Πρωτοφανές κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας

ΕΝΔΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Η ΕΕ συγκλονίζεται από τη δίνη σημαντικών εξελίξεων και γεγονότων με τελευταία όσα απρόβλεπτα και οριακά συμβαίνουν στην Κύπρο. Είναι προφανώς εξελίξεις που προδικάζουν ανατροπές και μετασχηματισμούς στο σημερινό ευρωπαϊκό στάτους, αντανακλώντας τους βίαιους και βαθείς μετασχηματισμούς που συντελούνται στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Οι αντιθέσεις στην ΕΕ φαίνεται να οξύνονται σε όλα τα επίπεδα. Αποκαλύπτεται πλήρως, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, η πυραμιδοειδής εσωτερική δομή της ΕΕ, όπου ο ηγεμονικός πυρήνας χωρών και κεφαλαίων δε διστάζει να εφαρμόσει πρακτικές εσωτερικής ιμπεριαλιστικής επιβολής και εκμετάλλευσης στις χώρες της περιφέρειας. Η ρητορική περί ισότιμων κοινοτικών εταίρων έχει προ πολλού ακυρωθεί. Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις χώρες ανώτερης βαθμίδας αρχίζει κι αυτός να εκτραχύνεται, όπως συμβαίνει τελευταία, για παράδειγμα, με τις σχέσεις Βρυξελλών - Βρετανίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εξωτερικούς ανταγωνισμούς με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά - καπιταλιστικά κέντρα, όπως είναι προφανώς οι ΗΠΑ, αλλά και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Όλες αυτές οι πολυεπίπεδες αντιθέσεις διασταυρώνονται και επιδεινώνονται από ένα πρωτοφανές κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας και απαξίωσης, όχι μόνο στις χώρες που δοκιμάζονται εντονότερα από τις βάναυσες πολιτικές κοινωνικής εξόντωσης, αλλά και στις επικυρίαρχες χώρες εντός της ΕΕ. Δραματικές είναι οι κραυγές και οι οιμωγές του φιλο-ΕΕ και φιλομνημονιακού τύπου στη χώρα μας. «Σώζουν το ευρώ, αλλά χάνουν τους ευρωπαίους» είναι ένας τέτοιος τίτλος που αναφέρεται στις δημοσκοπήσεις του ευρωβαρόμετρου μετά το σοκ των ιταλικών εκλογών, όπου το πρώτο κόμμα του Μπέπε Γκρίλο δηλώνει πως «η Ιταλία είναι ήδη εκτός ευρώ». Σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο στην Ελλάδα μέσα σε πέντε χρόνια, σε μια χώρα με παράδοση υψηλής αποδοχής του ευρωπαϊσμού, τα πράγματα αντιστρέφονται. Έτσι το 2007 το 63% δήλωνε ότι εμπιστεύεται πλήρως την ΕΕ και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αντίθετα σήμερα το 81% δηλώνει πως δεν εμπιστεύεται καθόλου πλέον την ΕΕ. Αν εξαιρέσουμε μάλιστα τη Μάλτα και την Εσθονία, η πλειοψηφία των λαών ακόμα και στις χώρες του Βορρά δε συμμερίζεται πλέον τις πολιτικές της ΕΕ.

Η ριζική μεταστροφή της λαϊκής κοινής γνώμης για την ΕΕ συνολικά, τη σαθρή ιδεολογική κατασκευή για το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» και τις απροκάλυπτα κοινωνικά βάρβαρες πολιτικές της, δεν είναι μόνο ελληνικό και κυπριακό φαινόμενο. Από κοντά ακολουθούν φυσικά οι βίαια πληττόμενες χώρες, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία κι η Ιρλανδία, αλλά και χώρες με φιλοευρωπαϊκή μέχρι πρότινος κοινή γνώμη, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αυστρία, αλλά κι η ίδια η Γερμανία.

Οι εξελίξεις φαίνεται πως θα είναι ραγδαίες κι η απογειωμένη πολιτική αλαζονεία των επικυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ μπορεί σύντομα, όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία, να πληρωθεί με το κατάλληλο «λαϊκό νόμισμα».

Η διατύπωση πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι παράδεισος για τους ισχυρούς και «λάκκος των λεόντων» για τους λαούς δεν είναι ένα μετέωρο και πολύ παλιό αριστερό στερεότυπο. Αντίθετα, σήμερα πατάει γερά στην εμπειρία των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών. Ζητούμενο μια πολιτική γραμμή αγώνα για την αναγκαία αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ, σε συνδυασμό με το αναγκαίο φιλολαϊκό πρόγραμμα.

 

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ Η ΕΥΡΩ – ΕΞΟΔΟΣ

Απόφαση για μια άλλη πορεία της χώρας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο των αποφάσεων

Ζούμε σε εποχές δύσκολες, ασυνήθιστες γι’ αυτό και αποκαλυπτικές. Το γνωστό ερώτημα αν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ και την ΕΕ φαίνεται να αντιστρέφεται από την ίδια την πραγματικότητα. Φαίνεται πως αντιστρέφεται από τη λεηλασία της ζωής και των δικαιωμάτων των απλών ανθρώπων εντός του ευρώ και της ΕΕ, που η ίδια η ΕΕ ενορχηστρώνει! Η ΕΕ όχι μόνο δεν είναι το σπίτι των λαών για τον κόσμο της εργασίας και τους λαϊκούς ανθρώπους στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αλλά αντίθετα φαντάζει καθαρά πλέον σαν σφαγείο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, που ταυτόχρονα κλονίζεται από τα κύματα της μεγάλης ύφεσης και φαίνεται να μην έχει μέλλον.

Η διατύπωση πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι παράδεισος για τους ισχυρούς και «λάκκος των λεόντων» για τους λαούς δεν είναι ένα μετέωρο και πολύ παλιό αριστερό στερεότυπο. Αντίθετα, σήμερα πατάει γερά στην εμπειρία των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών.

Η ΕΕ φτιάχτηκε στη βάση της αρχής του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και θεμέλιο της έχει τη συνθήκη του Μάαστριχτ με τις περιβόητες «τέσσερις ελευθερίες» (κίνησης κεφαλαίων, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών) με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων εξ ορισμού ευνοεί τις δυνατές οικονομίες και γονατίζει την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή σε χώρες με χαμηλότερη παραγωγικότητα, όπως η Ελλάδα.

Είναι πλέον φανερό πως η ΕΕ δημιουργήθηκε, εξελίχθηκε και κινήθηκε πάντοτε σαν ένωση του κεφαλαίου και των συμφερόντων του. Στόχος της ήταν να ανταγωνιστεί τα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, να αποδυναμώσει το εργατικό κίνημα και να θρυμματίσει τα εργατικά δικαιώματα σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Επίσης, εξαιτίας της δραματικής εσωτερικής της ανισοτιμίας, ισχυροποιήθηκαν οι χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου απέναντι στις περιφερειακές και αυτό κορυφώθηκε με το ευρώ.

Με τη δημιουργία της ευρωζώνης και την κυκλοφορία του ευρώ ως κοινού νομίσματος η πορεία της ΕΕ πήρε μια ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Ήταν μια έφοδος προς τη λεηλασία των λαών αλλά και τη γιγάντωση των κερδών των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων της ΕΕ, που μπορούσαν πλέον εύκολα να αντλούν φτηνό χρήμα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ευρώ δεν είναι απλώς ένα κοινό νόμισμα. Είναι ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, που γι’ αυτό τον λόγο διαμεσολάβησε με ταχύτητα και ένταση την κρίση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μετέτρεψε την ελληνική περίπτωση σε αιχμή της νομισματικής – και όχι μόνο – σύγκρουσης ΗΠΑ-ΕΕ.

Όμως, μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ τα χειρότερα για τον λαό δεν τα έχουμε ακόμη δει ακόμη. Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί αφελείς που να μην κατανοούν ότι ο ζυγός των μνημονίων θα είναι μόνιμος, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική που επιβάλει η ΕΕ. Οι δομές της ΕΕ γίνονται όλο και πιο βαθιά αντιδραστικές.

Που θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά; Μα σε «μια νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ», που θα περιλαμβάνει: Πρώτο, καθίζηση-βουλγαροποίηση μισθών, σε επίπεδα 300-600 ευρώ. Δεύτερο, μετατροπή των εργαζομένων σε δούλους του κεφαλαίου, με τη πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών. Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων είναι μόνο η αρχή. Στόχος είναι «καμία σύμβαση». Ατομικές συμβάσεις. Όλοι μόνοι και ανυπεράσπιστοι. Να μιλήσουμε για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη;

Τρίτο, απογείωση της ανεργίας, ειδικά στη νεολαία, που οδηγεί στην απαξίωση των εργαζομένων, στη μείωση της διαπραγματευτικής τους θέσης και στην κατάρα μιας νέας μαζικής μετανάστευσης.

Τέταρτο, διάλυση των δημόσιων κοινωνικών οργανισμών. Τα δημόσια νοσοκομεία, η δημόσια παιδεία, όλος ο κοινωνικός δημόσιος τομέας, αντί για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό, οδηγείται σε πλήρη ιδιωτικοποίηση ή διάλυση.

Πέμπτο, ξεπούλημα ή υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Ότι έχτισε ο λαός με τον ιδρώτα του, έστω κι αν μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά απολάμβανε ή έλεγχε ο ίδιος, ξεπουλιέται μέσω ιδιωτικοποίησης ή υποθήκευσης στους δανειστές. Στο απόγειο αυτών των εξελίξεων φτάνουμε με την ψήφιση της νέας Δανειακής Σύμβασης, που συνοδεύει το Μνημόνιο 3. Δεν έχουμε μόνο μια εκ νέου επιβεβαίωση του ορισμού του Αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου με αρμόδια τα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. Συνομολογείται κάτι επαχθέστερο! Το ελληνικό δημόσιο και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται οικειοθελώς από κάθε δικαίωμα ασυλίας σε σχέση με τα περιουσιακά τους στοιχεία. Πρόκειται για ασυλία που αποτελεί πρόβλεψη ακόμη και του ισχύοντος Διεθνούς Δικαίου. Και δε φτάνει αυτό. Συμφωνείται ρητά και επί λέξει πως «κανένα από τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν εξαιρείται, λόγω εθνικής κυριαρχίας, από τη δικαιοδοσία κατάσχεσης, συντηρητικής ή αναγκαστικής για λογαριασμό των δανειστών».

Επομένως, η έξοδος από ΟΝΕ-ΕΕ μαζί με τη διαγραφή του χρέους αποτελούν τις βασικές αφετηρίες για τη λαϊκή σωτηρία. Η επιλογή της σύγκρουσης με την ΕΕ δεν είναι προφανώς δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Η παραμονή όμως σε αυτήν έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.

Η έξοδος από την ευρωζώνη και η αποδέσμευση από την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα, είναι απόφαση για μια άλλη πορεία της χώρας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων, καθώς και για ένα άλλο πλαίσιο διεθνών σχέσεων με ισοτιμία και αμοιβαίο όφελος.

Θέση κλειδί και προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η στάση πληρωμών, η άρνηση,μη αναγνώριση και η μονομερής διαγραφή του ληστρικού χρέους. Το επιχείρημα ότι θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ, το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος, δεν ευσταθεί, ακριβώς επειδή η επιλογή μας πρέπει να είναι η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους.         

Επίσης ακούγεται, μεταξύ πολλών άλλων, ως αντεπιχείρημα ότι οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος. Όμως αυτό έχει σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα. Το σημερινό πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται από τις κρατικές ενισχύσεις στο κεφάλαιο που μετατρέπονται έτσι σε δημοσιονομικά ελλείμματα. Προέρχεται δηλαδή από τα δισεκατομμύρια των διαρκών χορηγήσεων στις τράπεζες, από τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι κατασκευαστικοί όμιλοι κ.ο.κ. Οφείλεται στη διαρκή αιμορραγία από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς και από τα περιβόητα φαραωνικά έργα της Ολυμπιάδας, που εξακόντισαν τα κέρδη του εμπλεκόμενου μεγάλου κεφαλαίου. Στο σημείο αυτό ας αναρωτηθούμε: πόσα δισεκατ. ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους «αφορολόγητα αποθεματικά» και τους «αναπτυξιακούς νόμους» που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία; Πόσα δισ. είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο λαός; Τέλος, πόσα δισ. έχουν δοθεί για εξοπλισμούς για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία και πρόσφατα στο Μάλι);

Αν δούμε την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ – παρά τη σχετική αυτοτέλεια που έχει ως πολιτικός στόχος – και ως δρόμο για τη ριζική κοινωνική αλλαγή, τότε τα πράγματα μπορούν να αποκτήσουν ιδιαίτερη δυναμική. Ο αντικαπιταλιστικός παραγωγικός ανασχεδιασμός της οικονομίας με την αξιοποίηση των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών. Θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στη μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.

Μια ανατροπή αυτού του τύπου στην Ελλάδα, μπορεί να πυροδοτήσει ανατροπές στο νότο της Ευρώπης και να δημιουργήσει άλλες υλικές και πολιτικές προϋποθέσεις για μια διεθνοποίηση προς όφελος των λαών σε όλη την Ευρώπη αλλά ακόμη και στη Μεσόγειο. Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι οι λαοί στην περιοχή έχουν δύναμη και κανείς δεν είναι σε απομόνωση. Το ψευτοδίλημμα «Ευρωπαϊκή Ένωση ή εθνική απομόνωση και αναδίπλωση» είναι μια προπαγανδιστική μυθολογία των ελίτ με στόχο να εμφανίσουν τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ ως μοναδική αναγκαστικά επιλογή.

* Πολλά στοιχεία για το άρθρο αυτό αντλήθηκαν από τις εκδόσεις και το μπλογκ της «Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της ΕΕ» (stopeuroee.wordpress.com).

Οργανωμένος και μαχόμενος λαός

ΜΕ ΟΡΓΑΝΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΠΛΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΪΚΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ

 

Στόχος μας δεν είναι «να σωθεί η χώρα» γενικά. Ούτε να καταστούν εξαγώγιμα τα προϊόντα δεσποτικών επιχειρήσεων με κινεζικούς μισθούς. Ο λαός δικαιούται να ζήσει καλύτερα. Μια ζωή με δικαιώματα, με αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης και με πραγματική δημοκρατία. Μια τέτοια κατεύθυνση και πορεία έχει πραγματικό πεδίο εφαρμογής και δεν είναι σχέδιο επί χάρτου. Μπορεί να επιβληθεί από τον γενικευμένο αποφασιστικό και αλληλοτροφοδοτούμενο κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Αυτό όμως προϋποθέτει την παράλληλη οργάνωση του ίδιου του μαχόμενου κι εξεγερμένου λαού. Ταυτόχρονα απαιτεί την οικοδόμηση από σήμερα – μέσα στο καμίνι των αγώνων – ανεξάρτητων θεσμών και οργάνων επιβολής της λαϊκής θέλησης, έξω και πέρα από τις επίσημες κρατικές δομές, σε τόπους δουλειάς, σε κλάδους και σε χώρους κατοικίας. Πρόκειται για τα φύτρα, τα σπέρματα μιας νέας εξουσίας με κύριο χαρακτηριστικό της τη λαϊκή συμμετοχή, που θα διευρύνεται και θα βαθαίνει διαρκώς. Ο οργανωμένος λαός χρειάζεται όμως σαν καρδιά και νεύρο του ένα άλλο εργατικό κίνημα για το οποίο υπάρχουν σήμερα οι υλικοί όροι ανάδυσης του. Ένα άλλο εργατικό κίνημα εξοπλισμένο με τους αναγκαίους στόχους και διεκδικήσεις, με την υιοθέτηση αποφασιστικών μορφών αγώνα και στηριγμένο σε τρόπους οργάνωσης ανοιχτούς στη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων μέσα από συντονισμένα ανεξάρτητα κέντρα αγώνα. Οργανωμένος λαός σημαίνει τέλος την εμφάνιση στους δρόμους και τις πλατείες, ενός μαζικού λαϊκού πολιτικού κινήματος, που θα κάνει πράξη το στόχο του καθολικού λαϊκού ξεσηκωμού. Σημαίνει κοντολογίς τη διαμόρφωση μιας άλλης Aριστεράς, ικανής να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των ιστορικών στιγμών που ζούμε. Μια τέτοια εξέλιξη είναι σε θέση, με την ανοιχτή απειλή της κοινωνικής ανατροπής, να αναγκάσει ακόμη και κυβερνήσεις που βρίσκονται στα όρια του συστήματος να κινηθούν σε λήψη φιλολαϊκών μέτρων και πολιτικών. Ωστόσο η υλοποίηση των αναγκαίων προοδευτικών μέτρων προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού φονικού καπιταλισμού με έναν βαθύ ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, που θα εμπνέεται από την προοπτική της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης, της κομμουνιστικής απελευθέρωσης της εποχής μας.

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΤΟΜΗ

Αναγκαία η διπλή έξοδος από ευρώ και ΕΕ

ΣΤΟΠ ΣΤΗ ΧΡΕΟΜΗΧΑΝΗ

 

Ο ρόλος του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος και επομένως ως εργαλείου άσκησης ιμπεριαλιστικής πολιτικής σε διεθνές επίπεδο είναι εξαιρετικά κομβικό ζήτημα. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί όμως να μας οδηγήσει σε έναν ακρωτηριασμένο πολιτικό στόχο ο οποίος θα προβλέπει έξοδο μόνο από την ΟΝΕ, χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα αφήνει ως πιθανό ενδεχόμενο την αποδέσμευση από την ΕΕ σε κάποιον δεύτερο χρόνο. Η απλή έξοδος μόνο από την ΟΝΕ και όχι συνολικά από την ΕΕ είναι ανεπαρκής, ατελέσφορη, αλλά και αποπροσανατολιστική με την έννοια της συντήρησης αυταπατών για τον χαρακτήρα της ΕΕ. Είναι ατελέσφορη γιατί για μια μικρή ανοιχτή καπιταλιστική οικονομία σαν την Ελλάδα, η ανάκτηση της συναλλαγματικής και της νομισματικής πολιτικής μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο της ΕΕ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνη της κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Θα ήταν π.χ. αδύνατο να θέσουμε περιορισμούς στην κίνηση των κεφαλαίων και να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες για την ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας. Θα ήταν επίσης ακατόρθωτο να ανατάξουμε την παραγωγή με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Κάθε σχετική προσπάθεια απαγορεύεται από την ΕΕ, γιατί καταστρατηγεί τις τέσσερις ελευθερίες και βλάπτει τον «ελεύθερο ανταγωνισμό». Το κυριότερο όμως είναι το πλαίσιο που έχει επιβάλει η ΕΕ μέσα στο οποίο υπαγορεύονται μια σειρά από αντιδραστικές πολιτικές σχετικά με το ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις ή τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ απαγορεύονται δια ροπάλου οι κρατικές παραγωγικές πρωτοβουλίες οποιασδήποτε μορφής.

Επομένως η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνεται αναγκαία αφετηρία για κάθε φιλολαϊκή προοπτική. Ο δανεισμός, που τελικά αποδείχτηκε και «πικρός» και ακριβός, έγινε κυρίως για να στηριχτούν από τη μια η κατανάλωση των προϊόντων που παρήγαγαν οι πολυεθνικές και από την άλλη η χρηματοπιστωτική φούσκα, που όταν έσκασε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου της κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό έχει οικοδομηθεί ένας κυριολεκτικά ληστρικός μηχανισμός, μέσω των τόκων των δανείων. Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή ότι στην εικοσαετία 1992-2011 καταβλήθηκαν συνολικά 507 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το 160% του σημερινού δυσθεώρητου χρέους των 307 δις ευρώ. Πρόκειται ολοφάνερα για μια κανονική χρεομηχανή!

Η ανάγκη της ταυτόχρονης εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ προκύπτει και εξαιτίας των αλλεπάλληλων υπεραντιδραστικών εξελίξεων στο εσωτερικό της ΕΕ. Αξίζει να σημειώσουμε την τελευταία πιο σημαντική εξέλιξη από την άποψη αυτή, που είναι η επίσημη θέσπιση του Δημοσιονομικού Συμφώνου από 1/1/2013. Το καταναγκαστικό αυτό σύμφωνο προβλέπει ανώτατο όριο δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Αν εμφανιστεί παρέκκλιση, η διαφορά πρέπει να μειώνεται κάθε χρόνο κατά 5% μέχρι την απόσβεσή της. Δηλαδή, με απλά μαθηματικά, ας δούμε τι θα ισχύσει για τη χώρα μας. Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 200 δις. Επομένως, το 60% του χρέους είναι 120 δις. Αν 300 δις είναι το πραγματικό χρέος, τότε για την απόσβεση των 180 δις της διαφοράς από το επιτρεπόμενο χρέος σημαίνει 180x0,05 = 9 περίπου δις τον χρόνο, τα οποία θα αντληθούν φυσικά με λήψη επιπρόσθετων μέτρων εξουθένωσης του λαού. Να ποια είναι η βάση και του ευρώ και των μνημονίων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί!

Συμπερασματικά, η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι ένα κεφαλαιώδες πολιτικό ζήτημα γιατί αφενός συμπυκνώνει το σύνολο των αντιθέσεων στη σημερινή συγκυρία και αφετέρου συγκροτεί το βασικό κριτήριο για τη διάκριση της αστικής από την εργατική στρατηγική για κάθε πολιτική δύναμη που εναντιώνεται στον σημερινό ολοκληρωτικό καπιταλισμό και πολύ περισσότερο όταν αναφέρεται στην υπόθεση της σύγχρονης κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, Κυριακή 31 Μάρτη 2013