Του Δημήτρη Σαραφιανού, υποψήφιου στην Α' Αθήνας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ & ΜΑΡΣ

To ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ=ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗ ΕΕ=ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΑΝΕΡΓΙΑ, ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗ ΛΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ, ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Ξέρουμε πολύ καλά ότι και το επόμενο χρονικό διάστημα, όπως και μέχρι τώρα, η αδιαλλαξία των δανειστών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, καθώς και οι πιέσεις των αγορών θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση προκειμένου να επιβληθεί ένα νέο μνημόνιο (όπως κι αν ονομαστεί) και νεα μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων (ιδίως στους τομείς του ασφαλιστικού, της δημοκρατίας στους εργασιακούς χώρους, της φοροεπιδρομής, των ιδιωτικοποιήσεων). Το μήνυμα αυτό έχει ως αποδέκτη την όποια κυβέρνηση εκλεγεί και αποδέχεται το διεθνές πλαίσιο, αλλά και όλες τις άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Η πρόσφατη διευκρίνηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι "η συνέχιση της χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών βασίζεται σε επιτυχή ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης και σε συμφωνία για διάδοχο πρόγραμμα μεταξύ ελληνικών αρχών και ΕΚΤ-ΔΝΤ" επιβεβαιώνει το προφανές. Η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει πολιτικές που δεν υπηρετούν την εξοντωτική λιτότητα.

H στρατηγική συνεπώς της «επιθετικής διαπραγμάτευσης» που επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης και της ΕΕ είναι επιλογή αδιέξοδη για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα και οδηγεί στην ενσωμάτωσή στη μνημονιακή πολιτική, όπως έδειξε και το παράδειγμα της Κύπρου. Το πρόγραμμα άλλωστε του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της διαπραγμάτευσης έχει καταλήξει πρόγραμμα δεξιάς προσαρμογής. Γιατί ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί με νόμισμα το ευρώ σημαίνει διαρκής λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση. Γιατί οι προτάσεις για το χρέος δεν διαφέρουν από τις προτάσεις της ΝΔ και μεταθέτουν την αποπληρωμή του στις επόμενες γενιές. Γιατί αποδοχή του Συμφώνου για το ευρώ σημαίνει διαρκής επιτήρηση και επιτροπεία. Γιατί το ΕΣΠΑ και το ΤΧΣ αποτελούν βασικούς μηχανισμούς της ΕΕ για την καθυπόταξη λαών και χωρών και όχι τζάμπα δωράκια για την ανάπτυξη και ευημερία. Γιατί ακόμα και το αίτημα για κρατικοποίηση τραπεζών μπήκε στο συρτάρι προς χάριν μιας «αναπτυξιακής» τράπεζας με μικρότερο κεφάλαιο ακόμα και από την παλιά αποτυχημένη ΕΤΒΑ. Γιατί η τακτική της «εν αναμονή κυβέρνησης» οδήγησε στην υποτίμηση των κοινωνικών αγώνων που θα έβαζαν φραγμούς στην αντιλαϊκή επέλαση.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΟΣΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΑΝΕ, ΟΣΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ, ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ

Η επικείμενη εκλογική μάχη έχει πολιτικούς στόχους: ο πρώτος είναι η εκλογική κατάρρευση των κομμάτων που στήριξαν την μνημονιακή πολιτική, με όποια κουστούμια και αν εμφανίζονται. Γιατί ξέρουμε ότι θα αντιληφθούν την επανεκλογή τους ως επιβράβευση για να συνεχίσουν την αντιλαϊκή επέλαση. Ο δεύτερος είναι η καταβαράθρωση των νεοναζιστών δολοφόνων, ώστε να μην συνεχίσουν να αποτελούν το μοχλό για τη διάσπαση της εργατικής τάξης και το δεκανίκι των εφοπλιστικών συμφερόντων. Ο τρίτος είναι η ενίσχυση της Αριστεράς. Οχι όμως μιας αριστεράς που θα επιβάλλει νεα μέτρα εις βάρος των εργαζομένων. Μιας αριστεράς που θα σηκώσει το γάντι και θα αναδείξει ότι η έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι καταστροφή, αλλά σωτηρία για τους εργαζόμενους. Μιας αριστεράς που θα οργανώσει το λαό για τις αναγκαίες συγκρούσεις που έρχονται

Γιατί η μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους περνά από τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, τη μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, τη στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση, την εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, τον δημόσιο κοινωνικό σχεδιασμό της οικονομίας. Οχι στο απώτερο μέλλον της «λαϊκής εξουσίας». Άμεσα, τώρα. Γι’ αυτή την αναγκαία σύγκρουση ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε προετοιμάζεται ο ίδιος, ούτε προετοιμάζει τους εργαζόμενους.

Το πραγματικό, άμεσο και καυτό δίλημμα των εκλογών δεν είναι το τι είδους κυβέρνηση θα επιτευχθεί (εθνικής διαπραγμάτευσης, με κέντρο το ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδύναμη), αλλά το τι είδους πολιτική θα κληθεί να εφαρμόσει μέσα σε δυο μήνες από σήμερα. Είναι συνεπώς προφανής η πολιτική σημασία ενός ισχυρού πόλου που θα οργανώνει αυτή την κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής

Πρωτίστως όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση από το μετερίζι των κινημάτων και της Αριστεράς θα είναι μπροστά στους αγώνες για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όλα όσα τους κλέψαν τα χρόνια του μνημονίου, αλλά και όλα όσα αξίζουν αυτοί που μοχθούν, αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο με άμεσα αιτήματα: Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης και των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.  Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας. Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση. Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων. Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας κα. Καμία αναμονή και καμία ανοχή δεν πρέπει να δοθεί σε όποια κυβέρνηση δεν ικανοποιήσει αυτά τα αιτήματα. Και ο λαός ξέρει ότι αυτά τα μέτρα αναδιανομής, αυτή την αριστερή πολιτική, πρέπει να συγκρουσθεί για να την εφαρμόσει.

ΜΕ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ

Τα διλήμματα είναι αδήριτα, αλλά η απάντηση δεν είναι ο ενδοαριστερός εμφύλιος, ούτε η αυτάρεσκη περιχαράκωση. Καμιά σύγκρουση δεν θα δοθεί νικηφόρα αν δεν εμπνευσθεί ο λαός από μια ενωτική γραμμή. Στη διεκδίκηση, αλλά και στην περιφρούρηση αυτών των αιτημάτων αναδιανομής, στην πάλη για την οργάνωση των συγκρούσεων που έρχονται όλοι οι εργαζόμενοι, όλες οι εργαζόμενες πρέπει να παλέψουμε μαζί.

Πρέπει όμως να υπάρχει ένας ισχυρός πόλος που με ενιαιομετωπική κατεύθυνση, αλλά και ανεξάρτητος από τα συστημικά κέντρα, θα παλεύει για την οργάνωση ενός μετώπου ανατροπής, ενός μετώπου του αναγκαίου δρόμου χωρίς μνημόνια, χρέος, ευρώ και ΕΕ. Αν σήμερα βρίσκονται χίλιες δικαιολογίες να μη συγκρουσθούμε για να μην διαταραχθεί ο δρόμος προς την κυβέρνηση, αύριο οι δικαιολογίες θα πολλαπλασιασθούν (για να μη χαθεί η κυβέρνηση).

Η πολιτική συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις δυνάμεις της Μετωπικής Αριστερής Συμπόρευσης, με αγωνιστές/τριες των κινημάτων, είναι ένα πρώτο βήμα, που δείχνει ότι κάτι αλλάζει. Ότι δυνάμεις της Αριστεράς, αγωνιστές και αγωνίστριες των κοινωνικών κινημάτων, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικοπολιτικές μας καταβολές, ανεξάρτητα από τις μέχρι σήμερα διαδρομές μας, μπορούμε όλοι μαζί να συμπορευθούμε σ’ αυτό τον αναγκαίο δρόμο της ανατροπής. Ότι μπορούμε να συγκρουσθούμε ακόμα και με τις κατεστημένες συνήθειες και ευκολίες μας, μπορούμε και σπάμε τους τοίχους που μας χωρίζουν. Ο δρόμος της ενότητας, ο δρόμος του μετώπου στη βάση του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσουν οι εργαζόμενοι, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και καλύτερες θέσεις για να διεκδικήσουν ευρύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία.