Η κρίση του εργατικού κινήματος και το 37^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ

Χριστίνα Πάλλιου, αρχιτέκτων-, μέλος του ΣΜΤ, υποψήφια στον Κεντρικό Τομέα Αθηνών με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική

Στις 17 Απριλίου εκδόθηκε η προσωρινή διαταγή του Πρωτοδικείου Αθηνών για διορισμό διοίκησης στη ΓΣΕΕ, για πρώτη φορά μετά το 1985.

Ο διορισμός της διοίκησης ήρθε στην ουσία να επισφραγίσει τις ήδη αντιδημοκρατικές και εκφυλιστικές διαδικασίες με τις οποίες επιχειρήθηκε η πραγματοποίηση του 37^ου Συνεδρίου. Τόσο στην Καλαμάτα, όπου ήταν αρχικά προγραμματισμένη η διεξαγωγή του για τις 14-17 Μάρτη, όσο και στη Ρόδο στις 4 Απρίλη. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ επιχείρησε τη διεξαγωγή ενός συνεδρίου χωρίς ουσιαστικές διαδικασίες, με νόθους αντιπροσώπους (χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στο συνέδριο κυκλοφορούσαν περισσότερες από 800 κάρτες για 350 αντιπροσώπους), με αντιπροσώπους που είναι εργοδότες ή προϊστάμενοι και υψηλόβαθμα στελέχη σε εταιρείες, σε πολυτελή ξενοδοχεία, με μπράβους, σεκιουριτάδες και αστυνομία να εγγυώνται τη φύλαξη του χώρου, τραμπουκισμούς και αποκλεισμούς. Ενώ στην περίπτωση της επαναληπτικής προσπάθειας στη Ρόδο, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν ένα συνέδριο που δεν θα ήταν παρά μια γελοία fast track διαδικασία εκλογής εφορευτικής επιτροπής και αρχαιρεσιών, χωρίς καν νομιμοποίηση των αντιπροσώπων από το σώμα του συνεδρίου και χωρίς καμία πολιτική συζήτηση, με μοναδικές ομιλίες αυτή του Παναγόπουλου και των παρατάξεων. Γνήσιος υποστηρικτής του κεφαλαίου, και η Χρυσή Αυγή, σε κοινή γραμμή με την ηγεσία της ΓΣΕΕ, στήριξε με δηλώσεις τους τραμπουκισμούς ενάντια στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, με χαρακτηριστικότερη αυτή του Μιχαλολιάκου στο twitter «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ Μελιγαλάς στην πράξη. Η νέα ΟΠΛΑ σε πλήρη δράση».

Τέτοιες διαδικασίες και πρακτικές μπορούν να είναι μόνο αποκρουστικές και εχθρικές για το εργατικό κίνημα. Αν προσθέσουμε σε αυτή την εικόνα τη χαμηλή συνδικαλιστική οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα, όπως αποτυπώνεται στα τελευταία συνέδρια της ΓΣΕΕ, με την πλειοψηφία των δυνάμεων στη ΓΣΕΕ να αρνούνται την ένταξη μεγάλων μερίδων της εργατικής τάξης σήμερα (συμβασιούχοι, ελαστικά εργαζόμενοι, μετανάστες, κ.ά), και τη μάχη απλώς για την αναπαραγωγή του μηχανισμού τους, δεν είναι τυχαία η ελάχιστη πλέον νομιμοποίηση που έχει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στα μάτια των εργαζομένων. Τελευταίο παράδειγμα, η φετινή πρωτομαγιά, όπου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν κατάφεραν να κάνουν ούτε καν συγκέντρωση λόγω μηδαμινής ουσιαστικά συμμετοχής.

Ως αντικαπιταλιστική αριστερά δεν μπορούμε παρά να καταδικάσουμε τέτοιες πρακτικές και διαδικασίες. Δεν μπορούμε παρά να μείνουμε απέξω και να μην δώσουμε καμία νομιμοποίηση σε δικαστικά διορισμένες διοικήσεις, σε αντίθεση και με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που, στο όνομα του ξεσκεπάσματος των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, συμμετέχει στις δοτές διοικήσεις της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ (στην περίπτωση μάλιστα της ΟΙΥΕ ήταν το ΚΚΕ που προσέφυγε στα δικαστήρια για τον διορισμό διοίκησης), εξυπηρετώντας τους δικούς του γραφειοκρατικούς σχεδιασμούς.

Στοίχημα για την αντικαπιταλιστική αριστερά και για τα σχήματά της είναι να οργανωθούν οι εργαζόμενοι στα σωματεία και να ενταχθούν όλοι όσοι αποκλείονται από τη ΓΣΕΕ και τις ομοσπονδίες (συμβασιούχοι, ελαστικά εργαζόμενοι, μετανάστες, κ.ά.).

Σε κόντρα με την εκφυλισμένη και ξεπουλημένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αλλά και με συνείδηση ότι δεν υπάρχουν οι δυνάμεις για αντίπαλη τριτοβάθμια οργάνωση, να αγωνιστούν ώστε να γίνουν πραγματικά εργατικά συνέδρια, όπου θα είναι ευθύνη των πρωτοβάθμια σωματεία να καθαρίσουν τα μητρώα μελών πετώντας έξω εργοδότες και διευθυντικά στελέχη, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους που θα λογοδοτούν στη βάση των σωματείων από τα οποία εκλέγονται. Να παλέψουν ώστε να βγουν οι αγώνες των εργαζομένων και των καταπιεσμένων στο προσκήνιο, με δυναμικό και μαχητικό τρόπο, ξεπερνώντας στην πράξη τις αντεργατικές και αντιδημοκρατικές πρακτικές της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και των μεγάλων ομοσπονδιών.