Είναι εφικτή η έξοδος από ΕΕ χωρίς πραγματικές συμμαχίες σε δυσμενές διεθνές περιβάλλον; #ask_antarsya

— stelios (@radiokamikazi) Σεπτέμβριος 13, 2015

Η Ελλάδα μπήκε στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ως μέλος του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, μέλος του ΝΑΤΟ ενώ οι εντάσεις με την Τουρκία ήταν σε σχετική ύφεση. Παρόλα αυτά έχει ήδη καταγράψει το παγκόσμιο ρεκόρ διαρκούς ύφεσης στην ιστορία του καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης. Η λογική έχω συμμάχους που με προστατεύουν απέναντι στην κρίση είναι προφανές ότι πάσχει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κρατικές οντότητες αλλά και κοινωνικά κινήματα το εσωτερικό χωρών που θα υποστηρίξουν έντιμα και στα σοβαρά την ελληνική προσπάθεια. Τι σημαίνει αυτό? Χώρες της λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα αλλά και χώρες του κόλπου όπως το Ιράν μπορούν να αποτελέσουν εμπορικούς εταίρους στο θέμα της ενέργειας. Οι χώρες των BRICS μπορούν να αποτελέσουν επίσης εμπορικούς εταίρους για την απορρόφηση εξαγωγών σε αγροτικά προϊόντα αλλά και στον τουρισμό. Τέλος ο πραγματικός σύμμαχος θα είναι τα κοινωνικά κινήματα μέσα στην ΕΕ που θα αντιμάχονται μονομερείς επιθετικές ενέργειες απέναντί μας στις ευαίσθητες συνθήκες αποδέσμευσής μας από το ευρώ και την ΕΕ. Με δυο λόγια χορτάσαμε από τους "συμμάχους" καλύτερα ένας έντιμος εμπορικός εταίρος παρά ένας υποτιθέμενος σύμμαχος. Πραγματικός μας σύμμαχος μπορεί να είναι η εργατική τάξη και οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου.

Επίσης, είναι σημαντικό να δούμε με δυναμικό τρόπο την απάντηση στο ερώτημα των συμμαχιών. Την επόμενη μέρα μιας ρήξης στην Ελλάδα με την ΕΕ, μπορούν να πυροδοτηθούν αντίστοιχες διεργασίες σε άλλες χώρες της ΕΕ, που αφενός θα δημιουργούν περιβάλλον αλληλεγγύης και αφετέρου θα διευρύνουν το πεδίο συνεργασιών και αμοιβαία επωφελών σχέσεων.

Έπειτα, οι συμμαχίες ή συνεργασίες διαμορφώνονται κάθε φορά ανάλογα με τα δεδομένα που υπάρχουν. Αν η Ελλάδα είναι και παραμένει μέλος της ΕΕ και συμμετέχει σε ένα εμπάργκο πχ κατά της Ρωσίας ή του Ιράν, αντιμετωπίζεται ανάλογα από αυτές τις χώρες (πχ εμπάργκο από Ρωσία για ελληνικά αγροτικά προϊόντα), ή, στην καλύτερη περίπτωση, την βλέπουν ως παράγοντα στήριξης των δικών τους θεμάτων με την ΕΕ. Αν είναι εκτός ΕΕ, αλλάζει αντικειμενικά και το πλαίσιο της στάσης τους.