Με τις Θέσεις της για τη Β’ Συνδιάσκεψη της,  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιβεβαιώνει ότι είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός στην Ελλάδα της κρίσης που προτείνει συγκεκριμένα πώς μπορεί χτιστεί μια γέφυρα από την τωρινή κατάσταση της αυξανόμενης εξαθλίωσης στη νίκη του λαϊκού κινήματος και την επαναστατική αναγέννηση της κοινωνίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η γέφυρα αυτή δεν είναι άλλη από τη συγκρότηση ενός μετώπου υπό την ηγεσία των δυνάμεων της εργασίας γύρω από ένα μεταβατικό πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, εκδημοκρατισμού, εργατικού ελέγχου και στάσης πληρωμών στους πιστωτές με κατεύθυνση την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.

Ωστόσο υπάρχουν περιθώρια βελτιώσεων.

Στο ζήτημα της ΕΕ:

1. Πρέπει να συμπεριληφθεί αναφορά στη νομοθεσία της οικονομικής διακυβέρνησης και την επισφαλή θέση του Ευρώ και τις αντιθέσεις που δημιουργούν.
2. Η έξοδος από την ΕΕ πρέπει είναι Διεθνιστική. Να εντάσσεται σε μια τακτική συγκρότησης διεθνικών συμμαχιών ανάμεσα στις εργατικές και υπόλοιπες καταπιεζόμενες τάξεις στην Ευρώπη.
3. Η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι απαραίτητη για τη σωτηρία του ελληνικού λαού στην τωρινή συγκυρία. Εξίσου απαραίτητη είναι η αποχώρηση όλο και περισσότερων χωρών για το άνοιγμα της προοπτικής μιας σοσιαλιστικής ολοκλήρωσης των ευρωπαϊκών λαών και την ανάπτυξη ισότιμων σχέσεων μεταξύ τους. Ωστόσο, πρέπει να υπάρχει τακτική ευλυγισία σχετικά με τη στιγμή και τον τρόπο της αποδέσμευσης αυτής. Πρέπει να αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο τυπικής παραμονής για κάποιο διάστημα μέσα στην ΕΕ με εφαρμογή απειθαρχίας στις εντολές της με σκοπό την απόσπαση – προσωρινών έστω – συμμάχων και την παραπέρα απογύμνωση του οργανισμού από το κύρος του δείχνοντας ότι είναι δυνατή η μη συμμόρφωση στις επιταγές του. 
4. Πρέπει να επικεντρωθούμε, χωρίς δογματισμούς, στο πώς από τη συμφωνία της λαϊκής πλειοψηφίας στην κατάργηση των μνημονίων φτάνουμε στο να σπάσουμε το φόβο της για την έξοδο από το Ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ.

Για το χαρακτήρα του Μετώπου και του Μεταβατικού Προγράμματος και τη σχέση μεταξύ τους:

5. Οι Θέσεις αναφέρουν δύο διαφορετικά είδη μετώπου. Το «Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής» (50-59) που περιγράφεται περισσότερο με όρους «κοινωνικής συμμαχίας των αγωνιζόμενων λαϊκών μαζών» και το «Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς» (60-62). Είναι εξαιρετικά ασαφές πιο από τα δύο θα εφαρμόσει το «αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα» και σε τι συνθήκες.
6. Χρειαζόμαστε ένα ενιαίο κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο που δε θα περιλαμβάνει μόνο κομματικούς σχηματισμούς αλλά και συντονισμούς αγωνιστικών συνδικάτων, σωματεία σε μακρόχρονους απεργιακούς ή άλλους αγώνες, επιτροπές αγώνα τοπικού χαρακτήρα ή για συγκεκριμένα ζητήματα, συντονισμούς συνελεύσεων γειτονιάς, φοιτητικούς συλλόγους κα.. Το κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο δηλαδή θα μπορούσε να περιλαμβάνει τις συλλογικότητες - σπέρματα της δυαδικής εξουσίας και να ενθαρρύνει τον πολλαπλασιασμό τους.
7. Το κοινωνικό-πολιτικό μέτωπο εκφράζει τη συμμαχία της τάξης των εργαζομένων με τα καταπιεζόμενα λαϊκά μεσαία στρώματα και της Επαναστατικής Αριστεράς με ριζοσπάστες ρεφορμιστές, υπό την ηγεμονία της πρώτης κατηγορίας και στις δυο περιπτώσεις. Δε θέτει λοιπόν σα προϋπόθεση συγκρότησής του τη συμφωνία στην κατάργηση του καπιταλισμού και την τυπική έξοδο από την ΕΕ, αλλά το Μεταβατικό Πρόγραμμα που προβλέπει: ολική εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών και άλλων στρατηγικών τομέων, τον εργατικό έλεγχο, τη στάση πληρωμών, την έξοδο από το Ευρώ, τη γενικευμένη απειθαρχία στην ΕΕ, τις δημόσιες επενδύσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση, τον εκδημοκρατισμό.
8. Το μεταβατικό πρόγραμμα θα χτυπήσει σκληρά την καπιταλιστική κερδοφορία και θα μειώσει ριζικά την οικονομική και πολιτική δύναμη της αστικής τάξης. Η εφαρμογή του όμως δε σημαίνει και κατάργηση του καπιταλισμού. Σημαίνει την κατάληψη καλύτερων θέσεων από την εργατική τάξη για να επιτύχει την κατάργηση αυτή.
9. Το Μέτωπο με το πρόγραμμα του αποτελεί πόλο συσπείρωσης, όργανο διεκδίκησης και αλλαγής των συσχετισμών, μέσο τροφοδότησης της οικοδόμησης λαϊκών-εργατικών θεσμών και υποκείμενο πάλης για την κατάληψη της εξουσίας με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Για το ζήτημα της κοινοβουλευτικής πάλης:

10. Η σύγχρονη ηγεμονία δεν μπορεί να κατακτηθεί χωρίς δυναμική παρέμβαση και στο κοινοβουλευτικό πεδίο. Ως εκ τούτου δεν κατεβαίνουμε στις εκλογές για λόγους καταγραφής αλλά διεκδίκησης κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
11. Το υπό διεύρυνση Μέτωπο πρέπει να συμμετέχει στις εκλογικές μάχες.
12. Δεν πρέπει να αποκλείεται η πιθανότητα να κατακτήσει το Μέτωπο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κυβερνητική εξουσία. Σε αντίθετη περίπτωση ευνουχίζεται η δυναμική του και η επαφή του με τις μάζες. Στο κίνημα είναι που μπορεί να γιγαντωθεί το Μέτωπο κι όπου θα δοθούν όλες οι καθοριστικές μάχες, αλλά οι κοινοβουλευτικές νίκες μπορούν να λειτουργήσουν ως ενισχυτής.
13. Το μεταβατικό πρόγραμμα μπορεί να αρχίσει να εφαρμόζεται αφού το Μέτωπο έχει καταλάβει την κυβερνητική εξουσία μετά από εκλογές ή άλλες διαδικασίες και ολοκληρώνεται με το πέρασμα όλης της εξουσίας στους νέους εργατικούς και λαϊκούς θεσμούς

Για την κριτική μας στο ΚΚΕ:  

14. Το πρόβλημα με τη γραμμή που βάζει το ΚΚΕ σήμερα στις μάζες δεν είναι ο ρεφορμισμός, αλλά μάλλον ένας άκρατος αριστερισμός, όχι με την έννοια ότι ωθεί τον κόσμο σε υπερεπαναστατικές ενέργειες αλλά με την έννοια ότι περνά τη λογική της "επαναστατικής" καθαρότητας ενάντια σε κάθε μετωπική δυνατότητα
15. Τα ΚΚΕ δε συνδέει πλέον την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα με την είσοδο σε επαναστατική κατάσταση, ούτε βάζει συγκεκριμένα καθήκοντα για την ωρίμανση αυτή πέρα από τη συσπείρωση της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ που κι αυτή «υλοποιείται» όταν με κάποιο «αντικειμενικό» (=μεταφυσικό) τρόπο έρθει η «επαναστατική κατάσταση»
16. Από την πλευρά μας πρέπει να στοχεύσουμε στο κέρδισμα της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικά ενεργών εργαζομένων με την επαναστατική αριστερά (μέσω του μετώπου) και στη διαμόρφωση μια πλατιάς λαϊκής πλειοψηφίας γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα

Για τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία:

17. Πρέπει να γίνει πιο σαφές ότι ο σκοπός ύπαρξης του μεταβατικού προγράμματος είναι να οδηγηθούμε στη σοσιαλιστική δημοκρατία
18. Μόνο στο σοσιαλισμό μπορεί να εξαλειφθεί η πείνα και η εξαθλίωση και να ικανοποιηθούν τα αιτήματα για «πραγματική δημοκρατία» και αρμονική συμβίωση με τη φύση
19. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής (αλλά και της γνώσης και της πληροφορίας) δεν είναι μια διοικητική πράξη αλλαγής του ιδιοκτησιακού τους καθεστώτος. Είναι προϊόν της σταδιακής αύξησης των αρμοδιοτήτων των θεσμών εργατικού ελέγχου, εμπέδωσης της χρήσης της ανακλητότητας και βαθέματος της σοσιαλιστικής δημοκρατίας σε όλες τις βαθμίδες (μονάδα παραγωγής – δραστηριότητας, κλάδος, γεωγραφικές ενότητες, πανεθνικός οικονομικός σχεδιασμός) μέχρι να μην υπάρχει ανάγκη ύπαρξης αρχής.
20. Ο σοσιαλισμός έχει νόημα μόνο ως η διαδικασία εξαφάνισης των μηχανισμών που αναπαράγουν τους εκμεταλλευτές και απονέκρωσης του κράτους, ως πορεία προς το ακρατικό και αταξικό βασίλειο της ελευθερίας, την κοινωνία «των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών». Η ζωή στον κομμουνισμό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «δημοκρατική» γιατί είναι απλά ακρατική.
21. Η σοσιαλιστική αποστολή της απονέκρωσης του κράτους μπορεί να εκπληρωθεί μόνο μέσα σε συνθήκες πλήρους ελευθερίας της δημόσιας κριτικής για οποιοδήποτε θεσμό του κράτους και της κοινωνίας.
22. Η συνταγματική κατοχύρωση του καθοδηγητικού ρόλου οποιουδήποτε κόμματος ή ομάδας μέσα στο σοσιαλιστικό κράτος είναι ασύμβατη με την ιστορική αποστολή του.

Για μια ανάπτυξη και αιτιολόγηση των Θέσεων αυτών μπορείτε να διαβάσετε ένα εκτενέστερο κείμενο 20 σελίδων (από 22/5/13): http://mygranma.wordpress.com/2013/05/21/onthe2ndnationalconference/