Αριστερή Ανασύνθεση

 

Να δώσουμε σχήμα στην ελπίδα – να αλλάξουμε τα πράγματα στην Αριστερά και το Κίνημα

 

Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μετωπική συμπόρευση της Αριστεράς του άλλου δρόμου.

 

 

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την κατάθεση από δεκάδες συντρόφους ενός κειμένου υπογραφών για την αναγκαία μετωπική συμπόρευση της Αριστεράς του άλλου δρόμου, χωρίς ευρώ, ΕΕ, χρέος και μνημόνια, έχει ανοίξει μια έντονη συζήτηση. Σε αυτή τη συζήτηση θέλουμε να συμβάλουμε με τις ακόλουθες σκέψεις και αναγκαίες διευκρινίσεις

 

Πρώτον, το κείμενο υπογραφών για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ κινείται στο πλαίσιο της γραμμής του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου ή – για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση που έχουν οι θέσεις για τη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – της μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς.

 

Α) Ρητά προτείνει τα κομβικά σημεία του αναγκαίου μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος (έξοδος από ευρώ, αποδέσμευση από ΕΕ, διαγραφή χρέους, κατάργηση μνημονίων, εθνικοποιήσεις

 

-Καταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.

-Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.

-Έξοδο από το ευρώ και αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη νομισματική και οικονομική πολιτική. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.

-Σχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες , με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζόμενων.

-Ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

-Την αναγκαία για την πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

 

Β) Με σαφήνεια εντάσσει το μεταβατικό πρόγραμμα σε μια επαναστατική κατεύθυνση, σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική, εφόσον αναφέρεται ρητά στη

 

δυνατότητα εκείνων των επαναστατικών αλλαγών, που με τη συλλογική εμπειρία, βούληση και δράση του εργαζόμενου κόσμου θα ανοίξουν το δρόμο για έναν άλλο τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης με σοσιαλιστικό ορίζοντα

 

Γ) Διαφοροποιείται από τα αριστερά από τις κεντρικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Δεν είναι πρόταση Παναριστεράς αλλά διακριτού αριστερού πολιτικού πόλου. Ενδεικτικά αναφέρουμε το ακόλουθο σημείο από το κείμενο υπογραφών:

 

Μπροστά σ΄ αυτή την ανάγκη, οι ηγεσίες βασικών αριστερών δυνάμεων κάνουν πίσω. Από τη μια, προβάλλεται ότι μια “κυβέρνηση με κορμό το Σύριζα” μπορεί να καταργήσει τα μνημόνια μέσα στην Ευρωζώνη, χωρίς να συγκρουστεί με την ΕΕ. Αυτή η πολιτική περιμένει να πέσει η τρικομματική κυβέρνηση σαν “ώριμο φρούτο”, αδρανοποιεί τις λαϊκές διαθέσεις, δημιουργεί αυταπάτες και καλλιεργεί από τη δική της σκοπιά το φόβο ότι έξω από την Ευρωζώνη είναι το χάος. Από την άλλη, δεν αποτελεί διέξοδο η παραπομπή της λύσης των προβλημάτων των εργαζόμενων και της χώρας στο μέλλον της “λαϊκής εξουσίας”, όπως προτείνει το ΚΚΕ, ούτε η διαίρεση και αποδυνάμωση των αγώνων, όπως έχει γίνει μέχρι τώρα, στο όνομα της πολιτικής καθαρότητας οποιουδήποτε φορέα.

 

Δ) Διαπερνιέται από βαθιά κινηματική λογική, επιμένει στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης των αγώνων, της ρήξης με τη λογική και πρακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, του αγωνιστικού συντονισμού, της αλληλεγγύης, προσπαθώντας να ανιχνεύσει στοιχεία της αναγκαίας διαλεκτικής μεταξύ των κοινωνικών αγώνων και πολιτικής πάλης:

 

-Να επιμένει στην εναλλακτική πρόταση, στον άλλο δρόμο, που δίνει προοπτική, όραμα, έμπνευση, με βάση ένα συγκεκριμένο και επεξεργασμένο συλλογικά σχέδιο , με επίκεντρο τις δυνάμεις της εργασίας. Να συμβάλει στην κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στους μισθωτούς εργαζόμενους , τους άνεργους, τα καταστρεφόμενα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Στο συντονισμό των αγώνων τους, στην ανασυγκρότηση των συνδικαλιστικών τους φορέων σε ταξική κατεύθυνση, χωρίς γραφειοκρατία.

--Να παίζει ενισχυτικό ρόλο στους αγώνες για να ακυρωθούν στην πράξη οι καταστροφικές επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής της ΕΕ στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγεία, στην παιδεία, στο δημόσιο πλούτο, στο περιβάλλον, στις ελευθερίες και στα δημοκρατικά δικαιώματα.

--Να προωθεί την αλληλεγγύη. Την ενότητα ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Να προβάλει και να τεκμηριώνει τις βάρβαρες κοινωνικές επιπτώσεις του καπιταλισμού και της οικονομίας των αγορών. Να προωθεί τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τη συμμαχία των λαών της Ευρώπης και της περιοχής μας

 

Ε) Το κείμενο υπογραφών βάζει το θέμα της διεκδίκησης της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας από μια οπτική ρήξης και ανατροπής, στο πλαίσιο της αναζήτησης μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής και με την έμφαση στη οικοδόμηση των λαϊκών αντιθεσμών και του αγωνιζόμενου λαού ως της καθοριστικής παραμέτρου

 

Να θέτει το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας με βάση το πολιτικό πρόγραμμα των 6 σημείων, με προσανατολισμό τον κοινωνικό μετασχηματισμό και όχι τη διαχείριση, γνωρίζοντας ότι για να γίνει κάτι τέτοιο αυτό το πρόγραμμα και αυτή η στρατηγική αντίληψη πρέπει να αποτελέσουν σημαία των εργατικών και λαϊκών αγώνων και να στηριχτούν στη δύναμη του οργανωμένου λαού και των δικών του διακριτών θεσμών.

 

ΣΤ) Οι αγωνιστές που συνυπογράφουν αυτό το κείμενο είναι από εκείνα ακριβώς τα ρεύματα που και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ορίζει στις Θέσεις της ότι θέλει να τους απευθυνθεί για μετωπική πολιτική συμπόρευση: Αγωνιστές από τα κινήματα. Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη. Το Μέτωπο αλληλεγγύης και Ανατροπής. Αγωνιστές από το αντιμνημονιακό κίνημα με αριστερή αναζήτηση.

 

Δεύτερον, το κείμενο αυτό δεν ιδρύει κανένα νέο μέτωπο, δεν προκαταλαμβάνει αποφάσεις πολιτικών χώρων, δεν μπαίνει στη λογική των «μαγαζιών». Ρητά αναφέρει ότι είναι πρόταση που κατατίθεται στην ευρύτερη συζήτηση των δυνάμεων που αναφέρονται στη ρήξη με το ευρώ, την ΕΕ, τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Είναι μια «πρωτοβουλία εργασίας» που θέλει να συμβάλλει στη συλλογική επεξεργασία του προγραμματικού περιεχομένου του άλλου δρόμου και να βοηθήσει να ξεδιπλωθούν ενωτικές, μετωπικές δυναμικές. Αυτό φαίνεται ρητά στην κατάληξη του κειμένου

 

Οι δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη μαγιά για μια τέτοια μετωπική συγκρότηση υπάρχουν: σε λαϊκά κινήματα και οργανώσεις, σε συνδικαλιστικές κινήσεις, σε συλλογικότητες της αριστεράς, μεταξύ των ανένταχτων αγωνιστών/στριών, σε δίκτυα, κύκλους και παρέες που υποστηρίζουν τα κομβικά σημεία του προγράμματος. Παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ονομάζουμε αυτό το πρόγραμμα --”αντικαπιταλιστική ανατροπή”, “Σχέδιο Β”, “πρόγραμμα ανασυγκρότησης και φιλολαϊκής διεξόδου”, “αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο” -- αυτές οι δυνάμεις δεν έχουμε την πολυτέλεια των χωριστών ή παράλληλων διαδρομών.

Εμείς που συνυπογράφουμε αυτή την Πρόταση, καλούμε να προχωρήσουμε με τόλμη σε μια τέτοια ανοιχτή, μετωπική, προγραμματική συμπόρευση. Να ανοίξει ευρύτερα η συζήτηση για να προσδιοριστούν πιο συγκεκριμένα οι θέσεις του πολιτικού προγράμματος. Με τοπικές και κεντρικές πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, συλλογικές επεξεργασίες, και κυρίως με κοινή δράση στους αγώνες.

 

Τρίτον, το κείμενο υπογραφών κατατίθεται για να ανοίξει και όχι να κλείσει η συζήτηση, για να γίνει δημοκρατικός διάλογος και όχι μάχη συσχετισμών, αποτελεί συμβολή στη συζήτηση για μια πραγματικά ριζοσπαστική Αριστερά, για τις αναγκαίες τομές που πρέπει να κάνουμε στη στις πολιτικές πρωτοβουλίες. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε αυτή η πρωτοβουλία

• Το κείμενο αυτό κατατέθηκε έγκαιρα στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εδώ και μήνες. και όλα τα μέλη της όπως και οι οργανώσεις που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ενήμερες για αυτό.

• Το κείμενο προτάθηκε ουσιαστικά για να αποτελέσει θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ωστόσο, δεν υπήρξε η διάθεση και η αποφασιστικότητα από άλλες τάσεις να μπει τολμηρά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κατεύθυνση των μετωπικών πρωτοβουλιών. Για μήνες στη συζήτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε διατυπώνονταν γνώμες όπως «δεν χρειαζόμαστε άλλα μέτωπα, μέτωπο είναι μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ» είτε τα θέματά αυτά παραπέμπονταν στην Συνδιάσκεψη. Το προχώρημα σε επίπεδο γενικής κατεύθυνσης που έγινε στις Θέσεις για τη Συνδιάσκεψη δεν συνδυάστηκε ούτε με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, ούτε με αποσαφήνιση της μεθοδολογίας, αφήνοντας πολύτιμο χρόνο να κυλά, με ανοιχτό τον κίνδυνο αυτή η συζήτηση να γίνει προεκλογικά με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται. Εάν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μπει στη συζήτηση για μια πολιτική πρόταση μετωπικής συμπόρευσης δεν θα χρειαζόταν να βγει το κείμενο.

• Οι δυνάμεις από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συνυπογράφουν το κείμενο όλο το προηγούμενο διάστημα έχουν επιμείνει στην ανάγκη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνει αυτή πρόταση μετωπικής συσπείρωσης της αντικαπιταλιστικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς. Το προτείναμε στην ΠΣΕ του Ιουλίου, το επαναφέραμε σε πλήθος συνεδριάσεων και στην διαδικασία των ΘΕΣΕΩΝ.

• Το κείμενο καθυστέρησε να κυκλοφορήσει ώστε να ολοκληρωθεί η επεξεργασία των Θέσεων και να μην θεωρηθεί ότι προκαταλαμβάνει οποιαδήποτε απόφαση

• Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δείξει ατολμία στις μετωπικές πρωτοβουλίες. Αυτό μας έχει στοιχήσει πολιτικά, δεν μας έχει επιτρέψει να συσπειρώσουμε ένα κρίσιμο πολιτικό και κοινωνικό δυναμικό. Μετά την πρώτη Συνδιάσκεψη δεν βγήκαμε επιθετικά με μετωπικές πρωτοβουλίες, ενώ ακόμη και η πρόταση για το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής καθυστέρησε σημαντικά. Την άνοιξη του 2012, ενώ υπήρξε απόφαση κατά πλειοψηφία στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να υπάρξει η επιστολή προς το ΜΑΑ για πολιτική και εκλογική συνεργασία, εντούτοις μετά υπήρξε παλινωδία και η συζήτηση έμεινε μετέωρη παρότι το ΜΑΑ ανταποκρίθηκε θετικά στους πολιτικούς όρους που έθεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μετά τις εκλογές στο Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποφασίστηκε να υπάρξει συνεργασία με το ΜΑΑ μέσα από την αναβάθμιση της κοινής παρέμβασης μέσα στην Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ. Η απόφαση αυτή αναιρέθηκε με ευθύνη τμήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χάνοντας μια κρίσιμη ευκαιρία να είχε διαμορφωθεί ένα κοινό πεδίο πρωτοβουλιών.

• Η κατάθεση ενός κειμένου πρότασης σε κανένα βαθμό δεν εμποδίζει το πλήρες ξεδίπλωμα της συζήτησης για τη μετωπική πολιτική, τη συλλογική δημοκρατική συζήτηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την επεξεργασία πολιτικών πρωτοβουλιών. Σε τελική ανάλυση είναι ένα κείμενο που φέρνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας καθώς δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει σήμερα πολιτική συμφωνία για την αναγκαία μετωπική συμπόρευση. Άλλωστε, δεν είναι το μόνο κείμενο υπογραφών που έχει διακινηθεί μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ: ας θυμηθούμε ότι με κείμενο υπογραφών δημιουργήθηκαν η ΚΕΕΡΦΑ και η Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης, ενώ έχουν κατατεθεί κείμενα υπέρ των χωριστών συγκεντρώσεων στη ΔΕΘ ή υπέρ συγκεκριμένων κατευθύνσεων στο εργατικό κίνημα.

• Ως ΑΡΑΝ έχουμε με συνέπεια στηρίξει όλα εκείνα τα βήματα που με τρόπο συγκεκριμένο αποτυπώνουν μια μετωπική κατεύθυνση, σε ρήξη με λογικές και πρακτικές σεχταρισμού: το Αριστερό Βήμα, την ΕΛΕ, την Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ, την ΚΕΔΔΕ.

• Η συζήτηση μιας σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον ανοιχτό διάλογο, τη δημοσιότητα της συζήτησης, την κατάθεση απόψεων. Συζητήσεις πίσω από «κλειστές θύρες» κάνουν μόνο τα ιερατεία και τα κονκλάβια. Η συζήτηση πρέπει να κοιτάζει το είναι όχι το φαίνεσθαι, την ουσία και όχι τη μορφή, το περιεχόμενο και όχι την υπογραφή. Μόνο έτσι είναι συζήτηση με επιχειρήματα και όχι χειρισμός. Ας γυρίσουμε την πλάτη στις πρακτικές της Αριστεράς του χειρισμού και της ήττας.

• Το 2007 πρέπει να είναι το παράδειγμα προς αποφυγή. Και τότε πολλοί ήταν εκείνοι που έβλεπαν «συνεχές με το ρεφορμισμό» ακόμη και «φιλο-ΠΑΣΟΚ» τάσεις και επέλεξαν να μην προχωρήσει η ενότητα ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ. Δεν έχουμε το δικαίωμα να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

• Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σήμερα η πιο μεγάλη και οργανωμένη δύναμη του αριστερού αντι-ΕΕ χώρου. Διαθέτει χιλιάδες αγωνιστές, εκατοντάδες συνδικαλιστές, στηρίζει τα ΕΑΑΚ, τις τοπικές κινήσεις, τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες. Σε αυτήν αναλογεί η μεγαλύτερη ευθύνη να ανοίξει και να προχωρήσει τη συζήτηση για την άλλη Αριστερά. Παλεύοντας για την ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής γραμμή χωρίς, όμως, να κάνει τον αντικαπιταλισμό το άλλοθι για να μη συνεργαστεί με δυνάμεις και αγωνιστές που αποδεδειγμένα κινούνται προς τα Αριστερά.

• Η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να είναι ο χώρος από όπου θα προκύψουν πρωτοβουλίες και επεξεργασίες σε μάχιμες κατευθύνσεις για την αναγκαία μετωπική συσπείρωση. Κανείς δεν μας εμποδίζει να τις συζητήσουμε, ανοιχτά, συντροφικά και δημοκρατικά και να πάρουμε τις πρωτοβουλίες που πρέπει.

 

Η δημοκρατία στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αποτελεί απλώς επιχείρημα σε αντιπαραθέσεις γραμμών. Εμείς εκτιμούμε ότι παρά τα μεγάλα προχωρήματα που έγιναν στην πρώτη συνδιάσκεψη, δεν έχουμε ολοκληρώσει ακόμη την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών». Η μη λειτουργία του Πανελλαδικού Συντονιστικού και η μεταφορά όλου του βάρους των αποφάσεων στη διαρκή διαπραγμάτευση μέσα στην ΚΣΕ είναι ενδεικτική των βημάτων που έχουμε να κάνουμε Και το λέμε αυτό αυτοκριτικά, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη που μας αναλογεί, σημειώνοντας, ωστόσο, ότι η πάγια άποψή μας ήταν και είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών (με αποφασιστικές διαδικασίες με απλή πλειοψηφία στις ΤΕ, με ουσιαστικό και λειτουργικό όργανο το ΠΣΟ, με αυτοτελή παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δημόσια σφαίρα: portal, εφημερίδα). Για να γίνει, όμως, πράξη η πραγματική δημοκρατία στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτό που χρειάζεται δεν είναι απλώς ο αναγκαίος «κομματικός πατριωτισμός» γύρω από αυτή. Αυτό που χρειάζεται είναι το πλήρες ξεδίπλωμα μιας ανοιχτής και δημόσιας συζήτησης, στην οποία κάθε συντρόφισσα και σύντροφος, κάθε ρεύμα, συλλογικότητα ή τάση θα μπορεί να καταθέτει και να υποβάλλει στη βάσανο της συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας, απόψεις, προτάσεις και πλατφόρμες. Μια τέτοια δημοκρατία μπορεί να επιτρέψει να σταματήσει να λειτουργεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ομοσπονδία οργανώσεων και θα βάλει τέλος στο σημερινό κατακερματισμό της παρέμβασής μας που φέρνει π.χ. το γεγονός ότι δεν έχουμε μια ενιαία παρουσία στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, ότι υπάρχουν διαφορετικές πρωτοβουλίες για το εργατικό κίνημα (Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης, διάφορα κείμενα υπογραφών) υποτιμώντας την επεξεργασία κοινής στάσης, ή ότι 4 σχεδόν χρόνια μετά την ίδρυσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί π.χ. να οργανώσει μια μεγάλη πολιτική και πολιτιστική εκδήλωσή της, τη δική της Γιορτή ή Φεστιβάλ, αντίθετα θα πρέπει να προσαρμόζει τους ρυθμούς της (συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της συνδιάσκεψης) στον προγραμματισμό των επιμέρους κομματικών φεστιβάλ των συνιστωσών της!

 

Εμείς από τη μεριά μας πιστεύουμε ότι μόνο να ωφεληθεί έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικά η υπόθεση της Αριστεράς στον τόπο μας από το πλήρες ξεδίπλωμα μιας συζήτησης για την αριστερή στρατηγική και τακτική, για το πώς μπορεί το πρωτόγνωρο ξέσπασμα κινημάτων και συγκρούσεων που ζήσαμε το τελευταίο διάστημα να αποτελέσει την αφετηρία επαναστατικών γεγονότων. Να το πούμε πολύ απλά: το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι μια τακτική που κοντόθωρα να στέκεται απλώς στη «γεωμετρία» ή τους μικροσυσχετισμούς των οργανώσεων. Η δικιά μας λογική πατάει στην εξής εκτίμηση.

• Η ελληνική κοινωνία διαπερνιέται από μια βαθιά κοινωνική και πολιτική κρίση που παραπέμπει και σε ηγεμονική κρίση. Μεγάλα κομμάτια των λαϊκών τάξεων, αντιμέτωπα με μια χωρίς προηγούμενο προοπτικής απαξίωσης και καταστροφής είναι έτοιμα να ακολουθήσουν δρόμους μετασχηματισμού και ανατροπής. Μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν είναι θεωρητική υπόθεση αλλά επείγουσα προτεραιότητα της συγκυρίας.

• Κρίσιμος κόμβος για ένα τέτοιο κίνημα και για να επανέλθει η αισιοδοξία και η αυτοπεποίθηση των λαϊκών τάξεων είναι να υπάρξει, ως μαζική πεποίθηση και βίωμα, η εμπιστοσύνη ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Το μεταβατικό πρόγραμμα για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και την παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, με έμφαση στην λαϊκή πρωτοβουλία, τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση, αποκτά έτσι ξεχωριστή σημασία. Αυτό που χρειάζεται είναι εμβάθυνση και συλλογική επεξεργασία.

• Το μεταβατικό πρόγραμμα ορίζει τα συγκεκριμένα αναγκαία σημεία ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική. Δεν έχει νόημα ένας αφηρημένος, γενικόλογος, «παντός καιρού» αντικαπιταλισμός. Πρέπει να επικεντρώσουμε στα κρίσιμα σημεία, στους «αδύναμους κρίκους» και γύρω από αυτούς να ξεδιπλώσουμε την πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων και συμμαχιών, διατηρώντας παράλληλα την αυτοτέλεια του πολιτικού λόγου και των πρακτικών της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς. Γι’ αυτό και σήμερα αποκτά κεντρικότητα το ζήτημα του ευρώ, της ΕΕ, του χρέους, της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Ένας αφηρημένος αντικαπιταλισμός θα οδηγούσε σε μια πολιτική τύπου ΚΚΕ και την άρνηση της δυνατότητας κάθε συγκεκριμένης ανατροπής σήμερα, στο όνομα μιας φαντασιακής λαϊκής εξουσίας. Άλλωστε, και στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ ουκ ολίγες φορές οι εκπρόσωποι της δεξιάς γραμμής, λοιδορούν τους αντι-ευρώ και και αντι-ΕΕ στόχους από τη σκοπιά ενός γενικόλογου διεθνισμού. Η επιχειρηματολογία ότι εφόσον γενικά η βασική αντίθεση είναι η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία, έπεται ότι με γραμμικό-αντιδιαλεκτικό τρόπο το μέτωπο πρέπει να είναι στενά αντικαπιταλιστικό είναι μία επιχειρηματολογία που υποτιμά το σύγχρονο ιμπεριαλισμό και τις εκφράσεις του, που «επιλύει» δογματικά το ζήτημα της αναγκαίας κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή, που ακυρώνει όλες τις ουσιαστικές κατακτήσεις της μετωπικής λογικής της κομμουνιστικής Αριστεράς στη χώρα μας και διεθνώς.

• Και εκεί το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία καθίσταται ζήτημα κλειδί. Όπως συμβαίνει με όλες τις εν δυνάμει επαναστατικές συγκυρίες, η διαλεκτική εθνικού και διεθνικού αποκτά ξεχωριστή επικαιρότητα. Σήμερα η Ελλάδα υποβαθμίζεται στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, βρίσκεται μέσα σε ένα κουβάρι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, εσωτερικεύει πιέσεις και αντιφάσεις. Είναι πιθανό να έχουμε εντάσεις ακόμη και αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το ξέρουμε ότι σήμερα δεν υπάρχουν εναλλακτικά κέντρα μέσα στο διεθνές σύστημα που να συνιστούν υλικές μορφές συμμαχίας. Ο δρόμος δεν μπορεί παρά να είναι δρόμος κατά το δυνατόν αυτάρκειας, «στηρίγματος στις δικές μας δυνάμεις», ανασημασιοδότησης της εθνικής ανεξαρτησίας ως στρατηγικής αντίστασης και επιβίωσης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας ως ταξική στρατηγική των λαϊκών τάξεων, του νέου «ιστορικού μπλοκ» που οικοδομούν το δικό τους «άλλο δρόμο», εάν δεν θέλουμε να κερδίζουν χώρο πατριδοκάπηλες φωνές. Συμμάχους θα έχουμε κινήματα και λαούς αλλά αυτό θα είναι η δύναμή μας αντί να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις δεσμεύσεις της ανύπαρκτης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». Η νικηφόρα ρήξη, αυτός θα είναι ο δικός μας διεθνισμός.

• Η αναμέτρηση με το ζήτημα της εξουσίας καθίσταται κομβική. Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν είναι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις που τις απαιτεί απλώς το κίνημα από τις αστικές κυβερνήσεις, αλλά σε τελική ανάλυση προϋποθέτει πως οι λαϊκές δυνάμεις έχουν όντως την εξουσία. Αυτό απαιτεί μια σύγχρονη στρατηγική που να συνδυάζει κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές πρακτικές με την ηγεμονία των δεύτερων, που να διεκδικεί την κυβέρνηση αλλά από τη σκοπιά της ανατροπής, που να δεσμεύεται για ρήξεις με τη νομιμότητα και να πατάει πρώτα και κύρια στις λαϊκές αντιεξουσίες από τα κάτω.

• Γι’ αυτό το λόγο και όλη η περίοδος που διανύουμε δεν μπορεί παρά να είναι περίοδος όξυνσης της ταξικής πάλης, κλιμάκωσης των αγώνων, διαμόρφωσης της παράλληλης κοινωνίας των αγώνων και της αλληλεγγύης. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να βαθύνει η ηγεμονική κρίση, να ενισχυθεί η λαϊκή αυτοπεποίθηση να ενισχυθεί η προοπτική της εξουσίας.

• Μια τέτοια στρατηγική απαιτεί ανώτερες πολιτικές συσσωρεύσεις και συμπορεύσεις. Σήμερα ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ έχουν τη διάθεση να αναμετρηθούν με αυτές τις προκλήσεις. Επομένως, απαιτείται ένας άλλος πόλος μέσα στην Αριστερά, ενωτικός και ριζοσπαστικός, που να αμφισβητήσει και να ανατρέψει τους συσχετισμούς μέσα στην Αριστερά, επιμένοντας στην δυνατότητα ρήξης με την ευρωπαϊκή προοπτική και τα μνημόνια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πιο σημαντική και μαζική δύναμη αυτού του εν δυνάμει άλλου αριστερού ριζοσπαστικού πόλου, αλλά δεν είναι μόνη. Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις και άλλα ρεύματα και άλλοι αγωνιστές. Όλες και όλοι δεν αποδέχονται το πλήρες επαναστατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά συμφωνούν στο μεταβατικό πρόγραμμα, την ανάγκη ρήξεων και ανατροπών, τη διεκδίκηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και το κείμενο υπογραφών. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί παρά να βαδίσει σε δρόμους μετωπικής συμπόρευσης με αυτές τις δυνάμεις. Δεν μπορούμε να τους πούμε απλώς μπείτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί δεν ταυτίζονται με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορούμε, όμως, να συνεργαστούμε μετωπικά σε όλα τα επίπεδα, να διαμορφώσουμε κοινό πολιτικό ρεύμα, να συμβάλουμε στην κοινωνική και πολιτική μετωπική συσπείρωση δυνάμεων. Σε ένα μέτωπο που θα παίρνει θέση στα κομβικά ερωτήματα της περιόδου, δεν θα έχει μεταρρυθμιστικές και διαχειριστικές αυταπάτες, θα διαμορφώνει το πεδίο ώστε η αντικαπιταλιστική γραμμή να γίνει μαζικό ρεύμα και να φέρει τα πάνω κάτω σε όλη την Αριστερά. Ένα τέτοιο μέτωπο θα είναι αντι-ΕΕ, θα είναι ριζοσπαστικό, θα είναι σε ρήξη με τις πολιτικές του κεφαλαίου, αλλά δεν μπορούμε να θέτουμε ως προαπαιτούμενο να αποδέχεται πλήρως όλες τις ιστορικές αναφορές της επαναστατικής Αριστεράς. Προφανώς θα υπάρχουν και αντιφάσεις και μάχη για την ηγεμονία μιας αριστερής αντικαπιταλιστικής γραμμής, αλλά έτσι είναι η πραγματική πολιτική. Όποιος θέλει εργαστηριακές συνθήκες ιδεολογικής καθαρότητας, διαλέγει το δρόμο της απομόνωσης από τα πραγματικά ερωτήματα. Όποιος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της περιόδου, τολμά και αναμετριέται με καταστάσεις αντιφατικές αλλά ελπιδοφόρες για να μη μετρήσουμε ξανά δεκαετίες «πέτρινων χρόνων». Η επίκληση της ανάγκης μόνο «αντικαπιταλιστικού μετώπου» σήμερα, που ισοδυναμεί με το να καλέσουμε απλώς όλους τους άλλους να μπουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν φανερώνει επιθυμία μάχης για την ηγεμονία μιας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, αλλά την απροθυμία εξόδου από την πολιτική του μικρόκοσμου. Η τολμηρή αναμέτρηση με ευρύτερες συσπειρώσεις είναι ο δρόμος για να φανεί πραγματικά η δυναμική των προγραμματικών μας οριοθετήσεων.

• Για εμάς στο τοπίο που διαμορφώνεται η μετωπική κατεύθυνση αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα. Εάν δεν αρκεί μόνο η στράτευση στο κίνημα, γιατί αυτό θα σήμαινε υποτίμηση της κεντρικότητας της πολιτικής πάλης, άλλο τόσο η αναμέτρηση με τα πολιτικά ερωτήματα δεν μπορεί να γίνει απλώς με όρους εργαστηριακής οικοδόμησης του «κόμματος». Μια σύγχρονη στρατηγική για την ανασύνθεση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας της εποχής μας απαιτεί τις ευρύτερες δυνατές μετωπικές πρακτικές, γύρω από το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα, ακριβώς για να υπάρξει το πεδίο όπου η κομμουνιστική αναφορά θα συναντηθεί πραγματικά με μαζικές διεργασίες. Χωρίς ευρύτερες μετωπικές διεργασίες, χωρίς πραγματική κλιμάκωση των διακυβευμάτων, χωρίς υλικούς όρους για το ξεδίπλωμα μιας επαναστατικής γραμμής, ο σύγχρονος κομμουνιστικός φορέας δεν μπορεί να συγκροτηθεί!

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν εγχείρημα που γεννήθηκε μέσα από την υπέρβαση εμμονών, τη διεκδίκηση μιας ανώτερης συντροφικότητας, τον πειραματισμό με νέες μορφές ενότητας, την αναμέτρηση με τον κομμουνισμό ως πραγματικό κίνημα και όχι ιδεοληψία. Η πρόκληση της μετωπικής συμπόρευσης της Αριστεράς του άλλου δρόμου, σε αυτό απαντά. Ας τολμήσουμε. Με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία και την ελπίδα που γέννησαν οι αγώνες. Ας συμβάλλουμε όλες και όλοι στην επιτυχία της Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

30 Απριλίου 2013

Το Πανελλαδικό Γραφείο της Αριστερής Ανασύνθεσης