Στις 25 Φλεβάρη, σε μια μαζική συνέλευση στην αίθουσα της ΔΟΕ, συγκροτήθηκε μια νέα πολιτική κίνηση στο χώρο της Αριστεράς. Με πρωτοβουλία της ΕΠΠΔ, των συντρόφων που το τελευταίο διάστημα αποχώρησαν από το ΝΑΡ και τη νΚΑ καθώς και ανένταχτων συγκροτήθηκε η ΜΕΤΑΒΑΣΗ, πολιτική κίνηση που συμμετέχει στο μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και φιλοδοξεί, όπως λέει και στο λογότυπό της, να συμβάλει στην υπέρβαση της σημερινής κατάστασης και στη συγκρότηση του μετώπου της ανατρεπτικής Αριστεράς.

Το όνομα δεν επιλέχτηκε τυχαία. Όλοι, στην πραγματική ζωή και στις πραγματικές συζητήσεις, αναγνωρίζουν πως τα κρισιακά φαινόμενα στο χώρο της Αριστεράς δεν απέχουν πολύ από το να πάρουν χαρακτήρα στρατηγικής ήττας. Υπάρχει απόλυτη ανάγκη να ξεκινήσει η αντιστροφή αυτής της πορείας. Δεν θα είναι εύκολη η διαδικασία αυτή, είναι όμως αναγκαίο να ξεκινήσει τώρα η ΜΕΤΑΒΑΣΗ από την κατάσταση παράλυσης, εμφυλίου και αποστράτευσης που κυριαρχεί προς την ανασυγκρότηση. Αυτή η ΜΕΤΑΒΑΣΗ πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο της δραστηριότητάς μας

ΜΕΤΑΒΑΣΗ προς … τη νέα πραγματικότητα

Με απλά λόγια: Στα πολυσέλιδα ντοκουμέντα και τις αναλύσεις των συλλογικοτήτων της Αριστεράς σπάνια αναγνωρίζει κανείς την πραγματικότητα που ζούμε, ακόμα πιο σπάνια τα ερωτήματα που τα ίδια τα μέλη των συλλογικοτήτων αυτών συζητούν στην κανονική, καθημερινή τους ζωή. Η ανάγνωση της πραγματικότητας και των αναγκών που γεννά γίνεται μέσα από προαποφασισμένα σχήματα και επιλογές, αν δεν συμφωνεί με αυτά… τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Ως ΜΕΤΑΒΑΣΗ θέλουμε να συγκρουστούμε με αυτήν τη λογική, να φέρουμε στο κέντρο της συζήτησης τα πραγματικά ερωτήματα:

-        Το μεγάλο θέμα του πολέμου. Η βαθιά κρίση του συστήματος αλλά και της κυρίαρχης πολιτικής στρατηγικής του οξύνουν τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Ο πλανήτης βράζει και φλέγεται, το νέο αμυντικό Δόγμα των ΗΠΑ απειλεί με πυρηνικό ολοκαύτωμα. Η περιοχή μας είναι από τα πιο καυτά σημεία, οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων και η ιμπεριαλιστική παρέμβαση απειλούν με έκρηξη. Κι όμως, η αριστερά και το κίνημα ελάχιστα συζητούν και ακόμα λιγότερα πράττουν, εξαφανίζουν από την στόχευση τον καταλυτικό ρόλο του ιμπεριαλισμού. Τραγικό λάθος. Για μας το θέμα της απόκρουση του πολέμου είναι το νούμερο 1 καθήκον, η συγκρότηση Αντιπολεμικής Αντιιμπεριαλιστικής Πρωτοβουλίας τώρα, με τη συμμετοχή κάθε μαχόμενης συλλογικότητας, είναι  αναγκαία.

-        Της πολιτικής κατάστασης στη χώρα. Συμπληρώθηκαν 3 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ, στο διάστημα αυτό πέρασαν 2 μνημόνια και πολλά άλλα εφιαλτικά για το λαό μέτρα, χωρίς ουσιαστική αντίσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ο καλύτερος διαχειριστής του συστήματος, είναι πια η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση. Το χειρότερο: οι όποιες απώλειές του είναι προς τα δεξιά. Το εθνικιστικό ρεύμα, που παγκόσμια κάνει δυναμικά την εμφάνισή του ως απάντηση στην κρίση της στρατηγικής της Παγκοσμιοποίησης, μπήκε δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο και της Ελλάδας μέσα από τα συλλαλητήρια για το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ».

-        Της Αριστεράς. Αυτή που δεν μπήκε στο πολιτικό προσκήνιο είναι η αριστερά που όχι μόνο δεν ενισχύεται από την απροκάλυπτη δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αντίθετα αποδυναμώνεται ακολουθώντας είτε πορεία ενσωμάτωσης είτε περιχαράκωσης και εμφύλιου σπαραγμού. Αναφερόμαστε στις συλλογικότητες, γιατί μεγάλο κομμάτι των αγωνιστών ακολουθεί πορεία αποστράτευσης, σε 35% -40% εκτιμάται η μείωση των οργανωμένων μελών των συλλογικοτήτων της. Κι αυτό πότε; Την δεκαετία που το ΠΑΣΟΚ από το 44% βρέθηκε στο 4% ή αν θέλετε μετά τον Σεπτέμβρη του 2015 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 750.000 ψηφοφόρους, 20.000 μέλη και 10 συλλογικότητες. Τι κέρδισε από αυτές τις σεισμικές κινήσεις η αριστερά; Τίποτε! Ε, μάλλον θα έπρεπε να αναρωτηθεί, τουλάχιστον, Γιατί;

-        Του κινήματος. Αντίστοιχη κατάσταση, το παραδοσιακό συνδικαλιστικό κίνημα ηττημένο, απαξιωμένο στα μάτια των ίδιων των εργαζομένων. Οι προσπάθειες αντίστασης, είτε σε παραδοσιακούς κλάδους που συντρίβονται είτε σε νέους κλάδους αιχμής, έχουν πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν πολύτιμες νίκες όμως όμως δεν παύουν να είναι αποσπασματικοί. Η ανάγκη για συντονισμό των αγώνων και των αγωνιστών κραυγάζει αλλά η απάντηση μέχρι τώρα είναι κομματικοί συντονισμοί που στην πραγματικότητα συσπειρώνουν τα μέλη των οργανώσεων.. 

 ΜΕΤΑΒΑΣΗ… προς τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του κινήματός τους

Ακόμα περισσότερο κραυγάζει η ανάγκη για τη συσπείρωση όλων των μαχόμενων δυνάμεων σε ένα άμεσο πρόγραμμα μέτρων επιβίωσης του λαού, για την ανατροπή της αντιλαϊκής, μνημονιακής  επίθεσης. Η «έξοδος από τα μνημόνια» που επαγγέλλεται ο Τσίπρας και ο Μοσκοβισί, είναι ψευδεπίγραφη. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα προορίζονται να ζήσουν για δεκαετίες σε απόλυτη και σχετική εξαθλίωση, με τη θηλιά του χρέους και το ευρωμνημονιακό καθεστώς. Θα αναγκαστούν να αγωνιστούν για να βελτιώσουν το εισόδημά τους, να υπερασπίσουν τη ζωή τους, σε συνθήκες όπου η κερδοφορία του κεφαλαίου ανακάμπτει οριακά. Οι κοινωνικές εκρήξεις και η νέα αμφισβήτηση του χρέους, των μνημονίων και της ΕΕ θα γεννηθούν πάνω σε αυτό το έδαφος.

Γι’ αυτό απαιτείται η «γείωση» του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γενικότερα, της μαχόμενης Αριστεράς, με το «ψωμί» και τη δουλειά», με τις νέες ανάγκες επιβίωσης των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας και των γυναικών, που γέννησε η δομική κρίση και η προώθηση της ευρωμνημονιακής επίθεσης. Η «γείωση» γύρω από το μισθό, τη σύνταξη, τη φορομπηξία, τη μαζική και μακρόχρονη εξαθλίωση. Γύρω από την ανεργία, τον ελαστικό και ταυτόχρονα, «μακρύ» χρόνο εργασίας, γύρω από τους νέους όρους αγοραπωλησίας, εκμετάλλευσης και δεσποτικής καταπίεσης της ανθρώπινης εργασίας.

Γι’ αυτό χρειάζεται να συνδεθούν βαθιά με τα αυθόρμητα σκιρτήματα του πρωτόλειου οικονομικού αγώνα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων. Να του προσδώσουν ταξικό περιεχόμενο και ενωτικές μορφές. Να τον πολιτικοποιήσουν μέσα στην εξέλιξη της πάλης, μέσα από την εμπειρία των ίδιων των εργαζομένων. Αντικαπιταλιστική πάλη, σήμερα, σημαίνει πρωτίστως πάλη για σπάσιμο της ευρωμνημονιακής λιτότητας, για συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, γενική μείωση του χρόνου εργασίας και σταθερές σχέσεις, ενάντια στο «μοίρασμα» της ανεργίας με την ελαστική εργασία. Για απόσπαση εισοδήματος, ελεύθερου χρόνου και ελευθεριών από τη νέα κερδοφορία, τον καταναγκασμό και τη δεσποτεία του κεφαλαίου. Απαιτείται ένα γενικό, επικαιροποιημένο και ειδικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα για την ταξική οικονομική πάλη, που θα ενώνει τους εργαζόμενους, τα ταξικά και αγωνιστικά συνδικάτα, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού, σε ένα Ενιαίο Ταξικό Συνδικαλιστικό Μέτωπο, με πρώτο βήμα, την προσπάθεια συνένωσης όλων των υπαρκτών μαχόμενων δυνάμεων. Κυρίως, με τη στήριξη των προσπαθειών των ίδιων των σωματείων και των συλλογικοτήτων για τη συγκρότηση ενός πραγματικού συντονισμού, με χαρακτηριστικό την Ταξική ανεξαρτησία. Αυτή θα είναι μια συνεισφορά στην προσπάθεια  για μια πραγματική «εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση». Χωρίς αυτά τα δυο, θα παραμένει τελικά, ο ετεροπροσδιορισμός από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η ηγεμονία της αστικής πολιτικής στα συνδικάτα.

Οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας πρώτα από όλα στις μεγάλες επιχειρήσεις, στους πρωτοπόρους κλάδους αιχμής, στους πολυεθνικούς ομίλους, ελληνικούς και ξένους, ειδικά στην «έρημο» του ιδιωτικού τομέα. Εκεί όπου συγκεντρώνεται μαζικά η εργατική τάξη, η νέα βάρδια της εργαζόμενης νεολαίας, οι γυναίκες και η προλεταριοποιημένη διανόηση, οι μετανάστες. Εκεί, όπου βασιλεύουν ο κατακερματισμός, αλλά και οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την κινηματική και πολιτική υπέρβασή του. Εκεί, όπου αναγεννάται διαρκώς ο εργοδοτικός, ο αστικός και κομματικός συνδικαλισμός. Αλλά και εκεί που αναγεννάται διαρκώς με μαζικούς όρους ο αυθόρμητος, ταξικός και αντικαπιταλιστικός οικονομικός αγώνας, το «πρωτοβάθμιο σχολείο» της ανατροπής και του κομμουνισμού. Εκεί, όπου ακριβώς εξαιτίας του συγκεντρωμένου και «επιστημονικού» χαρακτήρα της παραγωγής, η εργατική τάξη μπορεί να αποκτήσει τη γνώση και τη δύναμη να παραλύει την παραγωγή, την κοινωνική «ομαλότητα», να επηρεάζει μαζικά την πολιτική.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ… προς την ανασυγκρότηση του νεολαιίστικου κινήματος   

Μέσα στο τοπίο της κρίσης η νεολαία αποκτά ξεχωριστό ρόλο. Η νέα γενιά βρίσκεται στο επίκεντρο της αντεργατικής πολιτικής του μνημονίου , καθώς βιώνει με τον πιο σκληρό τρόπο τις αντιδραστικές τομές σε εκπαίδευση και εργασία. Αποτελεί καθοριστικής σημασίας παράγοντα για την έκβαση της ταξικής πάλης λοιπόν, το κίνημα της νεολαίας και η θέση που θα πάρει απέναντι στα σχέδια του αντιπάλου. Η νέα γενιά αποτέλεσε κομμάτι ενεργό, με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, όλης της εργατικής και λαϊκής διεργασίας αντίστασης και πάλης των τελευταίων ετών. Είναι αυτή που ξεσηκώνεται και εκφράζει τους πρώτους κοινωνικούς σπασμούς με το νεολαιίστικο Δεκέμβρη του 2008, αποτελεί ενεργό κομμάτι των πλατειών το 2012 και δίνει συντριπτική απάντηση με 80% ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα.

Η Αριστερά σήμερα κρύβει κάτω από το χαλί την πραγματικότητα: Το κίνημα της νεολαίας εδώ και καιρό βρίσκεται σε σημαντική υποχώρηση και χρειάζεται να το αναγνωρίσουμε, δουλεύοντας σταθερά για την υπέρβαση αυτής της κατάστασης. Απαιτείται η επανεξόρμηση των αγωνιστικών αντικαπιταλιστικών που θα πρέπει να συνδυάζει τη σταθερή προσπάθεια για οργάνωση και πάλη των νέων εκεί που ζουν, εργάζονται ή σπουδάζουν, με τη διαμόρφωση μιας συνολικής κουλτούρας και ηθικής που θα αμφισβητεί την υπάρχουσα κατάσταση. Περνάει μέσα από τη σύγκρουση και τις επιμέρους ή ολικές κατακτήσεις, με τις αλλαγές που εφαρμόζονται σε εργασία και παιδεία. Η μνημονιακή επέλαση μας έχει αφήσει ένα πλούτο «εμπειριών» από αγώνες σε voucher, πεντάμηνη εργασία, ελαστασφάλεια και μαύρη εργασία. Απαιτείται μια κοινή επεξεργασία και παρέμβαση στο χώρο του επισιτισμού, της επισφαλούς εργασίας και ανεργίας. Παράλληλα είναι αναγκαίο να σταθεί δίπλα στα νέα δείγματα γραφής είναι ποιοτικά ανώτερα από μια προηγούμενη περίοδο στο κλάδο της πληροφορικής, των τηλεπικοινωνιών, των μηχανικών, εκεί που δουλεύει η σύγχρονη εργατική τάξη.

Η συνολική υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος επιβάλλει ένα σχέδιο και μια πολιτική γραμμή που θα μπορέσει να αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση, με γνώση του βαθμού συνείδησης και λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που αναπτύσσονται οι επιμέρους αντιστάσεις. Η ΕΑΑΚ, η μεγάλη αυτή κατάκτηση της αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής αριστεράς, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ο κίνδυνος της κυριαρχίας της σεχταριστικής αναδίπλωσης σε κομματική παράταξη συνυπάρχει με την απειλή της διάλυσης, διάχυσης και παράλυσης. Αναγκαία όσο ποτέ η υπέρβαση, στην κατεύθυνση της συσπείρωσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων με μια πολιτική γραμμή  για τη νέα κατάσταση, με βασικές της κατευθύνσεις να αποτελούν η μάχη για την υλική βελτίωση των συνθηκών φοίτησης, η πάλη ενάντια στην όξυνση των ταξικών φραγμών,  η αύξηση των δαπανών για την παιδεία, το δικαίωμα στην εργασία με δικαιώματα ενάντια στο σύγχρονο μεσαίωνα, τον αγώνα για αναχαίτιση, ρήξη και ανατροπή της  προώθησης και επιβολής του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Στη διαδικασία αυτή πρέπει να γεννηθούν νέες μορφές συγκρότησης και δράσης απέναντι στις ξεπερασμένες γραφειοκρατικές δομές.

Επιπλέον, ειδική πλευρά στη συσπείρωση της νεολαίας είναι η πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα και για τσάκισμα της Χρυσής Αυγής και όλων των φασιστικών οργανώσεων. Η νεολαία έχει βιώσει επανειλημμένα την κρατική καταστολή. Συσπειρώνεται τόσο γύρω από μία πολιτική κατεύθυνση ενάντια στο φασισμό και τον κρατικό αυταρχισμό όσο και γύρω από συγκρουσιακές πρακτικές που αμφισβητούν έμπρακτα την απόπειρα έκφρασης τέτοιων δυνάμεων. Η ενίσχυση αυτού του μετώπου πάλης, με τη νεολαία στην πρώτη γραμμή, αναγκαστικά θα υπερβαίνει τις υπάρχουσες ιδιοκτησιακές λογικές εντός του αντιφασιστικού κινήματος και θα συσπειρώνει δυνάμεις σε μία ενωτική και ριζοσπαστική κατεύθυνση.

 

Ιδιαίτερη είναι η σημασία της ιδεολογικής και πολιτιστικής αντιπαράθεσης, γεγονός που δεν αφορά μόνο τη νεολαία.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ … προς έναν σύγχρονο εργατικό πατριωτισμό - διεθνισμό

Ο πατριωτισμός και ο διεθνισμός  των υποτελών τάξεων, αποτελούν  τον ισχυρό  βραχίονά τους, που σε συγκεκριμένο τόπο και συγκεκριμένο χρόνο έδωσε επιτυχημένα την μάχη με τον εχθρό. Η βαθιά αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο τους, η επίγνωση ότι η κοινή ιστορία, με τις διαφορετικές ερμηνείες, σχολές και προσεγγίσεις, επιδρά στις  συμπεριφορές στο παρόν, η εμμονή  στα κοινά ήθη και έθιμα, η διαπίστωση ότι μόνο η μητρική  γλώσσα μπορεί να δώσει και να εκφράσει ό,τι πιο μεγαλειώδες αλλά και ότι πιο «μικρό»  περικλείει ο ψυχικός κόσμος, συγκροτούν τη στέρεα υπέρ του πατριωτισμού θέση. Αλλά «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα». Σωστά, «Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης», μας λένε οι κλασικοί. «Συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο» γράφει ο Μ. Μπακούνιν, σε αντίθεση με την εικόνα ενός  ά-τοπου διεθνιστικού αντιεξουσιαστή.

 

Αλλά  σε μια εποχή διεθνοποίησης-παγκοσμιοποίησης δεν ευσταθεί ίσως η επιστροφή στο παρελθόν για να αντλήσει κάποιος  ερείσματα για το σήμερα, για το έθνος και τα εθνικά κινήματα. Σωστό, αλλά όλες οι επαναστάσεις του 20ού αιώνα είχαν κατεξοχήν πατριωτικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο (κινεζική, γιουγκοσλαβική, ΕΑΜική, αλγερινή, κουβανική και βιετναμέζικη). Οι Ισπανοί αντιφασίστες πολέμησαν τον Φράνκο και με το σύνθημα  Πατρίδα ή Θάνατος, το ίδιο σύνθημα με αυτό του Κάστρο, του Γκεβάρα και του Χο-Τσι Μινχ. Αυτή η θέση σημαίνει πως θα πρέπει  να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός, ένα  ξεκαθάρισμα ανάμεσα στα εθνικά σύμβολα και την καπηλεία τους από τη μεριά των πατριδοκάπηλων. Το σύγχρονο πλέγμα του κεφαλαίου, η κυρίαρχη αριστοκρατία του χρήματος προσπαθούν στα πλαίσια μιας νεοταξικής πολιτικής, να θολώσει τα νερά, να κουκουλώσει τις διαφορές ανάμεσα στα καταπιεστικά και καταπιεζόμενα έθνη, ανάμεσα στις κυρίαρχες και υποτελείς τάξεις. Η μαχόμενη Αριστερά δεν πρόκειται, δεν πρέπει να μπει στην τροχιά τους. Υπερασπιζόμαστε σταθερά και αταλάντευτα την λογική ότι τα καταπιεσμένα έθνη και οι υποτελείς τάξεις οφείλουν να αντισταθούν συλλογικά στους καταπιεστές τους.

Γι’ αυτό διακηρύσσουμε  το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Δικαίωμα που σημαίνει πως μονάχα το έθνος το ίδιο έχει το δικαίωμα να καθορίζει την τύχη του, κανένας δεν έχει δικαίωμα ν’ ανακατεύεται βίαια στη ζωή του, να καταστρέφει τα σχολεία και τα άλλα ιδρύματά του, να καταργεί τα ήθη και τα έθιμά το, να του απαγορεύει τη γλώσσα, να του ακρωτηριάζει τα δικαιώματα. Δικαίωμα αυτοδιάθεσης σημαίνει πως το έθνος έχει δικαίωμα να οργανώσει τη ζωή του πάνω στην αρχή της αυτονομίας, να συνάψει με άλλα έθνη ομοσπονδιακές σχέσεις, ή να ξεχωριστεί ολότελα. Στη βάση όλων των παραπάνω, η πάλη για εθνική απελευθέρωση – αυτοδιάθεση – ανεξαρτησία αποτελεί στρατηγικό στόχο της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και την ίδια στιγμή, δρόμο τακτικής για την προσέγγιση της επανάστασης.

Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός πως τμήματα της αριστεράς είτε υποκύπτουν στην πίεση του αντιπάλου και αναζητούν πατριωτικά χαρακτηριστικά σε εθνικιστικά συλλαλητήρια είτε σαν μορφή αντίδρασης ουσιαστικά αρνούνται τον ρόλο και την παρέμβαση του ιμπεριαλισμού. Με τον τρόπο αυτόν οδηγούνται στη δικαίωση του «απέναντι» εθνικισμού, στην άρνηση υποστήριξης ακόμα και λαών ή κυβερνήσεων που με αντιφατικό τρόπο αντιπαλεύουν τον ιμπεριαλισμό. Η ουσιαστική άρνηση του μεγαλύτερου τμήματος της αριστεράς να σταθεί αλληλέγγυα στον αγώνα του λαού της Βενεζουέλας ή της Κούβας, στον αγώνα των αντιφασιστών της Ουκρανίας είναι ενδεικτικά.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ … προς την μετωπική Αριστερά της σύγχρονης εποχής

Οι αλλαγές που γίνονται στην οικονομία, στη σύνθεση των κοινωνιών και οι εμπειρίες από τη νίκη και την ήττα των επαναστάσεων του 20ου αιώνα απαιτούν τη συγκρότηση μιας εκ βάθους νέας μετωπικής πολιτικής. Η εργατική τάξη για να απαντήσει στην ανάπτυξη της,  στον κατακερματισμό και τη διάσπαση που προέρχεται από τις αλλαγές που συντελούνται στην παράγωγη, πρέπει να συγκροτήσει το δικό της μέτωπο, που αφορά την εσωτερική της ενότητα. Άρα απαιτείται εργατικό μέτωπο που απαντά στις αντικειμενικές συνθήκες από τις οποίες πηγάζουν τα προβλήματα. Στις σημερινές συνθήκες  της ταξικής πάλης, απαιτείται να χαράξουμε με σαφήνεια μια μετωπική τακτική σε τρία διακριτά επίπεδα:

α) Στο μαζικό κίνημα. Μετωπική πρόταση προς τις ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις στο εργατικό-λαϊκό κίνημα (συνδικάτα, παρατάξεις, συντονισμούς αγώνα, αγωνιστές κ.α) έτσι ώστε να επιτευχτεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση σωματείων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων, επιτροπών αγώνα για να αναπτυχτεί ενωτικός μαζικός αγώνας για να μπει φραγμός στην επίθεση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κεφαλαίου, ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ.  Βασικό κριτήριό μας για την συγκρότηση του προγράμματος πάλης σε κάθε εργατικό συνδικαλιστικό χώρο πρέπει να ναι: Η εξασφάλιση της αγωνιστικής ενότητας των εργαζομένων σε συνδυασμό με την αντικαπιταλιστική δυναμική του, για την επιβολή μικρών η μεγαλύτερων νικών.  Πρέπει δηλαδή το πρόγραμμα πάλης: Να ευνοεί την ενότητα των εργαζομένων και την  ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων, χωρίς ούτε να υποτάσσεται στο μέσο επίπεδο συνείδησης των εργαζομένων, ούτε να ξεκόβει απ αυτό, αλλά να το ανεβάζει ένα «σκαλί» παραπάνω. Κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό. Προϋποθέτει από μας γνώση και επίγνωση ότι κάθε φορά η δράση των αγωνιζομένων μαζών οργανώνεται γύρω από το σύνολο των αιτημάτων όπως αυτά κατανοούνται από τις ίδιες τις μάζες και όχι όπως εμείς θέλουμε και επιδιώκουμε.

β) Στην στρατηγική πρωτοπορία: Πρόταση συσπείρωσης προς τις αντικαπιταλιστικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις επαναστατικής και κομμουνιστικής αναφοράς για τη συγκρότηση του αντικαπιταλιστικού πόλου. Συγκεκριμένα σε: ΕΕΚ, Εργατικό Αγώνα, Σύλλογο Κορδάτο, Ένωση Δικαίων, ΟΚΔΕ, μ-λ ρεύματα, ΑΡΑΝ, Παρέμβαση, ομάδες και αγωνιστές που αποσπάστηκαν από ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν εντάχθηκαν κάπου κ.α. Πρέπει να προετοιμάζεται η μαζική υπέρβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς έναν αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, επαναστατικό και κομμουνιστικό «πόλο» συσπείρωσης. Αυτό απαιτεί ενίσχυση και μετασχηματισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ταυτόχρονα, πρόταση για μια ισότιμη «Συσπείρωση Διαλόγου και Μάχης» των δυνάμεων που έχουν μετωπική αντίληψη. Δεν είναι σωστή μια αναπαραγωγή παλιών και ξεπερασμένων αντιθέσεων (συσπείρωση τροτσκιστικών, «διεθνιστικών» ή μαοϊκών δυνάμεων κ.α.), αλλά η θετική υπέρβασή τους, που είναι εφικτή όπως έχει δείξει και η 8ετής εμπειρία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

γ) Στο πολιτικό επίπεδο: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να επιδιώκει μια μεγάλη πολιτική συμμαχία με αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντι-ΕΕ περιεχόμενο με τις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, μαζικά δρώσα αναρχία κ.α.). Ο κύριος λόγος είναι ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΑΓΚΗ για την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Αυτήν τη στιγμή, οι προϋποθέσεις για τη συγκρότησή της είναι πολύ αδύναμες. Με δεδομένη αυτήν την εκτίμηση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προτείνει πολιτικές συμφωνίες τακτικού χαρακτήρα για α) επιμέρους κοινωνικά - πολιτικά μέτωπα, (π.χ., ασφαλιστικό, δημοκρατικές ελευθερίες, αντι-ΕΕ πάλη κ.α.), β) την υποστήριξη και την προώθηση του ταξικού αγώνα, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος και την επιβολή  προσωρινών  υλικών κατακτήσεων εντός της αστικής κυριαρχίας. Οι πολιτικές συμφωνίες γίνονται ανοιχτά και δημόσια στη βάση της ισοτιμίας.

Στις πολιτικές συμφωνίες τακτικού χαρακτήρα περιλαμβάνονται και οι εκλογικές συμφωνίες, ανάλογα με την περίσταση και το χαρακτήρα των εκλογών. Υποτάσσονται στην πάλη για την ενίσχυση και προώθηση του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα. Οι εκλογικές συμμαχίες δεν είναι κατ ανάγκην «εφ’ όλης της ύλης» (τακτικής και στρατηγικής), όπως λαθεμένα υποστηρίζεται. Πρέπει να επιδιώκονται και μπορούν να επιτυγχάνονται κάτω από συγκεκριμένους όρους περιεχομένου και ισοτιμίας. Η προσχώρηση, διάχυση ή «πολιτική ουράς» στις ρεφορμιστικές δυνάμεις είναι ριζικά λαθεμένη.

Η επιδίωξη για εκλογικές συμφωνίες οφείλουν να αποφασίζονται με κριτήριο συγκεκριμένες αρχές:

α) να βασίζονται στο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τα στοιχεία ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.

β) να έχουν δοκιμαστεί έστω στην πράξη, μέσα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, με δεσμούς αμοιβαίας εμπιστοσύνης

γ) να προσαρμόζονται ανάλογα με τις εξελίξεις στην πολιτική συγκυρία (π.χ. πολεμικά γεγονότα, κρίσεις κ.α.)

δ) να βασίζονται στην ισοτιμία και την πλήρη αυτοτέλεια καθενός. Σε κάθε περίπτωση οι εκλεγμένοι βουλευτές μας κρατούν την ιδεολογική-πολιτική και οργανωτική τους ανεξαρτησία από τις συνεργαζόμενες δυνάμεις.

Η εκλογική τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα επόμενα εκλογικά γεγονότα πρέπει να αποφασιστεί με βάση τις παραπάνω αρχές.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ…  προς την ιδεολογική αντεπίθεση

Το πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης είναι ούτως ή άλλως καθοριστικό. Είναι ίσως το πεδίο που σκιαγραφείται πιο έντονα η αλλαγή συσχετισμού υπέρ του αντιπάλου. Το πεδίο που υποχωρούμε σχεδόν αμαχητί και αυτό διαπιστώνεται με το αλάνθαστο κριτήριο της κυριαρχίας των ιδεών στη συλλογική κοινωνική συνείδηση. Αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε τις αλλαγές αλλά και τα κοινωνικά ρεύματα και τις εκφάνσεις τους όταν δεν συμβαδίζουν με τις βεβαιότητες που η αντιμαρξιστική αυτάρκεια των τσιτάτων μας εξασφαλίζουν.

Τα τελευταία 30 χρόνια, αν θέσουμε ένα συμβατικό όριο, η αστική τάξη αξιοποιεί το σύνολο των ιδεολογικών μηχανισμών της. Από τα ΜΜΕ και τη βιομηχανία του «πολιτισμού» ως την παιδεία και την εκκλησία. Τα αποτελέσματα ορατά με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, ο πιο πειστικός η καθημερινή εικόνα στους χώρους εργασίας, στις σχολές και τα σχολεία, στις γειτονιές. Στην καθημερινή συζήτηση όπου τα δικά μας σύμβολα, οι αξίες και οι έννοιες έχουν χρωματιστεί αρνητικά ή μοιάζουν με λέξεις από μια ξένη γλώσσα.

Υπάρχει ανάγκη επαναθεμελίωσης και επανεξόρμησης των ιδεών μας. Προϋποθέτει εμείς οι ίδιοι να αντιμετωπίσουμε διαφορετικά τη διαδικασία αυτή, να θυμηθούμε πως η θεωρία μας είναι μέθοδος ανάλυσης και αλλαγής του κόσμου και όχι σύνολο τσιτάτων με γενική ισχύ σε κάθε εποχή, τόπο και κοινωνικό σχηματισμό. Πως οι ιδέες μας είναι τα εργαλεία για να ανοιχτούν οι δρόμοι και όχι τυπωμένοι οδηγοί με έτοιμες διαδρομές.

Υπάρχει ανάγκη να επαναφέρουμε την έννοια του πολιτισμού και ως καθοριστικού πεδίου ταξικής πάλης για τη διαμόρφωση των συνειδήσεων. Να θυμηθούμε πως η υπεροχή μας στηρίζεται στο γεγονός πως ο δικός τους πολιτισμός απλά φτιασιδώνει τη σημερινή αθλιότητα, ο δικός μας είναι «σκηνή από ταινία προσεχώς», είναι εικόνες από ένα άλλο μέλλον. Μόνο που, κατά τη γνωστή φράση, το μέλλον δε θα έρθει από μόνο του.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ … που απαιτεί την υπέρβασή μας

Μεγάλοι στόχοι. Φυσικά, θα ήταν αστείο να υποστηρίξουμε πως θα τους υλοποιήσουμε εμείς που συγκροτήσαμε τη ΜΕΤΑΒΑΣΗ. Μια σπίθα ή αν θέλετε ένα λιθαράκι φιλοδοξούμε να είμαστε. Το τελευταίο διάστημα σε όλους τους χώρους της αριστεράς υπάρχει κινητικότητα, η συνειδητοποίηση από όλο και περισσότερους πως «δεν πάει άλλο» την γεννά. Θεωρούμε πως η κίνηση είναι θετική, χειρότερος εχθρός ήταν το τέλμα, η εσωστρέφεια κι ο εμφύλιος της προηγούμενης περιόδου. Φιλοδοξούμε να αποτελέσουμε μέρος της στην κατεύθυνση της ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ του εαυτού μας, των συλλογικοτήτων μας, αυτού του κινήματος και αυτής της αριστεράς που όλοι ξέρουμε πως δεν μπορεί να νικήσει, αν δεν αλλάξει. Η αλλαγή αυτή, η υπέρβαση, η μετάβαση στην αριστερά του μέλλοντος που θα σηκώσει το γάντι της αναγκαίας αντεπίθεσης δεν θα γεννηθεί από το κενό. Από τους αγώνες του σήμερα και τις πολιτικές και ιδεολογικές αναζητήσεις θα γεννηθεί. Θα είμαστε εκεί, με όλες μας τις δυνάμεις. Αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως στη συμφωνία και στη διαφωνία δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως όλοι όσοι συζητούμε είναι σύντροφοί μας, είναι στη δική μας πλευρά του χαρακώματος. Και σαν κόρη οφθαλμού θα προστατέψουμε τη μεγάλη αλήθεια που είχε γράψει ένας αγαπημένος σύντροφος σε ένα άρθρο του: «η δική μας ηθική, η ηθική των κομμουνιστών είναι εξίσου σημαντική με την πολιτική γραμμή».

του Σπύρου Αλεξίου, μέλος ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

(Δημοσιεύθηκε στο kommon)