Τι φταίει λοιπόν για τη σημερινή κρίση; Το δημόσιο χρέος ενός σπάταλου, υπερδιογκωμένου ελληνικού κράτους, που πληρώνει παχυλούς μισθούς σε τεμπέληδες δημόσιους υπάλληλους; Μα την ίδια στιγμή, βλέπουμε να σέρνεται και η Ισπανία σε μνημόνια, να βουλιάζει στην κρίση και την ανεργία, να ξεσπιτώνονται 300 οικογένειες τη μέρα, ενώ έχει ένα σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος της τάξης του 80% επί του ΑΕΠ.

Φταίει μήπως η ‘’ανατολίτικη’’ καθυστέρηση, σε μια Ελλάδα, όπου ‘’δεν παράγουμε τίποτα’’; Μα την ίδια στιγμή, διαλύουν την υγεία και την παιδεία με απίστευτες περικοπές, στην Ιταλία, που είναι μια μεγάλη παραγωγική βιομηχανική δύναμη στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Μήπως είναι ο ‘’κρατισμός’’ και η έλλειψη των ‘’μεταρρυθμίσεων’’; Μια έρευνα που έγινε στη Βρετανία - χώρα κοιτίδα της νεοφιλελεύθερης αντίληψης με ευρεία εφαρμογή- μας λέει ότι τα παιδιά που γεννιούνται εκεί τώρα, θα πάρουν σύνταξη στα 70. Οι γονείς τους, θα πάρουν σύνταξη στα 66. Και οι παππούδες τους πήραν σύνταξη στα 63!

Αλλά και στη Γερμανία, το χιλιο-παινεμένο ‘’γίγαντα’’ της εργασίας και της νοικοκυροσύνης, το θεματοφύλακα του ευρώ και της ΕΕ, 7.2 εκατομμύρια γερμανών ζουν με mini-jobs και με μισθό κάτω από 400 ευρώ.

Όλες αυτές οι μικρές και διαφορετικές εικόνες μας καλούν να δούμε τη μεγάλη και κοινή εικόνα. ‘’Είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που μας λερώνει..’’ Σχετίζεται με τη σημερινή μεγάλη δομική συστημική καπιταλιστική κρίση. Η κρίση της ελληνικής οικονομίας συνδέεται με την παγκόσμια κρίση, που είναι αποτέλεσμα των εγγενών αντιφάσεων της καπιταλιστικής συσσώρευσης και όχι κάποιων σφαλμάτων οικονομικής πολιτικής.

Δεν υφίσταται ωστόσο ένας ενιαίος καπιταλιστικός κόσμος. Υπάρχουν περιφερειακές καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και ένας εντονότατος ανταγωνισμός μεταξύ τους. Ένα βασικό στοιχείο του σημερινού μεγάλου κύκλου της καπιταλιστικής κρίσης, είναι ότι αυτή μετακινήθηκε από την περιφέρεια (Ασία, Ρωσία, Ν. Αμερική κλπ), ακριβώς στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κέντρα. Μην ξεχνάμε την έναρξη από τις ΗΠΑ το 2009 και την μετακόμιση στη δεύτερη μεγάλη οικονομική ενότητα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και στη μεγάλη κρίση του, η Ελλάδα συμμετέχει μέσω της Ευρωπαϊκή Ένωσης.

Η ΕΕ φτιάχτηκε εξ αρχής και λειτούργησε σαν ένωση του κεφαλαίου. Ήταν απάντηση στη διεκδίκηση ανταγωνιστικότητας απέναντι στα άλλα καπιταλιστικά κέντρα. Ήταν δρόμος ισχυροποίησης απέναντι στο εργατικό κίνημα σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Ήταν μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης απέναντι στις περιφερειακές και αυτό κορυφώθηκε με το κοινό νόμισμα. Το ευρώ ήταν πάντα το φτηνό νόμισμα επιδότησης των εξαγωγικών χωρών και το ακριβό νόμισμα λεηλασίας των πιο αδυνάτων οικονομιών. Θεμέλιο της ΕΕ αποτελεί η συνθήκη του Μάαστριχτ με τις περιβόητες 4 ελευθερίες. Η αρχή ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, προφανώς και προϋποθέτει κοινό νόμισμα και αφαίρεση εθνικής νομισματικής πολιτικής. Η ελευθερία εμπορευμάτων, εξ ορισμού οδηγεί σε γονάτισμα αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής σε χώρες με κατώτερη παραγωγικότητα όπως η Ελλάδα.

Οι αρχές αυτές, έγιναν νόμοι, ντιρεκτίβες, επιβλήθηκαν και επιβάλλονται με σιδερένιο τρόπο. Θυμόμαστε τα επανειλημμένα πρόστιμα της ΕΕ ενάντια στη στήριξη της Ολυμπιακής Αεροπορίας από το ελληνικό κράτος μέχρι να πουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί; Ξεχάσαμε την απαγόρευση εκτέλεσης οποιασδήποτε παραγγελίας από τα ναυπηγεία αν δεν είναι πολεμική παραγγελία και μάλιστα σε χώρα της ΕΕ? Ή μήπως δεν υπήρξε η δολοφονική Κοινή Αγροτική Πολιτική με τις ποσοστώσεις αγροτικής παραγωγής;

Για να επιβληθούν όμως τα μνημόνια και όλα τα αντεργατικά μέτρα, χρειαζόταν να πρωταγωνιστήσουν σε αυτό οι ντόπιοι επωφελούμενοι από το μεγάλο κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο λόγος για την ελληνική ολιγαρχία και για το πολιτικό σύστημα και κράτος που δρα για λογαριασμό της. Μην έχουμε αμφιβολία. Το πακέτο για τα εργασιακά ήταν ακριβής παραγγελία του ΣΕΒ, των ξενοδόχων και άλλων. Η απόλυτη ταύτιση της ελληνικής αστικής τάξης δεν αφορά μόνο τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε βάρος των εργαζομένων, αλλά εξ ίσου και την υπερ-αντιδραστική στροφή που συντελείται σε βάρος κάθε έννοιας δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Δεν μπορεί κατά τη γνώμη μας, να υπάρξει διέξοδος από την κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, πριν απ’ όλα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, αν δεν χάσει πλούτο, ιδιοκτησία και εξουσία το κεφάλαιο. Αυτό απαιτεί μια βασική μεταβολή πριν από όλα στο επίπεδο της ιδιοκτησίας και της παραγωγής, με εκτεταμένες εθνικοποιήσεις και ανάδειξη της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε βασικό μοχλό της οικονομίας. Δεν πρόκειται για κάποιο ετσιθελικό μονόπρακτο, αλλά για μια πορεία γενικευμένης σύγκρουσης, όπου θα τίθενται ταυτόχρονα μεταβατικά αιτήματα επιβίωσης του κόσμου της εργασίας, όπως αύξηση μισθών, μείωση ωρών εργασίας, εργατικός έλεγχος, φορολογία στο κεφάλαιο και άλλα αντικαπιταλιστικά μέτρα.

Η νικηφόρα έκβαση σε αυτή τη μάχη απαιτεί να σπάσει ο δεσμός αίματος κεφαλαίου και ΕΕ. Με διπλή έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, με ταυτόχρονη στάση εξωτερικών πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει αγροτική παραγωγή, δεν υπάρχουν δουλειές και βιομηχανική πολιτική, δεν υπάρχουν μισθοί.

Μην φοβηθούμε να ξετυλίξουμε το μίτο της Αριάδνης αν θέλουμε να βγούμε από τον Λαβύρινθο.

Η κατάργηση των μνημονίων, σημαίνει άρνηση των θανατηφόρων δόσεων και άρνηση πληρωμών για το χρέος που τώρα είναι πλέον χρέος προς την ΕΚΤ και τις χώρες της ΕΕ. Αυτό καθιστά αναγκαία αλλά και αναπόφευκτη την έξοδο από το ευρώ. Ο συνακόλουθος κίνδυνος πιστωτικής ασφυξίας, σημαίνει ότι απαιτείται όχι απλά εθνικό νόμισμα αλλά και εθνικοποίηση τραπεζών και απόλυτος έλεγχος κίνησης κεφαλαίων.

Η αναγκαία αλλά και σχεδόν υποχρεωτική υποτίμηση του νομίσματος, θα βοηθήσει στην τόνωση της παραγωγής και την ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς, σώζοντας δουλειές και ζωές, αλλά θα μειώσει και το εισόδημα. Η μόνη απάντηση σε αυτό, αν δε πάμε στη γραμμή Σταθάκη που ζητάει ‘’αριστερή λιτότητα’’, είναι η αύξηση μισθών που σε ένα βαθμό εξουδετερώνει τα οφέλη ανταγωνιστικότητας που θα ήθελε να διατηρηθούν μόνο προς δικό τους όφελος με την υποτίμηση οι επιχειρηματίες.

Είναι τουλάχιστον λάθος να περιμένει κανείς ότι μοχλός μιας άλλης οικονομικής κοινωνικής πορείας με κέντρο τα συμφέροντα των εργαζομένων, θα μπορούσε να είναι το ιδιωτικό κεφάλαιο και μάλιστα με παραίτηση από τα ‘’οφέλη’’ των μνημονίων. Αν δεν θέλουμε να φουντάρουν μαζί όλες οι επιχειρήσεις και να φουντώσει η ανεργία, απαιτείται ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων παραγωγής με εργατικό έλεγχο. Μια πραγματική επίταξη ολόκληρου του παραγωγικού ιστού, αλλά και αναπροσανατολισμός της παραγωγής με κριτήριο την κάλυψη των βασικών εσωτερικών αναγκών.

Συμφέρον από αυτή την ενότητα μέτρων έχει μόνο ο κόσμος της εργασίας, οι αγρότες και άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα μικρομεσαίων, όχι όμως ο κόσμος του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ότι τα μέτρα αυτά όχι μόνο δεν μας εισάγουν αυτόματα σε κάποιο παράδεισο της ηρεμίας, αλλά σηματοδοτούν μια οξύτατη σύγκρουση ζωής και θανάτου, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Η ροή εισοδήματος, πρέπει να αντιστραφεί. Να κλονιστεί και να ανατραπεί τελικά η εξουσία του κεφαλαίου. Η αντικαπιταλιστική αριστερά θέτει το ζήτημα της προετοιμασίας για την συνολική σύγκρουση και την επανάσταση. Διαφορετικά το όποιο βήμα είτε θα απορροφηθεί στο σύστημα είτε θα συντριβεί.

Το πρόγραμμα αυτό δεν παίρνει άδεια εφαρμογής από το κατεστημένο. Κανείς δε θα μας πει ‘’παρακαλώ περάστε, να δούμε τι θα κάνετε και εσείς’’. Προετοιμαζόμαστε για την επιβολή του, που σημαίνει οργανώνεται ο λαός, πριν από όλα ένα άλλο εργατικό κίνημα με ανεξάρτητο κέντρο αγώνα. Στοχεύουμε συνειδητά σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, που σημαίνει οικοδόμηση οργάνων αγώνα, σε χώρους δουλειάς, κλάδους και σε κατοικία. Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής για ανατροπή της κυβέρνησης και της επίθεσης

Μια ανατροπή αυτού του τύπου την Ελλάδα, μπορεί να πυροδοτήσει ανατροπές στο νότο της Ευρώπης και να δημιουργήσει άλλες υλικές και πολιτικές προϋποθέσεις για διεθνοποίηση προς όφελος των λαών στη νότια Ευρώπη αλλά και τη Μεσόγειο. Για ισότιμες ανταλλαγές, που θα αλληλο-συμπληρώνουν τομείς που υπάρχουν ελλείψεις.

Συνοψίζοντας, θεωρούμε ότι είναι αναγκαία η διπλή έξοδος από ευρωζώνη και την ΕΕ. Δεν αποτελεί τη λύση του προβλήματος. Είναι η αναγκαία αφετηρία ενός αντικαπιταλιστικού δρόμου, αποφασιστικής σύγκρουσης με την ελληνική αστική τάξη με στόχο την ανατροπή της και την αναζήτηση μιας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κατεύθυνσης με διεθνιστικό προσανατολισμό πρώτα από όλα σε ότι αφορά την περιοχή μας, αλλά και όλη την Ευρώπη.