Ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά ή πισωγύρισμα στα πλατιά πολιτικά μέτωπα;

Η διετία 2010-2012 αποτέλεσε την κορύφωση μιας περιόδου μαζικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Για την υποχώρηση του κινήματος που ακολούθησε, η βασική πολιτική ευθύνη βαραίνει τον ΣΥΡΙΖΑ, τη δύναμη που καθόρισε την ατζέντα μέχρι το 2015. Η παθητική αναμονή των εκλογών ήταν πιο καταστροφική για το κίνημα ακόμη και από τα μνημόνια της «αριστερής κυβέρνησης». Η «προδοσία» του δημοψηφίσματος – που στην πραγματικότητα ήταν η απόλυτα φυσιολογική κατάληξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ – βρήκε όσους είχαν ελπίσει στην «αριστερή κυβέρνηση» απροετοίμαστους και αμήχανους.

Τα δυο επόμενα χρόνια στην ατζέντα κυριάρχησε ο «αναστοχασμός». Σήμερα, όμως, το κίνημα δεν είναι στην κατάσταση αποπροσανατολισμού της πρώτης περιόδου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρότι ασφαλώς δεν έχει επιστρέψει στο επίπεδο του 2010-2012. Αγωνιστές/στριες ξαναβγαίνουν στο δρόμο, έχοντας πλέον τοποθετήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο των αντιπάλων. Ταυτόχρονα, οι αγωνιστικές εμπειρίες της περιόδου 2010-12 έχουν εξοπλίσει πολιτικά σημαντικό τμήμα της πρωτοπορίας των εργαζομένων. Σε αυτή την εποχή ανασυγκρότησης, είναι ακόμα πιο σημαντική η ύπαρξη ενός μαζικού και συνειδητού αντικαπιταλιστικού μετώπου.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκεντρώνει τη συμπάθεια λόγω της ακεραιότητας και της μαχητικότητας των δυνάμεών της. Ποτέ πριν δεν υπήρξε ένας τόσο ορατός ανεξάρτητος πολιτικός πόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη χώρα. Επιπλέον, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επεκτείνει τη δράση της και σε τομείς στους οποίους οι περισσότερες δυνάμεις της δεν είχαν παράδοση (γυναικεία απελευθέρωση, αντιφασιστικό, ΛΟΑΤΚΙ, διεθνιστικές επαφές και κινητοποιήσεις, υπεράσπιση διωκόμενων αγωνιστών). Καταλυτικό ρόλο γι’ αυτή την εξέλιξη θεωρούμε ότι έπαιξε μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ η μικρή μειοψηφία των δυνάμεων που έχουν συγκροτήσει την Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική.

Αδυναμία όμως αποδείχτηκαν οι πολιτικές επιλογές που απορρόφησαν τη ζωτική ενέργεια του μετώπου για μεγάλο διάστημα. Η περιπέτεια της «συμπόρευσης» με τη ΜΑΡΣ και το Σχέδιο Β’ έχει αφήσει κακή παρακαταθήκη: η μεθοδολογία της συμπόρευσης εξακολουθεί να σφραγίζει την πολιτική πρόταση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντί για ένα πολιτικό σχέδιο για το κίνημα, την εργατική τάξη και την κοινωνία, στο τέλος των Θέσεων της 4^ης Συνδιάσκεψης βρίσκουμε ένα νέο χαοτικό σχέδιο για την αριστερά, με αλλεπάλληλα επικαλυπτόμενα «μέτωπα» εν είδει μπαμπούσκας. Η «πολιτική συνεργασία» που διαδέχθηκε τη «συμπόρευση» απευθύνεται σε δυνάμεις όχι μόνο αντικαπιταλιστικές, αλλά επίσης ενδιάμεσες, ταλαντευόμενες, «που τείνουν να υπερβούν τη διαχειριστική λογική».

Η ΠΑΑΕ προσπαθεί να προωθήσει έναν πιο σαφή προγραμματικό προσανατολισμό, να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του αντικαπιταλιστικού χώρου και να πάρει έμπρακτα πολιτικές πρωτοβουλίες (όπως ήταν η επιτυχημένη διοργάνωση του διεθνούς διημέρου τον Νοέμβρη). Στην 4η Συνδιάσκεψη καταθέτει τη δική της πλατφόρμα, με τη μορφή δύο εκτεταμένων τροποποιήσεων, για τα λεγόμενα «εθνικά» και για τα καθήκοντα-συμμαχίες. Οι τροποποιήσεις-πλατφόρμα της ΠΑΑΕ ζητούν:

Α) Την αναγνώριση της γειτονικής χώρας με το συνταγματικό της όνομα : Δημοκρατία της Μακεδονίας. Να τεθεί ως πρώτιστο ζήτημα η καταγγελία του «δικού μας» ελληνικού εθνικισμού και της επιθετικότητας της ελληνικής άρχουσας τάξης στο Αιγαίο, που προσπαθεί σήμερα να εμφανιστεί ως ο πιστός εκπρόσωπος του γνήσιου δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Να γίνει σαφές ότι η εργατική τάξη δεν θα πολεμήσει για τα συμφέροντα των ελλήνων καπιταλιστών και των συμμάχων τους, στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας».

Β) Την ανάληψη πρωτοβουλιών για κοινή δράση με όλους όσους και όσες θέλουν να αγωνιστούν, διατηρώντας ταυτόχρονα την πλήρη πολιτική ανεξαρτησία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Να απορριφθεί η αποτυχημένη τακτική των διαπραγματεύσεων με φθαρμένες γραφειοκρατίες ή με ηγεσίες που δεν έχουν βγάλει συμπεράσματα από την καταστροφική τους θητεία στα ρεφορμιστικά κόμματα. Να μπει τέλος στη φιλολογία για ενδεχόμενη πολιτική ή εκλογική συνεργασία με τη ΛΑΕ και συγγενείς δυνάμεις. Στη θέση των χαοτικών μετώπων των Θέσεων, η ΠΑΑΕ προτείνει ένα απλό τρίπτυχο:

-  Ενιαίο μέτωπο στη δράση πάνω σε συγκεκριμένους στόχους.

-  Αγωνιστικά αντικαπιταλιστικά σχήματα σε σωματεία και μαζικούς χώρους.

-  Πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια του αντικαπιταλιστικού μετώπου.