Αντώνης Δραγανίγος

Η 4η Συνδιάσκεψη θα σηματοδοτήσει ένα μεγάλο άνοιγμα σε όλο το δυναμικό που κινείται σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιδιαχειριστική κατεύθυνση

H 4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλείται να βάλει το μέτωπο σε μια νέα περίοδο, ώστε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξει ρόλο καταλύτη σε μια ευρύτερη αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Για να δυναμώσει η εργατική λαϊκή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ο αγώνας για τη ανατροπή της πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, για να στραφεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και απόγνωση σε ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και να μην κερδίσουν οι δυνάμεις του συστήματος, είτε δεξιές, ακροδεξιές, εθνικιστικές –όπως δυστυχώς συμβαίνει σε όλη σχεδόν την Ευρώπη–  ή ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «δημοκρατικές δυνάμεις» του, στο όνομα του «μικρότερου κακού» και της μοναδικής «ρεαλιστικής λύσης».

Αυτό προϋποθέτει ορισμένες σαφείς απαντήσεις σε κομβικά πολιτικά ερωτήματα που έχουν τεθεί στην πολιτική διαπάλη την περίοδο αυτή.

Πρώτα από όλα: η πολιτική απάντηση στην δομική κρίση του καπιταλισμού είναι ένα αντικαπιταλιστικό ή ένα ρεφορμιστικό διαχειριστικό πρόγραμμα και μέτωπο; Οι Θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντούν με σαφήνεια. Χρειαζόμαστε ένα «αντικαπιταλιστικό μέτωπο», ένα μέτωπο αναμέτρησης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, της ΕΕ και των άλλων διεθνών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΝΑΤΟ κλπ), του κράτους και των κυβερνήσεών τους, που υπερασπίζεται τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, όχι στα πλαίσια αλλά έξω και σε ρήξη με τους βασικούς νόμους του συστήματος, με προοπτική την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Η πρόταση αυτή αναμετριέται και αντιπαρατίθεται με άλλες πολιτικές προτάσεις και αντιλήψεις όπως αυτή για ένα «πολιτικό μέτωπο των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων», μια «πολιτική αριστερή συμμαχία ανατροπής με περιεχόμενο στη βάση του μεταβατικού προγράμματος». Δηλαδή μια πρόταση πολιτικού μετώπου ανάμεσα στο αντικαπιταλιστικό και το «πατριωτικό αντιμνημονιακό μέτωπο», στο πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και το μικροαστικό ρεφορμιστικό πρόγραμμα της «νέας φιλολαϊκής ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού με όπλο το νόμισμα κλπ».

Η πρόταση της «πολιτικής ανασυγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ», «με στόχο τη διεύρυνση και υπέρβαση», ώστε «να αποτελέσει πολιτικό νεύρο μιας νέας ανατρεπτικής μαζικής, πολυτασικής Αριστεράς» είναι πολιτική πρόταση διάλυσης του αντικαπιταλιστικού μετώπου και υπέρβασής του προς ένα νεορεφορμιστικό πρόγραμμα και μέτωπο και πρέπει να ηττηθεί αποφασιστικά στην Συνδιάσκεψη. Να απαντηθεί οριστικά και με κατηγορηματικό τρόπο η απόρριψη της δυνατότητας εφ’ όλης της ύλης πολιτικών ή εκλογικών συνεργασιών με ρεφορμιστικές διαχειριστικές δυνάμεις.

Η Συνδιάσκεψη καλείται όχι μόνο ή κυρίως να υπερασπίσει στατικά το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο, από απόψεις που έτσι και αλλιώς έχουν περιορισμένη επίδραση στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά, κυρίως, να το αναπτύξει αποφασιστικά και δημιουργικά!

Έτσι η Συνδιάσκεψη θα σηματοδοτήσει ένα μεγάλο άνοιγμα σε όλο το δυναμικό που κινείται σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιδιαχειριστική κατεύθυνση, που περνάει μέσα από: Πρώτο, την ενίσχυση και επικαιροποίηση της πρότασης «κοινού βηματισμού και πολιτικής συνεργασίας», η οποία πρέπει καταρχήν να εμπλουτιστεί με τα ζητήματα του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού, διεθνιστικού αγώνα, παίρνοντας υπόψη και την εμπειρία της πρόσφατης πρωτοβουλίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, σε αντιπαράθεση με τον εθνικισμό, με τον άσφαιρο «αντιιμπεριαλισμό» (που δεν συγκρούεται με τις ευθύνες της ελληνικής ολιγαρχίας) και τον κοσμοπολίτικο «αντιεθνικισμό», που τελικά ηγεμονεύεται από τον νατοϊκό «κοσμοπολιτισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, και αφετέρου να πάρει πιο συγκεκριμένη και δεσμευτική μορφή. Επίσης, από τη μάχιμη συμβολή στην αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος ενάντια στη μακρόχρονη σταθεροποίηση της ευρωμνημονιακής κόλασης αλλά και στο πεδίο της πόλης και της τοπικής «αυτοδιοίκησης» με στόχο την αναβάθμιση και αποφασιστική διεύρυνση των αντικαπιταλιστικών αντιδιαχειριστικών δημοτικών και περιφερειακών κινήσεων.

Δεύτερος όρος είναι να ενισχύσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ την πρωτοπόρα παρέμβασή της στους αγώνες για την βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων που σημαίνει: ολόπλευρη μάχη για την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος, ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μας με το εχθρικό στρώμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, συντονιστικά παντού, πλατύ ανοιχτό «κέντρο αγώνα» και μόνιμο συντονισμό, αποφασιστική ενίσχυση των κλαδικών επιτροπών σε σχέση με τις Τοπικές, ενωτικό κάλεσμα σε εκείνες τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της ρεφορμιστικής αριστεράς που θέλουν πραγματικά να παλέψουν.

Έτσι θα έρθουμε σε επαφή με τα υπόγεια μαχητικά ρεύματα του ριζοσπαστισμού που σκάνε μύτη στη νεολαία και την εργατική τάξη και όχι με υποταγή στη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, με ενότητες-σούπες, ή με πρακτικές υποκατάστασης του κινήματος από ανέξοδους «ακτιβισμούς» που δεν οδηγούν πουθενά.

Τρίτος όρος είναι το να αλλάξει η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μεγάλη κατάκτηση που πρέπει να την υπερασπίσουμε αποφασιστικά απέναντι στις ισοπεδωτικές κριτικές και την απόρριψη, αλλά με συνείδηση ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να υπερβεί τα σοβαρά προβλήματα που έχει για να αποτελέσει πόλο αγώνα και συσπείρωσης των μάχιμων, πολιτικοποιημένων, ριζοσπαστικών δυνάμεων, που την παρακολουθούν αλλά διστάζουν να ενταχθούν στις γραμμές της ή να συμπορευτούν μαζί της.

Υπάρχουν λόγοι για αυτό. Δεν βοηθούν και πρέπει να ξεπεραστούν συντροφικά και δημιουργικά η πολυφωνία, οι διαφορετικοί σχεδιασμοί που φτάνουν ως και το σημείο διαφορετικών πρακτικών στο κίνημα (ιδιαίτερα στο εργατικό), πρακτικές που υποβαθμίζουν το μέτωπο είτε με «διπλές εντάξεις», είτε με πρακτικές που αντιμετωπίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ εργαλειακά, λογικές απεύθυνσης και συμμαχίας με τμήματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (στην αντιφασιστική δράση) ή σεχταριστικές απόψεις που δεν βλέπουν την ανάγκη συγκεκριμένων δρόμων παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ριζοσπαστικό δυναμικό και υπομονετικής κοινής δράσης μαζί του.

Ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να τοποθετηθεί πολιτικά για το ποια πολιτική και τι είδους μέτωπο θέλει. Η επιλογή κατεύθυνσης είναι περισσότερο από ποτέ πολιτική. Οι δυνάμεις που επιδιώκουν να κινηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την μετωπική, αντικαπιταλιστική πορεία πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να ενισχύσουν αυτή την προοπτική με την κοινή τους παρέμβαση στη Συνδιάσκεψη και στη συγκρότηση αντίστοιχης «πλατφόρμας».

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση θα κινηθεί αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση. Τη μόνη που μπορεί να ανοίξει ελπιδοφόρους δρόμους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 15.4.2018

http://prin.gr/?p=20317