Ας σκεφτούμε με βάθος μεγαλύτερο του ενός μήνα.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης Μάη έχει πυροδοτήσει διεργασίες και συζητήσεις στην ελληνική κοινωνία και στο δυναμικό της αριστεράς ειδικότερα. Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσω να σταχυολογήσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς τόσο για το αποτέλεσμα όσο και για την περίοδο που ανοίγεται. Ο λόγος είναι η μόνιμη αίσθησή μου, που τώρα εντείνεται, ότι σκεφτόμαστε με πολύ μικρό βάθος. Αν όλοι λέμε λοιπόν ότι πρέπει να μην χάνουμε ευκαιρίες και να μην βρισκόμαστε μονίμως ένα (ή περισσότερα…) βήματα πίσω από τις εξελίξεις, τότε πρέπει να επιχειρήσουμε να δούμε και πιο πέρα. Καταθέτω τις σκέψεις μου σε μορφή σημείων:

1.  Η ελληνική κοινωνία πάει με ακόμα πιο ταχείς ρυθμούς σε μία μεγάλη κοινωνική και πολιτική πόλωση. Όχι μόνο πολιτική, αλλά και κοινωνική. Το εκλογικό αποτέλεσμα κονιορτοποίησε εφεδρικά σενάρια με κύριο το σενάριο όπου οι light κρυφομνημονιακές δυνάμεις (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι) θα έπαιζαν το ρόλο τους. Με πιο απλά λόγια, πηδήξαμε μία πίστα, την πίστα της «αριστερής» μνημονιακής διαχείρισης. Το σενάριο συγκυβέρνησης υπό τον Κουβέλη δεν αναιρούσε το παραπάνω, αφού αυτή η λύση είναι ήδη καμένη και αυτός είναι και ο λόγος που όλοι πλην του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ ήταν διστακτικοί να την αποδεχθούν. Ήταν σαφής η αμηχανία και της ΔΗΜΑΡ και της ΝΔ και του ΙΙF και των ξένων σε αυτό. Μέχρι και ο ΣΕΒ κάλεσε σε οικουμενική και με το ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς επειδή στερείται πολιτικής νομιμοποίησης μία κυβέρνηση ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και η όποια επιβολή της θα οδηγούσε σε νέα κοινωνική έκρηξη σύντομα. Τι σημαίνει όμως και τι καθήκοντα βάζει η ολοένα επιταχυνόμενη πόλωση πολιτικά και κοινωνικά;

2.   Πρώτα από όλα πρέπει να απαντήσουμε ένα σαφές ερώτημα που σχετίζεται με το παραπάνω. Ποιο είναι το πρόσημο των εκλογών; Είναι αριστερόστροφο; Είναι κάτι άλλο; Σπεύδω να απαντήσω ότι συμφωνώ με την ποσοτική και ποιοτική ανάλυση που καταλήγει ότι είναι αριστερόστροφο. Ποσοτική επειδή εκφράζει μία μετατόπιση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά ενώ το ποσοστό της δεξιάς είναι στο σύνηθες όριο της στη μεταπολίτευση. Ποιοτική επειδή εκφράζει τη διαιρετική τομή που άνοιξε το Μνημόνιο και την πλατιά πλειοψηφική θέση ότι πρέπει να κινηθεί η χώρα σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση η οποία έχει χρωματιστεί κυρίως από την αριστερά.

3.    Όμως αποτελεί πολυτέλεια να παραμείνουμε σε αυτά και να τα κεντρικοποιήσουμε, αφού πρώτον υπάρχει σαφής και επικίνδυνη αναδιάταξη εντός της δεξιάς σε ακροδεξιά (20%) και ακραία νεοφιλελεύθερη (7%) κατεύθυνση. Αυτές οι δύο κατευθύνσεις είναι συμπληρωματικές, είναι η Ακροδεξιά του Κολωνακίου και του Περάματος. Δεν είναι κάτι άλλο και αυτό θα φανεί σύντομα. Είναι οι δυνάμεις που στο δίπολο δημοκρατία ή αστικό καθεστώς θα απαντήσουν καθαρά το δεύτερο. Και δεύτερον, επειδή η «αντιμνημονιακή» κατεύθυνση είναι αντιφατική, έχει προς το παρόν αριστερόστροφη ηγεμονία, αλλά αυτή η ηγεμονία ΔΕΝ είναι αταλάντευτη. Κοινώς, η ηγεμονία της Αριστεράς είναι εύθραυστη. Και αναφέρομαι τόσο στη μεταπολιτευτική ηγεμονία σε επίπεδο δημοκρατικών αντανακλαστικών όσο και στην κινηματική ηγεμονία στη μνημονιακή περίοδο.

4.   Κομβικά ζητήματα για την εξέλιξη της ηγεμονίας είναι τα ζητήματα της επανοικειοποίησης της πατρίδας, της δημοκρατίας και της εγγύησης σχετικής αποτελεσματικότητας των αγώνων και των πολιτικών στρατηγικών. Τι σημαίνει όμως αυτό σε επίπεδο πολιτικών στρατηγικών; Ποια πρέπει να είναι η στάση μας στο ζήτημα της αριστερής κυβέρνησης και της εξουσίας; Η στάση μας στο ζήτημα της δυνατότητας αριστερής κυβέρνησης πρέπει να είναι κριτική, αλλά όχι στείρα καταγγελτική. Και αυτή η θέση να εντάσσεται εντός μίας ευρύτερης τοποθέτησης για το ζήτημα της εξουσίας και της μεταβατικής διαδικασίας. Μία απόπειρα σύγχρονης τοποθέτησης της μεταβατικής διαδικασίας σε μία χώρα του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου της Ευρώπης δεν μπορεί a priori να αποκλείσει το ενδεχόμενο μία αριστερή κυβέρνηση να αποτελέσει αφετηρία μίας επαναστατικής διαδικασία υπό προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις κοινωνικές (ύπαρξη κινηματικών όρων και εργατικών και λαϊκών δομών που θα πιέζουν σε επίπεδο κοινωνικής βάσης προς ριζοσπαστική κατεύθυνση) και πολιτικές (ύπαρξη πολιτικού μετώπου και κομμουνιστικού φορέα που θα θέτουν κάθε στιγμή κρίσιμες οριοθετήσεις επιχειρώντας να οξύνουν αντιθέσεις και να πιέσουν προς ριζοσπαστική κατεύθυνση τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες). Με αυτή την έννοια, η τοποθέτησή μας πρέπει να είναι μία τοποθέτηση που αναδεικνύει τα όρια την ίδια στιγμή που θέτει ως καθήκον το στόχο να διευρύνει τα όρια, να πάει αυτή την τοποθέτηση στο όριο των δυνατοτήτων της αναδεικνύοντας τη διέξοδο που θα προχωρήσει τα πράγματα. Και αυτό επάγει άμεσα το καθήκον της οργάνωσης του λαού σε επίπεδο μορφών, αντανακλαστικών και κινητοποίησης. Αν αυτή είναι η πιο άμεση κοινωνική προϋπόθεση τότε δεν μπορούμε παρά να την ιεραρχήσουμε πρώτη . Όχι ως διακήρυξη, αφού πολλά λέμε για λαϊκή αυτοοργάνωση αλλά λίγα έχουμε κάνει σε επίπεδο αλληλεγγύης και γειτονιάς (με σημαντικά παραδείγματα αυτά του Βύρωνα, της Εργ.Λέσχης Νέας Σμύρνης, τη λαϊκή συνέλευση Νέας Φιλαδέλφειας, κάποιες λαϊκές συνελεύσεις στην επαρχία κ.ά.). Η δουλειά που γίνεται σε σωματεία είναι σημαντική, αλλά χρειάζονται πολλά ακόμα. Οργάνωση του λαού άμεσα σε κατεύθυνση ρήξης με το Μνημόνιο, με το αστικό πολιτικό σύστημα, σε κατεύθυνση δημοκρατίας κόντρα σε μαύρες εκδοχές, με ζύμωση για όλα τα ενδεχόμενα, με σαφή τοποθέτηση ότι ανάμεσα στο λαό και το ευρώ διαλέγουμε το λαό.

5.  Είναι σαφές πλέον ότι τα ζητήματα της πατρίδας και της δημοκρατίας είναι κομβικά για την ηγεμονία. Η αριστερά δεν μπορεί άλλο να χαρίζει σε όλες τις αναγνωρίσιμες εκδοχές της (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) το εθνικό ζήτημα στη δεξιά. Είναι σαφές ότι η ανασύνθεση της (ριζοσπαστικής) δεξιάς γίνεται γύρω από αυτό το ζήτημα, αλλά και ότι και οι ακραία μνημονιακές δυνάμεις επενδύουν σε αυτό έστω και υποτελώς. Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια της ιδεολογικής κριτικής και απομόνωσης από τα αυθόρμητα αντανακλαστικά του κόσμου. Οφείλουμε να τα μετασχηματίσουμε δημιουργικά όπως πάντα η Αριστερά έκανε τις περασμένες δεκαετίες. Ακραίο καταστροφικό παράδειγμα είναι το ΚΚΕ που πλέον αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι την ετικέτα «Αριστερά» και την αριστερή πατριωτική τοποθέτηση. Θεωρώ λογικό επακόλουθο να αρνηθεί να επενδύσει και σε δημοκρατικά αντανακλαστικά θεωρώντας ότι έτσι ενισχύει την…αστική δημοκρατία.

6.  Σημαντικό σημείο για τη συζήτηση είναι το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ. Η επιμονή μας στην αντιΕΕ κατεύθυνση είναι πολυτέλεια πλέον μπροστά στη λαϊκή προσδοκία για μια αριστερή κυβέρνηση; Απαντώ ξεκάθαρα όχι. Εκτιμώ ότι η 6^η Μάη είναι τομή, αποτελεί κορύφωση και στιγμιαία νίκη της αντιμνημονιακής-αντινεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης. Εκτιμώ όμως επίσης ότι είναι η αφετηρία ενός νέου σταδίου στην αντιπαράθεση όπου το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ αντικειμενικά θα κεντρικοποιηθούν από όλο το αστικό μπλοκ (δανειστές, ξένοι, ΕΕ, κόμματα, φορείς του κεφαλαίου, ΜΜΕ). Και αυτό αρκετά σύντομα και για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί τακτικά είναι το αδύναμο σημείο του αριστερού αντιμνημονιακού μπλοκ και για αυτό θα ενταθεί η πίεση σε αυτό άμεσα. Δεύτερον, επειδή θα αναδειχθούν πιο καθαρά οι στρατηγικές στο έδαφος της έντασης της κρίσης της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα βαθαίνει σε Ισπανία, Ιταλία, ακόμα και σε χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά (Ολλανδία). Αν δεν εκτιμούμε ότι η νίκη Ολάντ θα σημάνει σημαντική αλλαγή πλεύσης, αλλά σηματοδοτεί πιο «αναπτυξιακή» στροφή στο έδαφος της μη διακυβευόμενης λιτότητας και ταυτόχρονα οξύνει αντιθέσεις εντός ΕΕ (Γαλλία vs. Γερμανίας κλπ.), τότε είναι σαφές ότι η πίεση για την «ευρωπαϊκή προοπτική» θα ενταθεί. Και η ηγεμονία σε σχέση με αυτό δεν είναι δεδομένη. Όταν ο Τράγκας λέει σήμερα ή λαός ή ευρώ, όταν η Χρυσή Αυγή αφήνει ανοιχτό το ερώτημα (όσο και αν τελευταία στιγμή έδωσε προσωρινά εχέγγυα για ευρώ-ΕΕ), τότε εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε σα να μην ακούμε! Όταν έχουμε πει ρητά ότι μπορεί να εμφανιστεί αστική στρατηγική προοπτικά που θα επιχειρήσει να ενσωματώσει μία κατεύθυνση εκτός ευρώ (έστω και εξ ανάγκης στο έδαφος εξώθησης ή και τυχαίου πιστωτικού γεγονότος σε μία απότομη καμπή της κρίσης παγκόσμια) δεν μπορούμε να αδιαφορούμε. Όταν, ακόμα περισσότερο όπως εκτιμώ, η έξοδος από ευρώ ή/και ΕΕ θα είναι ένα νέο 1922 για την ελληνική αστική τάξη και για αυτό η αστική έκφρασή του θα είναι πάρα πολύ επικίνδυνη και σε αντίθεση με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.

6.  Τι πρέπει να κάνουμε σε σχέση με αυτό; Πρέπει να υιοθετήσουμε μία στείρα καταγγελτική στάση που προεπικυρώνει κάποια «προδοσία» του ΣΥΡΙΖΑ όπως κάνει το ΚΚΕ; Σαφέστατα όχι. Τέτοια στάση μας απομονώνει από τη διεργασία που εξελίσσεται εντός του λαού. Πρέπει να μπούμε στο ΣΥΡΙΖΑ ή να κάνουμε σύμπραξη ή κριτική εκλογική στήριξη; Απαντώ όχι. Θα μπορούσα να συζητήσω ένα τέτοιο ενδεχόμενο αν θεωρούσα πρώτον ότι η «αντιμνημονιακή» περίοδος είναι σχετικά μακρά και το ζήτημα θα παιχτεί σε σχετικό βάθος χρόνου και δεύτερον αν υπήρχε διεργασία βάσης που ενέπλεκε πλατύ κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό σε μία ριζοσπαστική κατεύθυνση με ανοιχτό το ερώτημα του ευρώ και της ΕΕ. Το να μιλάμε με όρους εκλογικών δυναμικών δεν είναι το ίδιο. Με αυτή την έννοια διαφωνώ με επιχειρήματα που παρομοιάζουν μία επιλογή αυτοτελούς παρέμβασης των αντιΕΕ δυνάμεων σήμερα με τους τροτσκιστές το ’41 και το πόσο αφερέγγυους τους έκανε το ’45 παρόλο που είχαν δίκιο σε όψεις της κριτικής τους. Διαφωνώ τόσο επειδή η στάση τους ήταν καταγγελτική τύπου ΚΚΕ του σήμερα όσο και επειδή η «εθνικοαπελευθερωτική» περίοδος ήταν μακρά. Διαφωνώ επίσης και επειδή το ΕΑΜ δεν ήταν μία εκλογική σύμπραξη από την οποία έμειναν εκτός, αλλά μία βαθιά κοινωνικοπολιτική διεργασία από την οποία απομονώθηκαν συνολικά. Το ΕΑΜ και η Μπολιβαριανή διαδικασία απέχουν ακόμα αρκετά από την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα μας.

7.  Εκτιμώ, λοιπόν, ότι πρέπει να κινηθούμε πολιτικά σε αντιστοιχία με την κοινωνική κίνησή μας. Οργάνωση λαού παντού με ανοιχτή ζύμωση και προετοιμασία για όλα τα ενδεχόμενα και αυτοτελής παρέμβαση των αντιΕΕ δυνάμεων, ενωτική στη βάση και με ανοιχτό πνεύμα στην κοινή δράση. Είναι η ώρα να γίνει πράξη παντού το αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο, το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής που ήδη έχει εξαγγείλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά λίγο έχει υλοποιήσει. Εδώ και τώρα πρέπει να οργανωθούν κοινές λαϊκές επιτροπές-συνελεύσεις σε γειτονιές, σχολές, χώρους που να συμμετέχουμε από κοινού με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που κινούνται σε αγωνιστική, ριζοσπαστική, δημοκρατική κατεύθυνση. Να εξειδικευτεί τι σημαίνει αυτό σε χώρους νεολαίας, σε γειτονιές, σε εργασιακούς χώρους. Να ανοίξει μία πλατιά διεργασία στη βάση των αντιμνημονιακών ριζοσπαστικών αντανακλαστικών με ανοιχτό το ερώτημα για ευρώ-ΕΕ, χωρίς δηλαδή προαπαιτούμενο σε σχέση με αυτό, αλλά με τη σαφή ρήση ότι ανάμεσα σε θυσίες για το λαό και το ευρώ διαλέγουμε το λαό.

8.   Θεωρώ απαραίτητο από σήμερα και εντός του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής να υπάρξει σοβαρός προβληματισμός για το ποια πρέπει να είναι η αναγκαία οργανωτική προετοιμασία απέναντι στα οριακά ενδεχόμενα της πόλωσης. Όποιος σκέφτεται με όρους ενός μήνα μπροστά και τακτικίστικα είναι δεδομένο ότι θα πιαστεί με τις πιτζάμες. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε στην έκρηξη της Χρυσής Αυγής και τον οργανωτικό οργασμό με το πανελλαδικό στήσιμο πυρήνων που έκανε ήδη προεκλογικά και θα κάνει το επόμενο διάστημα. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε άλλο στο κοινωνικό και γεωγραφικό χωρισμό «χώρων ευθύνης» του κινήματος και των φασιστών με γκέτο και απαγορευμένες ζώνες εκατέρωθεν. Επαναλαμβάνω τόσο χωρικά (γειτονιές, χωριά) όσο και κοινωνικά (μπετονάρισμα μικρών επαγγελματιών-πήρε 19% σε αυτό το στρώμα- και μέρους της εργατικής τάξης και της νεολαίας της εργασιακής περιπλάνησης και του μέσου -προσοχή όχι του κατώτερου από ό,τι δείχνουν οι έρευνες!!- μορφωτικού επιπέδου). Δεν μπορούμε να θεωρούμε απλά γραφικό το Γιακουμάτο που θύμιζε στη Δούρου του ΣΥΝ σε πάνελ την περίοδο ‘64-’65 και το γνωστό πρωτοσέλιδο της Αυγής το ’67! Δεν μπορούμε να κλείνουμε άλλο τα μάτια όταν η περίφημη Πατριωτική Πολιτοφυλακή ολοκλήρωσε την…29^η τακτική άσκησή εμπλέκοντας δεκάδες άτομα όπως φαίνεται σε φωτογραφίες και βίντεο. Επαναστατική αριστερά είναι η αριστερά της επαναστατικής στρατηγικής και της σύνδεσής της με την τακτική. Και ο νοών νοείτο.

9.  Αν ισχύουν οι παραπάνω εκτιμήσεις και η ιεράρχηση στο κοινωνικό επίπεδο για το αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο, τότε πρέπει να δούμε και τι οφείλουμε να κάνουμε στο πολιτικό επίπεδο. Θεωρώ ότι πρέπει να επιταχυνθεί η κατεύθυνση της προγραμματικής επεξεργασίας για την παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση εκτός ευρώ και ΕΕ με όσους συμφωνούν σε αυτή την προοπτική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να εμβαθύνει το πρόγραμμά της άμεσα για να γίνει η πρόταση του μεταβατικού προγράμματος πάλης αξιόπιστη και πειστική. Το συζητά εδώ και μήνες, πριν τη συνδιάσκεψη, και λίγα έχει κάνει για αυτό. Εδώ και τώρα να αγκαλιάσει όλες τις πρωτοβουλίες που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, να συμβάλλει στην ενοποίησή τους, να βάλει πλάτη με συνδικαλιστές και διανοούμενούς της. Πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες και επαφές με το δυναμικό του Αριστερού Βήματος, την αντιΕΕ πτέρυγα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, με το Αριστερό Ρεύμα, με δυναμικό που διαφοροποιείται από το ΚΚΕ με παρόμοιες ανησυχίες, με μικρότερες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, με διανοούμενους και κόσμο του κινήματος. Αλλά και να βάλουμε πλάτη στο περιεχόμενο. Ειδικά οι Κλαδικές Επιτροπές πρέπει να επιχειρήσουν να συμβάλλουν στο αντικείμενό τους. Τελείωσε ο καιρός που όλα αυτά θα γίνουν μαγικά με κάποια  «έξυπνη» πρωτοβουλία που θα πάρουμε εμείς ή άλλοι. Τελείωσε ο καιρός της εύκολης διακήρυξης και της σχεδόν αποκλειστικά τακτικής, κεντρικοπολιτικής ή συνδικαλιστικής,  κουβέντας.

10.  Δεύτερον, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει άμεσα να αναλάβει κάλεσμα για μετωπική πολιτική συσπείρωση των ριζοσπαστικών αριστερών αντιΕΕ δυνάμεων. Αν ισχύουν οι εκτιμήσεις που έγιναν παραπάνω για την ταχύτητα με την οποία θα προχωρήσουν τα πράγματα, τότε υπάρχει ανάγκη να εκφραστεί και αυτοτελώς η αντιΕΕ αριστερά. Κάλεσμα όχι με ταυτοτικούς όρους «αντικαπιταλιστικής» αριστεράς, αλλά με πολιτικούς όρους, στη βάση περιεχομένου και κατεύθυνσης. Κάλεσμα και προς το ΚΚΕ και προς το Αριστερό Ρεύμα και προς το ΜΑΑ και προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Και ο καθένας να κληθεί να απαντήσει σε αυτό ώστε ανάλογα να διαμορφωθεί μία μετωπική σύγκλιση γύρω από τα ζητήματα του μεταβατικού προγράμματος. Είναι σαφές ότι με μία κατάσταση πνευμάτων φτάσαμε έως εδώ και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε έτσι. Οι οριακές στιγμές κρίνουν την πορεία των πραγμάτων και βρισκόμαστε σε μία τέτοια από την 6^η Μάη (προοίμιο της οποίας υπήρξε η σύντομη προεκλογική συζήτηση για τη συνεργασία με δυνάμεις του ΜΑΑ).  Όταν τρακάρεις φταίει πάντα αυτός που κρατάει το τιμόνι και όχι οι συνεπιβάτες που τον παρενοχλούν λέγοντας ότι ίσως πάμε προς τοίχο. Εκτιμώ ότι δεν θα πάρουμε θετικές απαντήσεις αυτή τη στιγμή. Ήδη κάποιοι σύντροφοι από την αντιΕΕ πτέρυγα λένε ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με όρους παράταξης. Έτσι είναι έστω και εμβρυακά. Αλλά, επαναλαμβάνω, η ταχύτητα των πραγμάτων εκτιμώ ότι επιτάσσει την αυτοτελή έκφραση των αντιΕΕ δυνάμεων. Παράταξη δεν σημαίνει απαραίτητα ενιαίο εκλογικό σχηματισμό (όπως δεν θα σημαίνει και για τους αστούς σε αυτή τη φάση ακριβώς επειδή το κοινωνικό βάθος της πόλωσης είναι σε αρχικό επίπεδο ακόμα). Παράταξη σημαίνει μπλοκ δυνάμεων με συμπληρωματικό εν μέρει λόγο και κοινή δράση στο κοινωνικό επίπεδο. Με όσα περιγράφω παραπάνω θεωρώ ότι το σχέδιο αυτό είναι σε επικοινωνία και κριτική συμπόρευση και δράση με τις διεργασίες εντός του λαού και της Αριστεράς (σε αντίθεση π.χ. με τον τόνο που βγάζει το ΚΚΕ).

11.   Όσον αφορά στις επερχόμενες εκλογές, θεωρώ ότι βάσει των παραπάνω μπορεί να τεκμαίρεται πολιτικά μία αυτοτελής έκφραση των ριζοσπαστικών αριστερών αντιΕΕ δυνάμεων στη βάση του μεταβατικού προγράμματος για την ανατροπή Μνημονίων-Τρόϊκας-πολιτικού συστήματός τους, για την παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την αναδιανομή προς όφελος των εργαζομένων, τις αναγκαίες εθνικοποιήσεις υπό λαϊκό και εργατικό έλεγχο.

 Χρίστος Τουλιάτος

  Μέλος του Πανελλαδικού Γραφείου της Αριστερής Ανασύνθεσης

Μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ