Αποψεις

Tο συλλαλητήριο της Αθήνας «για τη Μακεδονία» προβλήθηκε κατά κόρον ως «παλλαϊκή κινητοποίηση». Η Νέα Δημοκρατία, όταν πήρε πάνω της τη διοργάνωσή του, είχε στο μυαλό της ότι θα αφαιρούσε την πρωτοβουλία των κινήσεων από τους ακροδεξιούς επίδοξους διασπαστές της και με τη συμμετοχή της Εκκλησίας και την κάλυψη του Μίκη Θεοδωράκη θα έδινε πλατύ χαρακτήρα που έβαζε πίεση πάνω στην κυβέρνηση να προσαρμοστεί.

Μετά τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης και ενόψει της επόμενης στην Αθήνα, το πολιτικό σκηνικό κινείται στον ρυθμό των «εθνικών θεμάτων» και επωάζονται ανακατατάξεις. Παζάρια Τσίπρα-Καμμένου, υπουργικά συμβούλια, ενημερώσεις αρχηγών κομμάτων, σύνοδος ιεραρχών και έλευση του ειδικού διαπραγματευτή Νίμιτς, την Τρίτη στην Αθήνα και μετά στα Σκόπια. Η απάντηση του λαού, όμως, μπορεί να είναι μόνο ταξική – και διεθνιστική.

Η ψήφιση του αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου τη Δευτέρα από το συντεταγμένο κοινοβουλευτικό λόχο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ –με την προσθήκη της Μεγαλοοικονόμου από την Ένωση Κεντρώων– έδωσε τη δυνατότητα για κυβερνητικούς πανηγυρισμούς. Ο Α. Τσίπρας δείχνει στον λαό την πόρτα της εξόδου από τα μνημόνια, για να μην βλέπει τις νέες αλυσίδες που του φοράει, τα «κάγκελα παντού» (που θα έλεγε και ο Τζίμης) που ενισχύονται.Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, η μαχητική διάθεση και η αστυνομική καταστολή όχι μόνο ανέδειξαν την (κρυμμένη) ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά υπογράμμισαν πως ο δρόμος μέχρι το καλοκαίρι της τυπικής ολοκλήρωσης του 3ου μνημονίου δεν θα είναι ανθόσπαρτος για τους «επάνω» αλλά γεμάτος αναμετρήσεις.

Το ότι προωθείται αποφασιστικά ένας τελικός συμβιβασμός μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ για το όνομα της γειτονικής χώρας είναι κάτι περισσότερο από φανερό. Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι η ομαλή ένταξή της στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, ευρύτερα στη δυτική καπιταλιστική αγορά και γεωπολιτική σφαίρα. Για αυτό και πρωτοστατούν πρώτα από όλα οι ΗΠΑ και έπειτα οι ηγεμονικές χώρες της ΕΕ.