3η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ

Η πάλη για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου εντός των καπιταλιστικών πλαισίων δεν εξασφαλίζει από μόνη της τη καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας και του ύψους των μισθών. Είναι μια σχετική και προσωρινή νίκη. Διαφιλονικούμενη και υπό αίρεση κατάκτηση. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής αγοράς από μόνο του και χωρίς τη πάλη του εργατικού κινήματος, μπορεί να μετατραπεί σε δούρειος ίππος για την εισαγωγή της ελαστικότητας στην εργασία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που έχουν αναφερθεί στα μέτρα για εβδομάδα 4 ή 3 εργάσιμων ημερών είναι γάλλοι και μεξικάνοι καπιταλιστές. Μόνο στα πλαίσια της επαναστατικής διαδικασίας μπορεί να θεωρείται μέτρο που προωθεί μόνιμα και σταθερά τα εργατικά συμφέροντα.  

Μετά την 1η Συνδιάσκεψη δεν μάθαμε ποτέ επίσημα τα μέλη των οργάνων γιατί κάποια οργάνωση (ακόμα τότε) έθεσε βέτο καθώς "υπήρχε αναντιστοιχία μεταξύ αποτελεσμάτων και συνέδρων".. Μετά τη 2η Συνδιάσκεψη μάθαμε όσους εκλέχθηκαν, όμως οι οργανώσεις (ακόμα τότε) δεν εδέησαν ποτέ να ενημερώσουν για το ποια μέλη τους όρισαν στα όργανα . Ας ελπίσουμε μετά τη 3η Συνδιάσκεψη τουλάχιστον να μάθουμε επίσημα όλα τα ονόματα όσων θα απαρτίσουν τα νέα όργανα ...

Η λειτουργία και ο ρόλος του ιμπεριαλισμού της σύγχρονης εποχής είναι να καθορίζει τους κανόνες ένταξης και τη θέση των εθνικών καπιταλισμών στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα, να στηρίζει τους εθνικούς καπιταλισμούς στους ανταγωνισμούς τους με καπιταλισμούς αντίπαλων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, να ρυθμίζει τους ανταγωνισμούς μεταξύ των εθνικών καπιταλισμών που εντάσσονται στον ίδιο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό (με γνώμονα τα συνολικά συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού), να διασφαλίζει τα συμφέροντα των εθνικών αστικών τάξεων απέναντι στις υποτελείς τους τάξεις και να αναδιοργανώνει την κλονισμένη τους κυριαρχία στο εσωτερικό τού κάθε συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού, στα πλαίσια της γενικής ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Ο κάθε ιμπεριαλιστικός συνασπισμός δομείται ως ένα ιεραρχικό σύστημα, που αντανακλά τον συσχετισμό οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης μεταξύ των κρίκων της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, ηγεμονική δύναμη της οποίας είναι ο ισχυρότερος καπιταλισμός.

Η αριστερά έχει μια περήφανη ιστορία αγώνων και αντίστασης στην καταπίεση ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα και την δίκη του Όσκαρ Ουάιλντ, όταν η Β' Διεθνής υπερασπίστηκε σθεναρά τον συγγραφέα. Η Κλάρα Τσέτκιν επίσης ασχολήθηκε ενεργά με τους αγώνες των γυναικών αλλά και με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις της περιόδου. Η κριτική στήριξή της προς τις σουφραζέτες και το αίτημα ψήφου τους έγινε μέσα από μία ταξική οπτική, διαφοροποιημένη από τις αστικές πολιτικές, με στόχο να ενισχυθούν οι εργαζόμενες γυναίκες