Όλοι μιλάνε, ανησυχούνε, ελπίζουν, ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Η επόμενη μέρα, όμως, βρίσκεται ήδη  εδώ, γεννιέται στο σήμερα: όλα τα δεινά αλλά κι  όλοι οι όροι των μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων και αλλαγών που έσπειραν η κρίση της κεφαλαιοκρατίας και η χρεοκοπία του οικονομικού και πολιτικού συστήματός της βρίσκονται σήμερα μέσα στους όρους της ζωής μας και, αναμφίβολα, θα αναπτυχθούν ορμητικά μετά τις εκλογές.  Δεν υπάρχει καιρός για αναμονή: πρέπει σήμερα το εργατικό και λαϊκό κίνημα να ετοιμαστεί, να παλέψει, να συγκεντρώσει τους όρους για να νικήσει και να πάρει στα χέρια του τις τύχες της ζωής του και την εξουσία.

Αναμφίβολα, οι προηγούμενες εκλογές της 6^ης Μαΐου με την παλλαϊκή καταδίκη του Μνημονίου της ΕΕ και του ΔΝΤ, των κυβερνήσεών του και των κομμάτων του και η  μαζική στροφή προς τα αριστερά με σημείο αναφοράς τον ΣΥΡΙΖΑ και το κάλεσμα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς ήταν ένας πρωτοφανής πολιτικός σεισμός. Σάρωσε το δικομματικό πολιτικό σύστημα αστικής διακυβέρνησης της χώρας μετά την πτώση της χούντας και κλιμάκωσε την κρίση  πολιτικής εξουσίας της άρχουσας τάξης. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ισχυρότερων ξένων και ντόπιων κέντρων του καπιταλισμού, παρά τις ασφυκτικές  πιέσεις και τις απειλές της ΕΕ, της Κομισιόν, της Γερμανίας της Μέρκελ, του ΔΝΤ και της Λαγκάρντ, του Πρόεδρου Παπούλια, των μαυρισμένων αγρίως στις κάλπες  πρώην «μεγάλων» αστικών κομμάτων, της δεξιάς ΝΔ του Σαμαρά και του θλιβερού ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου ή και των εφεδρειών τύπου Κουβέλη και Καμμένου, στάθηκε αδύνατο να σκαρωθεί μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή να αφεθεί η βόμβα της χρεοκοπίας να σκάσει στα χέρια του Τσίπρα. Το επικίνδυνο για την αστική τάξη κυβερνητικό κενό της  εξουσίας της  δεν καλύφθηκε κι έτσι προκηρύχθηκαν νέες εκλογές σε ελάχιστο χρονικό διάστημα –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σύντομα η Ελλάδα πρόκειται να πάψει να είναι ακυβέρνητο καράβι μέσα στην θύελλα της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.

Η κρίση εξουσίας στη χώρα και η παλλαϊκή απόρριψη του Μνημονίου επιδείνωσαν αφάνταστα την έτσι κι αλλιώς κλιμακούμενη συστημική κρίση στην ευρωζώνη , στην ΕΕ, παγκόσμια, με την Ισπανία  τώρα να διεκδικεί την θέση του νέου Τιτανικού που απειλεί να συμπαρασύρει στο ναυάγιο Ευρώπη και Αμερική. Μέσα σ’ αυτές τις τρισχειρότερες κι ανεξέλεγκτες συνθήκες παγκόσμιας κρίσης θα ανοίξουν οι κάλπες της 17^ης Ιουνίου. Αντικειμενικά τίθεται  το οξύτατο πρόβλημα όχι απλώς του σχηματισμού κυβέρνησης αλλά της ίδιας της εξουσίας: ποια πολιτική-κοινωνική δύναμη, ποια κοινωνική τάξη, με ποια όργανα πολιτικής εξουσίας, με ποιο οργανωμένο μαζικό κίνημα, με ποιο πρόγραμμα και πολιτική  θα μπορέσει να αποκρούσει την καταστροφή που μας απειλεί και να δώσει διέξοδο από την κρίση σύμφωνη με τις προσδοκίες ενός λαού στα όρια της επιβίωσης;

Οι εκλογές της 17^ης Ιουνίου δεν μπορεί να είναι απλώς ένας μετασεισμός του σεισμού της 6^ης Μαΐου, ένα ακόμα βήμα του λαού προς τα εμπρός  και αριστερά ή προς τα  πίσω και δεξιά, προς το Μνημόνιο. Χρειάζεται όχι ένα επιπλέον βήμα στο ίδιο επίπεδο αλλά, κυριολεκτικά, ένα άλμα προς τα επάνω, μια ετοιμασία για την «έφοδο στον ουρανό», προς την καθολική και ριζική κοινωνική χειραφέτηση από τα δεσμά του σάπιου συστήματος. Η επόμενη μέρα που αρχίζει σήμερα είναι η περίοδος της πάλης για εργατική εξουσία και σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.

Οι κυρίαρχες καπιταλιστικές ελίτ γνωρίζουν καλά και τρέμουν την απειλή των μαζών σε συνθήκες μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης που πέντε χρόνια τώρα αποδεικνύεται  ανεξέλεγκτη , διαρκώς επιδεινούμενη,  μη διαχειρίσιμη. Έχουν κηρύξει την δική τους πλαστή «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» και μια υστερική εκστρατεία καταστροφολογίας, εάν ο λαός δεν συνετιστεί και δεν ψηφίσει αυτούς που τον οδήγησαν στην καταστροφή και του επιφυλάσσουν ακόμα χειρότερες καταστροφές. Με απύθμενο θράσος, οι πρωταγωνιστές των Μνημονίων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μας παίρνουν για κορόϊδα, θέλουν να σβήσουν από την μνήμη του λαού ακόμα και τη νωπή πόλωση μνημονιακών –αντιμνημονιακών δυνάμεων στις εκλογές του Μάη και να παρουσιαστούν τώρα σαν άσπιλες κι αμόλυντες «αντιμνημονιακές» παρθένες που θα «διαπραγματευτούν υπεύθυνα» την αναθεώρηση των μνημονιακών φιρμανιών κοινωνικού κανιβαλισμού για τα οποία δεσμεύτηκαν εγγράφως με άθλιες δηλώσεις νομιμοφροσύνης στην Μέρκελ.

Η άρχουσα τάξη, βρίσκεται σε τέτοιο μαύροι χάλι που ποντάρει, κατά πρώτο λόγο, στο κουτσό άλογο του Σαμαρά και την ετοιμόρροπη «πανδεξιά πολυκατοικία» του που περιλαμβάνει από την ακραία νεοφιλελεύθερη θυγατέρα του Μητσοτάκη και τους κεντροδεξιούς καραμανλικούς   μέχρι τους πιο  κραγμένους φασίστες  που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους συμμορίτες της Χρυσής Αυγής αλλά που άφησαν το διαλυμένο ΛΑΟΣ για την κερδοφόρα θαλπωρή κάποιας βουλευτικής έδρας ή κυβερνητικής καρέκλας.  Οι τελευταίοι βρήκαν τον φυσικό τους χώρο, μια κι ο Σαμαράς προβάλει την δική τους ακροδεξιά  ατζέντα, τον βάρβαρο ρατσισμό κατά των μεταναστών, την αστυνομοκρατία, μαζί και την πιο άναρθρη, κραυγαλέα, αντικομμουνιστική, εμφυλιοπολεμική, ψυχροπολεμική καμπάνια,  με πρώτο μεν στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά, στη συνέχεια,   όλη  την Αριστερά και τις εργατικές οργανώσεις. Τον θλιβερό ρόλο του πράσινου θυρωρού στην μαύρη πολυκατοικία διεκδικεί ο Βενιζέλος του πρώην ΠΑΣΟΚ σαν υποψήφιος  μέτοχος μιας αυριανής εταιρικής μνημονιακής συγκυβέρνησης «εθνικής ενότητας».

Η επόμενη μέρα πρέπει να αρχίσει σήμερα με την πάλη να μην υπάρχει επόμενη μέρα για το μνημονιακό Μαύρο Μέτωπο της Πανδεξιάς του Σαμαρά, της Ακροδεξιάς του Καρατζαφέρη και της νεο-Δεξιάς των Βενιζέλων-Λοβέρδων –Χρυσοχοΐδηδων, μαζί και των ακροδεξιών κλώνων του νεοφιλελευθερισμού  Μάνου και Τζήμερου. ΜΑΥΡΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΑΥΡΙΣΑΝΕ, ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ!

Η άρχουσα τάξη  ξέρει καλά ότι το πολιτικό της προσωπικό είναι απαξιωμένο και ότι είναι πολύ δύσκολο , αν όχι αδύνατο να αναχαιτίσει τις μαχόμενες για την ζωή τους μάζες με ψευτοϋποσχέσεις για ψίχουλα ή μόνο με τα χημικά, τις ομάδες ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ ή  τα ΜΑΤ. Γι’ αυτό από καιρό ετοιμάζει,  υπό την σκέπη του κράτους και σε αλληλοσύνδεση με τον υπόκοσμο της «νύχτας», τις ειδικές μονάδες κρούσης της, τις φασιστικές συμμορίες, για να τις εξαπολύσει ενάντια σε κάθε εστία κοινωνικής αντίστασης και ιδιαίτερα τις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και της Αριστεράς. Όπως οι Εβραίοι για τους Ναζί, οι μετανάστες  σήμερα είναι για τους εξίσου αντισημίτες νέο-Ναζί  Χρυσαυγίτες μπράβους μόνο το πρόσχημα για ευρύτερα πογκρόμ ενάντια σε όποιον σηκώνει κεφάλι κι εναντιώνεται στους καταπιεστείς και τους εκμεταλλευτές.

Όλοι οι παραπάνω, αστοί και πολιτικάντηδες,  ζεστάνανε στον κόρφο τους, με τις πολιτικές τους, με τα λεφτά τους, με τα ΜΜΕ τους,  το φίδι του Ναζισμού, τις παρακρατικές συμμορίες της  επίχρυσης «Χρυσής Αυγής».

Η επόμενη μέρα αρχίζει σήμερα με την ενιαία πάλη της εργατικής τάξης κι όλων των εργατικών-λαϊκών οργανώσεων για την συντριβή του φασισμού στις ρίζες του, στις κοινωνικές πληγές που γεμίζει με γάγγραινα, στην πολιτική αρένα, στους δρόμους και τις πλατείες.

Καθώς συγκεντρώνονται γοργά οι όροι μιας ιστορικής αναμέτρησης του λαού με τους εχθρούς του λαού, ντόπιους και ξένους, κι ενώ οι εργατικές και λαϊκές μάζες στρέφονται προς τα αριστερά, βασικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, τι κάνει η ίδια η Αριστερά;

Το σταλινικό ΚΚΕ, τραυματισμένο από το αποτέλεσμα της 6^ης Μαΐου, αυτοδιαπομπεύεται και αυτοχειριάζεται μπροστά στα μάτια όλων. Μαντρώνεται στον δικό του κλειστοφοβικό γραφειοκρατικό κόσμο, ζητά από τον λαό να «διορθώσει το λάθος και την ψήφο του», μένει τυφλό στις αλλαγές που συντελλούνται  και διεξάγει μια μανιώδη μονόπαντη εκστρατεία με αποκλειστική στοχοπροσήλωση στον ΣΥΡΙΖΑ, τον κατά Περισσό  κύριο αριστερό ανταγωνιστή του ΚΚΕ στην πολιτική-εκλογική αγορά. Φροντίζει μόνο του να μην έχει επόμενη μέρα.

Η καυτή πατάτα σίγουρα, βρίσκεται, για την ώρα, στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτοξεύτηκε στα ύψη χάρη στην απόρριψη των μνημονίων και το κάλεσμα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αλλά από την επομένη, κιόλας, των προηγουμένων εκλογών  άρχισε να νερώνει το ήδη νερωμένο κρασί του. Συνεχίζει να ζητά τον ανέφικτο συμβιβασμό, την άρνηση του Μνημονίου και την παραμονή στην ΕΕ και την ευρωζώνη που το επιβάλλουν. Δεν δέχεται τα φιρμάνια του Σουλτάνου αλλά δηλώνει πίστη στον ίδιο τον Σουλτάνο. Ζητά μόνο να τα κουβεντιάσει με τους τροϊκανούς Γενίτσαρούς του.

Η άμεση καταγγελία της λαοκτόνας «δανειακής σύμβασης» μετατοπίζεται σε «διαπραγματεύσεις», οι οποίες, κι αν υπάρξουν, θα αποδειχτούν ένας ατέλειωτος βάλτος, ενώ τα μέτρα κανιβαλισμού θα συνεχίζονται. Ο Γόρδιος Δεσμός του χρέους δεν κόβεται με την αναγκαία και λυτρωτική μονομερή διαγραφή του αλλά αντικαθίσταται με κάποιο προσωρινό μορατόριουμ και «διαπραγματεύσεις» στον λάκκο των λεόντων της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ.

Το λεγόμενο «ανανεωμένο» πρόγραμμα που παρουσίασε τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ λιγότερο υπόσχεται ανακούφιση στους ταλαιπωρημένους  εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους και περισσότερο δίνει διαβεβαιώσεις να καθησυχάσει σε ξένα και ντόπια αφεντικά ότι θα σεβαστεί τα πλαίσια της ΕΕ, του καπιταλισμού, του κράτους του. Σε συνθήκες της σημερινής πρωτοφανούς χρεοκοπίας ένα τέτοιο ρεφορμιστικό πρόγραμμα  χρεοκοπεί. Δεν είναι λύση αλλά γίνεται μέρος του προβλήματος,  καθώς εγκλωβίζει και παγιδεύει το ίδιο το εργατικό-λαϊκό κίνημα, το εμποδίζει να κλιμακώσει έγκαιρα την δική του αντεπίθεση στους τροϊκανούς για να ξεριζώσει τις ρίζες του προβλήματος, να ανατρέψει τις ίδιες τις κοινωνικές βάσεις του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος, ανοίγοντας μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.

Το ΕΕΚ δεν μένει καθόλου αδιάφορο στις γνήσιες λαϊκές προσδοκίες για μια κυβέρνηση της Αριστεράς . Δεν συμμερίζεται, όμως, τις αυταπάτες που σπέρνονται αυτήν την περίοδο. Μια Αριστερά στην κυβέρνηση που παραμένει στο έδαφος του καπιταλισμού και είναι δέσμια του αστικού κράτους, της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ΝΑΤΟ κινδυνεύει είτε να έχει την τύχη της κυβέρνησης  «Λαϊκής Ενότητας» του Αλλιέντε στην Χιλή στα δολοφονικά χέρια ενός Έλληνα Πινοσέτ  είτε να οδηγηθεί σε ανοιχτή συνθηκολόγηση, σε μια νέα Βάρκιζα χωρίς να έχει προηγηθεί καν ένα νέο ΕΑΜ. Δεν θέλουμε μια κυβέρνηση που θα είναι η ταμπέλα της αριστερή αλλά το περιεχόμενο αστικό. Το ζήτημα δεν είναι απλώς ποια πολιτική θα εφαρμόσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά τι είδους κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι, ποια θα είναι η ταξική της φύση που θα της επιτρέψει να εφαρμόσει μια πολιτική σωτηρίας του λαού από τα δεινά της καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Θέλουμε μια αριστερή εργατική κυβέρνηση κι όχι μια αστική κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο.

Παλεύουμε για μια αληθινή κυβέρνηση της Αριστεράς που θα αναδειχθεί από το μαχόμενο εργατικό –λαϊκό κίνημα και την αυτο-οργάνωσή του, τα δικά του ανεξάρτητα όργανα πάλης κι εργατικής εξουσίας (λαϊκές συνελεύσεις, εργατικές επιτροπές, επιτροπές εργατικού- λαϊκού ελέγχου, κέντρα εργατικού αγώνα, δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, ομάδες εργατικής αυτοάμυνας κ.ά.) που θα αντιπαλέψουν και θα συντρίψουν στις γειτονιές, στις πλατείες και στους τόπους δουλειάς ή σπουδής το καπιταλιστικό σαμποτάζ, τους καταπιεστικούς μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους και τους φασίστες.

Το ΕΕΚ υποστηρίζει την ενότητα όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς στη δράση για κάθε καυτό κοινωνικό πρόβλημα και την ανάπτυξη αυτής της ενιαίας δράσης και του Ενιαίου Μετώπου των εργατών και όλων των καταπιεσμένων μέχρι την κατάληψη της εξουσίας και το άνοιγμα μιας διεθνιστικής προοπτικής κοινού επαναστατικού αγώνα με όλους τους Ευρωπαίους εργαζομένους Ευρώπης για την συντριβή της Μερκολάντ, της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.

Με αυτή την προοπτική και  πρόγραμμα το ΕΕΚ πήγε και στην συζήτηση για την διερεύνηση της δυνατότητας μιας εκλογικής συνεργασίας που ζήτησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θέλαμε να δοθεί έκφραση σε μια ενότητα αριστερών δυνάμεων που αρνούνται να δορυφοροποιηθούν γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, απορρίπτουν τον ανέφικτο συμβιβασμό που αυτός ζητά από την ΕΕ, δεν δέχονται μια αστική «αριστερή» κυβέρνηση αλλά αποδέχονται  την προοπτική της πάλης για την εργατική εξουσία, ενάντια σε κάθε εθνικισμό, για την κομμουνιστική διεθνιστική προοπτική στην Ευρώπη. Δυστυχώς, όχι με ευθύνη του ΕΕΚ, η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προφανώς υποχωρώντας στις φιλο-ΣΥΡΙΖΑ τάσεις στο εσωτερικό της, τορπίλισε την τελευταία στιγμή κάθε εκλογική συνεργασία βάζοντας σαν τελεσίγραφο την συγχώνευση- εξαφάνιση του ΕΕΚ στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το ΕΕΚ, έτσι κι αλλιώς  ποτέ δεν έκρυψε ότι ετοιμάζονταν να προβάλλει το δικό του πρόγραμμα  με μια αυτόνομη κάθοδο στις 17 Ιουνίου. Το εντελώς αντιδημοκρατικό, όμως, σύστημα των κεφαλαιοκρατών που μπορούν- σε συνθήκες, μάλιστα πείνας του λαού- να χρηματοδοτούν με εκατομμύρια ευρώ τις καμπάνιες των κοινοβουλευτικών κομμάτων ή και να στήνουν «νέα» κόμματα  στην υπηρεσία των κάθε είδους λαμογιών, ορθώνει τα πιο δυσβάσταχτα οικονομικά εμπόδια κι αποκλεισμούς για να πνίξει κάθε ανεξάρτητη από το σύστημα επαναστατική φωνή. Ένα μικρό επαναστατικό κόμμα της βαριά πληττόμενης εργατικής τάξης, της άνεργης νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όπως το ΕΕΚ, βρίσκει μπροστά του απαγορευτικό φραγμό το συντριπτικό οικονομικό βάρος μιας δεύτερης πανελλαδικής εκλογικής εκστρατείας  μέσα σε σαράντα ημέρες. Με λύπη και μιλώντας με ειλικρίνεια απέναντι στην εργατική τάξη και τον λαό, ανακοινώνουμε ότι είμαστε γι’ αυτούς τους οικονομικούς λόγους, υποχρεωμένοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να μην κατέβουμε αυτόνομα στις 17 Ιουνίου.

Δεν μένουμε πάντως αμέτοχοι. Συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε την δράση μας, την παρέμβαση σε όλα τα μέτωπα του κοινωνικού αγώνα. Στη συγκεκριμένη κρίσιμη πολιτική μάχη της 17^ης Ιουνίου δεν καλούμε σε αποχή αλλά στην πάλη για την εκλογική συντριβή της Δεξιάς, όλου του μαύρου μνημονιακού μετώπου και των Χρυσαυγιτών Ναζήδων και για την κριτική στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν αγνοούμε τις κεντριστικές ταλαντεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ  και διατηρούμε την κριτική μας στάση τόσο στις συνολικές της πολιτικές επιλογές όσο και τις προσαρμογές μερίδων της είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προς το σταλινικό ΚΚΕ (παράδειγμα, η απαράδεκτη στάση της υπέρ του ΠΑΜΕ που φρουρούσε την Βουλή στην Γενική Απεργία της 19-20 Οκτωβρίου 2011). Συνεχίζουμε την ανεξάρτητη ασυμβίβαστη επαναστατική πορεία μας. Δίνοντας κριτική ψήφο στις 17 Ιουνίου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στεκόμαστε στο πλευρό εκείνων των συντρόφων στις γραμμές της που αρνούνται να γίνουν δορυφόροι ή αριστερά συμπληρώματα του ΣΥΡΙΖΑ, απορρίπτουν τα «λαϊκά μέτωπα» ταξικής συνεργασίας κι  ανταποκρίνονται στην ανάγκη για κοινή πάλη πάνω σε ένα  επαναστατικό διεθνιστικό πρόγραμμα.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!

ΣΤΗΡΙΞΤΕ- ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΕΙΤΕ- ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΕΕΚ

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ!

Το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ,

4  Ιουνίου 2012