Μετά την απόλυτα επιτυχημένη και μαζική διαδήλωση της Θεσσαλονίκης στις 28 Μάρτη, το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού κλιμάκωσε τις κινητοποιήσεις του με πορεία στις Σκουριές στις 5 Απρίλη. Οι αγωνιστές του κινήματος απέδειξαν για ακόμη μία φορά ότι δεν πρόκειται να περιμένουν κανέναν αυτόκλητο σωτήρα, ούτε θα αναθέσουν τις τύχες του αγώνα που μόνοι τους έχτισαν.
Η αντιμετώπιση από τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Σε αγαστή συνεργασία με τους δήθεν εργαζομένους της Eldorado έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο και ρόλο τους. Με παρακρατικές μεθόδους και χωρίς κανένα μέτρο επιτέθηκαν στους αγωνιστές με σκοπό, όχι μόνο να διαλύσουν τη συγκέντρωση, αλλά να πλήξουν όσο το δυνατόν περισσότερο, σωματικά και ψυχολογικά, όποιον διαδηλώνει απέναντι στο τέρας της ΒΑ Χαλκιδικής. Αφού αρχικά απέκοψαν μία μερίδα διαδηλωτών τους χτύπησαν ταυτόχρονα και μεθοδευμένα. Τα δακρυγόνα και οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης των ΜΑΤ συνόδευαν τις πέτρες και τα ξύλα των «αγανακτισμένων της εταιρείας» απέναντι στον κόσμο της πορείας που το μόνο που ζητούσε ήταν να επιτραπεί στους συναγωνιστές τους να γυρίσουν στο σώμα της πορείας και να μην παραμείνουν μόνοι και εκτεθειμένοι απέναντι στις ορέξεις κάθε φασιστικού μηχανισμού, κρατικού ή παρακρατικού.
Με γρήγορη, μαζική και δυναμική κινητοποίηση η πορεία της 5ης Απρίλη δεν έδειξε μόνο ότι η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα μπορεί να υπερνικήσει κάθε οργανωμένο σχέδιο απέναντι στο κίνημα. Ανέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τη συνεργασία της αστυνομίας με αντικινηματικούς μηχανισμούς καθώς και ότι ο ρόλος των μηχανισμών καταστολής έμεινε ίδιος και με την νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
H πολιτική των ίσων αποστάσεων, είναι επικίνδυνη και εμπρηστική. Το κίνημα δείχνει καθημερινά ότι η θέληση για την νίκη, την ελευθερία, την ζωή είναι ισχυρότερη από κάθε κυβερνητικό σχέδιο για την εξόντωσή του. Κόντρα σε κάθε απειλή, σε κάθε Πανούση ή Δένδια, σε κάθε κυβέρνηση, θα εμφανίζεται πάντα ενωμένο, πεισμένο και πεισμωμένο μέχρι να νικήσει.
Η εμμονή που δείχνει και αυτή η κυβέρνηση, στο μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης οδηγεί στον έλεγχο των πολιτικών επιλογών και κατευθύνσεων που ελέγχονται από μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία δε διστάζουν να προκαλούν εμφύλιες συρράξεις μόνο και μόνο για την αύξηση των κερδών τους. Τα ντόπια και ξένα αρπαχτικά εξακολουθούν να καθορίζουν την εσωτερική πολιτική της χώρας και αυτό το βιώνουμε καθημερινά στη Χαλκιδική. Ο δρόμος για το κίνημα εξακολουθεί να είναι αυτός που το ίδιο άνοιξε και βάδισε εδώ και μια δεκαετία: Ενωμένοι και αποφασισμένοι, με όπλο τη συνέλευση, την αλληλεγγύη, τη διαδήλωση, τις πολύμορφες κινητοποιήσεις, στους δρόμους, στις πλατείες και στο βουνό, να συνεχίσουμε μαχητικά τον αγώνα μέχρι να λευτερώσουμε τον τόπο μας.