όλο τον κόσμο της Αριστεράς που εκτιμάει την παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον καλούμε να στρατευτεί στις γραμμές της.

 

41 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, επιμένουμε στον επαναστατικό δρόμο της ανατροπής που χάραξε ο Νοέμβρης, δεν ξεχνάμε τον πολύτιμο ρόλο που είχαν οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς τότε, οργανωνόμαστε για να κάνουμε την ανατροπή αυτή τη φορά νικηφόρα.