Εγκρίθηκαν οι κάτωθι προσθήκες και τροποποιήσεις:

 

1. Από την Θέση 60 να αφαιρεθούν οι φράσεις:

α) “Δυνάμεις που θέτουν αποφασιστικά το ζήτημα της πάλης κατά του Ευρώ και της ΕΕ, όπως το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής”

β) “Ρεύματα αριστερής αναζήτησης που βγαίνουν από τα διάφορα μορφώματα του αντιμνημονιακού αγώνα”

 

2. Από την Θέση 15 να αφαιρεθεί η έκφραση: “ντροπιαστική επιτροπεία”

 

3. Από τη Θέση 42 και την Θέση 62 να αντικατασταθεί η έκφραση “πραγματική δημοκρατία” με την έκφραση “εργατική δημοκρατία”

 

4. Να προστεθεί η αναφορά στο ιδιωτικό χρέος των εργαζομένων που υπήρχε στην Πολιτική Απόφαση της Α' Συνδιάσκεψης (άρθρο 16).

 

5. Να προστεθεί η αναφορά στον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους που υπήρχε στην Πολιτική Απόφαση της Α' Συνδιάσκεψης (άρθρο 16).

 

6. Να προστεθεί η πρόταση “Η ενημέρωση, οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό. Εργατικός-κοινωνικός έλεγχος στα μέσα ενημέρωσης. Ελευθερία στη διάδοση ιδεών, ελευθερία στο διαδίκτυο” που υπήρχε στην Πολιτική Απόφαση της Α' Συνδιάσκεψης (άρθρο 16).

 

7. Να προστεθεί η αναφορά στο γυναικείο ζήτημα και τον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών, ενάντια στο σεξισμό και τις διακρίσεις με βάση το φύλο που υπήρχε στην Πολιτική Απόφαση της Α' Συνδιάσκεψης (άρθρο 16).

 

8. Να προστεθεί η κάτωθι θέση:

“Αντιλαμβανόμαστε τον σοσιαλισμό ως μια κατάσταση που απαιτεί γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

• Επιδιώκουμε κοινωνική συγκρότηση με πρόταγμα και επίκεντρο τον κόσμο της εργασίας. Συγχρόνως όμως επιδιώκουμε την κατάργηση της εργατικής ιδιότητας ως μιας υποτελούς κοινωνικά θέσης δηλαδή ως μισθωτής, ετεροκαθοριζόμενης και ιεραρχημένης εργασίας.

• Θεωρούμε την αυτοδιαχείριση, την αυτοδιεύθυνση και τον κοινωνικό έλεγχο όχι μόνο ως στοιχεία ενός καταληκτικού οράματος, αλλά ως βασικά χαρακτηριστικά του μεταβατικού μας προγράμματος και ως εργαλεία για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος των εργαζομένων.

• Αντιλαμβανόμαστε τον σημερινό τεχνικό καταμερισμό της εργασίας ως στοιχείο της τρέχουσας φάσης της καπιταλιστικής συγκρότησης της κοινωνίας. Κατά συνέπεια αγωνιζόμαστε για ένα νέο τεχνικό καταμερισμό που θα υποτάσσεται στην ανάγκη κατάργησης της ταξικής διάρθρωσης της εργασίας και της κοινωνίας. (Με τα λόγια του Ένγκελς τη στιγμή που θά’ρθει η σειρά του αρχιτέκτονα να σπρώξει το καροτσάκι).

• Με αυτή την οπτική, θεωρούμε ότι το ζήτημα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας» μπορεί να ευοδωθεί όχι με όρους καπιταλιστικής διαχείρισης αλλά μόνο σε συνθήκες σοσιαλιστικής εγκαθίδρυσης.

• Με αυτή επίσης την οπτική, δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων στους τομείς υγείας, παιδείας, πρόνοιας, κοινής ωφέλειας κλπ αλλά κυρίως για μια ριζική ανατροπή στον τρόπο που τα δημόσια αγαθά παράγονται και διανέμονται με κριτήριο την ελευθερία, τις ανάγκες και την ισότητα των ανθρώπων τόσο στην θέση του ωφελούμενου όσο και στη θέση του παραγωγού.

• Θεωρούμε την υπόθεση της γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης κάτι περισσότερο από τον αναγκαίο γνήσιο ταξικό συνδικαλισμό και το εξ ίσου αναγκαίο ανατρεπτικό λαϊκό κίνημα. Πρόκειται για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας στη βάση της, για την δυνατότητα κάθε εργαζόμενου να συμμετέχει σ’ αυτήν. (με τα λόγια του Λένιν της μαγείρισσας να κάνει πολιτική).

• Κατανοούμε το ζήτημα της μεταβατικής κυβερνητικής εξουσίας μόνο με τη «λυδία λίθο» των παραπάνω προϋποθέσεων. Είτε μιλάμε για μια «κυβέρνηση μετώπου της ριζοσπαστικής αριστεράς», είτε μιλάμε για την «επαναστατική κυβέρνηση των εργαζομένων», είτε η ποθητή κυβέρνηση προκύψει από εκλογική διαδικασία σε φάση νικηφόρας όξυνσης του λαϊκού κινήματος, είτε άμεσα από την ίδια την επαναστατική κίνηση των μαζών, σε κάθε περίπτωση … η αυτοδιαχείριση της παραγωγής, η γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση και ο κοινωνικός έλεγχος παντού θα είναι το κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας της κυβερνητικής εξουσίας της αριστεράς.

• Αντιλαμβανόμαστε ότι σε φάση μετάβασης είναι πιθανή η για καιρό συνύπαρξη εθνικοποιημένων, συνεταιριστικών και ιδιωτικών μορφών παραγωγής. Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρούμε ως αναγκαία (και με εκ των προτέρων σαφή προγραμματική δέσμευση) την εθνικοποίηση όλου του χρηματοπιστωτικού τομέα, όλων των στρατηγικών δραστηριοτήτων της οικονομίας, των δικτύων μεταφορών, επικοινωνιών, ενέργειας, των υποδομών υγείας κλπ καθώς φυσικά και των δικτύων και εγκαταστάσεων ΜΜΕ. Είναι προφανές ότι για την συντριπτική πλειοψηφία αυτών των εθνικοποιήσεων δεν υπάρχει θέμα αποζημίωσης καθώς αυτή έχει ήδη καταβληθεί από την κοινωνία.

 

Θεωρούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις τοπικές και κλαδικές οργανώσεις της, τα κεντρικά όργανα που θα προκύψουν από την συνδιάσκεψη και όλο το δυναμικό της έχει το καθήκον να αγωνιστεί από αύριο κιόλας για το σχηματισμό μιας διευρυνόμενης, πολιτικής και κοινωνικής πρωτοπορίας που θα πρωτοστατήσει τόσο στην έμπρακτη, μέσα στο κίνημα, διάδοση και υπεροχή των αντιλήψεων για αυτοδιεύθυνση – αυτοδιαχείριση, όσο και για το βάθεμα της δικής μας αντίληψης μπροστά στο αύριο που επιδιώκουμε.”

 

9. Όσον αφορά την οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να γίνει η κάτωθι τροποποίηση:

“Αναβάθμιση του ρόλου και της παρέμβασης των επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Θεμέλιο της λειτουργίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι οι επιτροπές (τοπικές και κλαδικές). Οι επιτροπές πρέπει να πάψουν να είναι απλός ιμάντας εκτέλεσης των αποφάσεων των οργάνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει με διαδικασία συνέλευσης α) να συγκροτούν πρόγραμμα δράσης στα πλαίσια των πολιτικών αποφάσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για το χώρο ευθύνης που παρεμβαίνουν (τοπικό ή εργασιακό), βοηθώντας και στην ενοποίηση της παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, β) να συζητούν και να τοποθετούνται πάνω σε κάθε πολιτική απόφαση των ΠΣΟ και ΚΣΕ

Η αλληλεπίδραση, η αμφίδρομη επικοινωνία και η μεταφορά αποφάσεων μεταξύ των οργάνων (Κεντρικών – Περιφερειακών) και των Τοπικών και Κλαδικών Επιτροπών προωθείται με τη δημοσιοποίηση και συζήτηση όλων των πολιτικών αποφάσεων από και προς όλα τα όργανα και τις επιτροπές. Κάθε πολιτικού χαρακτήρα απόφαση των οργάνων συζητείται υπό μορφή εισήγησης από όλες τις επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίες καλούνται να αποφασίσουν επί αυτής. Οι αποφάσεις των επιτροπών με τυχόν αλλαγές, προσθήκες ή αντιρρήσεις καταγράφονται, συγκεντρώνονται και επιστρέφουν στα αντίστοιχα όργανα, όπου και συζητούνται στο σύνολό τους. Κάθε άλλη απόφαση επιτροπής μεταφέρεται στα όργανα, όπου και συζητείται.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να διευρύνει την παρέμβασή της τόσο σε περιοχές όσο και σε κλάδους.

Ειδικά στο εργατικό κίνημα οι εξελίξεις επιβάλουν αναβαθμισμένη πολιτική παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βασικός μοχλός επίτευξης αυτής της παρέμβασης είναι η συγκρότηση κλαδικών επιτροπών ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αμέσως μετά τη συνδιάσκεψη πρέπει να σχεδιαστεί με συγκεκριμένο τρόπο η διεύρυνση των κλαδικών επιτροπών (τόσο στην Αθήνα όσο και σε μεγάλες πόλεις στην επαρχία ή περιοχές με ειδική ανάγκη παρέμβασης πχ. Ηπειρος – κλαδική αγροτοδιατροφικού τομέα)”

 

10. Όσον αφορά την οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να γίνει η κάτωθι τροποποίηση:

“Κυρίαρχο όργανο το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο

Από την Συνδιάσκεψη εκλέγεται το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο (ΠΣΟ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το ΠΣΟ είναι το κυρίαρχο πολιτικό όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανάμεσα στις Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις, έχει τη βασική ευθύνη της υλοποίησης των αποφάσεων της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και της πολιτικής λειτουργίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα εκλεγμένα μέλη του είναι υπόλογα μόνο στη Συνδιάσκεψη. Το ΠΣΟ μπορεί να καλέσει σε έκτακτη συνδιάσκεψη για σοβαρά πολιτικά θέματα με απλή πλειοψηφία.

Το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο, συνεδριάζει τουλάχιστον 3 φορές τον χρόνο και εκτάκτως για σοβαρά πολιτικά ζητήματα. Το ΠΣΟ στις συνεδριάσεις του εκτιμά πολιτικά την περίοδο, σχεδιάζει την πολιτική δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οργανώνει πανελλαδικά και σε όλους τους κλάδους την παρέμβασή της συγκροτώντας πρόγραμμα δράσης στη βάση των πολιτικών αποφάσεων του οργάνου και της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Ευθύνη του ΠΣΟ είναι η συγκρότηση και λειτουργία ενιαίου, πανελλαδικού, διακλαδικού οργανωτικού ιστού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την παρακολούθηση και τη διασύνδεση των δράσεων, των εμπειριών, των απόψεων και των προτάσεων των Τοπικών και Κλαδικών Επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με στόχο η πολύτιμη εμπειρία των μελών να συγκεντρώνεται, να αξιολογείται και να αξιοποιείται συλλογικά.“

 

11. Όσον αφορά την οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να γίνει η κάτωθι τροποποίηση:

“Ενισχύουμε την πολιτική παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με συγκρότηση σε περιφερειακό επίπεδο

1. Για την οργανωμένη πολιτική λειτουργία και το σχεδιασμό της δράσης των επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανά την Ελλάδα διεξάγονται ετήσιες Τοπικές Συνδιασκέψεις την περίοδο ανάμεσα στις Πανελλαδικές συνδιασκέψεις. Τοπικές συνδιασκέψεις γίνονται σε κάθε καλλικρατική Περιφέρεια ή μεγάλο πολεοδομικό συγκρότημα όπου δρουν άνω της μίας επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, ενώ ειδικά για την Αττική προτείνουμε να συζητηθεί ο τρόπος οργάνωσης λαμβάνοντας υπόψη το πλήθος των μελών-επιτροπών και την ανάγκη αποτελεσματικής σχεδίασης της παρέμβασης).

2. Οι τοπικές Συνδιασκέψεις συζητούν στη βάση των πολιτικών αποφάσεων της πανελλαδικής συνδιάσκεψης και των οργάνων και έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα για θέματα που άπτονται του χώρου ευθύνης τους. Στόχος των τοπικών συνδιασκέψεων είναι να θέσουν συγκεκριμένους πολιτικούς άξονες δράσης για την περιοχή ευθύνης τους στη βάση των αποφάσεων της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και των Οργάνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

3. Στις τοπικές συνδιασκέψεις συμμετέχουν όλα τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αντίστοιχη περιφέρεια με βάση την αρχή ένα μέλος – μία ψήφος. Ο τρόπος εκλογής αντιπροσώπων και η διαδικασία συζήτησης στις τοπικές συνδιασκέψεις καθορίζεται σε κοινή συνεδρίαση της ΚΣΕ με τα συντονιστικά των επιτροπών της αντίστοιχης περιφέρειας και διεξάγεται με τους ίδιους όρους και διαδικασία όπως και η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.

4. Έκτακτες τοπικές συνδιασκέψεις για σοβαρά πολιτικά ζητήματα μπορούν να συγκληθούν εφόσον το ζητήσουν το 1/3 των μελών της αντίστοιχης περιφέρειας, το αντίστοιχο όργανο με απλή πλειοψηφία ή το ΠΣΟ και η ΚΣΕ με απόφασή τους.

Από τις τοπικές συνδιασκέψεις εκλέγονται και τα αντίστοιχα Τοπικά Συντονιστικά όργανα (Συντονιστικά Περιφέρειας ή Πόλης). Τα Τοπικά Συντονιστικά έχουν στόχο να συντονίζουν και να οργανώνουν τη δράση στην αντίστοιχη περιοχή στη βάση των αποφάσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των συνδιασκέψεων εκλογής τους. Έχουν την ευθύνη της υλοποίησης των αποφάσεων των αντίστοιχων συνδιασκέψεων εκλογής τους και έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα για αυτό. Η διαδικασία εκλογής τους από τις αντίστοιχες τοπικές συνδιασκέψεις είναι αντίστοιχη της εκλογής οργάνων από την Πανελλαδική συνδιάσκεψη και από τις Τοπικές και Κλαδικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.”

 

12. Όσον αφορά την οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να γίνει η κάτωθι τροποποίηση:

“Ενίσχυση της κεντρικής πολιτικής παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Για την ενίσχυση της κεντρικής πολιτικής παρέμβασης της ΑΝΤΑΣΥΑ έχουν προταθεί μια σειρά από βήματα που επαναλαμβάνονται και στην τελευταία απόφαση της ΚΣΕ (…συγκρότηση γραμματειών για το συνδικαλιστικό, αγροτικό, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ, η αναβάθμιση του Γραφείου Τύπου και η καλύτερη σύνδεσή του με την ΚΣΕ, η δυνατότητα έκδοσης εφημερίδας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οργάνωση κεντρικών πολιτικών εκδηλώσεων (φόρουμ, φεστιβάλ κλπ) …)

Κρίσιμο είναι να υπάρξει ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα υλοποίησής τους που να ορίσει το ΠΣΟ.

Ειδικά για το θέμα του εντύπου που έχει μια ιδιαίτερη σημασία προτείνουμε :

Το ΠΣΟ στην πρώτη συνεδρίασή του ορίζει ομάδα που επεξεργάζεται και καταθέτει πρόταση για το χαρακτήρα του, εντός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος.

Η πρόταση συζητείται στο ΠΣΟ και η απόφαση του ΠΣΟ κατεβαίνει προς συζήτηση στις επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για γνώμη και απόφαση. “

 

13. Η Θέση 51 να συμπληρωθεί με το παρακάτω:

“Το μαχόμενο εργατικό κίνημα αντιμετωπίζει τις απαγορεύσεις, τις πολιτικές επιστρατεύσεις, τον ολοκληρωτισμό και την τρομοκρατία κυβέρνησης, εργοδοσίας. ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και οι περισσότερες ομοσπονδίες απέδειξαν ότι όχι μόνο δεν μπορούν να συμβάλλουν στους εργατικούς αγώνες, αλλά λειτουργούν ως πυροσβέστες, αφήνοντας χωρίς τη στοιχειώδη στήριξη κρίσιμες μάχες (π.χ. Καθηγητές). Το ΠΑΜΕ όχι μόνο αντιτίθεται σε ότι δεν ελέγχει, αλλά και προωθεί αγώνες με λογική διαμαρτυρίας και όχι ανατροπής

Στο πλαίσιο αυτό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει:

1. Σε ένα άλλο εργατικό κίνημα, μαχητικό και πολιτικά ανατρεπτικό, φέρνοντας στην πρώτη γραμμή τα εργατικά αιτήματα και δικαιώματα για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Για την υπέρβαση των γραφειοκρατικών ηγεσιών και δομών. Για την αναγέννηση των συνδικάτων. Προτάσσοντας τη δημοκρατία των συνελεύσεων, των εργατικών και απεργιακών επιτροπών. Στην πιο αποφασιστική σύγκρουση με τον συνδικαλισμό της συνδιαλλαγής, του κοινωνικού εταιρισμού, των «εξαιρέσεων» και της ταξικής υποταγής και ειρήνης. Με τη δημιουργία και προώθηση νέων μορφών συσπείρωσης της εργατικής τάξης, για τη συλλογική οργάνωση του διάσπαρτου εργασιακού δυναμικού, της ανασφάλιστης εργασίας, των υπερ-ελαστικών εργασιακών σχέσεων, στη συγκρότηση σωματείων στις νέες μορφές εργασιακής απασχόλησης (πχ. εργαζόμενοι σε ΜΚΟ, κοινωφελή εργασία κ.α.).

2. Στη συγκρότηση ανεξάρτητου κέντρου αγώνα, με τη συμμετοχή πρωτοβάθμιων σωματείων και των συντονισμών τους (Συντονισμός των συντονισμών), αλλά και ομοσπονδιών ή εργατικών κέντρων που θέλουν πραγματικό αγώνα με ταξικό περιεχόμενο. Κέντρο αγώνα ικανό να παίρνει πρωτοβουλίες, να ξεδιπλώνει αγώνες με χαρακτηριστικά σύγκρουσης, σχεδίου, αναγκαίου περιεχομένου νίκης και ανατροπής, σε αντιπαράθεση με τους «αγώνες διαμαρτυρίας» και τις κινήσεις-ντουφεκιές, την κοινοβουλευτική αναμονή και διαπραγμάτευση. Γι' αυτό θα συμβάλλει στην μαζικοποίηση, ενίσχυση και ποιοτική αναβάθμιση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα, αλλά και στην ανάπτυξη επιμέρους συντονισμών σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο, καθώς και στην σταθερή συνεργασία των συντονισμών σε πανελλαδικό επίπεδο.

3) Στην ενίσχυση των ταξικών εργατικών σχημάτων – συσπειρώσεων – παρεμβάσεων, στη δημιουργία νέων σχημάτων και παρεμβάσεων εκεί που δεν υπάρχουν. Με την προσπάθεια συντονισμού, συνεργασίας και ανώτερης πολιτικής ενοποίησης της αντικαπιταλιστικής ταξικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος, των εργατικών σχημάτων. Ενίσχυση των ταξικών σχημάτων σε διάκριση από τις δυνάμεις της διαχείρισης (κυβερνητικής και συνδικαλιστικής) και του ρεφορμισμού μέσα στο εργατικό κίνημα.

4) Στη συσπείρωση των δυνάμεων που κινούνται σε ταξική κατεύθυνση, μετωπική δράση-συζήτηση και ανάπτυξη των πρωτοπόρων αγωνιστών του εργατικού κινήματος που «βγήκαν» από τους σκληρούς αγώνες (και της τελευταίας τριετίας και συνολικότερα, στην κατεύθυνση της συγκρότησης εργατικής κίνησης-πρωτοβουλίας.

5) Στην αναβάθμιση και ενοποίηση της παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό κίνημα, από τη σκοπιά της ταξικής του ανασυγκρότησης. Συγκρότηση κλαδικών επιτροπών, γραμματείας συνδικαλιστικού, οργάνωση του διαλόγου για το εργατικό κίνημα που απαιτεί η εποχή μας.”

 

14. H Θέση 31 να αντικατασταθεί από το παρακάτω:

“Οι αγώνες τις τελευταίας τριετίας πέρα, πέρα από την συνολική και κεντρική πολιτική αντιπαράθεση με τις επιλογές Κυβέρνησης Ε.Ε ΔΝΤ, ανέδειξαν μια μεγάλη πολυμορφία στη συγκρότηση και στους δρόμους απάντησης του κινήματος στο επίπεδο της πόλης και της γειτονιάς. Χιλιάδες εργαζόμενοι, πλαισίωσαν έναν πραγματικό γαλαξία πρωτοβουλιών και δράσεων ενάντια στα μέτρα των μνημονίων όπως αυτά εκφράσθηκαν στο επίπεδο του τοπικού κράτους και στον Καλλικράτη, συζήτησαν και οργάνωσαν τη δράση τους αλλά και την ταξική αλληλεγγύη σε τοπικό επίπεδο.

Κατάκτηση της κινηματικής ανάτασης ήταν και τα μαζικά κινήματα ανυπακοής (χαράτσι ΔΕΗ, διόδια, φόροι κλπ) που το τελευταίο διάστημα έχουν βρεθεί στο στόχαστρο μιας μαζικής εκστρατείας ποινικοποίησης. Σημαντικό βήμα στην ενίσχυση αυτού του κινήματος αποτελούν τα βήματα συντονισμού δεκάδων λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών κατοίκων, εργατικών λεσχών και άλλων συλλογικοτήτων, όπως έχουν εκφρασθεί με το συντονισμό της επιτροπής «ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ». Όμως, όσο πληθαίνουν τα κάθε λογής χαράτσια και όσο μεγαλώνει η αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να ανταπεξέλθουν σε αυτό, τόσο θα αποκτά μεγαλύτερη σημασία η μαζική λαϊκή ανυπακοή στην εξαθλίωση, τόσο θα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη και δυνατότητα το «δεν έχω να πληρώσω» να μετατρέπεται σε πολιτικό ανατρεπτικό «δεν θέλω να πληρώσω»

Η προσπάθεια συντονισμού συλλογικοτήτων των 3ΔΕΝ σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση ενός πιο συνολικού περιεχομένου και στόχων πάλης(πχ. εκτός από τα χαράτσια και τη φοροληστεία, ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών τομέων, όπως το νερό και η ενέργεια) αλλά και ενός πιο σταθερού προγράμματος παρέμβασης, θα βοηθήσει στη συγκρότηση μαζικού λαϊκού κινήματος στη γειτονιά.

Σημαντική πλευρά της λαϊκής δράσης και αυτοργάνωσης των τελευταίων χρόνων είναι και οι μορφές λαϊκής αλληλεγγύης που αποτελούν πλευρά της πάλης για την επιβίωση: επανασυνδέσεις ρεύματος, αποτροπές κατασχέσεων σπιτιών, βοηθητικά μαθήματα σε παιδιά ανέργων και, εργαζομένων με χαμηλό εισόδημα, υλική και ηθική στήριξη απεργιακών αγώνων(πχ. Χαλυβουργία, Phonemarketing, Λούκισα, Alter) και ανέργων, κοινωνικά ιατρεία κ.α. Οι μορφές αυτές έχουν σαν κομβικό στοιχείο ότι η αλληλεγγύη είναι πλευρά της συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης. Την τροφοδοτεί και τροφοδοτείται. Μια σειρά επίσης από παραδείγματα αντιεμπορευματικού τρόπου ζωής και απόπειρες μιας διαφορετικής σχέσης παραγωγών-καταναλωτών. καταδεικνύουν πόσο πιο αποτελεσματικές μπορεί να είναι μορφές κοινωνικής οργάνωσης που δεν στηρίζονται στη λογική του κέρδους και την αγορά, αποτελούν εκφράσεις των δυνατοτήτων όσων παράγουν τον πλούτο.

Η θετική αντικαπιταλιστική πλευρά τους πρέπει να συνδέεται με ένα μαχητικό πρόγραμμα διεκδικήσεων και με μια μαζική αγωνιστική πρακτική.

Στο βαθμό που δεν γίνεται αυτό κινδυνεύουν να εκφυλίζονται είτε στη λογική της «κοινωνικής επιχειρηματικότητας» (που προωθείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και εκφράζεται μέσω πρωτοβουλιών ΜΚΟ, δήμων, επιχειρήσεων κλπ), είτε σε αυτή των «σοσιαλιστικών νησίδων» είτε σε μια λογική διαχείρισης της φτώχειας.”

 

15. Η Θέση 57 να αντικατασταθεί από το παρακάτω.

“Σε αυτή τη κατεύθυνση και στα πλαίσια της ανάπτυξης κινήματος αντίσταση και ανατροπής στη γειτονιά, ενάντια στο τοπικό κράτος, τον Καλλικράτη και μια σειρά αντεργατικούς – αντιλαϊκούς νόμους χρειάζεται η στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ενεργητική εμπλοκή των μελών της :

--Στα αντικαπιταλιστικά σχήματα – κινήσεις πόλης – κινήσεις περιφέρειας.
Τα οποία πρέπει να ενισχυθούν και να στηριχτούν από όλο το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να αποτελέσουν πόλο συσπείρωσης των αγωνιστών που προσεγγίζουν, ειδικά τα ζητήματα που αφορούν το τοπικό κράτος, από αντικαπιταλιστική σκοπιά, ακόμα και αν δεν συμφωνούν πλήρως με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή δεν εντάσσονται σε αυτή. Πρέπει να αποτελέσουν το πολιτικό νεύρο της αντικαπιταλιστικής παρέμβασης στα ζητήματα πόλης και τοπικού κράτους με αναβαθμισμένη και σταθερή πολιτική παρέμβαση και λειτουργία. Πρέπει να υπάρχει ο προσανατολισμός συγκρότησης νέων σχημάτων σε πόλεις που δεν υπάρχουν, ενώ σημαντικό βήμα στην ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής παρέμβασης μπορεί να αποτελέσει ο συντονισμός των σχημάτων.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σέβεται την αυτοτέλεια των σχημάτων αυτών και δεν τα αντιμετωπίζει ως παραρτήματά της. Ειδικά στα σχήματα των μεγάλων πόλεων Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς όπως και στα περιφερειακά σχήματα, η σημαντική πολιτική παρέμβαση που έχει γίνει ως τώρα, πρέπει να συνδυαστεί και με σοβαρά βήματα στη συλλογική λειτουργία τους, στη γείωση τους με όλα τα δημοτικά διαμερίσματα και νομούς, ώστε να ξεπερνιούνται οι πραγματικές δυσκολίες αποστάσεων και εύρους θεμάτων απασχόλησης και να αποκτούν πραγματική συλλογική λειτουργία, δομή και πρακτική δράση αντικαπιταλιστικού σχήματος.

--Στις εργατικές λέσχες ως μορφές τοπικής εργατικής συλλογικότητας, που συμβάλουν στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος στη συλλογική οργάνωση εργαζομένων και ανέργων, στην ανάπτυξη ταξικής αλληλεγγύης και στην προώθηση εργατικού-λαϊκού πολιτισμού. Οι εργατικές λέσχες προωθούν την ταξική αλληλεγγύη στους αγώνες και στην καθημερινότητα, τη διεκδίκηση άμεσων αιτημάτων σε σχέση με την εργασία και την ανεργία, την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων στους εργασιακούς χώρους της γειτονιάς. Λειτουργούν ενισχυτικά σε σχέση με τα σωματεία και τη δράση τους.

-- Στις λαϊκές συνελεύσεις και τις επιτροπές κατοίκων σε τοπικό επίπεδο, ως μορφές συλλογικής οργάνωσης του αγωνιζόμενου λαού για τοπικά αλλά και για γενικότερα ζητήματα που θα προωθούν και θα αναδεικνύουν τις αναγκαίες συντονισμένες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης-αντίστασης και ανυπακοής απέναντι και ενάντια σε κάθε μορφή χαρατσιών και στην άδική φορολογία-φορομπηξία. Με πρωτοβουλίες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών (όπως το νερό), αγαθά απαραίτητα για την στοιχειώδη αξιοπρεπή διαβίωση του κοινωνικού συνόλου.

-- Στα κοινωνικοπολιτικά – πολιτιστικά στέκια που δημιουργούνται στη βάση της ανάγκης για αλληλεγγύη – αντίσταση – διεκδίκηση δημόσιων ελεύθερων χώρων και πολιτιστική δράση.

-- Στις επιτροπές ενάντια στην κυβερνητική-κρατική καταστολή και τη φασιστική βία, ως κύτταρα αντιφασιστικής, αντικατασταλτικής-αντικυβερνητικής και αντιρατσιστικής δράσης καθώς και πρωτοβουλίες συντονισμένης δράσης-απάντησης απέναντι σε φασιστικά, ρατσιστικά και τρομοκρατικά χτυπήματα κράτους και κυβέρνησης στο λαό και τους αγώνες του.”

 

16. Η Θέση 62 να συμπληρωθεί στο τέλος της από το παρακάτω.

“Προϋπόθεση για την αναγέννηση συνολικά του εργατικού κινήματος και της ανατρεπτικής Αριστεράς αποτελεί η συγκρότηση ενός ισχυρού πολιτικού πόλου της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς. Ο πόλος αυτός θα λειτουργήσει ως καταλύτης για ανατροπές στο εργατικό κίνημα και για αλλαγή του χάρτη στην Αριστερά, για μια άλλη και όχι άλλη μία Αριστερά. Ο πόλος αυτός θα έχει μετωπικά χαρακτηριστικά και όχι ενιαίου κόμματος, και θα προέλθει από τη συσπείρωση αγωνιστών και δυνάμεων που ριζοσπαστικοποιούνται και αναζητούν συνολική αντικαπιταλιστική πολιτική απάντηση, από τις πολιτικές πρωτοπορίες που αναδεικνύονται μέσα από το μαζικό κίνημα, από τις δυνάμεις του χώρου της "εκτός των τειχών" Αριστεράς που αναζητούν μια σύγχρονη μετωπική επαναστατική απάντηση, αλλά και από μάχιμα τμήματα που προέρχονται από το χώρο της επίσημης Αριστεράς, που διαφοροποιούνται έμπρακτα από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, συνολικά από τη διαχειριστική λογική. Θα προέλθει από τη σύγκλιση και συνάμα από τον ποιοτικό μετασχηματισμό σε ανώτερη πολιτική βάση των ρευμάτων αυτών, μέσα και από τη δημοκρατική διαπάλη για την κατεύθυνση, το βάθος και τα χαρακτηριστικά αυτού του μετώπου. Στην κατεύθυνση αυτή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί σημαντικό και ελπιδοφόρο βήμα. Με την πολιτική της πρόταση για τη μετωπική συμπόρευση των αντικαπιταλιστικών, αντιΕΕ και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς έρχεται να ανοίξει παραπέρα δρόμο για τον αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πόλο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αμέσως μετά τη 2η συνδιάσκεψή της, εξοπλισμένη με την απόφασή της για το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της μετωπικής συμπόρευσης, θα πρέπει να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες παρουσίασης, συζήτησης και συσπείρωσης, απευθυνόμενη στους πρωτοπόρους αγωνιστές του κινήματος, τους εργαζόμενους, το λαό και τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και στις πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Για την από κοινού συμβολή σε όλα τα πεδία πάλης του κινήματος και της Αριστεράς (εργατικό, αντιΕΕ, δημοκρατικές ελευθερίες και πάλη κατά της φασιστικής απειλής, γειτονιά και μάχη της επιβίωσης) και για κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες συντονισμού και συσπείρωσης και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, με βάση το αναγκαίο προγραμματικό πλαίσιο.”