Δυσπιστία και απογοήτευση απέναντι στις Βρυξέλλες και τα κυρίαρχα κόμματα που επιμένουν στην πολιτική λιτότητας έχουν φτάσει στο 60% -ύψος ρεκόρ– σε όλη την Ευρώπη. Από την μια άκρη μέχρι την άλλη, εκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν με θυμό και αγανάκτηση τους μισθούς και τις συντάξεις τους να συρρικνώνονται συνεχώς. Οι απολύσεις και η ανεργία έχουν φτάσει στα ύψη και οι κοινωνικές παροχές έχουν υποβαθμισθεί δραματικά.

Ταυτόχρονα, η ΕΕ, που προστατεύει και υπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζών, των βιομηχάνων και των πολυεθνικών, όχι μόνο αγνοεί το κοινωνικό κόστος και εντείνει την ανισότητα, αλλά έχει δημιουργήσει όλο και περισσότερο μια ομογενοποιημένη Ευρώπη, μια Ευρώπη που χάνει σιγά σιγά την διαφορετικότητα και τις ιδιαιτερότητες των ομάδων, των πολιτισμών, των ανθρώπων της.

Σε αυτό το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό καλούνται οι Ευρωπαίοι στις κάλπες της 25 Μαΐου και σαφώς τα αποτελέσματα θα εκφράσουν την οργή τους για το χειρισμό της κρίσης, την επιλογή της λιτότητας και τις φοβερές συνέπειες των πολιτικών που ασκήθηκαν.

Όμως, επίσης ένα τμήμα αυτής της αντίδρασης ωθείται προς τον λεγόμενο “ευρωσκεπτικισμό”, δηλαδή προς μια εθνική αναδίπλωση -ακροδεξιά αναγκαστικά. Το αντιευρωπαϊκό στοιχείο είναι σε αυτές τις ευρωεκλογές εξαιρετικά έντονο, αν και σε πολλές εκδοχές, ένταση και χρωματισμό. Πολλά από αυτά τα κόμματα είναι πρώτα ή δεύτερα στις αντίστοιχες χώρες τους και οι προβλέψεις τους δίνουν 25% των εδρών.

Σε μια εποχή ανασφάλειας και άγχους, βάρβαρης λιτότητας και ανεργίας -με συνέπεια την εσωτερική μετανάστευση μέσα στην ΕΕ– οι απλοϊκές λύσεις, η κοινωνικά συντηρητική πολιτική και οι εθνικιστικές, ξενοφοβικές καμπάνιες της άκρας δεξιάς βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Κάποια κόμματα –όπως το Jobbik στην Ουγγαρία, αλλά και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα– βασίζουν την πολιτική τους σε άγριες αντισημιτικές, ρατσιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις, αλλά το ίδιο πρεσβεύουν και οι πιο “ευπαρουσίαστοι”, όπως οι Γάλλοι (Λε Πεν) και οι Ολλανδοί (Βίλντερς), έως και μερικοί πιο “λαϊκιστές” αλλού.

Μπορεί να είναι μια καθοριστική στιγμή για αυτό το ευρωπαϊκό εγχείρημα; Με μόνο 25 ευρωβουλευτές από 7 χώρες στο ευρωκοινοβούλιο, η άκρα δεξιά θα δικαιούται όχι μόνο γραφεία και επιδότηση, αλλά και πιο ουσιαστικό λόγο στην ατζέντα της κοινοβουλευτικής ολομέλειας, με εισήγηση προτάσεων για ψηφίσματα και επιτροπές και επιπλέον χρόνο ομιλίας. Θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους, να σχηματίσουν ικανή αντιπολίτευση; Αμφίβολο, λένε μερικοί, αλλά συγχρόνως πολύ ανησυχητικό από μόνο του, αλλά και για αυτό που εκφράζει.

Γιατί το πιο ουσιαστικό είναι πως το υπέδαφος της άκρας δεξιάς και του φασισμού είναι το ίδιο σε όλη την Ευρώπη και ενισχύεται από τις ίδιες τις δομές, τις ιδεολογίες και τις πολιτικές της ΕΕ: η εθνική (και τοπική) αναδίπλωση και η καταγγελία των ξένων, των διαφορετικών, των διπλανών, ακόμα και των ομοίων καμιά φορά, είναι η συνέχεια του γενικευμένου κανιβαλισμού, δηλαδή της “ανταγωνιστικότητας” όπως τη λένε τεχνοκρατικά, που βρίσκεται στον πυρήνα της ΕΕ, τόσο στη συγκρότησή της όσο και στη διαχείριση της “κρίσης” της.

Η Ανταρσία, αλλά και η αντικαπιταλιστική αριστερά σε όλη την Ευρώπη, έδωσε και δίνει τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τις μεταναστευτικές πολιτικές και μάχεται για να ηττηθούν οι ρατσιστικές και φασιστικές συμμορίες. Πρέπει να ηττηθούν, όμως, και στη βάση της ιδέας που προωθούν μαζί με τους επίσημους μηχανισμούς της ΕΕ, δηλαδή τον γενικευμένο πόλεμο μεταξύ μας, για να σωθούν οι τράπεζες, οι εφοπλιστές και ο καπιταλισμός! Είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχει μια αριστερά μαχητική, ταξική, σοσιαλιστική, φεμινιστική, οικολογική, αλλά και κυρίως διεθνιστική, που θα είναι εμπόδιο σε αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις παντού στην Ευρώπη.

Αθηνά Μος

σκιτσογράφος-δημοσιογράφος, υποψήφια Ευρωβουλευτής

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 17/5/2014