Να μην αφήσουμε την ιστορία να γυρίσει πίσω

του Κώστα Παπαδάκη, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Η σημασία της 4ης συνδιάσκεψης καθορίζεται από τα πολιτικά γεγονότα που εξελίσσονται και απαιτούν τα απαραίτητα εφόδια παρέμβασης: Ο Τσίπρας εξαγγέλλει την έξοδο από τα μνημόνια τον Αύγουστο 2018, αλλά το δημόσιο χρέος παραμένει και η έξοδος στις αγορές σημαίνει νέα τοκογλυφική ανατροφοδότησή του. Ενώ οι δεσμεύσεις για την εξυπηρέτησή του φτάνουν μέχρι το 2060, η δε περικοπή των πενιχρών ήδη συντάξεων απειλείται άμεσα τη νέα χρόνιά. 

 

Γυρνάει την Ελλάδα και ανακοινώνει μεγαλεπήβολα έργα, την ώρα που η Θεσσαλονίκη δεν έχει νερό για μία βδομάδα, για να τάξει κέρδη και επενδυτικές ευκαιρίες στους καπιταλιστές, με μισθούς πείνας για τους εργαζόμενους. Ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία και ετοιμάζεται να καταστρέψει τσιμεντοποιώντας κάθε ελεύθερο χώρο και να τον μετατρέψει σε ιδιωτικό. Ενώ στα οικονομικά θέματα προστέθηκαν και τα «εθνικά»: Ο κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία για τις AOZ περισσότερο μεγαλώνει παρά μικραίνει από την ένταξη στον ιμπεριαλιστικό άξονα με ΗΠΑ, Ισραήλ, Αίγυπτο, ενώ το ΝΑΤΟ πιέζει για το όνομα της ΠΓΔΜ για να κλείσει την ασπίδα ενάντια στη Ρωσία. Ο εθνικισμός αναβιώνει και ο Μίκης πληθαίνει το ακροατήριό του. Το έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής και πραγματοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων επιχειρείται να υποκατασταθεί με τα σκάνδαλα, με τρόπο που ενοχοποιεί τα πρόσωπα και αθωώνει τις πολιτικές τους. Μέσα σε όλα αυτά, οι φασίστες νοιώθουν πως έχουν την ευκαιρία τους. Χτυπήματα επανειλημμένα από την Χ.Α. που προσπαθεί να πάρει ανάσα καθώς η δίκη της την έχει γερά στριμωγμένη, αλλά και τα παρακλάδια της που ενώ επιτέλους συλλαμβάνονται διώκονται με το χάδι. Πλειστηριασμοί και ιδιώνυμο, άγρια καταστολή και διώξεις αγωνιστών, δίκες αντιεξουσιαστών με εξωφρενικές διώξεις και εξοντωτικές ποινές,

 

Εχουμε χρέος να μην αφήσουμε την ιστορία να γυρίσει πίσω. Η ενσωμάτωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην αστική πολιτική δεν δικαιώνει τους αστούς ή τους φασίστες, ούτε παρασύρει κατ’ ανάγκη αυτούς που τον στήριξαν. Δικαιώνει την επαναστατική αριστερά που έγκαιρα προειδοποιούσε ότι δεν γίνεται αντιμνημονιακή πολιτική μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε, με τις τράπεζες στα χέρια των καπιταλιστών και χωρίς διαγραφή του χρέους. Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα πρέπει να αποτελέσει τη βάση μιάς συνολικής εναλλακτικής αριστερής πολιτικής πρότασης στην εργατική τάξη και τον λαό, που έστω και σαστισμένοι, εξακολουθούν να παλεύουν στο δρόμο: Δήμοι, Νοσοκομεία, εκπαιδευτικοί, κίνημα ενάντια στην καταστολή, αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό, αντιπολεμικό, προσφυγικό κίνημα, πλειστηριασμοί κ.α. 

 

Και σήμερα που η αναγκαιότητα αυτή ξεπροβάλλει από παντού, η ευθύνη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τώρα που νοιώθει να προσβλέπουν σε αυτήν, είναι να την υπηρετήσει αποτελεσματικά και να δώσει τις απαραίτητες διεξόδους. Αυτήν την ευθύνη έρχεται να υλοποιήσει η 4η συνδιάσκεψη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. που εννέα χρόνια μετά την ίδρυσή της καλείται να συναντηθεί με τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Σ.Ε.Κ.Ε. και από την Οχτωβριανή επανάσταση και να αντλήσει διδάγματα από την ιστορία τους. Και ακόμα να αποτιμήσει τις δικές της προσπάθειες τα τελευταία χρόνια, την κοινή δράση στο κίνημα και τις κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες που επανειλημμένα πρότεινε, τον συσχετισμό των δυνάμεων και την τακτική. Να πείσει τις συνειδήσεις για την αντικαπιταλιστική προοπτική.

 

Οφείλουμε και μπορούμε.

 

 

Δημοσιεύτηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, 11.04.2018