Διαλογος

Στις 25 του Γενάρη να  τελειώσουμε μια για πάντα με τη ΝΔ και κάθε είδους ΠΑΣΟΚ, με ποτάμια, ανελ, δημαρ και κάθε επίδοξο δεκανίκι του συστήματος, να μαυρίσουμε τη δολοφονική Χρυσή Αυγή.  Στις 25 ενισχύουμε την ασυμβίβαστη αριστερά της αντίστασης, του αγώνα, της αξιοπρέπειας και στις 26 διεκδικούμε ολόκληρη την ελπίδα!

Στις 25 ψήφισε συνειδητά, στις 26 έλα και πάρτην μόνος σου τη λευτεριά!

Την ερχόμενη Κυριακή, όπως όλα δείχνουν, αποχαιρετάμε τους Σαμαροβενιζέλους - το ερώτημα όμως είναι αν, μαζί μ’αυτούς, θα φύγει και η δολοφονική πολιτική τους. Δυστυχώς οι συνεχείς διαβεβαιώσεις και του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας στη λογική των περασμένων κυβερνήσεων, ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε το χρέος ως χρέος του λαού (στην ουσία δηλαδή, ότι πράγματι «μαζί τα φάγαμε»), ότι δεν πρέπει να κάνουμε μονομερείς ενέργειες ή να αμφισβητήσουμε την ένταξη της χώρας σε ευρωζώνη, ΕΕ και ΝΑΤΟ, ελάχιστη ελπίδα μπορούν να φέρουν για ουσιαστικές αλλαγές. Αλήθεια, στις 26 θα φύγει η ανεργία; Θα εξαφανιστούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας; Θα πάψουν η υγεία και η παιδεία να είναι εμπορεύματα; Τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ του σύγχρονου ολοκληρωτισμού δυστυχώς θα είναι όλα εδώ – μέχρι να αποφασίσουμε να τα στείλουμε στον αγύριστο.

Γιατί η πολιτική συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις δυνάμεις της ΜΑΡΣ, είναι ένα βήμα που αποδεικνύει στη πράξη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν στην αριστερά. Κόντρα σε λογικές σεκταρισμού και απομόνωσης. Κόντρα στη δύναμη της συνήθειας, της αδράνειας και του μικρόκοσμου. Με άξονα την προγραμματική σύγκλιση ανεξάρτητα από τις ιδεολογικοπολιτικές μας καταβολές,  ανεξάρτητα από τις μέχρι σήμερα διαδρομές μας. Είναι ο δρόμος της ενότητας, ο δρόμος του μετώπου στη βάση του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσουν οι εργαζόμενοι, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και καλύτερες θέσεις για να διεκδικήσουν ευρύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία. Για αυτό τον λόγο αξίζει και πρέπει να στηριχτεί.

Το πρόγραμμα αυτό δεν αντιπροσωπεύει κάποια ιδεολογική εμμονή αλλά την αναγκαία αφετηριακή τοποθέτηση που για εμάς θα έπρεπε έχει όλη η Αριστερά. Αντίθετα, η διαπραγμάτευση μέσα στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ, την οποία προκρίνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θα σημάνει διαρκείς εκβιασμούς από τη μεριά των δανειστών και θα οδηγήσει σε υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, σε πολιτικές λιτότητας και τελικά σε διάψευση της ελπίδας της κοινωνίας. Αυτό απλώς θα ανοίξει το δρόμο για την παλινόρθωση των μνημονιακών κομμάτων σε μια ακόμη πιο αυταρχική και αντιδραστική κατεύθυνση. Το ίδιο και οι διαρκείς προσπάθειες κατευνασμού των «αγορών» και ο εκ των προτέρων προσεταιρισμός στελεχών των μνημονιακών κυβερνήσεων, όπως η Θ. Τζάκρη, η Λ. Κατσέλη και αρκετοί ακόμη.