Η αντικαπιταλιστική αριστερά απέναντι στον νέο διπολισμό:

Στηρίζουμε-ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ για αντικαπιταλιστική ψήφο πίεσης-ανοχής εντός και εκτός Βουλής σε μια Αριστερή Κυβέρνηση

Η παταγώδης κατάρρευση του μεταπολιτευτικού διπολισμού και η καταδίκη του μνημονιακού μπλοκ είναι η ξεκάθαρη πρώτη και κύρια ανάγνωση του αποτελέσματος της κάλπης της 6/5/2012. Η δεύτερη όμως ανάγνωση είναι λίγο πιο σύνθετη. Από τη μία η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η συσπείρωση ενός δυναμικού γύρω από αυτόν καθιστά την αριστερά πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Αλλά δεν είναι μόνο το 15% του ΣΥΡΙΖΑ. Αν προσθέσουμε τα ποσοστά του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΕΕΚ, των ΜΛ και της ΟΚΔΕ, τότε αρθροίζεται ένα 25% αριστερής ψήφου. Εάν τώρα αθροίσουμε τα ποσοστά της ΔΗΜΑΡ, Κατσέλη και των Οικολόγων, τότε έχουμε άλλο ένα 10% κεντροαριστερής ψήφου. Συνολικά λοιπόν η κάλπη έβγαλε ένα μόλις 35% αριστερόστροφο ποσοστό.

Ο νικητής της κάλπης ΣΥΡΙΖΑ παραμένει και ο νικητής στην αριστερά. Το ΚΚΕ είναι σε κάθε περίπτωση ο μεγάλλος ηττημένος των αριστερών. Από τη μία τα ποσοστά του ανέβηκαν εξαιρετικά λίγο σε σχέση με τις απαιτήσεις της εποχής και τον προσδοκώμενο ρόλο ενός κομμουνιστικού κόμματος σε εποχής κρίσης, κατάρρευσης του δικομματισμού και κινηματικών ξεσπασμάτων. Από την άλλη τα ποσοστά του σε κομβικές περιφέρειες για την ελληνική αριστερά, όπως στην Β΄ Αθήνας έπεσαν, ενώ σε άλλες περιφέρειες το ΚΚΕ βρέθηκε κάτω από κόμματα που δεν μπήκαν στην Βουλή. Οι Οικολόγοι δεν μπήκαν στην Βουλή, η Κατσέλη καταποντίστηκε, ενώ η ΔΗΜΑΡ, παρότι πέτυχε την είσοδο, απέτυχε να παίξει τον ρόλο του καταλύτη των εξελίξεων. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπήκε στην Βουλή και έλαβε ένα ποσοστό αρκετά μικρό από το προσδοκώμενο. Ωστόσο κατέγραψε άνοδο και μια δυναμική. Το γεγονός ότι χιλιάδες πολίτες ταλαντεύτηκαν μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ, έστω και εάν εντέλει επέλεξαν ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι η δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο λόγος της διαθέτουν μια πρωτόγνωρη επίδραση σε πλατειά τμήματα της κοινωνίας για τα δεδομένα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αυτό το ποσοστό ήταν ικανό να την φέρει μέσα στην Βουλή. Η συνολική πίτα όμως που αντιστοιχεί στην αριστερά τελικά όμως δεν είναι πολύ μεγάλη.

Αν τώρα μελετήσουμε τα υπόλοιπα ποσοστά, τότε συνειδητοποιεί κανείς πως απουσιάζει ουσιαστικά το κέντρο και συμπεραίνει πως η κάλπη όχι μόνο δεν ήταν αριστερόστροφη, αλλά δεξιόστροφη και μάλιστα ακροδεξιόστροφη. Γιατί είναι κοινός ο ιδεολογικός και αξιακός ακροδεξιός άξονας, παρά τις εσωτερικές και ουσιαστικές διαβαθμίσεις, που ξεκινάει από τον Λομβέρδο – Χρυσοχοΐδη περνάει από την ΝΔ του Σαμαρά, από τους λαϊκιστές (Καμμένος) και τους φιλελεύθερους (Ντόρα, Μάνος, Δημιουργία Ξανά)   για να φτάσει στον Καρατζαφέρη και την Χρυσή Αυγή. Όσα υποστηρίζει η Διαμαντοπούλου και ο Πάγκαλος μπορεί κανείς να τα βρει στο πρόγραμμα όλων των άλλων. Μια κοινή ρητορική τύπου «tea party» ορθώνεται απέναντι σε θεμελιώδη δημοκρατικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, στην αριστερά και το αξιακό της σύστημα, τον ρόλο του κράτους ως «κράτος στρατηγείο», την στάση απέναντι στο μεταναστευτικό. Η διαφορά τους έγκειται στην πολιτική καταγωγή τους, στα στρώματα που εκπροσωπούν, σε πολιτισμικές προεκτάσεις, αλλά ενδεχομένως και στα μέσα δράσης. Το υψηλότατο ποσοστό της Χρυσής Αυγής δεν είναι μια εξαίρεση, αλλά το επιβεβαιώνει.

Εκλογές πολιτικοποίησης και άνεμος αισιοδοξίας

Η διαδικασία των εκλογών της 6 Μάη στάθηκε για πλατειά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μια έκρηξη πολιτικοποίησης. Οι πολίτες δεν ψήφιζαν με κεκτημένη ταχύτητα, αλλά αμφισβήτησαν, αναζήτησαν, προβληματίστηκαν, άκουσαν, μίλησαν, συζήτησαν, τσακώθηκαν. Όλοι καταλάβαιναν πλέον ότι η πολιτική δεν είναι ένα χόμπι για κάποιους αριστερούς, ένα παιχνίδι διαπλοκής ή μια άλλη εκδοχή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματυος με τα κόμματα να αντικαθιστούν τις ομάδες, αλλά μια ιστορία που αφορά και καθορίζει το παρόν και το μέλλον του καθενός. Αυτή ριζοσπαστική δημοκρατικοποίηση θα πρέπει να συνδεθεί με το νήμα του περσινού Ιούνη, όταν ο λαός ξανασυγκροτήθηκε σε υποκείμενο και έμαθε να δρα και να κινείται. Με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνεται η εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα ξανά ως δυναμικού παράγοντα της κοινωνικής διαπάλης.  Το απολιτίκ της δεκαετίας του 1990 έχει πια πεθάνει!

Το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα υπήρξε από μόνο του ένα δεύτερο βήμα ριζοσπαστικοποίησης. Για πρώτη φορά ο λαός αισθάνεται ότι μπορεί τελικά να μην κερδίζουν οι από πάνω, ότι ο ίδιος μπορεί να μην είναι το αιώνιο θύμα, ότι μπορεί να τους αμφισβητήσει, ότι μπορεί να τους τρομάξει. Αισθάνεται ότι η τρομοκρατία του ευρωπαϊκού-μνημονιακού μπλοκ μπορεί να σπάσει, ότι η νίκη είναι εφικτή. Η γενικευμένη αυτή αισιοδοξία αποτυπώνεται όχι μόνο στο ότι κατέρρευσε ο δικομματισμός, αλλά και στην ελπίδα που εναποτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και ως εκ τούτου σε όλη την αριστερά, παρά τη δεξιόστροφη κάλπη. Στη συνέχεια αυτού κλίματος αισιοδοξίας ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται ως ο κεντρικός πυλώνας της αριστεράς και του αντιμνημονιακού μετώπου. Γίνεται ο νέος πόλος συσπείρωσης.  Αντίθετα το ΚΚΕ βιώνει τα αποτελέσματα της αντιδιαλεκτικής και αυτιστικής πολιτικής του, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την εκλογική της άνοδο βρίσκεται σε φοβερά διλήμματα.

Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο, ίσως το πιο τρομαχτικό στοιχείο του εκλογικού αποτελέσματος, έχει τις πιο ανησυχητικές και τρομαχτικές συνέπειες ως αντίβαρο του πρώτου κλίματος. Τις επόμενες ημέρες ξεκίνησε ένα πογκρομ τραμπουκισμών σε όλη την επικράτεια με επίκεντρο δρόμους, λεωφορεία και τραίνα. Όμως και εδώ υπάρχει ένα πολύ θετικό στοιχείο. Η κοινωνία δέχτηκε ένα σοκ εγείροντας όχι τους οπαδούς μπροστά στον Φύρερ, αλλά τα δημοκρατικά ανταναλαστικά. Ο κίνδυνος Χρυσή Αυγή αξιολογείται από ένα μεγάλο πια κομμάτι της κοινωνίας ως σοβαρότερος από τον κίνδυνο μετανάστευση χτυπώντας στον πυρήνα την φασιστική ρητορεία και ξαναφέρνοντας στην επιφάνεια αναζητήσεις επίλησης του μεταναστευτικού προς αριστερή κατεύθυνση. Το αντιφασιστικό κλίμα που ξεκίνησαν, αν και καθυστερημένα τα κυρίαρχα ΜΜΕ μια εβδομάδα πριν τις εκλογές (καθώς μέχρι τότε ευνοούσαν ουσιαστικά την ΧΑ), αλλά και η δημόσια εμφάνιση του προσώπου της ΧΑ κατέδειξε και την γελοιότητα, αλλά και την επικινδυνότητα αυτών των ανθρώπων πρώτα και κύρια για τους έλληνες και το ελληνικό δημοκρατικό κεκτημένο και στη συνέχεια για τους μετανάστες. Για πρώτη φορά πολλοί έλληνες, βυθισμένοι μέχρι τώρα στον ρατσισμό, αισθάνονται ότι υπάρχει ένα κοινό μέτωπο με τους αδύναμους μετανάστες έναντι της ΧΑ. Τέλος θα πρέπει να σημειωθεί πως το τελευταίο κύμα δημοσιότητας μετέτρεψε το φασιστικό λόγο της ΧΑ σε μια καθεστωτική εν δυνάμει εναλλακτική λύση. Ο φασισμός ήρθε για να μείνει και είναι υπό όρους χρήσιμος στο σύστημα.

Κατά τη διαδικασία της αναζήτησης κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ένας πολύ καλός παίχτης του πόκερ, αριστοτέχνης της πολιτικής, χωρίς απαραίτητα να εγκαταλείπει τις αρχές του. Κατάφερε να αποφύγει όλες τις παγίδες που του έστησαν οι άλλοι και ταυτόχρονα να ρίξει παγίδες οι οποίες έπιασαν σε όλους τους άλλους. Η πρόταση για κυβέρνηση της αριστεράς που θα καταγγείλει το μνημόνιο και η πρόσκληση στα άλλα αστικά κόμματα να στείλουν επιστολή προς την τρόικα, εάν θέλουν σταθερή κυβέρνηση, μετέθεσε όλη την ευθύνη σε εκείνου και έδειξε ένα συνεπές και σταθερό προφίλ κερδίζωντας την ενπιστοσύνη του κόσμου. Όσο και εάν προσπάθησαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος και ΜΜΕ με κωλοτούμπες να παγιδεύσουν και να υπονομεύσουν τον Τσίπρα, έπεφταν στις παγίδες που του έστηναν.

Με τον ίδιο τρόπο ο Τσίπρας κατάφερε όχι μόνο να μην πιαστεί, αλλά να διαλύσει την ΔΗΜΑΡ. Παρότι ο Κουβέλης δεν δήλωνε κάτι πολύ διαφορετικό από τον Αλέξη, όλος ο ελληνικός λαός ήταν σίγουρος πως οι «Πασόκοι με πολιτικά ετοιμάζονται να φορέσουν τη στολή τους». Τελικά, όχι μόνο φοβήθηκε ο Κουβέλης, αλλά ο ίδιος και το κόμμα του καταποντίστηκαν στις λαϊκές συνειδήσεις. Η άρνηση της Παπαρήγα να συναντηθεί μαζί του ήταν αρκετή για δώσει 10 γκολ στον ΣΥΡΙΖΑ και βγάλει το ΚΚΕ εκτός παιχνιδιού της αριστεράς με τεράστιο πια πρόβλημα και σοβαρό το ενδεχόμενο να καταρρεύσει. Η κίνηση δε του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ίσως ενδεικτικό της λεπτομερούς και ισορροπημένης συνεξέτασης της κατάστασης. Πετώντας στην ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το μπαλάκι ικανοποίησε το αριστερό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ και κέρδισε τους ψηφοφόρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ δημιούργησε πρόβλημα και στο ΚΚΕ.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκε εντελώς αλώβητος από αυτήν την διαδικασία. Αντίθετα οι δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα ότι ποτέ δεν υποστήριξαν την μονομερή ακύρωση των συμβάσεων, αλλά και μια άλλη σειρά δηλώσεων δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο επιρρεπής στις πιέσεις από όσο φαίνεται. Στην πράξη ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει ένα τεράστιο στρατηγικό πρόβλημα. Ενώ υποστηρίζει την παραμονή στο Ευρώ και την παραμονή στην ΕΕ, γίνεται σαφές πως είναι αδύνατο να αυτό να σταθεί στην πράξη εάν εφαρμοστεί έστω και μισή πρόταση από όσα υποστηρίζει. Το επιχείρημα ότι δε θα το πράξουν είναι μια μπλόφα του ΣΥΡΙΖΑ στο πόκερ που παίζει εδώ και μια εβδομάδα. Με τη διαφορά ότι αυτή η μπλόφα, ενώ υποτίθεται ότι χτυπάει τα αστικά επιτελεία και τους ξένους δανειστές, ουσιαστικά κοροϊδεύει τους έλληνες πολίτες. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για την όποια αριστερή λύση. Γιατί και είναι δυνατόν να το πράξουν και να πετάξουν την Ελλάδα, αλλά και ουσιαστικά θα είναι αναγκασμένη η Ελλάδα να αποχωρήσει για να μην γίνει Ουγκάντα. Το μεγάλο αυτό ψέμμα λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο τον κάνει να ισορροπεί σε ένα πολύ τεντωμένο σκοινί. Εάν δεν δει ρεαλιστικά τα πράγματα και δεν σχεδιάσει μια πολιτική εκτός Ευρώ, θα πέσει στην παγίδα που ο ίδιος στήνει με θύμα τον ελληνικό λαό. Στην βάση της κοινωνίας όμως ολοένα και περισσότερο γίνεται πια πιο φανερό ότι λύση εντός Ευρώ δεν υπάρχει. Συνεπώς, το ερώτημα πως και μετά γίνεται ολοένα και πιο κεντρικό με τον ΣΥΡΙΖΑ να αδυνατεί να απαντήσει επί της ουσίας και αρνείται την ύπαρξη της «καφτής πατάτας». Και εδώ το πόκερ τελειώνει… και αρχίζει η πραγματική ζωή…

Είναι φανερό πως οι επόμενες εκλογές θα είναι για την Ελλάδα ισοδύναμες με τις εκλογές μετά την επανάσταση στο Γουδί ή του 1974. Περνάμε στην τρίτη φάση της μεταπολίτευσης. Εάν την περίοδο 1974-1981 κυριάρχησε ο διπολισμός με βάση τον άξονα αριστερά (ΚΚΕ, ΚΚΕ Εσ. ΠΑΣΟΚ) – δεξιά (ΝΔ), την περίοδο 1990-2012 ο ψευτοδικομματισμός δεξιά (ΠΑΣΟΚ) με δεξιά (ΝΔ) και την αριστερά στην μπάντα, τώρα επανερχόμαστε σε έναν νέο διπολισμός αριστεράς δεξιάς. Η ενίσχυση της άκρας δεξιάς όλων των εκδοχών (Χρυσοβορίδης-νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά, λαϊκιστικη φιλελεύθερη δεξιά, νεοφιλελεύθερη νεοναζιστική δεξιά) προϊδεάζει για έναν νέο Εθνικό, αλλά κυρίως έναν νέο οξύ Κοινωνικό Διχασμό. 

Ο κίνδυνος εκτροπής…

Η εκτροπή από την συνταγματική ομαλότητα είναι ήδη γεγονός από την ημέρα της ψήφισης του μνημονίου. Έγινε ένα βήμα παραπέρα με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Στις εκλογές φάνηκε πως ο μόνος τρόπος που διαθέτει το σύστημα να νοθεύει το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ο ίδιος ο εκλογικός νόμος. Με τις διαβουλεύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης όμως τα βήματα προς την εκτροπή προχωράνε. Δεν είναι μόνο τα μαγειρέματα που οδηγούν σε κυβερνήσεις που ο λαός απέρριψε, αλλά είναι και η ίδια η διαδικασία που ξεπερνάει τη συνταγματική νομιμότητα. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας έπρεπε να προχωρήσει στην προκήρυξη εκλογών, αντί αυτού συνεχίζει τις διαβουλεύσεις και πιέζει προς την συγκρότηση κυβέρνησης. Είτε με τον Καμμένο είτε με τον Κουβέλη είτε με παιχνίδια που θα οδηγούσαν σε κυβέρνηση μειοψηφίας ήταν δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση θα έχουμε σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό συνταγματική εκτροπή. Τότε ή θα είχαμε νέα Ιουλιανά ή θα είχαμε μεγαλύτερη ακόμα εκτροπή που θα βαθαίνει στην καθημερινότητα. Ήδη η κυβέρνηση Μόντι προαναγγέλλει τη χρήση στρατού για την προστασία δημοσίων κτιρίων. Όμως ο κίνδυνος αυτός δεν αποτρέπεται με τις νέες εκλογές. Αντίθετα, ο κίνδυνος θα είναι πιο πραγματικός από ποτέ εν όψει νέου αδιεξόδου στις 11 Ιούνη.

Αλλά ακόμα και στους δρόμους ο περιορισμός των διαδηλώσεων μπαίνει ξανά στο επίκεντρο. Δεν είναι μόνο η πρωτόγνωρη καταστολή που γνωρίσαμε τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και ο νέος ρόλος της ΧΑ.

 

 

Τι κάνουμε;

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να ζυγιάσει με σοβαρότητα και ευθύνη τη στάση της. Σοβαρότητα και ευθύνη πρώτα και κύρια απέναντι στην εργατική τάξη και την κοινωνία, αλλά και σοβαρότητα και ευθύνη απέναντι στο ίδιο το αντικαπιταλιστικό ρεύμα.

Η ψήφος προς τον ΣΥΡΙΖΑ είχε δύο βασικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η υπόσχεση ότι θα χτυπήσει το μνημόνιο και παράλληλα θα αποτρέψει την έξοδο από το Ευρώ ή και την ΕΕ. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στο λαό αυτό που θέλει να ακούσει και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Το δεύτερο είναι η πρόταση για αριστερή κυβέρνηση. Απέναντι στην λαϊκή εξουσία της δευτέρας παρουσίας του ΚΚΕ και την σύγχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβάλλεται μια χειροπιαστή και απτή πρόταση:αριστερή κυβέρνηση. Η αντικαπιταλιστική αριστερά και οι επαναστάτες έχουν καθήκον να αφουγκράζονται το λαϊκό αίτημα και να μην στρίβουν την πλάτη σε αυτό. Αντίθετα έχοντας τη στρατηγική στο τιμόνι και την τακτική στις ταχύτητες να ενσωματώνουν τα λαϊκά αιτήματα στην επαναστατική κατεύθυνση.

Στο ζήτημα της ΕΕ και του Ευρώ οφείλουμε να είμαστε καθαροί. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ψέμματα ότι μπορεί να κρατήσει την χώρα μέσα στο Ευρώ και ότι μια έξοδος από το Ευρώ ασύνταχτα και απροετοίμαστα θα προκαλέσει πολλά προβλήματα τα οποία μπορούν να αποφευχθούν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει συγκεκριμένη πρόταση για αυτό και την έχουμε καταθέσει. Ωστόσο στην περίπτωση που συγκροτηθεί αριστερή κυβέρνηση και επιχειρήσει μονομερή άρνηση του μνημονίου η έξοδος από το Ευρώ είναι μονόδρομος. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το λαϊκό κίνημα οφείλουν να ενισχύσουν και να πιέσουν μια τέτοια κατεύθυνση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι παρούσα για να βάλει τις σωστές κατευθύνσεις που δεν μπορεί να βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εξίσου στο ζήτημα της αριστερή κυβέρνησης πρέπει να είμαστε καθαροί. Μια αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει πραγματικές λύσεις. Η εποχή της σοσιαλδημοκρατίας έχει περάσει. Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει στρατηγικά παραχωρήσεις ώστε μια αριστερή κυβέρνηση να είναι βιώσιμη ως τέτοια. Νέο ΠΑΣΟΚ ούτε θέλουμε να ξαναϋπάρξει ούτε και γίνεται. Είναι το δεύτερο μεγάλο ψέμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μια αριστερή κυβέρνηση είτε θα ενσωματωθεί και θα υποχωρήσει είτε θα οδηγηθεί σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Συνεπώς και σε αυτήν την περίπτωση ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι κομβικός και ενδεχομένως να λειτουργήσει καταλυτικά στις εξελίξεις. Γιατί πρέπει να είμαστε εκείνοι που θα οδηγήσουν τα πράγματα στα αριστερά και δε θα επιτρέψουν σε μια ενδεχόμενη αριστερή κυβέρνηση την ενσωμάτωση.

Συγκεκριμένα, έστω η τρόικα και η ΕΕ να υποχωρήσουν σε κάποιες παραχωρήσεις σε μια ενδεχόμενη αριστερή κυβέρνηση ή να δεχτούν επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και θα υποχρεώσουν την αριστερή κυβέρνηση σε διάλογο. Το ερώτημα θα είναι εάν η αριστερή κυβέρνηση θα μείνει σε αυτά που κέρδισε ή θα διεκδικήσει περισσότερα. Αλλά δεν είναι μόνο ο εξωτερικός εχθρός. Μια αριστερή κυβέρνηση θα μπορεί να επιτεύξει μια νέα συμφωνία με το ελληνικό κεφάλαιο και ενδεχομένως να γίνει. Τότε η Αντικαπιταλιστική Αριστερά θα προτάξει το σύνθημα εδώ και τώρα να τα πάρουμε όλα και θα εμποδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει νέο ΠΑΣΟΚ, γιατί ακριβώς στον επόμενο γύρο θα θελήσουν από καλύτερες θέσεις να τα πάρουν πίσω. Έστω η τρόικα αρνείται την επαναδιαπραγμάτευση. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα τρομάξει ή θα οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρώ. Στην πράξη λοιπόν είτε έτσι είτε αλλιώς είναι η Αντικαπιταλιστική Αριστερά με το πρόγραμμά της οφείλει να διεκδικήσει μέσα στο εργατικό κίνημα και τον λαό να πετύχει νίκες, αλλά και να οδηγήσει σε πραγματικές και ρεαλιστικές λύσεις εξόδου από την κρίση.

Η μόνη προϋπόθεση είναι να δώσει το παρόν της. Το αστικό σύστημα ήδη διαμορφώνει τις θέσεις επίθεσης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον αναγάγει σε νούμερο ένα αντίπαλο την ώρα που διεκδικεί να τον ενσωματώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις ταλαντεύσεις του και τις υποχωρήσεις του αντιστέκεται. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε αυτό το σημείο οφείλει να σταθεί με την σωστή πλευρά και όχι να περιμένει στην γωνία για να επιβεβαιωθεί. Να ασκεί με κάθε τρόπο πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ και να στέκεται δίπλα στο αριστερό κομμάτι του.

Συγκεκριμένα το δίλημμα είναι ως εξής: η σηκώνουμε το γάντι και παίζουμε το ρόλο ενός κομμουνιστικού κόμματος ή εξαφανιζόμαστε. Αλλά το τελευταίο είναι το λιγότερο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αυτή τη στιγμή μπροστά σε μια κομβική θέση να αναλάβει να εκφράσσει το αντι-ΕΕ ρεύμα και να επιδράσει καταλυτικά μέσα στο νέο αριστερό μπλοκ που διαμορφώνεται. Να καλέσει όλες τις αντι ΕΕ δυνάμεις σε ένα κοινό μέτωπο και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να δώσει ψήφο ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Να συγκροτήσει εκείνον τον κοινωνικό και πολιτικό πόλο που θα διεκδικεί να κρατήσει σε ομηρεία μια αριστερή κυβέρνηση απέναντι στις ομηρείες του αστικού συστήματος. Να πιέσει προς αριστερές αντικαπιταλιστικές κατευθύνσεις και να εμποδίσει την ήττα του αριστερού και εργατικού κινήματος. Και αυτό το οφείλει στην κοινωνία γιατί διαφορετικά ο ΣΥΡΙΖΑ και εξαιτίας του δομικού οππορτουνισμού του, της σύγχυσης, της αλλαζονείας μπορεί να χάσει στην επόμενη παρτίδα πόκερ. Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά θα πρέπει να είναι εκείνος ο πόλος που θα τραβήξει τον συγκροτούμενο νέο ρεφορμιστικό αριστερό πόλο και όλη την κοινωνία προς τα αριστερά και την αντικαπιταλιστική πάλη. Θα θέτει την αριστερή κυβέρνηση στη θέση της. Η ευθύνη τεράστια!

Οι προτάσεις μας…

Ας δούμε κατάματα την πραγματικότητα και ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στρέφει το μεγαλύτερο κομμάτι των επιρροών μας, αλλά και των μελών μας προς το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό συμβαίνει γιατί όλοι καταλαβαίνουν πως πρέπει να στηριχθεί αυτή η προσπάθεια με ή χωρίς αυταπάτες. Γιατί αυτή είναι η νέα δύναμη. Μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άνθρωποι ταγμένοι στην αντικαπιταλιστική αριστερά, ακόμα και μέλη των οργανώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δηλώνουν αποφασισμένοι στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα λοιπόν είναι να έχουμε εκείνη την τοποθέτηση και τη στάση που όχι μόνο θα κρατήσει αυτό το δυναμικό, αλλά θα ενισχύσει τις τάξεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα πρέπει να μπούμε στο ποτάμι και να δηλώσουμε ότι δε θα γυρίσουμε την πλάτη, αλλά ότι εμείς θα είμαστε οι καταλύτες των εξελίξεων. Διαφορετικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πάθει στις επερχόμενες εκόγές ότι έπαθε το εξωκοινοβούλιο της δεκαετίας του 1970. Δε θα υπάρχει κανένας που θα είναι πεισμένος για αυτές, κανένας που θα θυσιάσει τον χρόνο του, ακόμα και εάν πάει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δε θα υπάρχει κανένας να «κάνει» τις εκλογές για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και την επόμενη ημέρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 1,2 απλά θα εξαφανιστεί. Και αυτό θα είναι όχι αρνητικό για το μαγαζάκι μας, αλλά αρνητικό για την ίδια την ταξική πάλη, για την υπόθεση της κοινωνίας.  

Ποιο μπορεί όμως να είναι το πρόγραμμα εκείνο που μπορεί να φέρει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή τη θέση;

Συγκεκριμένα: θα διεκδικεί μέσα από το λαϊκό κίνημα να επιβάλλει είτε από την αριστερή κυβέρνηση και είτε από οπιαδήποτε κυβέρνηση:

1. Ακύρωση όλων των Μνημονίων και Δανειακών Συμβάσεων με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, κατάργηση όλων των μέτρων που συνδέονται με αυτές.
2. Προστασία των ανέργων, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μείωση χρόνου εργασίας, σταθερή δουλειά για όλους, φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου.
3. Άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές και μονομερή διαγραφή ολόκληρου του τοκογλυφικού δημόσιου χρέους.
4. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
5. Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατία από το λαό για το λαό, κατάργηση των ειδικών σωμάτων της ΕΛΑΣ, εξουδετέρωση της Χρυσής Αυγής, σταμάτημα των αντιμεταναστευτικών πογκρόμ, διάλυση των μηχανισμών του στρατού που στρέφονται κατά του λαού, με απεμπλοκή του από το ΝΑΤΟ.
6. Κανένα απ’ τα παραπάνω ζωτικά αιτήματα δεν είναι υλοποιήσιμο χωρίς την άμεση έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωσυνθήκη, τη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

7. Εδώ και τώρα παραγωγική ανασυγκρότηση με εργατικό έλεγχο και σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.  

8. Άμεση φορολόγηση του κεφαλαίου ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά του προϋπολογισμού και να αποφευχθεί η πείνα και η κατάρρευση

9. Πάλη για Εργατική Δημοκρατία με ψήφο ανοχής-πίεσης σε αριστερή κυβέρνηση χωρίς αυταπάτες με σκοπό να πετύχει συγκεκριμένους στόχους που θα αποτυπώσουν νίκες και θα οδηγήσουν τα πράγματα σε αντικαπιταλιστική κετεύθυνση

 Τα πρώτα 6 σημεία είναι ήδη στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα σταθώ πρώτα στο 7. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να πιέζει κάθε κυβέρνηση, αλλά συγκεκριμένα την ενδεχόμενη αριστερή κυβέρνηση να κοινωνικοποιήσει όλα τα κλειστά εργοστάσια και οργανωμένα θα πρέπει να τα παραχωρήσει σε άνεργους έλληνες και μετανάστες συστήνοντας ανεξάρτητους παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Θα δημιουργήσει προϋποθέσεις και δίκτυα διακίνησης των εμπορευμάτων. Αντίστοιχα, το ίδιο να πράξει με την γεωργική και κτηνοντροφική παραγωγή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όμως δε θα πρέπει να μείνει μόνο σε μια προγραμματική διεκδίκηση, αλλά μέσα από τα πρωτοβάθμια Σωματεία να καταλάβει τα κλειστά εργοστάσια και να διεκδικήσει στην πράξη να λειτουργήσουν. Να κινητοποιήσει τους αγρότες ώστε να θέσουν ξανά σε λειτουργία τα συνεταιριστικά συστήματα. Με λίγα λόγια να πιάσει τον αριστερόστροφο άνεμο και να δημιουργήσει στην πράξη άλλες δομές που θα δείχνουν τη λύση μέσα στην ζωή και όχι στα λόγια και θα διεκδικεί από την όποια αριστερή κυβέρνηση να υιοθετήσει.

Το σημείο 8 είναι κρίσιμο γιατί θα είναι η πρώτη ουσιαστική νίκη απέναντι στους κλέφτες. Φορολογώντας τα αφορολόγητα κέρδη τους και χρησιμοποιώντας τα τραπεζικά αποθέματα, αλλά και τα χρήματα από τα ακυρωμένα διεθνή δάνεια είναι σε θέση να διαχειριστεί με επιτυχία όλες τις τραντάξεις στην οικονομία που μπορεί να επιφέρει η έξοδος από το Ευρώ. Θα πρέπει ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μπορέσουμε να απαντήσουμε ρεαλιστικά στο που είναι τα λεφτά. Λεφτά υπάρχουν, αλλά τα έχουν το κεφάλαιο και οι δανειστές. Τα παίρνουμε από αυτούς και τα δίνουμε στο λαό.

Το σημείο 9 θέτει ανοιχτά και ξάστερα τον πολιτικό στόχο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, ενώ ταυτόχρονα θέτει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κέντρο των εξελίξεων. Πολλοί σύντροφοι θα υποστηρίξουν πως δεν είναι δυνατόν η επαναστατική αριστερά να στηρίξει μια αριστερή κυβέρνηση. Πραγματικά, αρχίζω να ανησυχώ σοβαρά για την ικανότητα του χώρου μας να ασκεί πολιτική. Έπρεπε να φτιάξουμε το ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ για ενωθούμε, ενώ έπρεπε να είχε γίνει από το 2003 μετά την Πρωτοβουλία Αγώνα. Μετά βέβαια τρέχαμε να προλάβουμε τις εξελίξεις και φτιάξαμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ με χίλια δυό προβλήματα. Καθυστερήσαμε να ανοιχτούμε προς άλλες αντι-ευρώ δυνάμεις, ενώ, όταν το κάναμε και τελικά ήρθαν, εμείς βάλαμε όρους που θα τους αποκλείουν. Τώρα θα το κάνουμε εκβιαστικά με την πλάτη στον τοίχο και με μικρότερα θετικά αποτελέσματα. Τώρα πάλι λέει ο χώρος πως η ψήφος ανοχής-πίεσης σημαίνει υποταγή στον ρεφορμισμό. Αύριο που τα πράγματα θα μας επιβάλλουν να το κάνουμε, θα το κάνουμε κάτω από χειρότερες συνθήκες για το εργατικό κίνημα και πιεσμένοι περισσότερο.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ, ΕΝΩ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!!!! Γιατί να κάνουμε αύριο με την πλατη στον τοίχο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα με τη σημαία ψηλά και με αξιοπρέπεια. Πραγματικά με φοβίζει ο χώρος μας, γιατί στις κρίσιμες στιγμές μένει πάντα πίσω. Δεν πιάνει τον παλμό. Εάν ο Λένιν δεν στήριζε τον θεομίσητο Κερένσκι απέναντι στο πραξικόπημα του Κορνίλοφ, η επανάσταση θα είχε καταποντιστεί. Εμείς με τα μυαλά που κουβαλάμε ποτέ δε θα στηρίζαμε τον Κερένσκι… με λίγα λόγια θα πρέπει να αλλάξουμε. Να μην ξαναφήσουμε το τρένο να περάσει από μπροστά. Γιατί αν μέχρι τώρα δεν δίναμε λόγο παρά στον εαυτό μας, τώρα είμαστε υπόλογοι στην κοινωνία και την τάξη. 

Στην πράξη και άμεσα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να καλέσει σε αντιΕΕ ψηφοδέλτιο και να διεκδικήσει την είσοδο στην Βουλή για να κρατάει σε πολιτική και αντικαπιταλιστική ομηρεία μια οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση. Να βγάλει βουλευτές που θα πιέζουν προς αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει με κάθε τρόπο άνοιγμα σε δυνάμεις που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ, αλλά και τις μικρές που διαφοροποιποούνται από το ΣΥΡΙΖΑ. Σημαίνει ουσιαστική πίεση σε άλλες οργανώσεις του αντικαπιταλιστικού, αλλά και αυτόνομου χώρου. Τέρμα τα παιχνίδια. Ας αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους. Χρειαζόμαστε μια νέα δυναμική και όχι μια ανακύκλωση των ήδη υπαρχόντων. Ταυτόχρονα, εμείς θα βάζουμε τα ίδια αιτήματα στην κοινωνία και στην τάξη.

Εάν δεν αποδείξουμε ότι δεν είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία και τον λαό, δε θα χαθούμε απλά εμείς, μικρό το κακό, το ζήτημα είναι μήπως κάτι τέτοιο θα σημάνει ήττα και της αντικαπιταλιστικής διεξόδου…. Μια τέτοια ήττα θα είναι αναμφισβήτητα ήττα και των λαϊκών συμφερόντων.

Η πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ….

Θα ολοκλήρώσω την παρέμβασή μου για το πολύ ουσιαστικό και καυτό πρόβλημα της λειτουργίας των ΤΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο τρόπος με τον οποίο συγκεκριμένη συνιστώσα αντιλαμβάνεται τη λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει φτάσει στα όρια το εγχείρημα. Απόψεις και πρακτικές που εμποδίζουν να υπάρξει η οποιαδήποτε απόφαση, ακόμα και η συζήτηση και ο διάλογος, η οποιαδήποτε συμφωνία, η οποιαδήποτε σύνθεση, αλλά η επικράτηση μιας ηγεμονικής πλειοψηφίας έχουν απομακρύνει όχι μόνο τους ανεξάρτητους, αλλά και τα ίδια τα μέλη. Ταυτόχρονα, αποφάσεις δεν γίνονται σεβαστές, ενώ το Συντονιστικό αντί να είναι ένα όργανο οργάνωσης της πάλης στην συνοικία έχει καταλήξει να είναι ένα πεδίο ατέρμονων παραγοντίστικων διαβουλεύσεων με κεντρικό συνήθως θέμα εάν θα μιλήσει ή όχι εκπρόσωπος συγκεκριμένης συνιστώσας στην επόμενη εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παζάρια που δεν τιμούν κανέναν μας με προτάσεις του τύπου σας δίνω αυτό μου δίνεται εκείνο για αντάλλαγμα. Όλο αυτό το κλίμα σπέρνει απογοήτευση και απαξιώνει το εγχείρημα των ΤΕ στους νεροκουβαλητές ενός ανώτατου οργάνου. Στου Ζωγράφου οι αντίπαλοι του ΣΥΝ χρησιμοποιούσαν και αυτό το επιχείρημα της κακής λειτουργίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να εμποδίσουν φίλους και επιρροές μας να στηρίξουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στο βαθμό που η συγκεκριμένη συνιστώσα επιμένει στο διαλυτικό της ρόλο θα πρέπει η ΠΣΕ να λύσει το ζήτημα αυτό ανοιχτά και συντροφικά. Το επιχείρημα πως η ενδυνάμωση και το τρέξιμο μπορεί να επιλύσουν αυτό το πρόβλημα δεν ισχύει. Ούτε ισχύει ότι είναι συλλογικό πρόβλημα όλων των συνιστωσών. Η ευθύνη βαραίνει τις υπόλοιπες συνιστώσες μόνο όσον αφορά τον τρόπο που δημιουργήθηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς δεν τέθηκε ως προϋπόθεση ο κεκτημένος εργατικός πολιτισμός του χώρου μας. Η ΠΣΕ οφείλει περιγράψει με λεπτομέρεια τη λειτουργία των ΤΕ. Ποια ζητήματα είναι στρατηγικά και ποια δεν είναι; Για παράδειγμα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί στρατηγικό ζήτημα οι ομιλητές μιας εκδήλωσης που είναι ίσως το πιο σημαντικό πρόβλημα για την ΤΕ Ζωγράφου…. Τι είναι δημοκρατικό και τι δεν είναι; Μπορούν ή δεν μπορούν να καταλήγουν οι ΤΕ σε αποφάσεις; Κάτω από ποιες συνθήκες; Θα σταματήσει συγκεκριμένη συνιστώσα να εκβιάζει και να λειτουργεί διαλυτικά; Προφανώς είμαστε αστείοι άνθρωποι… όταν σε τέτοιους καιρούς δεν  μπορούμε να λειτουργήσουμε σοβαρά….