Συνέντευξη με τον Θανάση Καμπαγιάννη μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού στην Εργατική Αλληλεγγύη, Τεύχος 1213.

 

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για την 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ξεχωριστή σημασία, κι αυτό γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συσπειρώνει ένα πολύτιμο δυναμικό χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών. Μπορεί τα μέλη της να μην είναι μόνα τους στους αγώνες και τα κινήματα -υπάρχουν πολλοί προχωρημένοι και πρωτοπόροι αγωνιστές έξω από τις τάξεις της- αλλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η σημαντικότερη συγκέντρωση αγωνιστών που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική και την επαναστατική αριστερά στην Ελλάδα. Άρα οι αποφάσεις που θα πάρει αυτό το δυναμικό μέσα από τη Συνδιάσκεψη είναι πάρα πολύ σημαντικές για τις πολιτικές εξελίξεις.

 

Η σημαντικότερη πρόκληση που αντιμετωπίζει είναι να προσανατολιστεί σωστά στους αγώνες που ξεσπάνε αυτή τη στιγμή απέναντι στην κυβέρνηση με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Να εντοπίσει τα σημαντικότερα στοιχεία της συγκυρίας και των αντιφάσεων μέσα σ' αυτήν, για να τις αξιοποιήσει προς τη θετική πλευρά. Να συνεχίσει δηλαδή η αριστερή στροφή και η δυναμική του κινήματος, κερδίζοντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

 

Για να το κάνει αυτό, χρειάζεται να φτάσει σε σωστές διαπιστώσεις για το χαρακτήρα της περιόδου, για το βασικό γεγονός δηλαδή ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι καρπός και αποτέλεσμα μιας ολόκληρης δυναμικής πέντε χρόνων μεγάλων εργατικών και λαϊκών αγώνων ενάντια στα μνημόνια, αλλά ταυτόχρονα φορέας μίας αστικής στρατηγικής εφαρμογής ενος νέου μνημονίου. Έχουμε δηλαδή την αντίφαση ενός κόμματος της ρεφορμιστικής αριστεράς που υποσχέθηκε ως αντιπολίτευση μια φιλεργατική διέξοδο από την κρίση, αλλά ασκεί ως κυβέρνηση αστική μνημονιακή πολιτική.

 

Είναι ένα βασικό ζήτημα στο οποίο πρέπει να τοποθετηθεί συγκεκριμένα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τόσο με την κάθετη διαφοροποίησή της με την πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, όσο όμως και με την απόρριψη λογικών υποτίμησης του κινήματος που την ανέδειξε και τώρα συγκρούεται μαζί της. Τα δύο προηγούμενα χρόνια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσε τη σημαντικότερη συσπείρωση που πρωτοστατούσε στους αγώνες και την ίδια στιγμή προειδοποιούσε για τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν προβλήματα.

 

Ποια ήταν αυτά τα προβλήματα και πώς μπορεί να τα ξεπεράσει;

Τα βασικότερα είχαν να κάνουν με τον τρόπο με τον οποίο δυνάμεις εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ερμήνευσαν και προσπάθησαν να υλοποιήσουν την απόφαση της 2ης Συνδιάσκεψης σε σχέση με τη “μετωπική συμπόρευση”. Μία απόφαση που αποσκοπούσε στην υποδοχή των κομματιών που έσπαγαν από το ρεφορμισμό και στην προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ολοκληρώσει τη ρήξη τους σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, μετατράπηκε σε απόπειρα οικοδόμησης ενός νέου πολιτικού μετώπου που θα νέρωνε τα αντικαπιταλιστικά του χαρακτηριστικά και θα έκοβε κομμάτια του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος. Αυτό κόστισε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολύτιμο χρόνο από την εξωστρέφειά της, αλλά και οργανωμένες δυνάμεις αφού κατέληξε να χάσει κομμάτια της προς τη ΛΑΕ.

 

Θα πρέπει να επιμείνουμε ότι οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία δεν μπορεί να βασίζεται στο παζάρεμα, το νέρωμα ή το κόψιμο του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, ότι οι συνεργασίες χτίζονται πρώτα και κύρια μέσα στο κίνημα και την κοινή δράση και σε κάθε περίπτωση αποσκοπούν στην ολοκλήρωση της ρήξης κομματιών που σπάνε με το ρεφορμισμό σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αυτό το στόχο υπηρετούσε για παράδειγμα η πρόταση εκλογικής συνεργασίας με τη ΛΑΕ που έγινε στη βάση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος και όχι στο πετσόκομμά του – έστω κι αν συνάντησε την άρνηση της ηγεσίας της.

 

Είναι μια απόφαση που πρέπει να την επαναβεβαιώσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτιμώντας σωστά την πορεία των δύο τελευταίων χρόνων, προκειμένου να μην γυρίσουμε σε εσωστρεφείς διαδικασίες και να μη χάσουμε άλλο πολύτιμο χρόνο σε μια κρίσιμη συγκυρία.

 

Τι χρειάζεται να αποφασίσει η 3η Συνδιάσκεψη;

Πρώτα απ όλα, χρειάζεται να κλιμακωθεί ο νέος γύρος αγώνων απέναντι στο μνημόνιο το οποίο προσπαθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άρα ο βασικός προσανατολισμός μας είναι να ηττηθούν στο δρόμο και στους χώρους δουλειάς οι μνημονιακές μεταρρυθμίσεις, με κορωνίδα και μεγαλύτερη μάχη αυτήν του ασφαλιστικού. Θέλουμε να καταλήξει το τωρινό κύμα αγώνων που συσπειρώνει όχι μόνο την εργατική τάξη στις πόλεις, αλλά και κομμάτια ελεύθερων επαγγελματιών και αγροτών, στο ότι δεν θα φτάσει καν η κυβέρνηση να καταθέσει το νομοσχέδιο.

 

Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η πλατιά κοινή δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όλα τα κομμάτια τα οποία κινητοποιούνται μέσα στο εργατικό κίνημα, είτε τα υπάρχοντα κομμάτια του συνδικαλιστικού κινήματος είτε καινούργιους εργαζόμενους που βγαίνουν στην πρωτοπορία και στη μάχη. Κι αυτό χωρίς να συγχέουμε τον κόσμο είτε με τις πολιτικές του επιλογές, ότι δηλαδή επειδή μπορεί να είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με τον Τσίπρα, είτε με τις συνδικαλιστικές του ηγεσίες, ότι δηλαδή η συμμετοχή στα συνδικάτα του σημαίνει στήριξη της γραφειοκρατίας. Η υιοθέτηση μιας ενιαιομετωπικής τακτικής με τον κόσμο που το προηγούμενο διάστημα στήριξε ΣΥΡΙΖΑ και αυτή τη στιγμή ανακαλύπτει τα όρια της ρεφορμιστικής στρατηγικής και εναντιώνεται στα μέτρα της κυβέρνησης είναι απαραίτητη. Η στήριξη πρωτοβουλιών από τα κάτω όπως ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό.

 

Το ίδιο ισχύει με τις πολιτικές μάχες που έχουν να κάνουν με την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, που τη βλέπουμε να ξετυλίγεται αυτή τη στιγμή και πρέπει να πολιτικοποιηθεί με κεντρικά πολιτικά αιτήματα: να ανοίξουν τα σύνορα, καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες, να φύγει η FRONTEX και το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Σημαντική εδώ είναι η πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ για τη διεθνή μέρα δράσης στις 19 Μάρτη. Κομμάτι αυτή της μάχης είναι και η συνέχιση της απονομιμοποίησης των ναζί και η καταδίκη της Χρυσής Αυγής στη δίκη.

 

Η πολιτική συνέχεια αυτών των μαχών δεν είναι σήμερα σε καμία περίπτωση μία ξαναζεσταμένη εκδοχή μιας “αριστερότερης” ή “πραγματικά αριστερής” κυβέρνησης. Ο κόσμος έχει κάνει προχωρήματα, έρχεται σε σύγκρουση με τις ίδιες του τις κυβερνητικές αυταπάτες, ότι δηλαδή θα αναδείξουμε μια κυβέρνηση που θα δώσει από τα πάνω λύσεις. Αυτή τη στιγμή βασικός προσανατολισμός της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θα πρέπει να είναι η επιμονή στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και η κατεύθυνση στο ότι η λύση θα έρθει από τα κάτω, μέσα από την επιβολή του εργατικού ελέγχου από ένα όλο και πιο δυνατό και πολιτικοποιημένο εργατικό κίνημα.

 

Αυτός ο προσανατολισμός δεν είναι μονάχα πολιτικός, αλλά και οργανωτικός. Θα πρέπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αποκτήσει μια τέτοιου τύπου συγκρότηση που να στηρίζει αυτούς τους αγώνες και να βοηθάει στην ένταξη όσο γίνεται περισσότερων αγωνιστών. Με συχνές και ανοιχτές διαδικασίες που διευκολύνουν όλο το δυναμικό της, αλλά και με σεβασμό όλων των διαφορετικών απόψεων με αναλογική εκπροσώπησή τους στα όργανα. Γι' αυτό είναι απαραίτητο η 3η Συνδιάσκεψη να ταχτεί υπέρ της απλής αναλογικής στις εκλογές των οργάνων.