Λέανδρος Μπόλαρης | μέλος του ΣΕΚ και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί στήριγμα για τον «κόσμο του αγώνα»

Η 5η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται σε μια συγκυρία όπου η κρίση της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι έκδηλη. Τρεισήμισι χρόνια πριν, η ΝΔ αυτοπροβαλλόταν σαν το κόμμα της κεντροδεξιάς που μπορεί να διαχειριστεί την «ανάκαμψη» του ελληνικού καπιταλισμού, επιβάλλοντας όλες τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που απαιτούσε αυτός ο στόχος, βάζοντας στο περιθώριο και συντρίβοντας τη συλλογική οργάνωση της εργατικής τάξης και τις ιδέες της Αριστεράς. Σήμερα, μετράει ήττες σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό. Αυτοί που ήθελαν να τσακίσουν το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς βουλιάζουν στα σκάνδαλα και στην οργή για την ακρίβεια και τη φτώχεια.

Οι αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για να φτάσουμε εδώ. Οι αναλύσεις που υποστήριζαν ότι το κίνημα έχει υποστεί «στρατηγική ήττα», ότι ο «κόσμος της Αριστεράς έχει γίνει σκόνη», διαψεύδονται. Η εργατική τάξη και η νεολαία παλεύουν και αμφισβητούν, έχοντας κάνει βήματα μπροστά και όχι πίσω. Κουβαλάνε τις εμπειρίες ότι οι προσδοκίες για την «πρώτη φορά αριστερά» στην κυβέρνηση αποδείχτηκαν αυταπάτες.

Αυτές τις διαπιστώσεις τις χρειαζόμαστε για να απαντήσουμε στο ερώτημα «τι να κάνουμε;». Η απάντηση που πρέπει και μπορεί να δώσει η 5η Συνδιάσκεψη είναι: παλεύουμε για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ από τα κάτω και τα αριστερά. Δεν σκοπεύουμε να χαρίσουμε τις νίκες του κινήματος σε μια «προοδευτική» κυβέρνηση που θα βάλει φρένο στη δυναμική τους στο όνομα της «ανασυγκρότησης της οικονομίας». Παλεύουμε για να αποκτήσει η οργανωμένη εργατική τάξη τη δύναμη να επιβάλλει τη δικαίωση των διεκδικήσεών της με τις δικές της δυνάμεις. Αυτές οι διεκδικήσεις, που δεν είναι μόνο οικονομικές, είναι η «ψυχή» ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

Αυτός ο στόχος είναι ρεαλιστικός. Στους αγώνες των προηγούμενων χρόνων, έχει διαμορφωθεί ένα πλατύ ρεύμα αγωνιστριών/τών που αναζητούν πολιτικό στήριγμα και εναλλακτική πέρα από τα όρια που βάζει, ήδη από τώρα, η προοπτική της «προοδευτικής κυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ και στην οποία συμφωνεί, επί της ουσίας, το ΜέΡΑ25. Αυτό το ρεύμα δεν το βοηθάει να συγκροτηθεί ο σεχταρισμός των «αρνητικών συσχετισμών» της ηγεσίας του ΚΚΕ. Σε αυτό το ρεύμα χρειάζεται να παρέμβει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με σκοπό να το ενώσει, να το συγκροτήσει και να το διαμορφώσει. Με ενωτικές πρωτοβουλίες σε όλες τις «οικονομικές» και πολιτικές μάχες που έχουμε μπροστά μας. Κι αυτές περιλαμβάνουν και τις εκλογικές μάχες.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα βγει πιο δυνατή μέσα από την ανοιχτή απεύθυνση, χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισμούς, για συνεργασία σε όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είναι μία ήδη σε ισχύ και πετυχημένη συνεργασία σε συνδικάτα, αυτοδιοικητικά σχήματα, στα ΕΑΑΚ στις σχολές. Θα είναι και μια έμπρακτη απάντηση σε όσους λένε ότι ο αντικαπιταλισμός είναι περιχαράκωση, ενώ η ενότητα υπηρετείται από την προσαρμογή σε έναν ψεύτικο ρεαλισμό.

Η ανταπόκριση στην πρωτοβουλία για την κοινή εκδήλωση στο κινηματογράφο Στούντιο, στις 19 Δεκέμβρη, έδειξε ότι το δυναμικό που θέλει να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση είναι μαζικό, έχει αυξημένες απαιτήσεις και οξυμένα πολιτικά κριτήρια. Χρειάζεται να ανταποκριθούμε. Πιστεύουμε ότι το «όλον» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Η 5η Συνδιάσκεψη του μετώπου μας, και οι διαδικασίες προς αυτήν, να σηματοδοτήσουν αυτή την τολμηρή στροφή. Για να γίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το πολιτικό στήριγμα για όλο τον «κόσμο του αγώνα» που αναζητάει εναλλακτική διέξοδο, πέρα από τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (7.1.23)