Η δημοσκοπική άνοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένας ακόμα δείκτης που επιβεβαιώνει ότι η διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης που άνοιξε πολύ έντονα με τα πρώτα κύματα εργατικής αντίστασης το 2010 δεν έχει κλείσει. Η ραγδαία διάψευση των ελπίδων της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου της εργασίας και ο θλιβερός κατήφορος της ρεφορμιστικής στρατηγικής από τις «κόκκινες γραμμές» στον «έντιμο συμβιβασμό» και στην υπεράσπιση του τρίτου Μνημονίου, βάζει ακόμα πιο επιτακτικά το ερώτημα «ποια η προοπτική».

 

Στην ξεκάθαρη εικόνα της ΕΕ των οικονομικών δολοφόνων, ήρθε να προστεθεί η εικόνα της ανοιχτά δολοφονικής ΕΕ φρούριο που δεν διστάζει να στέλνει τα βομβαρδιστικά της στη Συρία με πρόσχημα τον «πόλεμο κατά του ISIS», να στήνει φράχτες, να στοχοποιεί τους Μουσουλμάνους, στρώνοντας το δρόμο στους φασίστες με την Ισλαμοφοβία, και να πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες με τη συνδρομή της FRONTEX και τώρα του ΝΑΤΟ.

 

Τα αιτήματα του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, μαζί με τις μάχες για να πέσουν οι φράχτες και να ανοίξουν τα σύνορα είναι πυξίδα για όλον τον κόσμο που πάλεψε και που συνεχίζει να παλεύει. Δε θα είχαν όμως αυτή την αποδοχή χωρίς τις πρωτοβουλίες μας μέσα στο κίνημα. Αν δηλαδή δεν έβλεπαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους αγωνιστές της σε όλες τις μάχες.

 

Στη Ξάνθη έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε την εκτίμηση ευρύτερα, μέσα από την επίμονη παρέμβασή μας στη μάχη του ΟΧΙ, τη σταθερή παρουσία μας στις πανεργατικές, στους εργατικούς χώρους και τις πλατείες, αλλά και συγκεκριμένα, με τη στήριξη των απεργών σε κάθε χώρο δουλειάς. Πρόσφατο παράδειγμα η απεργία διαρκείας στην γαλακτοβιομηχανία Ροδόπης ενάντια στις απολύσεις στην οποία συμπαρασταθήκαμε και στηρίξαμε με τη συμμετοχή μας κάθε ξημέρωμα στις απεργιακές φρουρές. Αντίστοιχα μέσα από τις αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές μάχες. Η διαδήλωση για τα δύο χρόνια από τη δολοφονία Φύσσα το περασμένο Σεπτέμβρη ήταν δική μας πρωτοβουλία και δε θα γινόταν αν δεν μπαίναμε μπροστά. Το ίδιο και η στάση εργασίας των συνδικάτων τοπικά και η διαδήλωση στις 20 Απρίλη πέρσι, στην έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής που συσπείρωσε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς. Και βέβαια με την πρόσφατη κινητοποίηση στις 23 και 24 Γενάρη ενάντια στο φράχτη του Έβρου με δύο λεωφορεία από την πόλη. Έτσι κέρδισε η τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ την εκτίμηση ενός ολόκληρου κόσμου, παρότι οι δυνατότητές της ήταν ακόμα μεγαλύτερες και δεν τις αξιοποίησε πάντα.

 

Ναι, μέσα από αυτές τις μάχες κερδίσαμε νέα μέλη στην τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είναι στήριγμα για τις κρίσιμες διαδικασίες της 3ης Συνδιάσκεψης. Νέο μέλος από την ΠΕΝΕΝ που δουλέψαμε μαζί για το διήμερο στο Έβρο, νέο μέλος από τη μειονότητα της Θράκης που επίσης οργανώσαμε μαζί την αποστολή στον Έβρο, νέο μέλος από τον καλλιτεχνικό χώρο που αυτή τη στιγμή ετοιμάζει αντιρατσιστική-αντιφασιστική έκθεση έργων τέχνης στις 14 με 19 Μάρτη στα πλαίσια της διεθνούς μέρας δράσης κατά του ρατσισμού και του φασισμού στις 19 Μάρτη. Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα, τα οποία θα μεταφέρουμε και στην ίδια τη Συνδιάσκεψη.. Αν ο χρόνος εγγραφής ήταν ακόμα μεγαλύτερος ή αν η διαδικασία γινόταν ακόμα πιο ανοιχτά από όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες ή πχ με αφίσα που να καλεί τον κόσμο να ενταχτεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμα καλύτερα. 

 

Η 19 Μάρτη είναι μια σκληρή μάχη που δίνεται ενάντια στην ΕΕ των φραχτών σε όλη την Ευρώπη. Η τοπική επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ξάνθη χρειάζεται όχι μόνο να στηρίξει το συλλαλητήριο την ίδια μέρα στην κεντρική πλατεία της πόλης στις 12μες αλλά και να το οργανώσει με όλες της τις δυνάμεις στο δρόμο που άνοιξε το διήμερο 23-24 Γενάρη στο Έβρο. Ανοιχτά, πλατιά, με όλα τα συνδικάτα και τους φορείς της πόλης.

 

Οι μάχες ενάντια στο ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις είναι μπροστά με ακόμα μεγαλύτερη ορμή μετά την Πανεργατική Απεργία της 4 Φλεβάρη. Η απεργιακή συγκέντρωση στην Ξάνθη ήταν πρωτόγνωρη σε συμμετοχή, η μεγαλύτερη που έγινε τα τελευταία χρόνια. Σ' αυτό το νέο σκηνικό, χρειάζονται από τη μεριά μας πρωτοβουλίες για συντονισμό της βάσης των σωματείων για να βγαίνουν οι απεργίες και όχι να τις «χαρίζουμε» στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.