Διαλογος

Δεν έχουμε αυταπάτες. Συνειδητοποιούμε, όπως εκατομμύρια πολιτών, όπως και οι χιλιάδες των μελών και των συναγωνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ότι οι καιροί είναι δίσεκτοι. Κατανοούμε ότι η υπόθεση ενός αντικαπιταλιστικού μετώπου με σοσιαλιστική στρατηγική στόχευση δεν είναι υπόθεση ‘παραγόντων’ της Αριστεράς, αλλά του κάθε λιγότερο ή περισσότερο συνειδητού μέλους του κόσμου της εργασίας, είναι υπόθεση ενός ταξικού κινήματος, που αν δε διεθνοποιηθεί δεν πρόκειται να προσεγγίσει το στρατηγικό στόχο του.

Δυστυχώς η εμμονή στην παραμονή στην ΕΕ οδηγεί το πρόγραμμα της ΛΑ.Ε όπως πρωτύτερα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε καραμπινάτες αντιφάσεις που αποδυναμώνουν και τα οποία θετικά τους στοιχεία. Τι να προσφέρουν οι σαφείς αναφορές του Κ. Λαπαβίτσα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και υπέρ ενός ισχυρού κρατικού τομέα, όταν οι υπόλοιπες παραδοχές του προγράμματος τις ακυρώνουν στην πράξη. Άλλωστε το σχήμα παραμονή στην ΕΕ, αναγνώριση δημοσίου χρέους, εθνικό νόμισμα, συναινετική διαγραφή/ τακτοποίηση χρέους είναι πρόταση αντιδραστικών κύκλων και εντός ΕΕ, όπως έγινε γνωστό και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το τρίτο μνημόνιο.

Ψηφίζω την ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τις πρώτες εκλογές στις οποίες κατέβηκε το 2009 και είμαι μέλος της από το 2012 χωρίς να ανήκω σε κάποια από τις οργανώσεις που την αποτελούν. Από την αρχή την είδα ως τη βασική δύναμη που μπορεί να παίξει το ρόλο καταλύτη για τη συγκρότηση ενός πλατιού ριζοσπαστικού μετώπου το οποίο θα υλοποιήσει το μεταβατικό πρόγραμμα που αποτελεί τη μόνη διέξοδο για τον ελληνικό λαό και ταυτόχρονα ως τη δυνάμει επαναστατική πτέρυγα αυτού του μετώπου που θα διεκδικούσε την ηγεμονία μέσα σε αυτό και θα έσπρωχνε τη λαϊκή συνείδηση προς την έξοδο από τον καπιταλισμό και τη σοσιαλιστική επανάσταση με βάση τις εμπειρίες που ο ίδιος ο λαός αποκτά στην πάλη για την εφαρμογή του παραπάνω προγράμματος