Για την πολιτική μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με ένα φάσμα δυνάμεων και σημείο επαφής το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα.

Η συνέχεια της προσπάθειας μετωπικής συμπόρευσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δυνάμεων του ευρύτερου φάσματος της Αριστεράς άλλες αντικαπιταλιστικές και άλλες όχι, που έρχονται σε ρήξη με τα ρεύματα του Ευρωμονόδρομου και τις κυρίαρχες αστικές στρατηγικές επιλογές, δεν αποτελεί μονόδρομο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε αυτοσκοπό. Αποτελεί όμως απαίτηση της θεμελιώδους λογικής του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος στην κατεύθυνση της διεύρυνσης της πολιτικής του απεύθυνσης, της διεύρυνσης της κοινωνικής του δυναμικής, τον πολλαπλασιασμό της κοινωνικής του αξίας. Μία ενδεχόμενη αποτυχία της συμπόρευσης αποτυπώνει την αδυναμία απάντησης στον κατακερματισμό και στη συγκρότηση ενός διακριτού πολιτικού ανατρεπτικού μπλοκ.

Ενός μπλοκ-μετώπου που θα απευθύνεται στις σημερινές ανάγκες της λαϊκής πλειοψηφίας χωρίς να παραπέμπει σε ένα ασαφές μέλλον, αλλά να επιδρά μετασχηματίζοντας κοινωνικές σχέσεις και εκπροσωπήσεις και παράλληλα πολιτικές μετατοπίσεις, ανοίγοντας το δρόμο της κοινωνικής ανατροπής. Το διακύβευμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η δυνατότητά της να επιδρά στις πολιτικές διαφοροποιήσεις και μετατοπίσεις ρευμάτων της Αριστεράς που γεννά αντικειμενικά και ραγδαία η κρίση και η αστική στρατηγική για τη διέξοδο, ελκύοντας τες σε κατεύθυνση ανατροπής και τελικά αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Ο στόχος του μετώπου αυτού δεν είναι η αποτύπωση ενός άλλου ρεύματος εθνικής διαχείρησης της κρίσης ή σχέδιο εκλογικής παρέμβασης, αλλά προϋποθέτει και καθορίζεται από το στοιχείο της ταξικής σύγκρουσης και επιβολής. Για το λόγο αυτό το πρόγραμμα πρέπει να έχει μία συνάφεια των αιτημάτων που διατυπώνει εντάσσοντάς τα σε μία συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Η επιτυχία της πολιτικής πάλης του δεν καθορίζεται από την αποδοχή κάποιον σημείων και την ωρίμανση κάποιον άλλων, αλλά αντίθετα από την ανάδειξη του στόχου και της αναγκαιότητας των βασικών αιχμών που αποτυπώνουν το σημείο της ρήξης. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει ιεράρχηση ή σταδιακός βηματισμός (πρώτα το ένα, μετά τα επόμενα) στα βασικά κομβικά σημεία του, αλλά η συνάφεια των στοιχείων που αναδεικνύουν την προϋπόθεση υλοποίησης από μία κοινωνική συμμαχία πολιτικά και ιδεολογικά προετοιμασμένη υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης.

Σαφώς, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οφείλει να αναγνωρίζει τις ειδικές συνθήκες και τις κυρίαρχες αντιφάσεις της αναδιάρθρωσης, επιχειρώντας παρέμβαση στα κεντρικά πολιτικά μέτωπα, επιδιώκοντας μέγιστες δυνατές συσπειρώσεις πάνω στις προγραμματικές συγκλίσεις στα αναγκαία σημεία του προγράμματος. Πρέπει όμως να μην καλλιεργεί αυταπάτες στις δυνάμεις της κοινωνίας που βρίσκονται στο επίκεντρο της επίθεσης ότι η επίλυση των προβλημάτων του γίνεται εντός και με διαχείριση υφιστάμενων μηχανισμών και ολοκληρώσεων. Ειδικά όταν η «λύση» παραπέμπει σε λογικές κυβερνητισμού, εκλογικών αυταπατών, δημοψηφισμάτων και επιδίωξης "τιμωρίας" είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα οδηγήσει σε ήττα του μετώπου και συντριβή των δυνάμεων της εργασίας μέσα από μία ακόμα αυταρχικότερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Αυτό το πεδίο της σύγκλισης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν το ορίζει μόνη της. Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μετωπική συμπόρευση δεν αγνοεί ή υποτιμά τα διαμορφωμένα ή υπό διαμόρφωση ρεύματα. Στα οποία επιδρούν και άλλες δυνάμεις (εθνικιστικές, λαϊκιστικές κ.α.). Στοχεύει ακριβώς να διευρύνει τη δυναμική της απεύθυνσης, να επιδράσει και μετατοπίσει το ρεύμα της αμφισβήτησης της αστικής στρατηγικής στη κατεύθυνση της κοινωνικής ανατροπής. Όχι αγνωώντας την αυτοτελή ανάπτυξη και οργάνωσή της , ούτε σε βάρος της πολιτικής της δράσης αλλά ως υπομόχλιο της δράσης της.

Οι δυνάμεις που αναφέρονται στη συμπόρευση εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οφείλουν να ορίσουν με σαφήνεια όχι μόνο την τοποθέτησή τους πάνω στους άξονες που ορίζει ως αναγκαίες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και να περιγράψουν την κοινωνική συμμαχία, το δρόμο για την υλοποίηση του προγράμματος, αν τελικά το πρόγραμμα θα στοχεύει στην έξοδο από την κρίση της "χώρας" ή των λαϊκών τάξεων. Αυτό που σήμερα πρέπει να υπερβούμε δεν είναι μόνον οι δικές μας αδυναμίες και η ενίσχυση της αξιοπιστίας της πρότασής, αλλά και η έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής βούληση από τις οργανωμένες δυνάμεις στις οποίες απευθυνόμαστε.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, 09/02/14