Σχέδιο παρέμβασης στο εργατικό κίνημα

Ταξική ανασυγκρότηση ενάντια στον εργοδοτικό συνδικαλισμό 

Βασίλης Τουμπέλης*

Ζούμε σε πρωτόγνωρες εποχές, καθώς η σημερινή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ υλοποιώντας τις δεσμεύσεις από το μνημόνιο που υπέγραψε -και όχι μόνο-, αλλά και όσα προβλέπουν τα προηγούμενα, σκορπά την οργή, την απελπισία και την κατάθλιψη σε ευρύτερα κομμάτια του εργατολαϊκού κόσμου.

Ελπιδοφόρο γεγονός είναι ο σημερινός ξεσηκωμός των μικρομεσαίων, αγροτών και στρωμάτων της πόλης, αλλά και κομματιών της εργατικής τάξης. Τα προωθούμενα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ βρίσκουν μεγάλα εμπόδια για την ψήφισή και εφαρμογή τους, όπως και συνολικά η υλοποίηση του μνημονιακού προγράμματος και η αξιολόγηση του από τους δανειστές.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, πολλοί υπό την πολιτική επιρροή της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής και αντισυστημικής Αριστεράς. Το κίνημα αυτό, αν θα έχει συνέχεια και ένταση, μπορεί να καθυστερήσει σημαντικά ή και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση.

Γεννά ελπίδες η προοπτική μετατροπής της σημερινής κινηματικής ανάτασης σε μια νέα πολιτική κρίση εκπροσώπησης, που εκφράζεται με την απροθυμία των αστικών κομμάτων να βάλουν πλάτη -στα δικά τους έτσι και αλλιώς- αντιασφαλιστικά σχέδια που καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση.

Σ’ αυτές τις συνθήκες προχωράμε στην 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις Θέσεις που δημοσιεύτηκαν να είναι μια καλή βάση για συζήτηση, τόσο ανάμεσα στα μέλη της, όσο και γενικότερα τους εργαζόμενους. Με έναν κύριο στόχο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να γίνει ικανή να πρωταγωνιστήσει από την σκοπιά της ανατρεπτικής Αριστεράς. Όχι φυσικά τόσο λόγω του μεγέθους της, όσο με τη διεισδυτικότητα, την εμβέλεια και το ενωτικό πρόσημο του πολιτικού προγράμματος, των ιδεών και των πρακτικών της.

Κρίσιμο ζήτημα θεωρώ τους δεσμούς που αναπτύσσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την εργατική τάξη και τα επιμέρους τμήματά της. Οι εργαζόμενοι σήμερα βρίσκονται σε άσχημη, από κάθε πλευρά κατάσταση, με το 1,5 εκατ. ανέργους, με το 0,8 εκατ. απλήρωτους, με τα 0,6 εκατ. επισφαλούς εργασίας. Αλλά και στους υπόλοιπους εργαζόμενους η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή, αφού ένας στους δέκα είναι οργανωμένοι σε σωματεία, σε μεγάλο βαθμό υπό τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Σε αυτά τα 6 χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων, τσακίστηκαν πολλά δικαιώματα, ενώ οι μισθοί μειώθηκαν πάνω από 40%. Αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα, η οποία δεν κρύβεται.

Σε αυτό το τοπίο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις μικρές της δυνάμεις είναι επιτακτικά αναγκαίο να παρέμβει. Με οργανωτικές πρωτοβουλίες, δράσεις, ιδέες, αλλά κυρίως με ένα συνολικό, ενιαίο πολιτικό σχεδιασμό. Δεν χωρούν πλέον άλλο οι επιμέρους σχεδιασμοί οργανώσεων και σχημάτων. Μετά τις 7 Μάρτη πρέπει να ξεκινήσει μια καινούργια περίοδος για την δουλειά στην εργατική τάξη. Όχι φυσικά για να αναπαράγουμε τις άσχημες πλευρές του ΠΑΜΕ ούτε απλά να γίνουμε το μικρό και καλό πρότυπό του. Να δώσουμε νέα και ενωτική πνοή, με την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αξιοποιώντας την πλούσια πείρα του, χωρίς μικροηγεμονισμούς, με μέτωπο πάλης στον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό. Για την μάχη της επιβίωσης, των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας. Συνδεδεμένα όλα αυτά με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να έχει ένα φιλόδοξο και ελπιδοφόρο πρόγραμμα σύγκρουσης με την αστική τάξη και τα διεθνή στηρίγματά της για το σήμερα και το αύριο. Και αυτή η σύγκρουση θα είναι εφόλης της ύλης της πολιτικής, της οργάνωσης και των ιδεών, καθώς η καπιταλιστική κρίση είναι σε εξέλιξη στη χώρα μας, ενώ φαίνεται ότι βαθαίνει σε διεθνές επίπεδο.

Το συνολικό πολιτικό σχέδιο που συζητά και ξεδιπλώνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να προχωρήσει έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση την ενεργοποίηση, τη συσπείρωση και την πολιτική στράτευση της ίδιας της εργατικής τάξης. Δεν αρκούν οι αντιπρόσωποί της, όσο καλοί και να 'ναι. Σε αυτήν την προσπάθεια δεν χωρούν αναστολές και άλλες καθυστερήσεις.

Η εργατική τάξη όμως δεν θα συσπειρωθεί γενικώς σε πολιτικές ιδέες, παρά μόνον αν αυτές γονιμοποιηθούν άμεσα με τις ζωτικές, καθημερινές ανάγκες, όπως η εργασία, οι μισθοί, η υγεία, η παιδεία, οι ελευθερίες, η δημοκρατία, η ειρήνη, ο πολιτισμός. Όλα αυτά που το σημερινό σύστημα ούτε μπορεί πλέον ούτε θέλει να τα ικανοποιήσει.

Σε αυτό το πεδίο μπορεί και πρέπει να αναμετρηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν το πιστέψουμε και το παλέψουμε, θα χαράξουμε την προοπτική που απαιτεί η εποχή μας.

*μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 21.2.2016