Παναγιώτης Ξοπλίδης*

Ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος

Θεμέλιο του μετώπου ρήξης και ανατροπής

Η έκβαση της μάχης του ασφαλιστικού θα κρίνει πολλά και για την προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να εμφανιστεί στο προσκήνιο η πρόταση της για συγκρότηση αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής με θεμέλιο το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα.

Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές τόσο σε σχέση με την περίοδο της γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής (2009-12), όσο και αυτήν της κινηματικής υποχώρησης (2012-15) μπροστά στην εκλογική, κυβερνητική αναμονή. Σε αυτή την πενταετία ο εργασιακός μεσαίωνας έχει παγιωθεί αξιοποιώντας τους μνημονιακούς νόμους, αλλά και αυτούς της εποχής της καπιταλιστικής ανάπτυξης (ελαστικοποίηση, επισφάλεια), ενώ το εργατικό κίνημα παλεύει με πιο δυσχερείς όρους λόγω και της αποσάρθρωσης των δομών του. Δίπλα στον παραδοσιακό γραφειοκρατικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό υπάρχει πλέον και ένας νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, ίσως πιο επικίνδυνος καθώς η κίβδηλη αναφορά του στην Αριστερά θα δηλητηριάζει και τους σκληρούς αγώνες που έρχονται.

Η αγωνιστική εμπειρία αυτής της περιόδου είναι ωστόσο πολύτιμη. Διάφορες πολιτικές αντιλήψεις για το εργατικό κίνημα δοκιμάστηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στους περισσότερους αγώνες, παράλληλα όμως στάθηκε αντίπαλος στην προσπάθεια δημιουργίας οργάνων λαϊκής πάλης και άλλης εργατικής πολιτικής. Στις 12η Φλεβάρη 2012 όπου ως κινηματική στιγμή συμπύκνωνε σε σημαντικό βαθμό ένα άλλο δρόμο για το κίνημα, η Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων στην Θεσσαλονίκη είχε πάρει την πρωτοβουλία κινήσεων απέναντι σε ΕΚΘ-ΕΔΟΘ, δημιούργησε προϋποθέσεις για ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, επέβαλε αναβαθμισμένες μορφές αγώνα. Στην επόμενη συνέλευση ο ΣΥΡΙΖΑ (με εκφραστή δυνάμεις που σήμερα βρίσκονται στην ΛΑΕ), ήρθε οργανωμένα με γραμμή διάλυσης του Συντονισμού. Δήλωσε ότι η γραμμή της αμφισβήτησης του πλαισίου που βάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ήταν ανεπίτρεπτη αρχίζοντας σταδιακά το έργο του ξηλώματος της Πρωτοβουλίας. Η πρόταση της “αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης” ευνούχισε σημαντικούς αγώνες οδηγώντας τους στην ενσωμάτωση ενώ θα μπορούσαν να έχουν μια άλλη εξέλιξη σηματοδοτώντας ευρύτερες ρήξεις.

Το ΚΚΕ στάθηκε αντίπαλο σε κάθε αγώνα που είχε χαρακτηριστικά πέρα των συνηθισμένων και δεν μπόρεσε ποτέ να έρθει σε επαφή με τη δυναμική που αναπτύχθηκε σε όλη αυτή την περίοδο. Ακολουθώντας την πεπατημένη των αγώνων διαμαρτυρίας και της εξαγωγής συμπερασμάτων έχει τελικά προσήλωση στο ημερολόγιο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ βάζοντας μάλιστα πολλές φορές ως ΠΑΜΕ προγραμματισμό εκτόνωσης.

Οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και συλλογικότητες της εργατικής αυτονομίας και αναρχίας, αδυνατώντας να συλλάβουν τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της επίθεσης και το χαρακτήρα της απαιτούμενης απάντησης οδηγήθηκαν στον απομονωτισμό ή στην διολίσθηση σε διαχειριστικές τελικά λύσεις.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπήκαν στη φωτιά των αγώνων, πρωταγωνίστησαν στους περισσότερους από αυτούς, προσπάθησαν να τους ριζοσπαστικοποιήσουν επιβάλλοντας την ατζέντα της διαγραφής του χρέους και της ρήξης με ευρώ-ΕΕ. Η μεγαλύτερη αδυναμία για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν τελικά ότι δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει στο βαθμό που ήταν δυνατό την δυναμική που αναπτύχθηκε. Η αυτοτελής έκφραση της γραμμής του πολιτικού εργατικού κινήματος έμεινε μετέωρη και δεν έκανε επαρκή βήματα. Φυσικά δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις συνέπειες που έχει η κρίση στην καθημερινότητα εργαζομένων και ανέργων και το μέγεθος των αρνητικών συσχετισμών που έχουν παγιωθεί.

Γι’ αυτό σήμερα είναι ανάγκη η ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος ως βάθρο του αγωνιστικού μετώπου και η βαθύτερη σύνδεση της πάλης της εργατικής τάξης με το συνολικό πολιτικό κίνημα που θα διεκδικήσει ουσιαστική βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων, ανατροπή των συσχετισμών προς όφελός τους και τελικά ανατροπή της αστικής κυριαρχίας. Δεν επιδιώκουμε απλά μια καλύτερη διαχείριση και παρέμβαση των δυνάμεών μας στο υπάρχον εργατικό κίνημα. Δεν περιοριζόμαστε στο να είμαστε το αριστερό άκρο του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος. Διεκδικούμε με την παρέμβασή μας μέσα σ’ αυτό, αλλά κι έξω απ’ αυτό, να συμβάλουμε στη γέννηση και ανάπτυξη ριζοσπαστικών ρευμάτων πάλης μέσα στον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Για την οργάνωση και βαθύτερη ενοποίηση αυτών σε μια λογική ρήξης και απεγκλωβισμού από την αστική κυριαρχία και εξουσία, από την τάση συνδιαλλαγής μαζί της.

Η δυναμική εμφάνιση στις μάχες που έρχονται ενός μπλοκ αγώνα που θα θέτει μια τέτοια λογική σε ρήξη με το νέο και παλιό κυβερνητικό συνδικαλισμό από θέσεις ταξικής ενότητας των αγωνιζόμενων είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την προώθηση της πολιτικής πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

*γραμματέας Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 21.2.2016