Ταξική πάλη σε ανώτερο επίπεδο

Για ΑΝΤΑΡΣΥΑ παράδειγμα εργατικής δημοκρατίας

Βασίλης Ζούμπος*

Ζούμε ένα σύγχρονο πραξικόπημα, με τον επαναλαμβανόμενο βιασμό της λαϊκής βούλησης. Ανοίγεται μπροστά μας η πιθανότητα μονιμοποίησης της καπιταλιστικής σαπίλας, ενός καπιταλιστικού παγκόσμιου Μεσαίωνα, αν δεν βρούμε τρόπο να ενώσουμε το λαό, ανοίγοντας έναν ανατρεπτικό δρόμο που θα “καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων”.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είπε την επώδυνη αλήθεια από την πρώτη στιγμή της μνημονιακής περιόδου και το «πλήρωσε» πολιτικά. Είπαμε πως τα μνημόνια καταργούνται μόνο με έξοδο από Ευρωζώνη και ΕΕ. Ο ισχυρισμός των τυχοδιωκτών του ΣΥΡΙΖΑ το 2012-2015 πως θα καταργήσουν τα μνημόνια εντός Ευρωζώνης και ΕΕ αποτέλεσε ένα ιστορικό ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση. Αυτός ο τυχοδιωκτικός ισχυρισμός ήταν ωσάν να έλεγαν πως θέλουν δημοκρατία στην επταετία της Χούντας, χωρίς να ρίξουν τη Δικτατορία, πως θέλουν Λαοκρατία στα χρόνια της Κατοχής, χωρίς να διώξουν τους Γερμανούς ναζί κατακτητές και τους συνεργάτες τους.

Πρέπει να δώσουμε εμείς πρώτα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το τελειότερο παράδειγμα εργατικής δημοκρατίας. Πώς αλλιώς θα πείσουμε το λαό ότι θέλουμε να εγκαθιδρύσουμε έναν κόσμο δικαιότερο και δημοκρατικότερο, έναν κόσμο σοσιαλιστικό και να ανατρέψουμε αυτήν την καπιταλιστική σαπίλα που πάει να καταπιεί όλο τον κόσμο; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι είσαι κομμουνιστής από την προσήλωση στις δημοκρατικές διαδικασίες και το σεβασμό συντρόφων και αποφάσεων. Πρώτα και πάνω απ' όλα, κάθε τι που κάνουμε πρέπει να διδάσκει σε καθημερινή βάση αγωνιστικό ήθος και εργατικό πολιτισμό, αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Πρέπει να πάψει ο κομματικός πατριωτισμός κάποιων, πρέπει να πάψουν κάποιες συνιστώσες να βλέπουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ένα πρόσκαιρο εγχείρημα, πεδίο στρατολόγησης μελών. Οργανωτικά, πρέπει να υπάρξει πανελλαδική (και όχι συνιστωσιακή ή αθηνοκεντρική) γεωγραφική εκπροσώπηση στο ΠΣΟ, ώστε να αποκτήσει μια πραγματικά δημοκρατική συγκρότηση. Πρέπει επίσης να υπάρξει άμεση συγκρότηση των κλαδικών επιτροπών με πανελλαδική δικτύωση.

Για να προχωρήσει η συγκρότηση του αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πρέπει τα ιστορικά ρεύματα της αριστεράς να συμφωνήσουν τι πήγε λάθος, αλλά και σωστά, στις κομμουνιστικές προσπάθειες του 20^ού αιώνα σε ΕΣΣΔ, Κίνα, Κούβα κ.ο.κ. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, να ενοποιηθούμε πολιτικά-οργανωτικά και εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και με άλλες αριστερές δυνάμεις.

Είμαστε αντικαπιταλιστές. Θέλουμε να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, να τον αντικαταστήσουμε με τον σοσιαλισμό, με τελικό στόχο τον κομμουνισμό. Πρέπει να περιγράψουμε την κοινωνία που αγωνιζόμαστε να κάνουμε πραγματικότητα. Πώς περιμένουμε ο λαός να συστρατευθεί, αν δεν γνωρίζει για ποιον κόσμο παλεύει;

Προφανώς κάθε διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού είναι αντιφατική. Όμως, για να γίνει η αρχή πρέπει να απαντήσουμε στα αγωνιώδη ζητήματα των λαϊκών στρωμάτων. Πώς θα αντιμετωπίσουμε τη δεδομένη ιμπεριαλιστική παρέμβαση; Τι θα γίνει με τα αγροτοδιατροφικά ζητήματα αν φύγουμε από την ΕΕ; Μπορούμε να φτιάξουμε εργοστάσια που θα παράγουν τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα που χρειάζεται ο λαός στον 21ο αιώνα;

Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν για το λαό αυτονόητες απαντήσεις. Η στοιχειώδης λαϊκή κοινωνική και ανθρώπινη αλληλεγγύη που υπήρχε μεταπολεμικά και αποτέλεσε το υπόβαθρο επάνω στο οποίο άνθησε η μεταπολεμική Αριστερά, δεν υπάρχει πια. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει αλλοτριωθεί σημαντικά από την καπιταλιστική υποκουλτούρα και την υποχώρηση των ιδεών της Αριστεράς, με αποκορύφωμα την αποθέωση του εγωκεντρισμού και της ιδιώτευσης. Η πολιτική αφετηρία ενός μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων είναι χαμηλή. Δεν είναι αντιδραστική διαστρέβλωση. Είναι σκληρή πραγματικότητα. Ο λαός ζητάει απαντήσεις σε ερωτήματα που κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι έχουν δεδομένες απαντήσεις.

Απεχθάνομαι τα μεγάλα λόγια. Μια κουβέντα όμως έχω ξεχωρίσει από τις τόσες και τόσες. Εκείνη του Χρόνη Μίσσιου που έλεγε: «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.» Για εμάς κορυφαία μάχη είναι να παραμείνουμε στον επαναστατικό δρόμο, διευρύνοντας την εσωτερική δημοκρατία και συντροφικότητα, αλλά και μην κάνουμε τα λάθη των επαναστάσεων του 20^ου αιώνα.

Η περίοδος των αυταπατών που καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό τελείωσε. Η ταξική πάλη τώρα συνεχίζεται σε ανώτερο επίπεδο. Ένα σεβαστό τμήμα του λαού συνειδητοποιεί το πραγματικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας. Συνέχιση του δολοφονικού καπιταλιστικού δρόμου μέσα σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ή χάραξη ενός άλλου δρόμου, με ορίζοντα μια άλλη κοινωνία, τον σοσιαλισμό. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούμαστε να αναλάβουμε περισσότερο από ποτέ άλλοτε πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες.

* περιφερειακός σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 21.2.2016