Η πιο μεγάλη ανοησία σε σχέση με τις επιθέσεις στο Παρίσι ειπώθηκε από το Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, όταν τις αποκάλεσε «πολεμικές πράξεις». Προφανώς και ήταν τέτοιες, μόνο που ο πόλεμος αυτός δεν ξεκίνησε εκείνη την ημέρα.

 

Ξεκίνησε με τον Πόλεμο του Κόλπου το 1990-91, την πρώτη πράξη στον παρόντα κύκλο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον Ισλαμικό κόσμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πυροβολισμοί και οι βομβιστικές επιθέσεις στο Παρίσι νομιμοποιούνται ως κομμάτι του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

 

Οι αδιάκριτοι φόνοι αμάχων είναι λάθος, είτε προέρχονται από το ISIS και τους υποστηρικτές του, είτε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Είναι όμως λάθος να αντιλαμβανόμαστε αυτή τη σύγκρουση ως συμμετρική ανάμεσα σε δύο εξίσου κακές πλευρές. 

Το ISIS είναι ένα αντιδραστικό και αντεπαναστατικό κίνημα. Αποτελεί προϊόν της καταστροφής που έπληξε το Ιράκ από την εισβολή το 2003, την συνεχιζόμενη κατοχή έκτοτε αλλά και την ήττα της Αραβικής Άνοιξης. Η ευθύνη για την ανάδειξη του ISIS βαραίνει τις Δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους τοπικούς τους συνεργάτες. 

 

Ο σκιώδης υπουργός Δικαιοσύνης των Εργατικών, Λόρδος Φάλκονερ, – διατέλεσε υπουργός της κυβέρνησης του Τόνι Μπλερ και υποστηρικτής της εισβολής του 2003 – μίλησε εκτενώς για «νίκη κατά του ISIS» σε τηλεοπτική εκπομπή. Αυτή η φράση χρησιμοποιείται ακόμα και από τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο (στην Αγγλία) που είχε κινητοποιηθεί δυναμικά ενάντια στην εισβολή το 2003.

 

Αλλά τα περί «νίκης κατά του ISIS» είναι κενά περιεχομένου δεδομένης της κατάστασης στη Συρία και το Ιράκ, που αποτελούν τα κάστρα του. Ο Πάτρικ Κόμπερν έγραψε πρόσφατα στο London Review of Books: «Πριν από δυο χρόνια στη Βαγδάτη, ένας ιρακινός πολιτικός είχε πει πως το πρόβλημα στο Ιράκ είναι ότι όλες οι πλευρές είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυρές και πολύ αδύναμες. Είναι πολύ δυνατές για να ηττηθούν και πολύ αδύναμες για να νικήσουν. Το ίδιο ισχύει και στη Συρία. Ακόμα κι αν μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές υποστεί μια προσωρινή ήττα, οι διεθνείς υποστηρικτές της θα την στηρίξουν. Η παραπαίουσα πλευρά της αντιπολίτευσης (όχι το ISIS) διασώθηκε από την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Τουρκία το 2014 ενώ φέτος ο Άσαντ διασώζεται από τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ».

 

Το ίδιο ισχύει ακόμα και με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – τις ΗΠΑ και τη Ρωσία – που ανακατεύονται στη Συρία. Μετά τις ήττες τους σε Ιράκ και Αφγανιστάν αντίστοιχα, κανένας τους δεν θέλει να διαθέσει χερσαίες δυνάμεις σε μεγάλη κλίμακα. Έτσι απλά εκτοξεύουν βόμβες και πυραύλους στη Συρία. 

 

Η ματαιότητα τέτοιων μέτρων εκφράστηκε συμπυκνωμένα την ημέρα που έγιναν οι επιθέσεις στο Παρίσι. Ο Ντέιβιντ Κάμερον είχε καλέσει τους δημοσιογράφους έξω από την πρωθυπουργική κατοικία καμαρώνοντας για τον ρόλο της Βρετανίας στην εξόντωση του Μοχάμεντ Εμουάζι (Τζιχάντι Τζον) από τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη. Μέσα σε λίγες ώρες είχαμε απτές αποδείξεις ότι τέτοιες πράξεις «αυτοάμυνας» δεν προσφέρουν στους πολίτες της Δύσης καμία απολύτως ασφάλεια.

 

 

Το ISIS έχει χτίσει μια τρομερή πολεμική μηχανή που βασίζεται σε ένα μείγμα οργανωμένης λεηλασίας και ιδεολογικού ζήλου που διοχετεύει με στρεβλό τρόπο τον θυμό και το μίσος που προκαλούν οι δυτικές επεμβάσεις.

 

Η Λυδία Ουίλσον φιλοξένησε συνεντεύξεις στο The Nation από μαχητές του ISIS που συνελήφθησαν στο Κιρκούκ. Η ίδια τους περιγράφει ως «παιδιά της κατοχής…Δεν κινητοποιούνται από την ιδέα ενός Ισλαμικού χαλιφάτου χωρίς σύνορα, μάλλον το ISIS είναι η πρώτη οργάνωση μετά την συντριβή της Αλ Κάιντα που προσφέρει σε αυτούς τους εξευτελισμένους και θυμωμένους νεαρούς έναν τρόπο να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια, την οικογένεια και τη φυλή τους».

 

Μόνο η αναθέρμανση των Αραβικών επαναστάσεων μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνική δύναμη αρκετά ισχυρή ώστε να αντιμετωπίσει το ISIS, κυρίως με το να προσφέρει έναν καλύτερο τρόπο αντίστασης στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία αλλά και ανατροπής της τοπικής άρχουσας τάξης. Ο Κάμερον έκανε πεντακάθαρα τις συνδέσεις, όταν μια εβδομάδα πριν τις επιθέσεις στο Παρίσι στάθηκε έξω από την πρωθυπουργική κατοικία για να χαιρετήσει τον Αμπτέλ Φατάχ αλ Σίσι, τον χασάπη της αιγυπτιακής επανάστασης. 

 

Ο Ολάντ –σαν φτωχό υποκατάστατο του Τζωρτζ Μπους (αν υπάρχει κάτι τέτοιο)– μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι έτρεξε να διαβεβαιώσει ότι θα διεξάγει ανηλεή πόλεμο. Αυτό απλά σημαίνει ότι ο φαύλος κύκλος των επεμβάσεων και της θηριωδίας θα συνεχιστεί, με κλιμάκωση των θανάτων και του πόνου, τόσο στην Μέση Ανατολή όσο και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Εμείς εδώ στη Δύση, δεν μπορούμε να «νικήσουμε το ISIS». Μπορούμε όμως να βοηθήσουμε στο να σπάσει ο φαύλος κύκλος. Ο τρόπος είναι να χτίσουμε μαζικά κινήματα που θα βάλουν τέρμα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των δικών μας κυβερνήσεων.