Η περικοπή των συντάξεων θα εφαρμοστεί το 2019, ξεκαθάρισε ο Τσακαλώτος, για να κόψει κάθε αντίδραση

Όλο και πιο ξεκάθαρο γίνεται πως η περίφημη «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια που τάζει για τον Αύγουστο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουσιαστικά θα σημάνει μια επανεκκίνηση για τη μνημονιακή κόλαση. Ο υπουργός Οικονομίας Ε. Τσακαλώτος την Πέμπτη ξεκαθάρισε καταρχήν πως δεν τίθεται θέμα μη εφαρμογής το 2019 του προψηφισμένου μέτρου μείωσης των συντάξεων. Έκανε σαφές ότι οι διαπραγματεύσεις με ΕΕ και ΔΝΤ έχουν στο επίκεντρο την εφαρμογή όλων των προαπαιτούμενων μνημονιακών μέτρων και την αντιμετώπιση του χρέους με τέτοιο τρόπο, ώστε στο όνομα της επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής και της βιωσιμότητάς του, να λειτουργεί σε βάθος χρόνου σαν τη θηλειά που θα επιβάλλει νέα μέτρα. Και φυσικά τη συζήτηση θα σφραγίσει το είδος της εποπτείας που θα ασκείται από την ΕΕ, ίσως με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, με τέσσερις ή και περισσότερους ελέγχους το χρόνο. Για λόγους προπαγάνδας δε θα λέγονται όμως έτσι, ενώ τυπικά τα μέτρα θα είναι επιλογή της κυβέρνησης και όχι υποχρέωση από την Τρόικα.

Ο Ε. Τσακαλώτος για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας της εσωκομματικής ομάδας των «53+», που πουλάνε κοινωνική ευαισθησία στα πλαίσια του καταμερισμού του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγει τους πανηγυρικούς τόνους για το τέλος του μνημονίου. Δεν παύει όμως να καλλιεργεί αυταπάτες ότι κάτι θα αλλάξει μετά τον Αύγουστο, ότι θα υπάρξει διαπραγμάτευση των όρων εφαρμογής των μέτρων και πως η «ελληνική ιδιοκτησία» των μέτρων δίνει νόημα στο ποιος έχει την κυβέρνηση, άρα και στο δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, αλλά και στο ερώτημα πόσοι από τους «53» θα είναι… υπουργοί.

Αντίστοιχο ήταν και το μήνυμα από τις επισκέψεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιουνκέρ και του γραμματέα του ΟΟΣΑ Γκουρία. Η κυβέρνηση μπορεί να οργάνωσε μια δουλική υποδοχή στον Γιουνκέρ για να της χαρίσει ένα θολό επικοινωνιακό μήνυμα για την «καθαρή έξοδο». Επρόκειτο για μια αντιδημοκρατική πρόκληση, καθώς την πρόταση Γιούνερ απέρριψε ο λαός με το περήφανο «όχι» στο δημοψήφισμα του 2015. Δεν μπόρεσε όμως να αποφύγει και τις δηλώσεις του παράγοντα της ΕΕ που ζητούσε να μείνουν τα εφαρμοσμένα μέτρα στο απυρόβλητο, την εφαρμογή των προαποφασισμένων και αιώνια εποπτεία, δηλαδή ένα μνημόνιο διαρκείας.

Ο Γκουρία ήρθε με την έκθεση του ΟΟΣΑ που είχε πιο συγκεκριμένες προτάσεις από τις προπαγανδιστικού χαρακτήρα δηλώσεις για τις δήθεν επιτυχίες της κυβέρνησης Τσίπρα. Βασικοί άξονες το νέο, πιο βάρβαρο ασφαλιστικό με μείωση συντάξεων και αύξηση ορίων ηλικίας, καθώς και ένα καθεστώς φορολογικού παραδείσου για το κεφάλαιο που θα συμπληρώνει μια κόλαση για τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Στην πραγματικότητα λοιπόν τη λήξη του προγράμματος δανεισμού με βάση το τρίτο μνημόνιο τον επόμενο Αύγουστο θα συνοδεύει μια νέα συμφωνία της κυβέρνησης με ΕΕ και ΔΝΤ. Όπως και αν ονομαστεί, θα έχει δύο πολύ οδυνηρές προϋποθέσεις για το λαό και τους εργαζόμενους. Η πρώτη είναι ότι όλα τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα της μνημονιακής φάσης από το 2010 θα μείνουν ανέγγιχτα και να θεωρηθούν «κανονικότητα», ενώ το αίτημα για το ξήλωμά τους οπισθοδρομική νοσταλγία. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι θα υπάρχει αυστηρή επιτήρηση με τακτικούς ελέγχους των «θεσμών». Το χρέος δε θα είναι παρά ο μηχανισμός που θα κλειδώνει αυτές τις προϋποθέσεις.

Σε αυτό το τοπίο κυβέρνηση, παράγοντες της ΕΕ (όπως ο Σεντένιο του Γιούρογκρουπ), ο ΣΕΒ και άλλοι εκφραστές της άρχουσας τάξης, προσπαθούν να κλείσουν τη συζήτηση περί πρόωρων εκλογών, λέγοντας πως θα γίνουν το φθινόπωρο του 2019, για χάρη της πολιτικής σταθερότητας, δηλαδή της ανεμπόδιστης εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής.

Αυτό σημαίνει ότι η αμφισβήτηση της μνημονιακής βαρβαρότητας δεν μπορεί να περιμένει ούτε την «καθαρή έξοδο» ούτε τις εκλογές. Χάνεται πολύτιμος χρόνος, η «προπαγάνδα της καθημερινότητας» λειτουργεί παραλυτικά για το λαϊκό παράγοντα, ενώ όσο εφαρμόζονται τα μέτρα, τόσο δυσκολότερα ξηλώνονται.

Αποκτά λοιπόν ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι η 4^η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την πολιτική της απόφαση, τις πρωτοβουλίες και τον προγραμματισμό δράση της, τα οργανωτικά μέτρα που αποφάσισε, αναδεικνύει το στόχο της «εργατικής-λαϊκής εξόδου», της ανατροπής δηλαδή του μνημονιακού πλαισίου και τους δρόμους που οδηγούν σε αυτή. Ενάντια στη συμφωνία που ετοιμάζουν για τον Αύγουστο κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ, αποκτούν νέα αξία τα αιτήματα-πολιτικές προϋποθέσεις της απελευθέρωσης από τη μνημονιακή κόλαση, που είναι η κατάργηση των συμφωνιών και των εφαρμοστικών νόμων, η διαγραφή του δημόσιου χρέους και των χρεών των φτωχών, η έξοδος από ευρώ και ΕΕ.

Είναι πολιτική πρόταση που λειτουργεί σαν αγωνιστική αφετηρία και δίνει προσανατολισμό, απαντώντας στην κυβερνητική προπαγάνδα που λέει πως ακόμα αν δεχτεί κανείς ότι η πολιτική της είναι σκληρή, είναι μονόδρομος ή το λιγότερο κακό απέναντι στη ΝΔ.

Η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τροφοδοτεί μια ευρύτερη συζήτηση. Έχει συμβάλλει αποφασιστικά στη μαζική επανανεμφάνιση της ανεξάρτητης ταξικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις που είχαν αξιοσημείωτη συμμετοχή σε όλη την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή μάλιστα που καταγράφεται παντού η αδυναμία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να κάνουν συγκεντρώσεις με στοιχειώδη μαζικότητα, αφήνοντας σε αμηχανία και αδιέξοδο όσους δογματικά επιμένουν στο ρόλο του γεφυροποιού με τον επίσημο εργοδοτικό συνδικαλισμό στο όνομα της θεσμικής έκφρασης και της μαζικής απεύθυνσης.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 6.5.2018

http://prin.gr/?p=20688