Μπροστά στη 4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

της Δέσποινας Κουτσούμπα, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Είμαστε πια στην 9η χρονιά του Μνημονίου και την 4η συνεχόμενη χρονιά που ψηφίζει και εφαρμόζει μνημόνια μια κυβέρνηση στο όνομα της Αριστεράς. Σε μια συγκυρία όπου παντού ηχούν τύμπανα πολέμου. Οι αντιδράσεις δεν είναι πια αντίστοιχες της επίθεσης, όχι γιατί δεν υπάρχει η οργή, η φτώχεια και η δυστυχία που υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά γιατί οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν παράγονται αυτόματα από την κοινωνική δυστοπία. Χρειάζεται και η πίστη στην δυνατότητα των αγώνων να νικήσουν και να αλλάξουν την πραγματικότητα προς το καλύτερο για τους αγωνιζόμενους. Χρειάζεται και η πολιτική πρόταση και οι πολιτικοί φορείς της που θα τους εμπνέουν.

 

Από το 2015 και μετά, μετά και την «εμπειρία» ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί πίστευαν –ή φέρονταν σαν να πιστεύουν- ότι ο «λαός» ή οι «μάζες» θα καταλάβουν ότι οι ρεφορμιστικές αυταπάτες οδηγούν στην χειρότερη παλινόρθωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και γι’ αυτό θα στραφούν «αυτόματα» στον επαναστατικό δρόμο. Άλλοι πίστευαν ότι, αφού ο λαός αντιστάθηκε στα προηγούμενα δύο μνημόνια, με τον ίδιο τρόπο «αυτόματα» θα αντιδράσει και στο Μνημόνιο του Τσίπρα. 

 

Τρία χρόνια μετά και οι μεν και οι δε έχουν διαψευστεί οικτρά. Στην κοινωνική θεωρία δεν υπάρχουν «αυτοματισμοί», ούτε «επαναλήψεις» κινημάτων. Το καλοκαίρι του 2015, όπως τελικά εξελίχθηκε και επισφραγίστηκε από την ψήφιση του μνημονίου και τις πρόωρες εκλογές, αλλά και την εξέλιξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο, αλλά και στην πρόσδεση στον ιμπεριαλιστικό άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Αιγύπτου, στο θέμα της ΧΑ, των δικαιωμάτων και αλλού), ήταν η επισφράγιση του δόγματος ΤΙΝΑ, η επιβεβαίωση ότι «όλοι ίδιοι είναι όταν έρθουν στην εξουσία», η διάψευση των ελπίδων που στηρίχτηκαν στο αναπτυσσόμενο από το 2010 κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση. Αυτό δεν σημαίνει την απουσία αγώνων, βέβαια, και μάλιστα αγώνων σημαντικών. Δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψαν με την ανυπακοή.

 

Οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος, όμως, αφορούν κάθε φορά συγκεκριμένα επίδικα λχ συγκεκριμένες απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, τους πλειστηριασμούς. Η συνολική ανατροπή της διαμορφωμένης κατάστασης ή «των Μνημονίων» –ακόμη κι όταν αποτελεί την προμετωπίδα των αιτημάτων- δεν μοιάζει πλέον πραγματικό επίδικο ούτε καν στα μάτια των αγωνιζόμενων. Το ερώτημα για την μαχόμενη αριστερά σήμερα είναι αν μπορεί να αποτελέσει την μαχητική ραχοκοκκαλιά που θα δώσει ελπίδα και προοπτική, που θα ενώσει τους αποσπασματικούς αγώνες που ξεσπάνε, που θα στρατεύσει ξανά τους αγωνιστές που ιδιωτεύουν, γύρω από ένα πολιτικό σχέδιο ανατροπής. Που θα επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη την κατάργηση των μνημονίων, την έξοδο από την ΕΕ, την αποτροπή του πολέμου και την αντίσταση στα σχέδια του ΝΑΤΟ, το χτίσιμο μιας άλλης πραγματικότητας για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, όχι ως ρουτινιάρικα αιτήματα στο τέλος μιας προκήρυξης, αλλά ως αιτήματα μαχητά, ως αγώνες που κερδίζονται.

 

Αυτό είναι ένα στοίχημα πρωτίστως για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκείνο το τμήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν μαγεύτηκε από τις σειρήνες του κυβερνητισμού και της προσαρμογής, εκείνο το τμήμα που –με όλα τα λάθη και τις ανεπάρκειές του- βρέθηκε και βρίσκεται συνεχώς μπροστά στους αγώνες, στέκεται απέναντι στον ρατσισμό, τον φασισμό, δεν υποκλίνεται στην «εθνική ενότητα» ούτε αναζητά δρόμους «εθνικής ανάπτυξης», δεν λειτουργεί με «ηγεσίες» και τετελεσμένα. Είναι στοίχημα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμβάλλει στην οικοδόμηση ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ανατροπής, δίνοντας πολιτική απάντηση και ελπίδα με το βάθεμα του μεταβατικού της προγράμματος. Είναι στοίχημα κυρίως το να λειτουργήσει, σε μια κατάσταση σύγχυσης και διάλυσης, ως ένας πόλος που θα βοηθήσει στο μετασχηματισμό της σημερινής κατάστασης (πολιτικού κυρίως -και όχι οργανωτικού) κατακερματισμού των δυνάμεων και των χιλιάδων αγωνιστών της ριζοσπαστικής αριστεράς. Με γενναίες πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Με μετασχηματισμό και της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα ακόμη πιο δημοκρατικό, μαζικό, ταξικό και αποτελεσματικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Με συμβολή στην οικοδόμηση ενός δημοκρατικού μετώπου ανατροπής που θα χωράει κάθε αγωνιστή. Αυτό είναι το στοίχημα της 4ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

 

Δημοσιεύτηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, τ. 1318.