Στη σημερινή Ελλάδα βλέπουμε το τραγικό μέλλον των λαών της Ε.Ε.

Σκεφτείτε μια λαϊκή περιοχή μεγαλούπολης με 200.000 κατοίκους, όπου το μοναδικό δημόσιο νοσοκομείο (δυναμικού 700 κλινών) λειτουργεί χωρίς καρδιολόγο και νευρολόγο, με έναν αναισθησιολόγο για δύο χειρουργικά κρεβάτια, με 2 μήνες αναμονή για εξέταση στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία και με τμήματα που ενώ καταγράφουν αύξηση της δραστηριότητάς τους μέσα στην τελευταία πενταετία κατά 50%, έχουν υποστεί μείωση προσωπικού κατά 30%-40% και το προσωπικό βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης σωματικής και ψυχολογικής εξάντλησης.

Οχι, κάνατε λάθος! Δεν περιγράφουμε ένα δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας ή της Μαδρίτης. Είναι ένα τυπικό πανεπιστημιακό νοσοκομείο στο Παρίσι, στη ναυαρχίδα του γαλλικού συστήματος Υγείας.

Εδώ και μια πενταετία, με πρόφαση τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος, το μόνιμο προσωπικό των νοσοκομείων του Παρισιού μειώνεται κατά τουλάχιστον 1.000 άτομα το χρόνο. Στα «τυχερά» τμήματα προσλαμβάνεται με συμβάσεις περιορισμένου χρόνου χαμηλότερα αμειβόμενο προσωπικό.

Η συχνή εναλλαγή ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και οι περικοπές των δαπανών έχουν δραματικές συνέπειες στην ποιότητα των υπηρεσιών και στις συνθήκες εργασίας. Σύμφωνα με το νέο πρωθυπουργό της Γαλλίας, η εθνική στρατηγική για την Υγεία είναι εργαλείο για περικοπή 10 δισ. ευρώ μέχρι το 2017 στις δαπάνες της κοινωνικής ασφάλειας για την περίθαλψη. Η ελάττωση της φαρμακευτικής δαπάνης και η εξοικονόμηση 11 δισ. ευρώ από τη διοικητική αναδιοργάνωση (δηλαδή ελάττωση του προσωπικού και μετατάξεις) είναι απόλυτη προτεραιότητα για την ελάττωση του ελλείμματος στην κοινωνική ασφάλιση.

Εάν αυτά θυμίζουν την τρόικα, τα μνημόνια και τις θυσίες για να μείνει η χρεοκοπημένη Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ευρώ, γιατί συμβαίνουν και στην καρδιά της Ε.Ε.;

Πίσω από την κρίση χρέους ή την κινδυνολογία των δημοσίων ελλειμμάτων κρύβεται ο ενοποιητικός στόχος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ο στόχος αυτός, που προωθείται από το θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε. με όχημα το ευρώ, είναι η κατάργηση του κράτους πρόνοιας (που κατά τη μεταπολεμική περίοδο λειτούργησε ως μηχανισμός αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου), η απαξίωση της εργασίας και η επαναφορά των εργασιακών σχέσεων σε μορφές αντίστοιχες εκείνων του τέλους του 19ου αιώνα.

Οπως προκύπτει από τη σύγκριση των πολιτικών που προωθούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, η διάλυση του συστήματος δημόσιας Υγείας είναι ένας από τους στρατηγικούς στόχους του νεοφιλελευθερισμού και οργανώνεται γύρω από τρεις άξονες :

1 Τη διάλυση του δημόσιου συστήματος Υγείας που γίνεται με τους δρακόντειους περιορισμούς των κρατικών δαπανών.

2Την κατάρρευση του δικτύου δημόσιας πρωτοβάθμιας Υγείας και τη μετακύλιση του κόστους περίθαλψης στις ατομικές δαπάνες των πολιτών.

3Την ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης Υγείας και την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας, που είναι ο τελικός στόχος των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ώστε να διασφαλισθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα, αυτή η πολιτική άρχισε να αποδίδει καρπούς, καθώς το 2012 η ροή των ασθενών προς τον ιδιωτικό τομέα Υγείας αυξήθηκε κατά περίπου 20%, το κέρδος των επιχειρήσεων ιδιωτικής ασφάλισης αυξήθηκε επίσης κατά 20% και το κέρδος των μεγάλων ιδιωτικών κλινικών σχεδόν διπλασιάστηκε, παρ' όλο που το κράτος βρίσκεται σε ουσιαστική διακοπή πληρωμών.

Ωστόσο, οι αποδοχές του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού μειώθηκαν κατά 40%. Πρόκειται για το πραγματικό success story του νεοφιλελευθερισμού, που έχει οδηγήσει σε υγειονομική τραγωδία και μετρά χιλιάδες θύματα.

Στη σημερινή Ελλάδα βλέπουμε το τραγικό μέλλον των λαών ολόκληρης της Ευρώπης. Πρόκειται για πραγματικές ανθρωποθυσίες των λαϊκών τάξεων για να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του και να σωθούν οι τραπεζίτες, το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Σήμερα, η απλή αντιμνημονιακή ή αντινεοφιλλεύθερη κατεύθυνση και ρητορική δεν φτάνει για να ανατραπεί η καταστροφική πορεία.

Η σοσιαλιστική προοπτική, η οργάνωση του αγώνα για την έξοδο από το ευρώ και η διάλυση της Ε.Ε., η επεξεργασία συγκεκριμένου προγράμματος ανασυγκρότησης του δημόσιου εθνικού συστήματος Υγείας και ο διεθνής συντονισμός είναι πρωτεύον καθήκον για τις δυνάμεις της Αριστεράς που θέλουν να μπουν μπροστά στον αγώνα του λαού για αξιοπρέπεια και δουλειά.

* αναπληρωτή καθηγητή Αιματολογίας, Faculte de Medecine, Universite Pierre et Maris Curie (Paris VI), υποψήφιου ευρωβουλευτή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία, 29/4/2014