Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια από τις πιο σημαντικές καμπές της σύγχρονης ιστορίας. Τα ρωμαλέα κινήματα που αναπτύχθηκαν την άνοιξη του 2011 και έδωσαν τη θέση τους στις μαζικές απεργίες του φθινοπώρου και του χειμώνα, τα κινήματα των πλατειών που σάρωσαν όλη τη χώρα και κυρίως τα δυο μεγάλα αστικά κέντρα και η συσσωρευμένη αγανάκτηση και οργή του λαού εξαιτίας των βαθιά αντιλαϊκών πολιτικών που ακολουθήθηκαν από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τη συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου, προετοίμασαν το έδαφος για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις. Από την πτώση μιας φαινομενικά παντοδύναμης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και το σχηματισμό της καταστροφικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ του Λουκά Παπαδήμου, μέχρι την προκήρυξη εκλογών και τα αποτελέσματα που προέκυψαν από αυτές, τον πρώτο λόγο τον είχε ο λαός.  Οι ωμοί εκβιασμοί των διαχειριστών του συστήματος, των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών της ΕΕ και του ΔΝΤ όσο και του ντόπιου κεφαλαίου, αρχίζουν πλέον να πέφτουν στο κενό. Στα πλαίσια της βαθιάς αυτής πολιτική κρίσης, η Αριστερά οφείλει να βγει δυναμικά στο προσκήνιο και παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.

 

Το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης Μαΐου, ήρθε να αποτυπώσει έντονα την αναδιάταξη των συσχετισμών στο αστικό πολιτικό σύστημα και την αποδόμηση του δικομματισμού. Ως ένα σημείο, το ψευτοδίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, φαίνεται να κυριαρχεί ως κριτήριο του κόσμου στην επιλογή της ψήφου του. Αυτό εξάλλου, γίνεται πιο αισθητό μέσα από την ενίσχυση αναχωματικών δυνάμεων όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η ΔΗΜΑΡ, οι οποίες όμως, συνειδητά επιχειρούν να εγκλωβίσουν το λαό στην ασφυκτική αγκαλιά του καπιταλισμού και του ευρωμονόδρομου. Παρόλα αυτά, μια δεύτερη τάση μοιάζει να κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα. Η τάση αυτή, δεν επιθυμεί απλά την κατάργηση των Μνημονίων και τη προσβολή των δανειακών συμβάσεων, αλλά έχει ενδεχομένως και την πίστη, πως ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός. Αυτός ο άλλος δρόμους, είναι φανερό πως στρίβει Αριστερά. Η μεγάλη αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να σκιαγραφήσει ακριβώς αυτήν την ανάγκη του λαού να βρει μια διέξοδο μέσα στο πολιτικό πλαίσιο που θέτει ο λόγος της Αριστεράς, παρόλα αυτά όμως, επιβεβαιώνει και τη μουδιασμένη στάση της κοινωνίας σε ένα άλλο δίπολο που έθεσε με τους πιο επιθετικούς όρους το αστικό πολιτικό σύστημα και δεν είναι άλλο από το ΕΕ-ΕΥΡΩ ή καταστροφή. Ο θολός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, μπορεί και προσελκύει πολίτες και πολιτευτές από το φάσμα της ρεφορμιστικής αριστεράς και της κεντροαριστεράς, αλλά σίγουρα είναι κόκκινο πανί για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και τους κομμουνιστές.  

 

Άλλα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν για την Αριστερά μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι η σχετική καθήλωση του ΚΚΕ στα ίδια ποσοστά, σε μια περίοδο που το ίδιο - ως ιστορικός πυλώνας της κομμουνιστικής Αριστεράς - θα έπρεπε να συνιστά και την πιο δυναμική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση. Είναι φανερό πλέον, πως η σεχταριστική νοοτροπία της ηγεσίας του και  η παραπομπή όλων των λύσεων στις καλένδες ενός απροσδιόριστου μοντέλου που το ΚΚΕ αποκαλεί Λαϊκή Εξουσία, δεν έχουν καμιά απήχηση στις μάζες οι οποίες αναζητούν απεγνωσμένα μια διέξοδο.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέσα από τη δυναμική παρέμβαση που ανέπτυξε στους κοινωνικούς χώρους, τους τόπους δουλειάς, τα πανεπιστήμια και τις γειτονιές, κατάφερε επιτέλους να μπει πιο ισχυρή στον πολιτικό χάρτη. Η μεγάλη άνοδος του ποσοστού της που ξεπέρασε το 1.2%, αποτελεί σημαντικό βήμα για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και μια καλή βάση για το μέλλον. Παρόλα αυτά όμως, όλοι γνωρίζουμε πως το ποσοστό μας άξιζε να είναι πολύ μεγαλύτερο και σίγουρα το αποτέλεσμα δεν αποτύπωνε σε ικανοποιητικό βαθμό τη στήριξη που απολαμβάνει ο χώρος μας εκεί που διαφαίνεται το πραγματικό μπόι του λαού, στους δρόμους. Είναι μεγάλο στοίχημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το δυνάμωμά της, οργανωτικά αλλά και πολιτικά. Εξάλλου, το κενό που άφησε η επαναστατική Αριστερά ήρθε να καρπωθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κενό όμως, που με μεθοδική δουλειά, παρέμβαση και οργάνωση νέων κινητοποιήσεων και πάνω από όλα ξεκάθαρη και επαναστατική στρατηγική, μπορεί εύκολα να καλυφθεί.

 

Για να κλείσω με την περιγραφή της επικαιρότητα, θα θέσω και το τελευταίο σημείο των πρόσφατων εκλογών. Πρόκειται για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την είσοδό της στη Βουλή με ένα δυνατό ποσοστό. Η συγκεκριμένη ναζιστική συμμορία, προτάσσοντας το μεταναστευτικό σαν πολιτική της προτεραιότητα, επιχειρεί να συγκαλύψει τις εγγενείς δομικές αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική κρίση, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά τη φύση του φασισμού ως το τελευταίο καταφύγιο του καπιταλισμού. Η βίαιη πολιτική της στάση απέναντι σε μεγάλη μερίδα της εργατικής τάξης και απέναντι στην Αριστερά, μαζί με την παρακρατικού τύπου οργάνωση των χτυπημάτων της, πρέπει να κινητοποιήσουν όλη την Αριστερά στο μεγάλο καθήκον της περιφρούρησης των αγώνων της και φυσικά, της αδιάκοπης ιδεολογικής της εξάπλωσης στην κοινωνία.  Φυσικά, το αυγό του φιδιού γεννήθηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις του αστισμού, καθώς τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, είχαν ήδη υιοθετήσει στον πολιτικό τους λόγο και δράση, την πλειοψηφία των επιχειρημάτων της Χρυσής Αυγής. Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τους φράχτες του Έβρου, μέχρι τη διαπόμπευση των ιεροδούλων που ήταν φορείς του HIV, το πολιτικό σύστημα επώασε το φασισμό του οποίου η εμφάνιση θα ήταν υποκριτικό να μας ξαφνιάζει και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε σαφές στον κόσμο.

 

Χαιρετίζοντας την απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιθυμώ να θέσω κι εγώ ορισμένα στοιχεία στο διάλογο που έχει ξεκίνησε.

 

1. Για τη στρατηγική της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στο εργατικό και λαϊκό κίνημα αυτήν την περίοδο.

 

Με τη λήξη της μετενέργειας, ήταν αναγκαία η έναρξη ενός νέου γύρου αγώνων και διεκδικήσεων. Κρίνω, πως ένα κάλεσμα από τα Πρωτοβάθμια Σωματεία, αφενός θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο νέων κινητοποιήσεων, αφετέρου όμως, ένα τέτοιο αγωνιστικό παρόν, θα δικαίωνε και όσους μας στήριξαν γνωρίζοντας πως εμείς δεν καλλιεργούμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά από την 7^η Μαΐου, η θέση μας θα ήταν αδιαπραγμάτευτα στο πεδίο που δίνονται οι πραγματικές μάχες. Φυσικά, η ίδια η πολιτική αστάθεια της περιόδου, δίνει πρόσφορο έδαφος για την όξυνση της ταξικής πάλης. Είναι αναγκαία η προκήρυξη απεργιών οι οποίες θα πιέσουν την κατάσταση και θα οδηγήσουν στις απαραίτητες ρήξεις με το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Παράλληλα, είναι σημαντικό η Αριστερά να δώσει νέα πνοή και να αναζωπυρώσει τα κινήματα των πλατειών και των γειτονιών, εμβολίζοντάς τα με τη μαρξιστική σκέψη και δίνοντας τους το  σωστό ταξικό πρόσημο. Δίνοντάς τους δηλαδή προοπτική.

 

2. Για τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου και τη συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές.

 

Πρώτο σημείο που θέλω να επισημάνω εδώ, είναι η συμφωνία μου στην ανάγκη συγκρότησης κοινού μετώπου της επαναστατικής αριστεράς, όπως σωστά το θέτει και η απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού. Η συγκρότηση ενός μετώπου με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ, την ΟΚΔΕ και το ΕΕΚ, είναι ένα βήμα καθοριστική σημασίας. Αυτή η κίνηση βέβαια, θα έπρεπε να έχει πραγματοποιηθεί πολύ καιρό πριν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δε μπορεί και δεν πρέπει να εγκλωβίζεται σε μικροηγεμονισμούς και σεχταριστικές νοοτροπίες που παραπέμπουν περισσότερο στα αρνητικά στοιχεία ενός κόμματος τύπου ΚΚΕ και όχι σε ένα μόρφωμα της επαναστατικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Θα διαφωνήσω φυσικά, κάθετα με όσες φωνές κάνουν λόγο για μια εκλογική συμμαχία με το ΣΥΡΙΖΑ, τυφλωμένοι από την αύξηση των ποσοστών του και αγνοώντας τη ρεφορμιστική φύση του. Βέβαια εν αντιθέσει με το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει στις τάξεις του και τίμιους αγωνιστές και σε αντιδιαστολή με το ΚΚΕ που καραδοκεί στη γωνία για να το κατασπαράξει, πιστεύω πως η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να συνοψίζεται στα εξής:

 

1. Εκλογική κάθοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε μέτωπο με τις άλλες δυνάμεις της επαναστατικής και κομμουνιστικής Αριστεράς
2. Κοινή δράση όλων των Αριστερών δυνάμεων στους δρόμους, τους κοινωνικούς χώρους και όπου αλλού αυτό είναι εφικτό.
3. Επιφυλακτική στάση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που ένα τμήμα του σπέρνει, εν αναμονή της στάσης που θα κρατήσει σε περίπτωση που αναλάβει τη διακυβέρνηση.
4. Σε περίπτωση νίκης του και εφαρμογής δικής του πολιτικής ατζέντας, θα πρέπει να κρατήσουμε στάση ανάλογη με την πολιτική που θα χαράξει. Μια προσβολή των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, η αποκατάσταση των λαϊκών εισοδημάτων και συντάξεων, η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο σχηματισμός Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, δεν πρέπει να μας βρουν στη γωνία. Βέβαια, δεν πρέπει και να αγνοήσουμε πως για την επίτευξη των παραπάνω, η ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ είναι αναπόφευκτη ενώ είναι σχεδόν βέβαιο πως η ηγεσία του ΣΥΝ δεν έχει την πρόθεση για κάτι τέτοιο. Θα πρέπει συνεπώς να ξεδιπλώσουμε μια στρατηγική ιδεολογικού διεμβολισμού της ρεφορμιστικής Αριστεράς και ιδίως των πιο ριζοσπαστικών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι η ΔΕΑ και ένα κομμάτι του Αριστερού Ρεύματος, με στόχο την οριστική τους μετατόπιση.
5. Να κάνουμε ξεκάθαρο, πως καμιά αριστερή διακυβέρνηση δε μπορεί να στερεωθεί, χωρίς την απαραίτητη στήριξη του κινήματος από τα κάτω.  Επίσης, να μην ξεχάσουμε πως στόχος των κομμουνιστών δεν είναι η κυβέρνηση (φαντασιακό) αλλά η εξουσία.

 

Όταν μιλάμε για επαναστατική προοπτική, τον άλλο δρόμο, εργατική εξουσία, σοσιαλισμό και κομμουνισμό, δε μπορούμε να εγκλωβιζόμαστε στις δαγκάνες του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, το κάλεσμα για κοινή δράση, δε μπορεί να παρά να αναφέρεται στην πραγματική Βουλή του Λαού που βρίσκεται στους δρόμους.

 

3. Για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

 

Οι πρόσφατες φοιτητικές εκλογές, αποτύπωσαν δυο τάσεις. Αφενός την άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς πλην της ΠΚΣ η οποία πέφτει σε ψήφους αλλά ανεβαίνει ελαφρώς ως προς το ποσοστό και αφετέρου την ακόμη μεγαλύτερη πτώση της κάλπης. Σημαντική άνοδος, παρατηρήθηκε στα σχήματα ΕΑΑΚ σε όλη την Ελλάδα. Αυτό δε μπορεί παρά να αποτελεί μια αποτύπωση της επιτυχίας της παρέμβασης των συντρόφων στις σχολές τους και φυσικά των αγώνων που δόθηκαν ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου, ο οποίος οδηγεί γεωμετρικά στην πλήρη διάλυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Φυσικά, εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι πολύ σημαντικό. Στο βαθμό που η αναδιάρθρωση προχωρά και επιβάλλεται - κάτι που θα γίνει κάποια στιγμή εάν δεν ανατραπεί ο νόμος σύντομα – οι φοιτητές αλλά και ολόκληρη η κοινωνία θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια νέα κατάσταση. Η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης που αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς της Εξουσίας, έρχεται ακριβώς για να μπολιάσει τις νέες γενιές με το απαραίτητο ιδεολογικό περιεχόμενο που θα χουν ανάγκη για να ανταπεξέλθουν στις αναδιαταγμένες παραγωγικές σχέσεις. Η εντατικοποίηση των σπουδών, η μετατροπή των πτυχίων σε απλές βεβαιώσεις και η πλήρης αποστοίχισή τους από επαγγελματικά δικαιώματα, οι μεθοδεύσεις για την κατάργηση του συνδικαλισμού και των φοιτητικών συλλόγων στα πανεπιστήμια και οι διώξεις αγωνιζόμενων φοιτητών, έρχονται να προετοιμάσουν τη νεολαία για ένα νέο τοπίο στις εργασιακές σχέσεις. Ένα τοπίο ελαστικής εργασίας, απολύσεων, κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ακραίας ανταγωνιστικότητας, εξευτελιστικών μισθών και εξαθλίωσης. Ήδη τα μικρότερα έτη, συντετριμμένα από το βουνό εργασιών, υποχρεωτικών παρακολουθήσεων και μορφών αξιολόγησης που τους επιβάλλονται, έχουν εμπεδώσει και δικαιώσει μια εντελώς στρεβλή στάση που δεν ταιριάζει σε ελεύθερο άνθρωπο αλλά περισσότερο σε σκλάβο που δεν έχει καν συνείδηση της κατάστασής του. Είναι καθοριστικής σημασίας λοιπόν και μεγάλο μας στοίχημα, η ριζοσπαστικοποίηση της νέας γενιάς και η στράτευση της Αριστερά. Έχουμε ανάγκη να καλλιεργήσουμε νέους και δυναμικούς κομμουνιστές, που αντί να περιμένουν το ζοφερό τους μέλλον σα μελλοθάνατοι, θα απαντούν στις επιθέσεις του συστήματος με τον ανυποχώρητο αγώνα τους. Δε πρέπει να αφήσουμε καμιά γενικά να χαθεί πολιτικά.

 

4. Για το αντιφασιστικό μέτωπο και την περιφρούρηση της δράσης μας.

 

Ανεξάρτητα με το αν θα ξεφουσκώσει ή όχι το ποσοστό της Χρυσής Αυγής, το βέβαιο είναι πως αυτή πλέον – με τη βούλα του νόμου – θα χρηματοδοτηθεί με κρατικό χρήμα. Εδώ και καιρό έχει εκφράσει την πρόθεσή της για το σχηματισμό παρακρατικού τύπου ομάδων κρούσης, με στόχο τη φυσική εξόντωση των μεταναστών και του κόσμου της Αριστεράς. Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, όλες οι οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, έχουμε χρέος να διασφαλίσουμε και να περιφρουρήσουμε τον αγώνα μας. Είναι σημαντικό να ανοίξουμε πλατιά το ζήτημα του φασιστικού κινδύνου στο λαό και την κατάδειξη της Χρυσής Αυγής αποκλειστικά και μόνο ως ναζιστική συμμορία και όχι σαν μια ακόμη αντιμνημονιακή δύναμη όπως συχνά εμφανίζεται.

 

Κλείνω σε αυτό το σημείο το κείμενο συμμετοχής μου στο διάλογο, περιμένοντας με ανυπομονησία τα συμπεράσματα τόσο μέσα από τις συσκέψεις στις ΤΕ όσο και από το Πανελλαδικό Συντονιστικό που θα λάβει χώρα στις 20 Μαΐου στην ΑΣΟΕΕ. Στην ίδια ΑΣΟΕΕ στην οποία το παρακράτος έκανε πρόσφατα επίδειξη δύναμης ενάντια στους φοιτητές και τις δημοκρατικές τους διαδικασίες.

 

 

Πέτρος Θεοδωρίδης, Θεσσαλονίκη