Α.        ΣΕ ΠΕΡΙOΔΟ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ

 

 

 

1. Μπαίνουμε σε νέα περίοδο, αντιμέτωποι με τις πιο μεγάλες προκλήσεις.

 

Βαδίζοντας προς την τρίτη συνδιάσκεψή της  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αντιμετωπίσει μια τριπλή πρόκληση.

 

• Η κρίση του καπιταλισμού παρατείνεται ενώ την ίδια ώρα που οξύνονται επικίνδυνα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, εντείνονται οι πολεμικές αναμετρήσεις, επανχαράσσονται τα σύνορα με τρόπο αιματηρό. Η ανάπτυξη ενός κινήματος αντίστασης στο σύγχρονο ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο είναι πιο επείγουσα από ποτέ.

 

• Στην Ελλάδα βαθαίνει η πολιτική κρίση, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση. όμως αυτό δεν την εμποδίζει να κλιμακώνει την επίθεση στον λαό σε όλα τα μέτωπα (νέος γύρος ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση κάθε κοινωνικής ασφάλισης, αυταρχισμός,  ουσιαστικά κατάργηση των συνδικάτων κ.λπ.). Ενώ προπαγανδίζει την «έξοδο από το μνημόνιο», η μετάβαση στην «γραμμή της προληπτικής στήριξης», δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η είσοδος σε μια περίοδο με την ίδια βάρβαρη πολιτική και την ίδια στυγνή επιτήρηση,  με επίκεντρο  τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» και όπλο το δρακόντιο Σύμφωνο Σταθερότητας και τις άλλες συνθήκες της ΕΕ, χωρίς να αποκλείεται και η υπογραφή ενός νέου μνημονίου ή και  η παράταση του υπάρχοντος!. Αυτό βάζει την πρόκληση της πάλης για την ανατροπή της

 

• Τρίτο η προοπτική σοβαρών πολιτικών εξελίξεων, όπως η πίεση δυνάμεων του συστήματος για «εθνική συνεννόηση», και η προοπτική εκλογών την Άνοιξη με ρεαλιστική την  πιθανότητα κυβερνητικής αλλαγής και σχηματισμού κυβέρνησης με «κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ», βάζει στην ημερήσια διάταξη την στάση μας απέναντι της, δηλαδή τα ζητήματα αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης,.

 

Αντιμετωπίζουμε τις σοβαρές αυτές προκλήσεις μέσα σε ασταθείς οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, με ενεργή την ανοιχτή πολιτική κρίση. Από την μια ξεδιπλώνονται πολλαπλοί σχεδιασμοί των αστικών επιτελείων για να απαντήσουν στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος,  ενώ από την άλλη ενεργές παραμένουν και οι αγωνιστικές διαθέσεις που έβγαλε ο λαϊκός ξεσηκωμός των περασμένων ετών και η  αναζήτηση ενός άλλου δρόμου για την κοινωνία σε ρήξη με την καταστροφή στην οποίας μας σπρώχνουν το ευρώ, η ΕΕ, το χρέος, και οι δυνάμεις του κεφαλαίου.

 

Αυτό βάζει την πρόκληση μιας άλλης Αριστεράς, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής που θα εκφράζει την λαϊκή ανάγκη να «αλλάξει η κατάσταση», με την απαλλαγή από τα μνημόνια, την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από ευρώ και ΕΕ, την επιβολή εργατικού ελέγχου στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Που μπαίνει μπροστά στην πάλη του λαού και την μπολιάζει με αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο ανοίγοντας δρόμους προς μια σύγχρονη επαναστατική προοπτική, σε πλήρη ανεξαρτησία από το πολιτικό σχέδιο της κυβερνητικής εναλλαγής εντός των πλαισίων της πολιτικής του κεφαλαίου, του «ανήκουμε την Δύση», της ΕΕ.

 

 

Β. Η ΟΙΚΟΝΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΚΟΠΑΣΕΙ.

2. Από το καλοκαίρι του 2007, όταν ξέσπασε η κρίση στο αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα, έχουν περάσει εφτά χρόνια, αλλά η όποια ανάκαμψη διεθνώς παραμένει ασθενική και αβέβαιη.  Επιβεβαιώνεται ότι δεν είχαμε μια συνηθισμένη κυκλική- αλλά μια ιστορική δομική κρίση ου καπιταλισμού.   Το ομολογούν οι ίδιοι οι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Στις ΗΠΑ η κρίση μεταφράζεται συσσωρευτικά σε μια υστέρηση του ΑΕΠ της τάξης του 1,5 τρισεκατομμυρίου δολαρίων και ρυθμούς ανάπτυξης κολλημένους στο 2%. Η εικόνα είναι ακόμα χειρότερη για την Ευρώπη

Απέναντι στην κρίση οι κυρίαρχες δυνάμεις επιδιώκουν σε διεθνές επίπεδο μια ακραία κλιμάκωση της επίθεσης, μια υπεραντιδραστική «φυγή προς τα εμπρός».

 

Επιδιώκουν να  συντρίψουν τις αντιστάσεις της εργατικής τάξης, με πολύ μεγαλύτερη αξιοποίηση των βίας και της πειθάρχησης, καθολικής εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης, κάθε διάστασης της εργασίας, της διανοητικότητας, του ελεύθερου χρόνου του συλλογικού εργαζομένου.

 

Διαμορφώνουν ένα πλαίσιο  αυταρχικής «μεταδημοκρατίας», με τεράστια εκχώρηση ουσιαστικών δικαιωμάτων απόφασης στις «αγορές», εγχώριες και διεθνείς, με ενίσχυση και τελειοποίηση των πρακτικών επιτήρησης και καταστολής, με ενοποίηση αστυνομικών και στρατιωτικών επιχειρήσεων, με ενίσχυση του ρόλου των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ) και των διεθνών συμφωνιών του κεφαλαίου (Συμφωνία ελεύθερων Συναλλαγών ΗΠΑ-ΕΕ) που δένουν τους λαούς χειροπόδαρα στις «αγορές», καταργώντας κάθε έννοα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Επιδιώκουν την υπέρβαση της κρίσης και μέσα από την μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, που δυναμώνει τη τάση για τον πόλεμο.

 

Πάνω σε αυτή την βάση οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί  για την  δημιουργία των νέων ισορροπιών μεταξύ τους,  οι  τοπικοί και υπερτοπικοί  πόλεμοι

 

Ωστόσο, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα μπορέσουν ακόμη και έτσι να υπερβούν τις βαθύτερες αντιφάσεις που διαπερνούν το σύγχρονο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό.

Ο πανικός στις αγορές μέσα στον Οκτώβρη έδειξε ότι ούτε οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν πιστεύουν ότι η ευρωζώνη είναι σε πορεία ανάκαμψης από την κρίση. Δισεκατομμύρια αποσύρθηκαν από τα Χρηματιστήρια των πιο ανεπτυγμένων οικονομιών και έτρεξαν να αναζητήσουν καταφύγιο στα πιο «ασφαλή» αμερικάνικα και γερμανικά ομόλογα, εκφράζοντας την ανησυχία τους για τις υπερτιμημένες μετοχές τους σε σχέση με τους πραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης που παραμένουν καθηλωμένοι.

 

3. Η εικόνα είναι ακόμα χειρότερη για την Ευρώπη με ανάπτυξη κοντά στο 0%, απειλή ύφεσης ακόμα και της γερμανικής οικονομίας και παρατεινόμενα προβλήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Η Ευρωζώνη εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις της ίδιας της αρχιτεκτονικής της, του καπιταλιστικού της χαρακτήρα,  κινούμενη μέσα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης – λιτότητας – ανεργίας. Οι απόπειρες για ένα άλλο «μίγμα» πιο «χαλαρής νομισματικής πολιτικής», δεν οδηγούν στο ξεπέρασμα της κρίσης, ούτε μπορούν να δώσουν «αναπτυξιακή ώθηση» στον καπιταλισμό. Άλλωστε, η πολιτική αυτή ούτως ή άλλως συνδυάζεται με συνέχιση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές, σε πείσμα όλων όσων επιχειρούν να τις παρουσιάσουν σαν «προοδευτική στροφή» (μαζί και του ΣΥΡΙΖΑ).

Οι αντιθέσεις αυτές μέσα στους κόλπους της ολιγαρχίας (Ντράγκι, Ρέντσι, - Μέρκελ, που επιμένει σε ακόμη πιο περιοριστική πολιτική) για το μίγμα της ασκούμενης πολιτικής, σε κανένα βαθμό δεν αποτυπώνει διαφορές στρατηγικής αλλά μόνο τακτικής για την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και του βαθέματος της εκμετάλλευσης καθώς η γενική γραμμή της ΕΕ εξακολουθεί να είναι σφιχτή δημοσιονομική πολιτική και τσάκισμα των εργατικών κατακτήσεων.

Συνολικά, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα διέρχεται βαθιά κρίση. Η αδυναμία να διαμορφωθεί δυναμική καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι συνέπειες από τις βάρβαρες περιοριστικές πολιτικές, η διάρρηξη κάθε έννοιας «κοινωνικού συμβολαίου», το βάθεμα της ανισόμετρης ανάπτυξης και των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις άλλες χώρες, η μεταφορά της τάσης αυτής στο εσωτερικό των χωρών (που εκφράζεται με την ένταση των τάσεων απόσχισης τμημάτων κρατών), η ένταση του θεσμικού ρατσισμού, και η κατάρρευση των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων και η σοβούσα κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, συμπυκνώνουν και εκφράζουν στο επίπεδο της ΕΕ την γενικότερη καπιταλιστική κρίση.

Για τον ελληνικό καπιταλισμό αυτά σημαίνουν ότι οι πιθανότητες για οικονομική ανάκαμψη το 2015 και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό μειώνονται. Ο βραχνάς του αστρονομικού χρέους πνίγει τον ελληνικό λαό και αποτελεί παράγοντα ιμπεριαλιστικών εκβιασμών οικονομικής και πολιτικής αστάθειας.

 

4.         Η οικονομική κρίση γεννά την πολιτική κρίση. Ήδη από τις ευρωεκλογές του καλοκαιριού που μας πέρασε φάνηκαν εικόνες πολιτικής κρίσης και αστάθειας σε όλη την Ευρώπη. Από τη Γαλλία όπου η κυβέρνηση Ολάντ παραπαίει μέχρι την Βρετανία που η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη κινδύνευσε να χάσει το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία της Σκοτίας. Ήδη στην Ισπανία ωριμάζει αντίστοιχη κρίση για το θέμα της Καταλονίας, την ίδια στιγμή που το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση με το PODEMOS να εκτοξεύεται δημοσκοπικά.  Στο Βέλγιο είδαμε τις μεγαλύτερες απεργίες και διαδηλώσεις εδώ και χρόνια, ίδια δυναμική εξελίσσεται στην Ιταλία ενάντια στην κυβέρνηση Ρέντσι.  Ακόμη και στη Γερμανία το πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να απορροφήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, αν και χάρη στην αδυναμία της Αριστεράς να αρθρώσει εναλλακτική πρόταση ρήξης με την ΕΕ και πιο συνολικά τον καπιταλισμό, η οργή τροφοδοτεί άλλες συστημικές «εναλλακτικές λύσεις» και την ακροδεξιά.

 

Η κρίση και η αστάθεια δεν οδηγούν αυτόματα σε στροφή αριστερά. Ακροδεξιές - ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις μπορούν να δυναμώσουν σε τέτοιες συνθήκες όπως καταγράφηκε και στις πρόσφατες ευρωεκλογές με την άνοδο του Ukip στη Βρετανία, την πρώτη θέση της Λεπέν στη Γαλλία, την ενίσχυση του Βίλντερς στην Ολλανδία, την άνοδο των φασιστών σε Ουγγαρία και Πολωνία. Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή είναι βασικό μέτωπο στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη

 

Η αδυναμία κομματιών της ευρωπαϊκής Αριστεράς να απαντήσουν από αντικαπιταλιστική-επαναστατική σκοπιά στην ιστορική κρίση του καπιταλισμού, και να οικοδομήσουν κίνημα κατά του ευρώ και της ΕΕ,  αφήνει περιθώριο να ενισχύεται η δήθεν «ευρωσκεπτικιστική» ακροδεξιά.

 

Ο δρόμος της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της πάλης για τη διάλυσή της είναι βασικό στοιχείο σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη. Μια αριστερή ανατρεπτική γραμμή κατά της ΕΕ διαχωρίζεται  από  λογικές ξενοφοβίας ή εθνικής απομόνωσης.. Η επιμονή σε αυταπάτες περί μιας «άλλης ΕΕ» που μας οδηγούν στην ηγεμόνευση από αστικές λογικές.

 

Γ.         ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

5.         Κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι επεμβάσεις σε μια περίοδο που  ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πανίσχυρος και η ηγεμονία του δεν είναι δεδομένη. Η  «νέα» επέμβαση στην Μ. Ανατολή, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο στηρίχθηκε άμεσα και έμμεσα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, και η συμμαχία των «προθύμων» με τους σεΐχηδες της Σαουδικής Αραβίας, τους δικτάτορες του Καϊρου δεν έχει καθόλου στόχο τα δίκαια του Κουρδικού  λαού, αλλά τα συμφέροντα τους στην περιοχή. Στο κενό των αμερικάνικων αποτυχιών και της στροφής προς τον Ειρηνικό, οξύνονται οι ανταγωνισμοί των τοπικών δυνάμεων (Ιράν, Σαουδική Αραβία κλπ) και γενικά οι τροφοδοτούμενες και από τις ΗΠΑ εθνικές και θρησκευτικές διαμάχες (σουνίτες-σιίτες κλπ) με τρόπο αποσταθεροποιητικό.

Το χτύπημα της Αραβικής Άνοιξης ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και στη Συρία, από τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση δυνάμεων όπως το Ισλαμικού Κράτος, που είναι καρπός όλων αυτών των παραγόντων.

Από την άλλη η παλαιστινιακή αντίσταση από την ηρωική Γάζα έως την Ανατολική Ιερουσαλήμ που τροφοδοτούν μια τρίτη Ιντιφάντα, όσο και το ηρωικό Κομπάνι δείχνουν το δρόμο της αντίστασης και της απελευθερωτική προοπτικής. Σε κάθε περίπτωση η ισχυρότερη αντιμπεριαλιστική-απελευθερωτική και διεθνιστική  δύναμη στην περιοχή παραμένει το «αραβικό πεζοδρόμιο», η πάλη των λαών.  

Έκφραση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού είναι  και οι εξελίξεις στην Ουκρανία, στην οποία  υπήρξε μεθοδευμένη προσπάθεια των ΗΠΑ με τη βοήθεια της ΕΕ  για την πρόσδεση της χώρας στο δυτικό στρατόπεδο και την άσκηση πίεσης προς τη Ρωσία, χωρίς να διστάσουν να αξιοποιήσουν ακόμη και τους φασίστες του «Δυτικού Τομέα». Η αντίσταση των ανατολικών επαρχιών, παρ’ όλη την αντιφατικότητα της γεννήθηκε σαν αντίδραση την φασιστική βία και την εθνική καταπίεση, επηρεάζεται από την ισχυρή παρουσία της εργατικής τάξης της περιοχής, ενώ σημαντικό είναι ότι εντός των ένοπλων ανταρτών υπάρχουν και αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις. 

Αυτές οι συνθήκες καθιστούν ανοιχτό το στοίχημα  του προσανατολισμού του κινήματος, τόσο ως προς το κοινωνικό ταξικό του πρόγραμμα, όσο  και ως προς την προσπάθεια του ρώσικου ιμπεριαλισμού να τον ηγεμονεύσει, στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με τη Δύση για τον έλεγχο της Ουκρανίας, σε αντίθεση με άλλες αντιλήψεις (πχ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) που το θεωρούν αντιδραστικό και έχουν λογική ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε αυτό και την κυβέρνηση του Κιέβου.

Στηρίζουμε αυτόν τον αγώνα, ιδιαίτερα τις αντιφασιστικές, δημοκρατικές  και κομμουνιστικές του τάσεις ενάντια σε ΗΠΑ-ΕΕ, ολιγαρχία και την επιδίωξη του ρώσικου ιμπεριαλισμού να ελέγξει τον αγώνα προς όφελός του.  Μόνο η στήριξη των λαϊκών αντιστάσεων και της απόπειρας λαϊκής οργάνωσης από την Ουκρανία ως το Κομπάνι, με την ελπιδοφόρα προοπτική που αυτές γεννούν, δίνουν διέξοδο.

Πάμε σε έναν κόσμο με περισσότερους ανταγωνισμούς και συγκρούσεις. Αυτό αυξάνει την πιθανότητα πολεμικών αναμετρήσεων και συνολικά κάνει το ζήτημα του πολέμου πιο επίκαιρο. Η καλύτερη απάντηση στον πόλεμο είναι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, η πάλη για το δικαίωμα των λαών τους να αποφασίζουν ανεξάρτητα για τις τύχες τους,  η αλληλεγγύη των λαών και των κινημάτων. Καμιά αυταπάτη για τη «διεθνή κοινότητα» και τους «θεσμούς της».

6. Μέσα σε αυτό το τοπίο οξύνονται και πάλι οι εθνικισμοί στα Βαλκάνια και ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός.

Η ελληνική κυβέρνηση κλιμακώνει την εμπλοκή της στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς στη Μέση Ανατολή. Δίνει την Κρήτη σαν βάση για τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς στο Ιράκ και τη Συρία, προωθεί τον αντιδραστικό άξονα με το Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου. Αξιοποιεί τα γεγονότα αυτά στην εσωτερική πολιτική σκηνή  παίζοντας το χαρτί του «κινδύνου της πολιτικής αστάθειας», και της «εθνικής κρίσης» του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας..

Η Τουρκία - και για να ξεπεράσει εσωτερικές αντιθέσεις της - συμπεριφέρεται ως τοπικός ιμπεριαλισμός στην περιοχή, πράγμα που οδηγεί και σε επιθετικές κινήσεις, π.χ. σε σχέση με την Κύπρο. Η νέα όξυνση του κουρδικού ζητήματος κοστίζει ακριβά στις φιλοδοξίες του τούρκικου καπιταλισμού να ηγεμονεύσει στην περιοχή.

Η πρόσδεση της Ελλάδας στον αντιδραστικό άξονα ΗΠΑ- Ισραήλ-Αιγύπτου μόνο κινδύνους εγκυμονεί και για το λαό μας και για την ειρήνη στην περιοχή.  Η συζήτηση για τις ΑΟΖ έχει περισσότερο να κάνει με την ομάδα των ενεργειακών μονοπωλίων που θα την καρπωθούν και των αστικών τάξεων και όχι με τα συμφέροντα των λαών της περιοχής.

Μόνος ένας δρόμος υπάρχει: η κοινή διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική πάλη  των λαών της περιοχής, κόντρα στις αστικές τάξεις και στις δύο μεριές των συνόρων,  η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η άμεση επιστροφή όλων των φαντάρων από ξένες αποστολές, η συμμαχία με τα κινήματα που αντιστέκονται..

Δ.         ΕΠΟΧΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ

 

7. Όλες οι εξελίξεις το διάστημα αυτό δείχνουν ότι είμαστε στο τέλος μιας εποχής και στην ανατολή μιας νέας, που δεν έχει ακόμα πάρει τα οριστικά της χαρακτηριστικά. Η μεγάλη καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2007-8 σηματοδότησε την έκφραση των βαθιών εγγενών αντιφάσεων και του ανορθολογισμού του κεφαλαιοκρατικού συστήματος εκδηλώθηκε σαν «καθολική» κρίση του μοντέλου απόσπασης υπεραξίας, του μοντέλου συσσώρευσης (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των αγορών, κλπ του ηγεμονικού «νεοφιλελεύθερου» προτάγματος), της υπερδιόγκωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα, των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων  – και ιδίως τα τελευταία χρόνια, σαν κρίση του ιμπεριαλισμού και των ιεραρχιών του, με την εμφάνιση εντονότερων παρά ποτέ ανταγωνισμών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Μια τέτοια εποχή κρίσης και μετάβασης, στην οποία γκρεμίζονται προηγούμενες βεβαιότητες και μεγάλες μάζες υφίστανται ριζικές ανατροπές στη ζωή τους, που ακυρώνονται προηγούμενοι συμβιβασμοί, ακόμη και άνισοι, είναι και μια εποχή που σωρεύει εκρηκτικά υλικά.

Είναι μια πρωτόγνωρη εποχή εξεγέρσεων, που με προανάκρουσμα το δικό μας Δεκέμβρη του 2008, εκείνη την εκρηκτική «εικόνα από το μέλλον» που συγκλόνισε τον κόσμο, αλλά και μετά με τις Πλατείες, το Occupy, τους Ισπανούς Αγανακτισμένου, την Αραβική Άνοιξη – με όλη την τραγικότητά της –, το Πάρκο Γκέζι, τις διαδηλώσεις στη Βραζιλία, τα νέα φοιτητικά κινήματα, αποτυπώνουν μια βαθύτερη ιστορική τάση, που στον πυρήνα της έχει την εξέγερση της σύγχρονης εργατικής δύναμης, τόσο της ενεργής όσο και της αυριανής, στο βαθμό που διαρκώς οξύνεται η αντίφαση ανάμεσα στις τεράστιες δυνατότητες της εποχής και την μεγαλύτερη παρά ποτέ εκμετάλλευση, καταπίεση και επισφάλεια που υφίσταται. Στις εξεγερτικές αυτές τάσεις συμπλέκονται αξεδιάλυτα το αίτημα για αξιοβίωτη ζωή και μείωση της εκμετάλλευσης, η ανάγκη για δημοκρατία, για εθνική αυτοδιάθεση και αυτοκαθορισμό για επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και της δημόσιας σφαίρας, αλλά εδράζονται πάνω στις εκρηκτικές αντιφάσεις που διαπερνούν τη σύγχρονη εργασία.

 

8. Όμως, η εποχή μας δεν είναι μόνο εποχή νέων δυνατοτήτων για την κοινωνική  χειραφέτηση και μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική είναι και εποχή αντεπαναστάσεων, μια «εποχή τεράτων». Σαν απάντηση στην κρίση εμφανίζονται η βία, ο κυνισμός, ο φασισμός, ως δήθεν «αντισυστημικός δρόμος» που τελικά διεκδικεί μια κυνική, αυταρχική, πατερναλιστική και κανιβαλική εκδοχή του συστήματος. Αυτό μπορεί να εξηγήσει την ανάδυση μιας ξενοφοβικής, ευρωσκεπτικιστικής Δεξιάς, που εκμεταλλεύεται τον φιλοευρωπαϊσμό της Αριστεράς, αλλά και την ανάδυση ιδιαίτερα βίαιων αυταρχικά και βαθιά συντηρητικών εκδοχών ένοπλου τζιχαντισμού, που υποκαθιστούν σε αρκετές περιπτώσεις το κενό άλλων μορφών αντίστασης.

Απέναντι στην ανάδυση των «τεράτων» η μόνη απάντηση είναι η ανασυγκρότηση της ενότητας και της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης και των λαϊκών τάξεων, ο αντικαπιταλιστικός αγώνας, η επαναθεμελίωση του προτάγματος της κοινωνικής χειραφέτησης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα.

9. Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις η κατάσταση πολλών τάσεων της Αριστεράς, ιδίως στην Ευρώπη, είναι ιδιαίτερα προβληματική. Κρίση της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς που παλινωδεί ξανά προς σχέδια συνεργασίας με τους σοσιαλδημοκράτες (Γαλλία) ή που αδυνατεί να δώσει προοπτική (Ιταλία) αλλά και της επαναστατικής Αριστεράς. Ακόμη και ελπιδοφόρα εγχειρήματα ως προς τη δημοκρατική διαδικασία και το άνοιγμα στην κοινωνία όπως το PODEMOS κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις σε σχέση με το πρόγραμμα. Συνολικά, η ιστορική έλλειψη μαζικών επαναστατικών, κομμουνιστικών δυνάμεων, η επικράτηση του ευρωπαϊσμού, και του κοσμοπολιτισμού δεν επιτρέπουν την αναγκαία αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική τοποθέτηση, την αναγκαία αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού δρόμου και συνολικά των βάσεων του συστήματος (κέρδος, ανταγωνιστικότητα, αγορά, κοινοβουλευτική δημοκρατία κλπ). Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να απαντήσουν ούτε στις κυρίαρχες τάξεις και τη στρατηγική τους (βαθύτερη εκμετάλλευση ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, βάθεμα της ολοκλήρωσης, θεσμικός ρατσισμός) ούτε στην ακροδεξιά (δεξιός «ευρωσκεπτικισμός, κατά περιπτώσεις στήριξη των BRICS ως εναλλακτικού πόλου).

Περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε στην Ευρώπη μια άλλη Αριστερά αντικαπιταλιστική, επαναστατική, κομμουνιστική που να αναμετρηθεί με το ζήτημα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, που θα εμπνευσθεί από τους αγώνες, τις εμπειρίες των κινημάτων, τις νέες μορφές δημοκρατίας και  συντονισμού και θα τους δώσει προοπτική.

 

Ε.        Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

10.       Σ’ αυτές τις διεθνείς συνθήκες το χαρτί του success story καίγεται, οι πιθανότητες για οικονομική ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού το 2015 και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό μειώνονται δραματικά. Τα παραμύθια Σαμαρά και Βενιζέλου για «τέλος μνημονίων» και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό τινάχτηκαν για άλλη μια φορά στον αέρα μέσα στον Οκτώβρη, όταν οι αγορές ανέβασαν τα επιτόκια δανεισμού στο 9%, στα ίδια επίπεδα στην περίοδο που  ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε την Τρόικα στην Ελλάδα. Οι οικονομικές αποτυχίες και η συνεχιζόμενη εργατική αντίσταση τροφοδοτούν την πολιτική κρίση που εκδηλώνεται με αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης..

Η αντιδραστική πολιτική θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από την τυπική υπογραφή ενός νέου μνημονίου, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναπτύξει πλέον το θεσμικό πλαίσιο του Μόνιμου Μηχανισμού Επιτήρησης, επιβάλλοντας μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας μνημόνια για πάντα εντός της ΕΕ. Έτσι η Ελλάδα και κάθε κράτος μέλος της ΕΕ και ειδικά οι υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ, θα βρίσκεται  υπό ασφυκτική επιτήρηση, και αντιμέτωπη με τις ρυθμίσεις της τραπεζικής ενοποίησης, της νέας καταστροφικής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, του αντιλαϊκού χαρακτήρα του ΕΣΠΑ κλπ. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο της ΕΕ διαμορφώνει ένα μνημόνιο για όλη την ΕΕ, με την απαίτηση για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς».  Σε όλα αυτά προστίθεται η εξυπηρέτηση του χρέους, που απαιτεί τρομακτικά «πρωτογενή πλεονάσματα». Γι’ αυτό και η Τρόικα κάνει σαφές ότι θα παραμείνουμε υπό μνημονιακή επιτήρηση, για δεκαετίες.

Μπροστά μας έχουμε ένα νέο σκληρό μνημόνιο όπως και να το βαφτίσουν.. Η ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως έκαναν το 2010 και το 2012, απαιτούν βάρβαρους όρους για να δώσουν ξανά δανεικά που θα καταλήξουν ξανά στις τράπεζες. Πρόκειται για ένα θανατερό φαύλο κύκλο. Οι κυβερνήσεις δανείζονται για να σώσουν τις τράπεζες και κόβουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες για να πληρώνουν το χρέος. Έτσι έφτασαν τους άνεργους στο 1.500.000, τους απλήρωτους στις 800.000, τους συνταξιούχους στα όρια της πείνας. Τώρα έρχεται το Γιούρογκρουπ να υπαγορεύσει τους όρους για μια «πιστωτική γραμμή με ενισχυμένους όρους», δηλαδή ξανά δανεισμό και ξανά σκληρό έλεγχο.

11.       Τρόικα και κυβέρνηση προωθούν νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, απελευθέρωση των απολύσεων, νέο 330-αντιαπεργιακό νόμο, νέες μειώσεις σε μισθούς συντάξεις, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας,  μεγαλύτερη διάλυση σε Υγεία και Παιδεία, επίθεση στα φτωχά λαϊκά στρώματα με πλειστηριασμούς κλπ..

Κλιμακώνεται ο εργοδοτικός αυταρχισμός και η κρατική καταστολή, η επίθεση στην νεολαία για το ξερίζωμα του φοιτητικού συνδικαλισμού, η απόπειρα διάλυσης των συνδικάτων. Όλα αυτά  αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος, της  επιβολής ενός «κράτους εκτάκτου ανάγκης».

Βαθαίνει η υποταγή στην  ΕΕ, όχι μόνο μέσω των δημοσιονομικών κανόνων και της επιτροπείας, αλλά και μέσα από το ΕΣΠΑ, καθώς η ΕΕ ελέγχει ουσιαστικά τον προσανατολισμό της «καπιταλιστικής ανάπτυξης», των περιφερειών και των δήμων και την υποτάσσει στην ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας» και της λεγόμενης «καινοτομίας» σε βάρος των επενδύσεων σε αναγκαία έργα δημόσιων υποδομών και των κοινωνικών αναγκών.

Ενιχύεται ο αντιδραστικός ρόλος του τοπικού αστικού κράτους και αποκτά μια πιο ενεργή συμμετοχή στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής κι συνολικά στην προώθηση της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης. Από την μια προωθούνται οι ιδιωτικοποιήσεις  μεγάλων δημοσίων εκτάσεων μέσω ΤΑΙΠΕΔ (ελληνικό, Σιθωνία, παραλιών κλπ). Στρατηγικές λειτουργίες των δήμων ιδιωτικοποιούνται (όπως η διαχείριση των απορριμμάτων). Ενισχύονται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις με συρρίκνωση των κοινωνικών υπηρεσιών και αντικατάστασή τους από εθελοντισμό, χορηγίες και ΚΟΙΝΣΕΠ δήμων.

 

12. Την ίδια στιγμή, η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και η φθορά των κυρίαρχων αστικών κυβερνητικών δυνάμεων θα συνεχιστεί καθώς δεν διαφαίνεται έξοδος της Ελλάδας από την κρίση. Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πιο αδύναμη μετά και τις ευρωεκλογές, σε φανερή αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα. Είναι μια κυβέρνηση σε κρίση.

Όμως παρότι παραπαίει, δεν παραιτείται. Εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη, ιδιαίτερα αυταρχική, διατεθειμένη με κάθε τρόπο να «επιδείξει έργο απέναντι στους δανειστές και τους «επενδυτές». Επιδιώκει να ρίξει γέφυρες  προς τα στηρίγματα της στο κράτος, όπως οι δικαστές και οι ένστολοι, αλλά και προς της εργοδοσία και το μικροαστικό στοιχείο προσφέροντας ως δέλεαρ την συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι διατεθειμένη να κλιμακώσει την βία και τους εκβιασμούς απέναντι στο κίνημα και να δοκιμάσει την πραξικοπηματική παραμονή στην εξουσία με την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας ακόμη και με εξαγορά βουλευτών και άλλες πατριδοκάπηλες μεθοδεύσεις.

Το ερώτημα τη σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος παραμένει ανοιχτό. Κύκλοι τη άρχουσας τάξης προωθούν σενάρια «κυβέρνησης  εθνικής ενότητας», ή συμφωνία για εκλογές σε δεύτερο χρόνο, με τους δανειστές να πιέζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί και να υπογράψει το νέο Μνημόνιο.

13. Κομμάτι της πολιτικής κρίσης είναι η αποδιάρθρωση που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ με την μεγαλύτερη παρά ποτέ ένταση των εσωτερικών συγκρούσεων ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φράξιες. Αλλά και στη ΝΔ δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρες μερίδες ήδη προσανατολίζονται στην αναμονή για την επόμενη μέρα. Στο ίδιο πλαίσιο και τα διάφορα σχέδια ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, είτε με την αναζήτηση νέων κεντρώων σχημάτων (όπως το Ποτάμι) είτε με τα σχέδια για νέα «θεσμικά» ακροδεξιά κόμματα που να μπορούν να ανακόψουν την εκλογική αιμορραγία προς τη Χρυσή Αυγή, (Ρίζες Μπαλτάκου) που όμως δεν φαίνεται να ευοδώνονται εύκολα..

14. Η Χρυσή Αυγή φαίνεται να βρίσκεται σε μια ορισμένη υποχώρηση. Ο ρόλος του αντιφασιστικού κινήματος έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό, ειδικά μετά την δολοφονία Φύσσα.

Παρόλα αυτά δεν χωράει κανένας εφησυχασμός, Η δίκη της ναζιστικής συμμορίας καθυστερεί ενώ ο Σαμαράς ψάχνει τρόπους για να μετρήσουν ψήφοι χρυσαυγιτών βουλευτών  στη βουλή υπέρ του. Με αυτή την έννοια η δίκη θα είναι μια συνολικότερη κρίσιμη καμπή, καθώς η ΧΑ θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το μεν ενδεχόμενο καταδίκης με μια λογική θυματοποίησης, το δε ενδεχόμενο αθώωσης ως δικαίωση. Αυτό επιβάλλει την κλιμάκωση των αντιφασιστικού αγώνα και για την καταδίκη των φασιστών δολοφόνων αλλά και για να μην μπορούν να έχουν απήχηση σε εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Σε κάθε περίπτωση, ο φασισμός παραμένει πραγματική απειλή, που εντείνεται στο πλαίσιο της κρίσης εξαιτίας  της υποστήριξης που του προσέφεραν τμήματα του κεφαλαίου, και απλόχερα τα κυβερνητικά επιτελεία και τα ΜΜΕ,  αλλά και επειδή βασίζεται σε ένα υπαρκτό υπόβαθρο ρατσισμού, εθνικισμού κα σεξισμού που καλλιεργήθηκαν και καλλιεργούνται  από την κυρίαρχη ιδεολογία. Ο  αγώνας κατά του φασισμού να δένεται με τον συνολικό αντικαπιταλιστικό αγώνα. 

Το ξερίζωμα του φασισμού απαιτεί μια τιτάνια κινηματική και ιδεολογική προσπάθεια  που θα συγκρουστεί και στο επίπεδο της πράξης, αλλά και στο επίπεδο της θεωρίας, της ιστορίας, με ειδική κατεύθυνση το χτύπημα των αντιλήψεων αυτών στα σχολεία.

15. Σε αυτό το πλαίσιο οι γενικότερες πολιτικές εξελίξεις σφραγίζονται από την πολιτική αστάθεια και τη ανοιχτή πολιτική κρίση, παρ’ όλη την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει «έργο» στους δανειστές και να δείξει ότι «έχουμε πολιτική σταθερότητα». Παρ’ ότι η απονομιμοποίηση και η πλήρης αναξιοπιστία της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου είναι πασιφανής θα κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν εκλογή προέδρου δημοκρατίας, για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.

Από την άλλη, όμως, η δυναμική της πολιτικής κρίσης είναι τέτοια ώστε είναι πιθανό και να οδηγηθούμε στις κάλπες. Το καθοριστικό στοιχείο για την μια ή την άλλη εξέλιξη θα είναι η παρέμβαση του εργατικού κινήματος και του λαϊκού παράγοντα. Σε κάθε περίπτωση είναι λάθος να αφήνουμε και στην δική μας πρακτική να κυριαρχεί η λογική ότι ούτως ή άλλως έρχονται εκλογές. Και γιατί δεν είναι βέβαιες και γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε να ενισχυθούν λογικές εκλογικής ανάθεσης και προεκλογικής παραίτησης μέσα στο κίνημα.

Για αυτό απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς για μαζικό αγώνα από τώρα και μέχρι τον Φλεβάρη για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, για μαζική κινητοποίηση σε περίπτωση κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων με αφορμή την εκλογή του ΠτΔ.

16. Σε σχέση με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος: το προηγούμενο χρονικό διάστημα αναπτύχθηκαν πολύ σοβαροί αγώνες των εργαζόμενων. Από την ΕΡΤ και τους διοικητικούς των ΑΕΙ-ΤΕΙ, μέχρι τους σχολικούς φύλακες, την Κόκα Κόλα, την μάχη για την κυριακάτικη αργία και τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, που αναδείχθηκαν σε σύμβολο αντίστασης για όλους τους εργαζόμενους. Και από τους νοσοκομειακούς και τους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στη διάλυση υγείας και παιδείας μέχρι τους εργαζόμενους συνολικά στο δημόσιο που συγκρούστηκαν με την αξιολόγηση αναγκάζοντας την κυβέρνηση σε υποχώρηση. Μάχες όμως είχαμε και στον ιδιωτικό τομέα, κόντρα στις απόψεις ότι δεν «γίνεται τίποτα». Ο αγώνας των εργαζόμενων στο «κάτεργο» της Cosco είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αλλά όχι το μόνο.

Όμως παρά τις αντιστάσεις που εκδηλώνονται σε πολλά μέτωπα, ορισμένες φορές με ανατρεπτικό τρόπο, οι αγώνες παραμένουν κατακερματισμένοι, αμυντικοί, δεν συνενώνονται σε ένα ανερχόμενο, ισχυρό πολιτικό κίνημα ανατροπής. Η ολοκληρωτική υποταγή του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και η βαθιά του κρίση  δεν συνδυάστηκε με τη διαμόρφωση ενός ευρύτερου ταξικού αγωνιστικού συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλογικοτήτων κλπ.  Η εμπέδωση των μνημονιακών μέτρων και η τρομακτική πίεση από την ανεργία και την εξαθλίωση σπρώχνουν κομμάτια της κοινωνίας σε μια εξατομικευμένη οργή, στην παραίτηση, στη δυσπιστία απέναντι στη δυνατότητα των αγώνων.

Η ορμητική ανάπτυξη των αγώνων, ιδιαίτερα την περίοδο10-12 επέδρασε καθοριστικά στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και την άνοδο της αριστεράς, προκαλώντας «τεκτονικές» αλλαγές στις σχέσεις εκπροσώπησης.

Η υποχώρηση του κινήματος σε σχέση με την περίοδο αυτή  δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο λαός πολιτικά αποκηρύσσει την κυβέρνηση, δεν έχει αποδεχθεί την «αναγκαιότητα των μέτρων» και αναζητά δρόμους ανατροπής. Βάζει όμως την πρόκληση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, με έμφαση στη δημοκρατία του αγώνα, τη μαχητικότητα, την προβολή των εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων, και μιας νέας αγωνιστικής ανάτασης απαιτητικότητας και διεκδικητικότητας.

17.       Μέσα σε αυτή την αντιφατική κατάσταση  ο πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων έχει διαμορφωθεί υπέρ μιας κοινοβουλευτικής λύσης χωρίς ρήξη με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής, αλλά διακυβεύεται, δεν έχει κριθεί οριστικά.

Αντίθετα οι δυνατότητες που «άνοιξαν» στην συγκυρία της κρίσης και του λαϊκού ξεσηκωμού  είναι παρούσες. Η αστική ηγεμονία δεν έχει επουλώσει τα βαθιά τραύματά της και τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής πολιτικής πρότασης είναι από τώρα εμφανή.

Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση και ο μεγάλος λαϊκός ξεσηκωμός διαμόρφωσαν μεγάλα ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης  και στους όρους άρθρωσης της αστικής ηγεμονίας. Αυτό αντικειμενικά έδωσε άλλη προοπτική  στη δυνατότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, ανέδειξε μια σημαντική δυνατότητα αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε μια ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Οι αυταπάτες της δήθεν «εύκολης λύσης» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά συντηρούν την στάση «αναμονής», των κοινοβουλευτικών εξελίξεων. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όμως, έχει αποδειχθεί ότι οι κυβερνήσεις δεν εγκαταλείπουν οικειοθελώς την εξουσία, δεν πέφτουν με κάλπες, κάνουν τα  πάντα προκειμένου να συνεχίσουν να επιβάλλουν τις επιλογές του κεφαλαίου. Μόνο το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα μπορεί να δημιουργήσει εξελίξεις που να αναγκάσουν το κεφάλαιο σε υποχώρηση.  Δεν υπάρχουν πολιτικές λύσεις σε φιλολαϊκή κατεύθυνση χωρίς δυνατό και οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα που να βάζει την σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Ακόμα και με τη διενέργεια εκλογών και πιθανή κυβερνητική εναλλαγή με «κυβέρνηση σωτηρίας με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ», το πολιτικό σύστημα δύσκολα θα σταθεροποιηθεί, λόγω του βάθους της κρίσης, της οξύτητας του κοινωνικού προβλήματος, των ασφυκτικών δεσμεύσεων από τις συνθήκες της ΕΕ και της ταξικής αντιπαράθεσης για τον χαρακτήρα της διεξόδου.

Τα στοιχεία αυτά οδηγούν χιλιάδες πρωτοπόρους αγωνιστές να συνειδητοποιούν ότι δεν αρκεί η αναμονή των εκλογών και απαιτείται αγώνας για την ανατροπή της άθλιας συγκυβέρνησης. Ότι η ανατροπή  αυτή πρέπει να σηματοδοτήσει μια αντεπίθεση για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έκλεψαν  με τα μνημόνια και τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις»,  να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν, με σύγκρουση και όχι «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές και τα αφεντικά, με μάχες και όχι «ανάθεση» λύσεων σε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίφαση ανάμεσα στις προσδοκίες του κόσμου που στρέφεται προς τα αριστερά και τη δεξιά προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ορατή από χιλιάδες αγωνιστές και θα γίνει πιο έντονη το επόμενο διάστημα. Η τάση ανόδου των αγώνων και η πολιτική αντοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σχετίζονται με αυτές τις τάσεις.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες η επαναστατική αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να παίξει κρίσιμο ρόλο. Χωρίς να περιορίζεται σε καταγγελίες για τις δεξιές μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά παλεύοντας ενωτικά  με τον κόσμο, στο πλαίσιο του αγωνιστικού μετώπου ρήξης – ανατροπής, δείχνοντας στην πράξη πώς μπορεί να προχωρήσει το κίνημα, οργανώνοντας τις μάχες, διεκδικώντας την ηγεμονία των αντικαπιταλιστικών λύσεων και προγράμματος, ενάντια στην γραμμή της διαχείρισης και του συμβιβασμού, με πλήρη πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια σε όλα τα επίπεδα, προβάλλοντας ξεκάθαρα την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Βαδίζουμε προς μία όξυνση της αντιπαράθεσης σε όλα τα επίπεδα και ανάλογα πρέπει να προετοιμαστεί η μαχόμενη Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα

18. Η υπάρχουσα αριστερά δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες και τις ανάγκες της πολιτικής και ταξικής αντιπαράθεσης.

Η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, για  πλήρη αποδοχή του πλαισίου της ΕΕ, με σεβασμό στο Σύμφωνο Σταθερότητας αποδοχή του χρέους και άρνηση ρήξης με τους δανειστές, αποδοχή του ΝΑΤΟ, σε κανένα βαθμό δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία φιλολαϊκών ανατροπών. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα που επαγγέλλεται μια ανακούφιση από την ακραία φτώχια, εγκαταλείποντας κάθε έννοια ρήξης με τα μνημόνια, που αυτοπροβάλλεται ως «δύναμη εθνικής συνεννόησης» και «διαπραγμάτευσης», που διεκδικεί το ρόλο του εγγυητή μιας καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση με όρους «κοινωνικής προστασίας», ούτε καν σοσιαλδημοκρατικής «αναδιανομής». Η λογική των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» δεν αφήνει κανένα περιθώριο για σπάσιμο της λιτότητας.

 Ουσιαστικά η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα επιδιώκει την εμπέδωση των «μειωμένων προσδοκιών» στο λαϊκό κίνημα , να περάσει το μήνυμα ότι ο λαός δεν μπορεί να ζητήσει κάτι παραπάνω από την «αναδιαπραγμάτευση» της ίδια πολιτικής.  . Με αυτή τη γραμμή ούτε τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών μαζών μπορεί να εκπροσωπήσει, ούτε μπορεί να απαντήσει στους εκβιασμούς των δανειστών και των μηχανισμών της ΕΕ. Όσο και εάν προσπαθεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να καθησυχάσει τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται να θίξει τα συμφέροντά τους, οδηγείται διαρκώς πιο βαθιά στην υποταγή, ακριβώς γιατί οι τελευταίες θέλουν πρωτίστως να ηττηθούν και να τσακιστούν οι προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων. Τα μηνύματα από το πρώτο διάστημα διοίκησης στην Περιφέρεια Αττικής και γενικότερα σε πολλούς δήμους που ελέγχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικά.

Το τελευταίο διάστημα δυναμώνουν αποφασιστικά οι πιέσεις των κέντρων και οι τάσεις προς διάφορες μορφές «εθνικής συνεννόησης», «εθνικής ενότητας», με πρόσχημα και τα «εθνικά ζητήματα». Την ίδια στιγμή  που οικοδομείται ο αντιδραστικός άξονας Ελλάδα-Ισραήλ-Αίγυπτος κάτω από την μπακέτα  των ΗΠΑ, ο Α. Τσίπρας διαβεβαίωνε στο Πεντάγωνο για την «συνέχεια του κράτους»,  δηλώσεις που συμπληρώνουν τον κύκλο των διαβεβαιώσεων προς τον ξένο παράγοντα (ανήκουμε στην Δύση) και το κεφάλαιο.

Μια τέτοια πολιτική οδηγεί σε τραγωδίες καθώς ταυτίζει μαζικά στα μάτια των εργαζόμενων την αριστερά με τις δυνάμεις του συστήματος ανοίγοντας τον δρόμο συνήθως σε αντιδραστικές εξελίξεις.

Από αυτή την άποψη γίνεται όλο και πιο εμφανές το αδιέξοδο των αριστερών τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που αδυνατούν να βάλουν φρένο στον κατήφορο, βάζοντας σε κρίση την γραμμή τους. Είναι αυταπάτη ότι μέσα σε ένα ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό κόμμα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι συμβιβασμοί της ηγεσίας με «εσωκομματικούς όρους», όπως έχουν δείξει μέχρι τώρα όλα τα ιστορικά παραδείγματα. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με τάσεις όπως η Αριστερή Πλατφόρμα που υπομένει όλες τις  δεξιές μετατοπίσεις αφήνοντας την κριτική για «αργότερα» με αποτέλεσμα να προσαρμόζεται η ίδια αντί να επιδρά στον ΣΥΡΙΖΑ.

19. Το ΚΚΕ παρεμβαίνει στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα, προβάλλοντας ένα σύνολο οικονομικών κυρίως αιτημάτων, χωρίς καμιά σύνδεση με την επαναστατική προοπτική, την οποία ορίζει στην ασαφή «λαϊκή εξουσία».. Η στάση του, σε μεγάλο βαθμό σφραγίζεται από την ηττοπάθεια, όπως εκφράστηκε  σε όλη την περίοδο του ξεσηκωμού.

Το ΚΚΕ αρνείται το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Στην ουσία, αποδέχεται και αναπαράγει τη ρεφορμιστική λογική του «μίνιμουμ» και του «μάξιμουμ» προγράμματος. Σήμερα μίνιμουμ μέτρα ανακούφισης μέσα από μετρημένες κινητοποιήσεις χωρίς «τυχοδιωκτισμούς» με απεργίες διαρκείας, καταλήψεις. Με αγώνες διαμαρτυρίας και όχι πάλης για ρωγμές και νίκες, τις οποίες δεν πιστεύει ότι μπορεί να έχουμε  και σε επόμενο στάδιο, στο απροσδιόριστο μέλλον που θα έχουν αλλάξει οι αρνητικοί συσχετισμοί, υποσχέσεις για ανατροπές, ρήξεις με την ΕΕ, λαϊκή εξουσία και σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς..

Η λογική αυτή δύσκολα διαφέρει και δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στην λογική των «μειωμένων προσδοκιών» και του «ρεαλισμού». Διασπά τον οικονομικό από τον πολιτικό αγώνα της εργατική τάξης και του λαού και καθηλώνει την δυνατότητα το εργατικό κίνημα να πολιτικοποιεί την πάλη του και να σπάει το πλαίσιο της αστικής ηγεμονίας και του συμβιβασμού και να δημιουργούνται όροι εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης..

Συνεχίζει να έχει βαθιά αντιενωτική και ορισμένες φορές ως και διασπαστική στάση, που το οδηγούν να ρίχνει νερό στον μύλο της κυβέρνησης (βλ αρχική του στάση του στα γεγονότα στο ΕΚΠΑ). Υπάρχουν σοβαρές αναζητήσεις και προβληματισμοί σε σημαντικό κομμάτι της βάσης του, και της οργανωμένης. Η ηγεσία απαντά με κλιμάκωση του ενδοαριστερού εμφύλιου και ιδιαίτερα με επιθέσεις κατά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει σταθερά την κοινή δράση με το  ΚΚΕ, συμβολή στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής,  συναγωνιστικό διάλογο με τον κόσμο του.

ΣΤ.      Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

20.       Στην κρίσιμη περίοδο την οποία διανύουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκινάει από την αισιόδοξη αφετηρία ότι η κατάσταση πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Πέντε χρόνια μνημονιακής βαρβαρότητας έχουν πείσει  την μεγάλη πλειοψηφία του λαού ότι η πολιτική αυτή ήταν μια βαθιά ταξική επιλογή, για να φορτωθεί η κρίση του καπιταλισμού στις πλάτες  της εργατικής τάξης και του λαού, για να σωθούν οι τραπεζίτες και  η ευρωζώνη και να επιβληθεί ένα συνολικό καθεστώς επιτροπείας των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) στον λαό.

Για αυτό ωριμάζει στον λαό, μέσα από αντιφατικούς δρόμους η αναγκαιότητα και η δυνατότητα της ανατροπής αυτής της πολιτικής, το άνοιγμα ενός άλλους δρόμου στην ελληνική κοινωνία, του δρόμου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, χωρίς μνημόνια και χρέος, ευρώ και ΕΕ, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι.

Το διάστημα που έρχεται παλεύουμε:

• Για να  ανατραπεί η πολιτική του «μαύρου μετώπου» κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και η αντιδραστική κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.
• Για να αλλάξει η πολιτική και όχι ο διαχειριστής. Για να σπάσει το «πλαίσιο» της βάρβαρης εκμετάλλευσης και της υποταγής στις αγορές, του κράτους έκτακτης ανάγκης, της επιτροπείας, της διαρκούς λεηλασίας μέσω χρέους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Για ένα συνολικά άλλο, αντικαπιταλιστικό δρόμο στην ελληνική κοινωνία.
• Για την εργατική και λαϊκή αντεπίθεση.  Για την είσοδο του εργατικού και λαϊκού κινήματος στο προσκήνιο, με νέα απαιτητικότητα  και μαχητικότητα. Για να ξηλωθούν όλα τα μνημονιακά μέτρα και οι αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για ουσιαστικές κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων και σε βάρος του κεφαλαίου.
• . Για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των δυνάμεων της ανατροπής.

Μέσα από αυτούς τους στόχους:

- Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμβάλλει στον αγώνα να ανατραπεί η επίθεση και η κυβέρνηση με όρους του λαϊκού εργατικού ξεσηκωμού. Δεν υποτιμάμε, αλλά αντίθετα ανταποκρινόμαστε στον λαϊκή απαίτηση «να φύγουν», δείχνοντας ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να «φύγουν όλοι» όσοι μας οδήγησαν εδώ, κυβέρνηση τρόικα, ΕΕ, κεφάλαιο. Παλεύουμε να βαθύνει στην στη λαϊκή συνείδηση το ρήγμα με το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, να χρωματιστεί «αντικαπιταλιστικά» και να μετασχηματιστεί σε διεκδίκηση ενός συνολικά άλλου δρόμου η ανάγκη των εργαζόμενων να «αλλάξουν τα πράγματα».

- Αντιπαλεύουμε την λογική αναμονής κοινοβουλευτικών εξελίξεων, είτε στην εκδοχή «να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση για να σώσει τον λαό», είτα στην εκδοχή «να καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να διαλυθούν οι αυταπάτες» . Προβάλλουμε από τώρα την αναγκαία προγραμματική κατεύθυνση, οργανώνουμε το λαό μέσα από ενωτικές κινηματικές πρωτοβουλίες, προβάλλουμε τις αναγκαίες διεκδικήσεις και το μεταβατικό πρόγραμμα, αντιστεκόμαστε στην τωρινή κυβέρνηση της καταστροφής.

-Αντιμετωπίζουμε τις πολιτικές μάχες που έχουμε μπροστά μας, ( αποφάσεις για το νέο μνημόνιο, μάχη ενάντια στα νέα μέτρα, αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας από την πλευρά του κυβερνητικού μπλοκ) σαν αποφασιστικούς σταθμούς στον αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης, σαν μεγάλες λαϊκές μάχες, που μπορούν να επιδράσουν και να καθορίσουν  τις εξελίξεις.

- Δίνουμε την μάχη για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων μέσα στο κίνημα και την αριστερά, για εκτεταμένες ανακατατάξεις και την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για την συσπείρωση των ευρύτερων δυνάμεων της ανατροπής, για την καταλυτική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και μια άλλη ηγεμονία μέσα στο λαϊκό κίνημα, που μπορούν να οδηγήσουν σε καταλυτικές επιδράσεις στον ευρύτερο συσχετισμό δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία.

Προϋπόθεση για αυτό είναι ένας ισχυρός, πολιτικά αυτοτελής, κοινωνικά γειωμένος, προγραμματικά συγκροτημένος πόλος της αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς.

21.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέβαλε στην αναγκαία απάντηση στη επίθεση αναδεικνύοντας την ανάγκη της πάλης για το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα.

Σήμερα αναδεικνύεται η ανάγκη το πρόγραμμα αυτό να βαθύνει και να αναπτυχθεί. Πρώτον πρέπει από την μια να δεθεί πιο άμεσα με τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα και ανάγκες, την ανεργία, την φτώχια, την εκπαίδευση, την υγεία κλπ και από την άλλη «προς τα πάνω» με τα ζητήματα της δημοκρατίας, του πολιτικού συστήματος, του κράτους και της εξουσίας. Πρέπει συνολικά να αποκτήσει πιο θετικό χαρακτήρα να περάσει από το τι «δεν πρέπει να γίνει», στο «τι πρέπει να γίνει και πώς», πείθοντας ότι μπορούμε στηριγμένοι στις δυνάμεις και την πάλη του λαού να παράγουμε και να ζήσουμε μια «αξιοβίωτη ζωή»,  χωρίς ευρώ και ΕΕ, χωρίς χρέος, έξω και πέρα από τη λογική της αγοράς. Να αποτελέσει οδηγό για την εργατική και λαϊκή αντεπίθεση και την απόσπαση κατακτήσεων, και απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση και απέναντι στην πιθανή κυβερνητική αλλαγή.

Αντιπαλεύουμε την κριτική του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, τόσο τις φωνές για «μαξιμαλισμό», και «έλλειψη ρεαλισμού», που θεωρούν ρεαλισμό την προσαρμογή στα όρια των επιλογών του κεφαλαίου και της ΕΕ, και φέρνουν σε αντιπαράθεση την «επιβίωση με την ανατροπή», όσο και την κριτική για «αφομοίωση» και την παραπομπή των πολιτικών του στόχων στην λαϊκή εξουσία. Χωρίς την αντικαπιταλιστική ανατρεπτική διάσταση του προγράμματος, χωρίς σύνδεση με την πολιτική προοπτική της ανατροπής όλα τα λεγόμενα «άμεσα μέτρα ανακούφισης»  κινδυνεύουν να παραμείνουν απλές προεκλογικές υποσχέσεις, διαρκώς υπό αίρεση μπροστά στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης. Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ενίσχυση και όχι αναίρεση της αμεσότητας των λαϊκών διεκδικήσεων.

Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα,  δεν είναι κάποια «σημεία» - αιτήματα που χωράνε σε προγράμματα αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης, αλλά στόχοι πάλης που παλεύει και επιβάλει το κίνημα γεφυρώνοντας τις σημερινές διεκδικήσεις με την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής εξουσίας.  

Το πρόγραμμα αυτό προβάλλει ένα άλλο δρόμο για την ελληνική κοινωνία σε ρήξη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, το χρέος, την ΕΕ, το ευρώ. Παντρεύει τη στρατηγική με την τακτική, καθώς περιλαμβάνει στόχους που αναλογούν στις άμεσες ανάγκες των λαϊκών τάξεων και ορίζουν μέσα στην συγκυρία το πλαίσιο της ρήξης με την αστική πολιτική και με τον ιμπεριαλισμό. Στην πάλη για την εφαρμογή του οι εργαζόμενοι κατανοούν ότι η οριστική απαλλαγή από την εκμετάλλευση και την καταπίεση δεν μπορεί να έρθει παρά μόνο μέσα από την επανάσταση και την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων,  το άνοιγμα του δρόμου για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και τον κομμουνισμό, πράγμα που ορίζει και την «μεταβατικότητα» του προγράμματος προς την επανάσταση.

Δεν ταυτίζεται ούτε με τα άμεσα αιτήματα του κινήματος, αλλά ούτε και με το πλήρες ξεδίπλωμα μιας επαναστατικής διαδικασίας για το μετασχηματισμό των παραγωγικών σχέσεων στην κατεύθυνση του κομμουνισμού, που θα προϋπέθετε, άλλωστε, επαναστατική εργατική εξουσία. Δεν είναι «υπεριστορικό», αφηρημένο αλλά συγκεκριμένο, πρέπει να πατάει πάνω στην ιστορία, τις συγκεκριμένες αντιθέσεις κάθε κοινωνικού σχηματισμού.

Απευθύνεται στο λαϊκό και εργατικό κίνημα και τις μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς και έχει σαν στόχο να ενώσει την κατακερματισμένη εργατική τάξη στον πολιτικό αγώνα και να οικοδομήσει τη συμμαχία της με τα υπόλοιπα λαϊκά, εκμεταλλευόμενα στρώματα, με εργατική ηγεμονία.

Για την πλήρη υλοποίηση του προγράμματος αυτού απαιτείται η επαναστατική αλλαγή και η εξουσία και η κυβέρνηση της εργατικής τάξη και των συμμάχων της. Επιμέρους, ακόμα και σημαντικοί  στόχοι-κρίκοι το προγράμματος μπορούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό να επιβληθούν από την δράση του κινήματος, κάτω  από ένα ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων πριν την επαναστατική διαδικασία, παραμένοντας φυσικά ανοιχτό το αν θα πισωγυρίσουν κάτω από τη αντεπαναστατική προσπάθεια της αστική τάξης η θα βαθύνει κάτω από την επαναστατική δράση των μαζών

22.       Όσο προωθείται η σημερινή μας πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεση του κεφαλαίου, για λαϊκές κατακτήσεις, για το ξήλωμα των μνημονίων,  των εφαρμοστικών τους νόμων, και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, θα ενισχύεται η αυτοπεποίθηση στο κίνημα, θα μπαίνει φραγμό στου νέους γύρους επίθεσης, θα οικοδομείται ένα ρωμαλέο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με ισχυρούς θεσμούς και όργανα πάλης, θεσμούς λαϊκής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας, εργατικού ελέγχου και αυτοδιαχείρισης, που συνολικά, στην πορεία της επαναστατικής πάλης θα μετασχηματίζονται σε όργανα και «αντιθεσμούς» λαϊκής εξουσίας. Στο βαθμό που οξύνεται η ταξική πάλη και δοκιμάζεται η αστική ηγεμονία είναι δυνατόν να μπαίνουν ανώτερα ζητήματα κλονισμού της αστικής κυριαρχίας και προσέγγισης της επανάστασης. 

Η πάλη για το  μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα έχει σαν αναπόσπαστο στοιχείο του  το θέμα της εξουσίας που θα το εφαρμόσει, της κυβέρνησης και της εξουσίας των εργαζομένων..

Με αυτή την έννοια η επεξεργασία του προγράμματος, η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων από τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η οικοδόμηση μορφών οργάνωσης του αγωνιζόμενου λαού και η πάλη για την εξουσία και την κυβέρνηση των εργαζομένων αποτελούν πλευρές της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής. Γι’ αυτό και όχι μόνο δεν χρειάζεται υποστολή των αγώνων και λογική αναμονής αλλά, αντίθετα, προσπάθεια για κλιμάκωση των συγκρούσεων, για ενίσχυση των αγωνιστικών μορφών, για αύξηση της διεκδικητικότητας των μαζών.

Απέναντι στην άποψη που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της Αριστεράς ότι η λύση είναι η κατάληψη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από την Αριστερά και η διαμόρφωση μιας κυβέρνησης «σωτηρίας» απαντάμε ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει η δυναμική του κινήματος να εγκλωβιστεί στα όρια μιας «φιλολαϊκής» διαχείρισης του υπάρχοντος.

Άλλωστε ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή η πραγματική εξουσία είναι συγκεντρωμένη στην οικονομική δύναμη των τραπεζιτών, των βιομήχανων και των αφεντικών, στους κρατικούς κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς (μεγάλα ΜΜΕ κα) στο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ κλπ) και τα δίκτυά τους στην χώρα. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τα κόμματα που θέλησαν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, με τους μηχανισμούς αυτούς ανέπαφους,  κατέληξαν γρήγορα σε οδυνηρές ήττες. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι εξαίρεση, θα βρεθεί από την αρχή στα ίδια αδιέξοδα, για αυτό και δεν μπορεί να υπάρχουν αυταπάτες απέναντι σε αντιλήψεις που την φαντασιώνονται σαν επαναστατική, ή εργατική κυβέρνηση ή πρόπλασμά τους. Ο αγώνας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη ενάντια σε αυτούς τους μηχανισμούς

23.       Στην περίπτωση κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα παλεύει από την πρώτη στιγμή για τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις, χωρίς να υποστείλει τους αγώνες στο όνομα του «ρεαλισμού»,  κόντρα στις πιέσεις για «αυτοσυγκράτηση» και «περίοδο χάριτος». Θα  οργανώνει το λαό και το κίνημα, σε σύγκρουση με την υποταγή, ή και την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, για να διευρύνει τις ρωγμές,  να αποσπάσει κατακτήσεις, να επιβάλλει πραγματικά φιλολαϊκά μέτρα.. Θα συμβάλει σε μια  εργατική, λαϊκή αντεπίθεση, στην ανάπτυξη της πάλης για το αναγκαίο πρόγραμμα, με βάση το οποίο κρίνουμε και τις κινήσεις της κυβέρνησης. Θα συνεχίσει την αποφασιστική αντιπαράθεση με την πολιτική και τους φορείς του πολιτικού-ταξικού μπλοκ του κεφαλαίου – ΕΕ - ΔΝΤ και τους φασίστες, οι οποίοι θα επιδιώξουν να μην πειραχτεί το παραμικρό από το αντεργατικό και αντιλαϊκό τερατούργημα που έχουν οικοδομήσει.

Η οποιαδήποτε αντίληψη κριτικής στήριξης και ανοχής στέκεται αντικειμενικά εμπόδιο στη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ που θα διεκδικήσει με μαζικούς και ανατρεπτικούς όρους τη χάραξη ενός άλλου δρόμου, υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και σε απευθείας σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο και τις στρατηγικές επιλογές του. Η στάση μας συνολικά θα είναι στάση εργατικής - λαϊκής αριστερής αντιπολίτευσης,.

24.       Η αποφασιστική ενίσχυση ΑΝΤΑΡΣΥΑ  και τα βήματα συσπείρωσης των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων   το ερχόμενο διάστημα  αποτελεί σημαντικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων και  της διαμόρφωσης του συσχετισμού δυνάμεων.

Η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς δυναμώνει την τάση της αποφασιστικής διεκδίκησης και επιβολής φιλολαϊκών αλλαγών με την όποια κυβέρνηση, φέρνει στο κέντρο το πρόγραμμα της ανατροπής, δείχνει στους εργαζόμενους ότι υπάρχει άλλη αριστερά, πέρα από τη αστική διαχείριση, αποτελεί προωθητική δύναμη για την συνολική αναδιάταξη των δυνάμεων μέσα στην αριστερά και την κοινωνία.

 Θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό την απάντηση στο ερώτημα του αν το λαϊκό αριστερόστροφο αντιμνημονιακό ρεύμα θα περιοριστεί σε μια «λύση» κυβερνητικής εναλλαγής «εντός των  τειχών» ή το αν θα μείνει ανοιχτός ο δρόμος της επιβολής κατακτήσεων και των ευρύτερων ανακατατάξεων σε όφελος του λαού, ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της ΕΕ και τις τάσεις συμβιβασμού και υποταγής. Μαζί με την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να επηρεάσει άμεσα τα δεδομένα της ταξικής πάλης και τις πολιτικές εξελίξεις.

Κρίκος σε αυτή την κατεύθυνση είναι η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η κατοχύρωσή της πολύτιμης παρουσίας της σαν ανεξάρτητη δύναμη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που στηρίζει όλους τους αγώνες ενάντια σε κυβέρνηση, κράτος και εργοδοσία  αλλά και ενάντια σε κάθε ηγεσία που θέλει να τους περιορίσει. Που με τις ιδέες και το πρόγραμμά της έχει συμβάλει αποφασιστικά στο πολιτικό προχώρημα και τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, διευρύνοντας τους ορίζοντες του με την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Το πιο μαζικό μετωπικό αντικαπιταλιστικό εγχείρημα εδώ και δεκαετίες, .που ταυτόχρονα με το δυνάμωμά του διεκδικεί την συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων πάνω στο αναγκαίο πλαίσιο ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, την αλλαγή του συσχετισμού στην κοινωνία και την αριστερά.

Παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες, αποτελεί μια πρώτη μαζική και κοινωνικά αναγνωρίσιμη έκφραση της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς, με σημαντική κοινωνική γείωση και χιλιάδες αγωνιστές στο πλευρό της.  Έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών και να αναδειχθεί σε ένα διακριτό τρίτο πόλο μέσα στην αριστερά κόντρα στις συκοφαντίες των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ που την παρουσιάζουν είτε σαν «13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ» που συμβιβάζεται, είτε σαν «ένα μικρό ΚΚΕ» που περιχαρακώνεται, αντίστοιχα.

Ταυτόχρονα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να απαντήσει στις νέες προκλήσεις πρέπει να κάνει βήματα στην κατάκτηση μιας ανώτερης πολιτικής και οργανωτικής ενότητας και μιας βαθύτερης δημοκρατίας, στην πιο επεξεργασμένη διαμόρφωση της πολιτικής στα βασικά πολιτικά ερωτήματα της περιόδου, την επεξεργασία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, την ενίσχυση της αυτοτελούς της παρέμβασης, την ενοποίηση της παρέμβασής και τον κοινό σχεδιασμό στα κρίσιμα μέτωπα (εργατικό, νεολαία, αντιφασιστικό κλπ), στην ανάπτυξη της μετωπικής της πρότασης.  .

 

Ζ.         ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

25.       Σταθερή επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την ίδρυσή της είναι η συσπείρωση των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός μαζικού πόλου – πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς και των ευρύτερων δυνάμεων της ανατροπής, με την ηγεμονία του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος.

Η συσπείρωση δυνάμεων στην βάση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος περνάει μέσα από:

α) την πολύπλευρη ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

β) Την ενίσχυση – ανάπτυξη, εμβάθυνση και σταθεροποίηση όλου του πολύμορφου αντικαπιταλιστικού ρεύματος, του κόσμου που παλεύει στα εργατικά σχήματα και γειτονιές, στην νεολαία, την αντιφασιστική, δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική πάλη.

γ) Την μετωπική τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την συσπείρωση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος

26. Η αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί τον πρώτο όρο για την οικοδόμηση του «πόλου». Παράλληλα όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αναπτύξει την μετωπική της τακτική.

Σε αυτή τη βάση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης της Αριστεράς της ανατροπής. Επιδιώκει την συνεργασία των αριστερών και ανατρεπτικών πολιτικών δυνάμεων, των αγωνιστριών και των αγωνιστών, που συμφωνούν και  συσπειρώνονται γύρω από τα βασικά σημεία και την κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, με προτεραιότητα στη ρήξη με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού,  που διεκδικούν τη ρήξη με την ΕΕ, το χρέος και τον καπιταλισμό. Μια τέτοια συνεργασία μπορεί να προσφέρει διέξοδο στους αγωνιστές που προβληματίζονται  απέναντι στην δεξιά γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και την αδιέξοδη γραμμή του ΚΚΕ, να συμβάλλει στην συγκέντρωση δυνάμεων για έναν άλλο δρόμο στην ελληνική κοινωνία να συμβάλει σε συνολικές αναδιατάξεις μέσα στο λαϊκό κίνημα και την Αριστερά.  .

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει ευρύ πολιτικό κάλεσμα για την αναβαθμισμένη κοινή δράση, πολιτική συνεργασία και συσπείρωση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ, αντισυστημικών δυνάμεων και αγωνιστών, χωρίς αποκλεισμούς και μονομέρειες. Απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις που πήραν μέρος στην προηγούμενη προσπάθεια και συνεχίζουν να διαχωρίζονται έμπρακτα από την πολιτική-κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, και την αδιέξοδη γραμμή του ΚΚΕ. Στις δυνάμεις της εκτός των τειχών Αριστεράς. Στους χιλιάδες ανένταχτους αγωνιστές που αναζητούν μια άλλη αριστερά.

Κέντρο της προσπάθειας είναι η «από τα κάτω συσπείρωση» του μαχόμενου δυναμικού του κινήματος και της αριστεράς. Προωθούμε πρωτοβουλίες κοινής παρέμβασης σε κρίσιμα πεδία και ζητήματα της πολιτικής πάλης..

Το πολιτικό πλαίσιο της συνεργασίας θα έχει στο κέντρο του τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, σε σύγκρουση  με τα συμφέροντα του κεφαλαίου,   της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ταπεινωτικής ευρωκηδεμονίας, του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και του μονόδρομου της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Βασικοί στόχοι αυτού του πλαισίου μπορεί να είναι;

• Την ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου, με πάλη για βασικούς στόχους βελτίωσης της θέσης των  εργαζόμενων όπως: Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης (58 για τους άνδρες, 55 για τις γυναίκες) και των ωρών εργασίας (άμεσα 5νθήμερο, 7ωρο), χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.  Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας.- Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και υπογραφή ΕΓΣΣΕ με μισθούς στα επίπεδα του 2008. Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση με ποιοτικά αναβαθμισμένες υπηρεσίες. Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων.  Μείωση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής – ένδυσης κ.ο.κ. καθώς και των τιμών για τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες (φως, νερό, τηλέφωνο).  Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας κα.

• Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων
• Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.
• Η έξοδος από το ευρώ και η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ. Η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία από τους διεθνείς μηχανισμούς και οργανισμούς των πολυεθνικών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κλπ) και τις απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στο εσωτερικό της χώρας, σε συμμαχία με την ολιγαρχία του πλούτου.
• Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ-έλεγχος για τις εγκληματικές του πράξεις
• Η πάλη για τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο, τον δημόσιο, κοινωνικό σχεδιασμό της οικονομίας
• Η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού ενάντια στην αντιδραστική αναμόρφωση του κράτους, στην καταστολή και την πολύμορφη καταπίεση, με μέτρα όπως κατάργηση του Καλλικράτη, των δυνάμεων καταστολής ενάντια στον λαό, (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ), της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, με την προώθηση θεσμών αγώνα και λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.
• Η πάλη για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού
• H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
• Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

 Το παραπάνω πλαίσιο δεν μπορεί παρά να επιβληθεί με την δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού. . Από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ.

Η πάλη για αυτό το πρόγραμμα συνδέει τις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από την κρίση, και τους αγώνες του σήμερα, με την ανατροπή της αντιδραστικής πολιτικής, την απόσπαση κατακτήσεων με το στρατηγικό στόχο ανατροπής του καπιταλισμού και μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Παλεύουμε για την συσπείρωση των δυνάμεων που διαχωρίζονται από την λογική της ενσωμάτωσης στο αστικό σύστημα εξουσίας και της κυβερνητικής διαχείρισης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και των νόμων της αγοράς, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από την λογικές εκείνες που αρνούνται το πρόγραμμα ρήξης με τις βασικές επιλογές του συστήματος, τους αποφασιστικούς αγώνες και την ενότητα των αγωνιζόμενων δυνάμεων, παραπέμποντας την αναμέτρηση στο απροσδιόριστο μέλλον της δικής τους «εξουσίας».

Το πλαίσιο αυτό απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που μπορεί να συμφωνούν σε αυτήν την κατεύθυνση, ακόμη και αυτούς που δεν είναι πεισμένοι για το σύνολό του ή εκφράζουν διαφοροποιήσεις σε επιμέρους σημεία του. Στο πλαίσιο της πολιτικής συνεργασίας, είναι άλλωστε αυτονόητο ότι πέρα από τα κοινά συμφωνημένα, κάθε πολιτική δύναμη θα έχει τη δυνατότητα να παλεύει και να προβάλλει αυτοτελώς το  δικό της συνολικό πολιτικό πρόγραμμα

Σε ότι αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ανάγκη για πολιτική συμμαχία όχι μόνο δεν την ακυρώνει, αλλά αντίθετα καθιστά πιο επιτακτική την παρουσία και την ενίσχυσή της, χωρίς να υποστείλει τη σημαία της αυτοτελούς προώθησης των ιδιαίτερων συνολικών πολιτικών και ιδεολογικών θέσεών της, ή την αυτοδιάλυση της ή την μετατροπή της σε συνιστώσα ενός άλλου μετώπου.

Η πρόταση αυτή δεν γίνεται για να χωρίσει αλλά για να ενώσει, αλλάζοντας το τοπίο στην αριστερά και στο κίνημα, με την πεποίθηση πως είναι ώριμο  το προχώρημα της.

Η.        ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

27.       Η κατάσταση της εργατικής τάξης χειροτερεύει αποφασιστικά.

Η κατάσταση της εργατικής τάξης τα τελευταία χρόνια έχει επιδεινωθεί εξαιρετικά .. Βασική επιδίωξη του κεφαλαίου είναι  η παραπέρα δραματική συμπίεση του κόστους εργασίας στα όρια της εξαθλίωσης, η κατάρρευση των ορίων σταθερής εργασίας και ανεργίας. Προωθούν μέτρα, ώστε η  ημιαπασχόληση και ημικατάρτιση, στα πλαίσια του εργασιακού μεσαίωνα, να αποτελέσουν τον κανόνα του νέου μοντέλου εργασίας. Δημιουργούν μία τεράστια και μόνιμη ζώνη ημιαπασχόλησης-ημιανεργίας («ωφελούμενοι», ατομικές συμβάσεις,  μπλοκάκια, ωρομίσθιοι, αναπληρωτές, μαθητεία κλπ),μεταρρυθμίζοντας αντιδραστικά το εργασιακό τοπίο, δημιουργώντας μαζικές ζώνες υπερεκμετάλευσης, χωρίς δικαιώματα, μισθό, ασφάλιση. Η γενικευμένη επισφαλής εργασία τείνει να γίνει η νέα πραγματικότητα στην εποχή της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού ,ως αποτέλεσμα της στρατηγικής του κεφαλαίου για ευελιξία στην “αγορά εργασίας”.  Οι φτωχοί, ως αποτέλεσμα των παραπάνω, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ε.Ε ξεπερνούν το 25%. Σ ε αυτό το ποσοστό δεν υπολογίζονται οι άνεργοι και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι.

 

28.       Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του  ενάντια στην πολιτική του μαύρου μετώπου -κυβέρνησης -Ε.Ε-ΔΝΤ κεφαλαίου, η στάση του υποταγμένου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ήταν καταστροφική για τους εργαζόμενους. Ήταν καθοριστική στον κατακερματισμό των αγώνων, στην παντελή έλλειψη κλιμάκωσης και συννένωσής τους. Η στάση του σε κρίσιμες στιγμές κλιμάκωσης  μεγάλων κλαδικών αγώνων ήταν εχθρική δίνοντας χέρι βοήθειας στο τσακισμά τους από την κυβέρνηση (πολιτική επιστράτευση καθηγητών, διοικητικοί ΑΕΙ, ΕΡΤ, Μετρό, δολοφονία Παύλου ΦύΣσα, Χαλυβουργία, ΔΕΗ  κλπ). Στο περιεχόμενο των αγώνων παρέμεινε εντός του πλαισίου της αστικής πολιτικής και των ορίων της (πχ δηλώσεις Παναγόπουλου για κατώτατο μισθό, συγκοινωνίες, ΕΚΑ, θέση των δυνάμεών του για αξιολόγηση στην ΑΔΕΔΥ κλπ).

Το ζήτημα της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού-  συνδικαλιστικού κινήματος τόσο στο περιεχόμενο στις δομές του αλλά και στις μορφές,  ο   συντονισμός από τα κάτω των πρωτοβάθμιων σωματίων και των μαχόμενων δυνάμεών του είναι πιο αναγκαίο από ποτέ

1. Οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής και διαχειριστικής αριστεράς δεν συμβάλουν στην αντιστροφή της κατάστασης.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα κινούνται στη λογική της κοινοβουλευτικής τους ενίσχυσης, και μέσω του ΜΕΤΑ προβάλλουν ένα πλαίσιο διεκδικήσεων εντός των ορίων της «υπεύθυνης» κυβερνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Το σχέδιο δράσης τους, περιλαμβάνει διάσπαρτες, συμβολικές, 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας, χωρίς λογική κλιμάκωσης και συντονισμού.

Το ΠΑΜΕ παρεμβαίνει στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα με πλαίσιο οικονομικών διεκδικήσεων αποσυνδεδεμένα από τους πολιτικούς και αναγκαίους στόχους ανατροπής της πολιτικής μαύρου μετώπου, διαγραφής χρέους, έξοδος από Ε.Ε, ενώ και οι οικονομικοί στόχοι που προβάλλει είναι στόχοι «ανάσχεσης της επίθεσης», χωρίς να διαφέρουν ποιοτικά από την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. .Δεν έχει σχέδιο κλιμάκωσης των αγώνων, επιλέγει αγώνες διαμαρτυρίας στα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Σε κρίσιμες στιγμές των αγώνων συντάσσεται με τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, (απεργία καθηγητών στις εξετάσεις κλπ), καλλιεργώντας την αίσθηση της αναποτελεσματικότητας, την ήττοπάθεια, και την αποστράτευση. Επιτίθεται στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο κίνημα.

30        Παλεύουμε για ένα ισχυρό, μαζικό, πολιτικό, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα. Δίνουμε τη μάχη, ώστε το εργατικό κίνημα, να κατακτά ανώτερα πολιτικά χαρακτηριστικά, παλεύοντας για την ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης, την αντεπίθεση των αγώνων, το ξήλωμα της μνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, την απόσπαση κατακτήσεων, σε σύνδεση με την πάλη για τους στόχους του αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

Παλεύουμε να σπάσει το κλίμα της ανάθεσης και της αναμονής των εκλογών. Σε αυτό το πλαίσιο παλεύουμε   για την κοινή δράση των ανατρεπτικών δυνάμεων  και για τη διαμόρφωση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης ανατροπής και με τους αγωνιστές και τις μαχόμενες δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Όσο πρέπει σήμερα να οξύνουμε την κριτική και την πολεμική στην ανοιχτά δεξιά κατεύθυνση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ άλλο τόσο πρέπει να εντείνουμε την ενιαιομετωπική παρέμβαση με τους αγωνιστές από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ για να οικοδομήσουμε αντιστάσεις απέναντι στην κυβέρνηση της μνημονιακής καταστροφής, για να ενισχύσουμε τη λαϊκή διεκδικητικότητα και απαιτητικότητα και για να διεκδικήσουμε και απέναντι στην επόμενη κυβέρνηση όποτε και εάν έρθει την ικανοποίηση των βασικών λαϊκών αιτημάτων.

Επιδιώκουμε η ενωτική μας απεύθυνση να ενισχύει την ταξική βάση των αγώνων, διεκδικώντας την ηγεμονία των ιδεών και των πρακτικών που επιδιώκουν στόχους πάλης με βάση τις εργατικές-λαικές ανάγκες, ενάντια στην ρεαλιστική προσαρμογή στα όρια που ανέχονται το κεφάλαιο και η ΕΕ. Που συνδέουν τις διεκδικήσεις αυτές με το ευρύτερο πρόγραμμα ανατροπής, και ενάντια στον σεχταρισμό, τη λογική των τεχνητών διαιρέσεων μέσα στο κίνημα, τη περιχαράκωση.

1. Επείγουσα και ξεχωριστής σημασίας είναι η οργάνωση της παρέμβασης στον ιδιωτικό τομέα και κυρίως  στους άνεργους στα πιο φτωχά τμήματα, στην εργασιακή περιπλάνηση και την μεγάλη πλειοψηφία των ασυνδικάλιστων εργαζομένων. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να σκύψει με ιδιαίτερο τρόπο  για το πως θα παρέμβει στο κομμάτι της νέας βάρδιας, της επισφάλειας, των προγραμμάτων, της μαθητείας, των νέων ανέργων κλπ. Επίσης στο Δημόσιο έχει ισχυροποιηθεί η παρουσία της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας και αυτό ανεβάζει τα καθήκοντα μας για τη επεξεργασία της παρέμβασης μας  στο περιεχόμενο της πάλης και στην κατεύθυνση του συντονισμού έτσι ώστε να γίνουν  οι αγώνες αποτελεσματικότεροι και πολιτικά επικίνδυνοι

Επιδιώκουμε την οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα, συνδικάτα με δημοκρατία στα χέρια των εργατών, ενοποίηση και συντονισμό ανεξάρτητη από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό.

1. Ζήτημα αιχμής αποτελούν:

α) Η  εμφάνιση ενός ευρύτερου ανεξάρτητου ταξικού συντονισμού στο εργατικό κίνημα. Ενός συντονισμού που θα μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες, να ενοποιεί και να συντονίζει, να συσπειρώνει τα σωματεία και τους εργαζόμενους σε κόντρα με την καθηλωτική και υποταγμένη στάση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σε αυτό το επίπεδο έγιναν βήματα σε αρκετές πόλεις.

Παίρνουμε πρωτοβουλία για την συγκρότηση Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων που θα βασίζεται στις αποφάσεις των ίδιων των εργαζόμενων, θα μπορεί  να ενοποιεί τους αγώνες τους, να παίρνει πρωτοβουλίες που θα εκφράζονται και θα στηρίζονται από τα μέλη τους και θα προωθεί την κοινή δράση σε κατεύθυνση ρήξης , κόντρα σε συντεχνιακές λογικές  και λογικές ανάθεσης, αξιοποιώντας και συνενώνοντας όλες τις υπάρχουσες εμπειρίες και απόπειρες (συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, ΕΡΤ, συντονισμοί στην υγεία, ενάντια στα κλεισίματα και τις διαθεσιμότητες, στη ΔΕΗ κλπ).

β) Η ενίσχυση της δράσης και η ανάπτυξη των αγωνιστικών ταξικών σχημάτων, των συσπειρώσεων παρεμβάσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, της ταξικής πτέρυγας στο συνδικαλιστικό κίνημα  και προσπάθεια ενοποίησης της παρέμβασης τους

33.       Προωθούμε το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης-ανατροπής. Την αγωνιστική ταξική ενότητα των εργατών και την αγωνιστική συμπαράταξη με τους φτωχομεσαίους αγρότες, τη νεολαία και ειδικά την άνεργη, καθώς και τμήματα των παλιών και νέων μικροαστικών στρωμάτων, που χτυπιούνται βάναυσα. Χωρίς ένα τέτοιο κοινωνικό στήριγμα καμία ουσιαστική ανατροπή δεν πρόκειται να γίνει, καμία φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοσθεί.

34.       Σήμερα που εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι και φτωχοί, που η πείνα, η εξαθλίωση και οι αυτοκτονίες εξαπλώνονται με ταχείς ρυθμούς, το ζήτημα της «μάχης για την επιβίωση και τη ζωή» μπαίνει στην πρώτη γραμμή της πάλης.

 

Γι’ αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει σήμερα μέσα στο εργατικό κι λαϊκό κίνημα  στόχους πάλης που αφορούν την ουσιαστική βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης και μείωση της εκμετάλλευσης σε σύγκρουση με τη κυβέρνηση και την συνολική πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, με στόχο την ανατροπή της. με μέτρα όπως:

 

1. Φραγμό στην ανεργία, τις  απολύσεις και την ομηρία

- Επίδομα ανεργίας για όλους τους άνεργους, ίσο με τον βασικό μισθό χωρίς προϋποθέσεις, με πλήρη ιατροφαρμακευτική δωρεάν δημόσια περίθαλψη, και πρόσβαση σε βασικά αγαθά  (συγκοινωνίες ρεύμα νερό) για όλο το διάστημα της ανεργίας.

-Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Επιστροφή στη δουλειά όλων των «διαθέσιμων».

- Μείωση των απαιτούμενων χρόνων εργασίας για συνταξιοδότηση και των ηλικιακών ορίων για σύνταξη. Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης (58 για τους άνδρες, 55 για τις γυναίκες) και των ωρών εργασίας (άμεσα 5νθήμερο, 7ωρο), χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.

- Άμεσες προσλήψεις στο δημόσιο τομέα για να καλυφθούν τα δεκάδες χιλιάδες κενά, ιδιαίτερα σε εκπαίδευση, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες

- Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας. Να μπει τέλος στην ομηρία των συμβασιούχων. Κατάργηση των προγραμμάτων φτηνής και ελαστικής εργασίας. Δουλειά και όχι δουλεία, μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας,  ενιαία μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

- Κανένα εργοστάσιο να μην κλείσει. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση για τους ιδιοκτήτες, και με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή εγκαταλείπουν οι ιδιοκτήτες τους. Όχι στις επιλογές του κεφαλαίου και τους περιορισμούς της ΕΕ 

 

2. Αυξήσεις στους μισθούς και υπεράσπιση των ασφαλιστικών καταχτήσεων για αξιοπρεπή ζωή.

- Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και υπογραφή ΕΓΣΣΕ με μισθούς στα επίπεδα του 2008.

- Επαναφορά του 13ου-14ου μισθού στο και της ακώλυτης  βαθμολογικής  και μισθολογικής  εξέλιξης στο δημόσιο.

- Ελεύθερες Συλλογικές διαπραγματεύσεις για υπογραφή γενικών και κλαδικών συμβάσεων που θα ικανοποιούν τις ανάγκες των εργαζομένων

-Άμεση χρηματοδότηση όλων των ταμείων  για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τους δικαιούχους. Όχι στη διάλυση της επικουρικής ασφάλισης και στη μείωση των εφάπαξ. Επιστροφή των κλεμμένων στα ασφαλιστικά Ταμεία.

- Μείωση – κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών

-Να ακυρωθούν-καταργηθούν όλες οι αντιδραστικές αλλαγές που έγιναν με τα αντι-ασφαλιστικά μέτρα και νόμους την τελευταία δεκαετία.. Δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα με εργατικό έλεγχο, που να καλύπτει πλήρως και ποιοτικά τις ανάγκες των εργαζόμενων και των συνταξιούχων

 

3. Φραγμός στη στην φοροεπιδρομή και την φοροληστεία του εισοδήματος.

- Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων.

- Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη. Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας.

- Μείωση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής – ένδυσης κ.ο.κ. καθώς και των τιμών για τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες (φως, νερό, τηλέφωνο).

-Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και κάθε αντίστοιχου  χαρατσιού παλιού και νέου στους εργαζομένους

 

4. Υπεράσπιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και περιουσίας.

- Όχι στην ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση των αγορών. Όχι στην εκποίηση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Επανεθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων. Κατάργηση των fast –track  περιβαλλοντοκτόνων νόμων. Κατάργηση του   ΤΑΙΠΕΔ, έλεγχος για τις εγκληματικές του πράξεις.

- Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση με ποιοτικά αναβαθμισμένες υπηρεσίες.

- Να ανατρέψουμε όλους τους νόμους που επιβάλλουν την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία στην υγεία (πχ ΕΣΑΝ), στην ενέργεια (διάσπαση της ΔΕΗ) και  αλλού. Επαναλειτουργία όλων των δημόσιων υπηρεσιών που καταργήθηκαν (καταργημένων τομέων στην Τεχνική Εκπαίδευση, νοσοκομεία που έκλεισαν κλπ)  .

- Επαναλειτουργία των ενιαίο δημόσιο δωρεάν δωδεκάχρονο σχολείο και δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή

 

5. Διεύρυνση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων.

- Συνδικαλιστικά δικαιώματα, δημοκρατικές ελευθερίες, ενάντια στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, την εργοδοτική τρομοκρατία και τη φασιστική βία.

• Κατάργηση των αντισυνδικαλιστικών νόμων, για πλήρη ελευθερία στην συνδικαλιστική δράση, την απεργία, τη διαδήλωση. Κατάργηση του θεσμού της πολιτικής επιστράτευσης, όχι στο νέο «330» που ετοιμάζει η άθλια κυβέρνηση.
• Κατάργηση του νέου πειθαρχικού των δημοσίων υπαλλήλων που καταργεί το τεκμήριο τα αθωότητας.

 

Τέτοιοι στόχοι πάλης, στο βαθμό που γίνονται υπόθεση της πάλης των εργαζόμενων, μπορούν να ανυψώνουν και να ενοποιούν τον αυθόρμητο οικονομικό αγώνα, που σήμερα διεξάγεται σε σημαντικό βαθμό αμυντικά και κατακερματισμένα, σε μαζικό, επιθετικό πολιτικό αγώνα για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, να συνδέονται μαζικά και πειστικά με τους γενικότερους στόχους για ανατροπή του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ,  την διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστών με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο, την ριζική αναδιανομή του πλούτου, συνολικότερα την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

1.  

- Στο εργατικό κίνημα: στις μεγάλες μάχες που είναι σε εξέλιξη ενάντια στις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, την αξιολόγηση, το νέο συνδικαλιστικό νόμο, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Πριν από όλα στην μεγάλη μάχη να μην περάσει το νέο μνημόνιο που έχουν συμφωνήσει κυβέρνηση-τρόικα.

 

• Στο κίνημα της νεολαίας βάζουμε πλάτη στο μεγάλο αγώνα των μαθητών και στηρίζουμε την πρωτοπόρα δράση των σχημάτων της ΕΑΑΚ και παλεύουμε για μεγάλα πλειοψηφικά κινήματα ενάντια στην κυβέρνηση, της οργανισμούς – κανονισμούς, τον αυταρχισμό των Πρυτάνεων, με κάλεσμα κοινής δράσης προς τις δυνάμεις  της αριστεράς για στήριξη του αγώνα.

 

• Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα εντείνει την πάλη της γα τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Θα συμβάλει στην αποφασιστική επανεκκίνηση της ΚΕΔΔΕ,  σε πρωτοβουλίες και συντονισμούς για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων απέναντι στην βία του κεφαλαίου,  στην υπεράσπιση των διωκόμενων φοιτητών και εργαζόμενων για την συνδικαλιστική τους δράση, ενάντια στο βάθεμα του κρατικού αυταρχισμού και την διεύρυνση της «κατάστασης εξαίρεσης» (φυλακές τύπου Γ, δικαιώματα κρατουμένων, στρατόπεδα συγκέντρωσης), κάθε πρωτοβουλία που αφορά την αυταρχική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος και του κράτους Απέναντι σε μια αυταρχική εξουσία  που εντάσσει ολοκληρωτικά τον  κρατικό μηχανισμό, την αστυνομία και την δικαστική εξουσία,  στην εξάλειψη κάθε φωνής αντίστασης,  κάθε οργανωμένης η μη δύναμης που παλεύει ενάντια στην πολιτική τους, ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.

Μαζικό κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.

• Παλεύουμε ενάντια στην προσπάθεια επανεμφάνισης των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ. Για να γίνει η δίκη και να καταδικαστεί ισόβια η ηγεσία της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας. Σε αντίθεση με την προσπάθεια της κυβέρνησης και των ακροδεξιών κύκλων που μεθοδεύουν να πέσει στα μαλακά η ηγεσία της ΧΑ παλεύουμε να αποκαλυφθούν οι μεθοδεύσεις για την συγκάλυψη της ενοχής τους, να ανοίξει όλο το πεδίο της αντιπαράθεσης με τα στηρίγματά τους στο κράτος και στο κεφάλαιο. Χρειάζεται αντιπαράθεση και όχι συμπόρευση με τις αντιλήψεις που ευδοκιμούν στον ΣΥΡΙΖΑ και αντιμετωπίζουν τη Χρυσή Αυγή ως νόμιμο πολιτικό κόμμα (π.χ. Δούρου στην Περιφέρεια).
• Αντιπαλεύουμε  τον ρατσισμό που προωθεί κυβέρνηση και η κυρίαρχη τάξη για να διασπάσει και να αποπροσανατολίσει το εργατικό κίνημα, καλλιεργώντας την «ισλαμοφοβία» την ίδια στιγμή που συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα από την ευρωπαϊκή Frontex, κάτω από την εποπτεία του Αβραμόπουλου. Η ΕΕ συντονίζει τις ρατσιστικές εκστρατείες πανευρωπαϊκά και η αντίθεση στην ΕΕ χωρίς αντιρατσιστική πάλη αφήνει πεδίο δράσης για τις ακροδεξιές «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις. Παλεύουμε για να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες.

Η συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ΚΕΕΡΦΑ χρειάζεται να προχωρήσει πολύ πιο αποφασιστικά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρωτοστατήσει στον συντονισμό όλων των μαχόμενων δυνάμεων του αντιφασιστικού κινήματος (όπως της ΚΕΕΡΦΑ, του αντιφασιστικού συντονισμού και άλλων). Στηρίζουμε αποφασιστικά την συγκρότηση και λειτουργία αντιφασιστικών πρωτοβουλιών σε κάθε πόλη και γειτονιά, με πλατιά απεύθυνση σε κάθε αγωνιστή/στρια, σε όλες τις συλλογικότητες, με ανοιχτές διαδικασίες και κινηματική αγωνιστική  κατεύθυνση. Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι η μεγαλύτερη προειδοποίηση για να μην αμελήσουμε αυτά τα καθήκοντα..

• Συμβάλουμε στην οικοδόμηση ενός νέου αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Χρειάζεται να δυναμώσουμε το κίνημα ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από την Μέση Ανατολή μέχρι την Ουκρανία και την Άπω Ανατολή.

Στεκόμαστε στο πλευρό των αραβικών επαναστάσεων, χωρίς αυταπάτες για καθεστώτα τύπου Σίσι ή Άσαντ που συνεργάζονται με τους ιμπεριαλιστές για τα δικά τους αστικά συμφέροντα τους χώρες τους. Η νίκη τους αραβικής εργατικής τάξης και των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων των λαών,είναι η μόνη δυνατότητα που μπορεί να ανοίξει διέξοδο για τους λαούς τους περιοχής διώχνοντας τους ιμπεριαλιστές, ανατρέποντας τα διαφθαρμένα καθεστώτα, ξεπερνώντας τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς και ανοίγοντας τον δρόμο να συνυπάρχουν ειρηνικά, δημοκρατικά όλοι οι λαοί τους περιοχής:Κούρδοι, Άραβες, Εβραίοι, Παλαιστίνιοι, Κόπτες, Μουσουλμάνους, Σιίτες με τους Σουνίτες κλπ.

 

Στεκόμαστε στο πλευρό των εξεγερμένων ανατολικών περιοχών τους Ουκρανίας στην πάλη τους για εθνική και κοινωνική χειραφέτηση. Στεκόμαστε συνολικά στο πλευρό  του Ουκρανικού λαού, ενάντια στην ολιγαρχική κυβέρνηση του Κιέβου, την επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού και την επιδίωξη των Ρώσων για ένταξη στην ζώνη επιρροής τους με βάση τα συμφέροντά τους, για την ενότητα των εργατών σε ανατολή και δύση,  για να πάψουν οι εκβιασμοί που σπέρνουν τη φτώχεια και τον πόλεμο.

Ενάντια στην ελληνική συμμετοχή σε όλα τα μέτωπα, τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου, για να σταματήσουν οι εξοπλισμοί, να κλείσουν οι βάσεις και να ανοίξουν τα σύνορα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες από την ανατολική Μεσόγειο. Η εργατική τάξη δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους για την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, που γίνεται για λογαριασμό των αμερικάνικων πολυεθνικών και των αστικών τάξεων, παρά μόνο περισσότερη καταστροφή και πόλεμο

 

• Στηρίζουμε τις ενωτικές πρωτοβουλίες, τους συντονισμούς, τις επιτροπές κατοίκων και τις λαϊκές συνελεύσεις, και τις άλλες συλλογικότητες που αναπτύσσουν διεκδικητική-αγωνιστική δράση για τα λαϊκά προβλήματα στις περιοχές (ενάντια στα κλεισίματα των δομών πρόνοιας, υγείας, τις συγχωνεύσεις σχολείων, την καταπάτηση, ιδιωτικοποίηση, εμπορευματοποίηση δημόσιων χώρων, στα χαράτσια, τον ΕΝΦΙΑ, τους πλειστηριασμούς, τις διακοπές ρεύματος κ.α.). Θέλουμε να έχουν πλατιά απεύθυνση, να συσπειρώνουν τους κατοίκους των περιοχών αναδεικνύοντας την ταξική αιτία των προβλημάτων και να  έχουν στον προσανατολισμό τους να συντονίζονται υπερτοπικά για τα κοινά προβλήματα. Για αυτό στηρίζουμε το Συντονισμό Συλλογικοτήτων Αττικής που επιδιώκει την κοινή, ενωτική δράση των συλλογικοτήτων. Επιδιώκουμε οι δυνάμεις μας να έχουν κοινή δράση στα τοπικά κινήματα.

 

Στηρίζουμε τις μορφές συσπείρωσης και πάλης των εργαζομένων στην γειτονιά, (εργατικές λέσχες, πρωτοβουλίες ανέργων κλπ). Στηρίζουμε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης,κοινωνικά ιατρεία,δομές χωρίς μεσάζοντες, συνεταιριστικές πρακτικές, που προωθούν τον εργατικό πολιτισμό και την ταξική αλληλεγγύη, σε διαχωρισμό και αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες πολιτικές του κράτους, του κεφαλαίου, της ΕΕ, ενώ ταυτόχρονα προβάλλουν την ανάγκη αγωνιστικής διεκδίκησης για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών..

 

Επιδιώκουμε και στηρίζουμε τη ζωντανή δημοκρατική ανοικτή λειτουργία των αριστερών, ριζοσπαστικών, αντικαπιταλιστικών σχημάτων  κινήσεων περιφερειών και πόλεων, την εξώστρεφη δράση τους και την αγωνιστικό-αντιδιαχειριστικό προσανατολισμό τους, Θέλουμε τη δικτύωση και το συντονισμό τους για να αντιπαλεύουν την κυβερνητική πολιτική και τους μνημονιακούς δημάρχους. Να κάνουν κριτική και πολεμική στις διαχειριστικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ σε δήμους και περιφέρειες στηρίζουμε τις αντιστάσεις και την απειθαρχία δημοτικών αρχών όταν αν διαλέγουν δρόμους σύγκρουσης με τη κυρίαρχη πολιτική (π.χ. Χαλάνδρι)..

 

Θ.        ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

36.  Στην περίπτωση προκήρυξης εκλογών τον Φλεβάρη-Μάρτη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρέμβει σε κάθε περίπτωση και θα δώσει την μάχη από την σκοπιά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.  

Παράλληλα επιδιώκει και προτείνει ως πλευρά μιας αριστερής ανατρεπτικής συνεργασίας την εκλογική συμμαχία των δυνάμεων και των  αγωνιστών αυτών στη βάση του  αναγκαίου πλαισίου πολιτικών στόχων που στρέφεται ενάντια  στην πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού, και έχει ήδη περιγραφεί.  Με διατήρηση της αυτοτέλειας τους.. Εκτιμούμε ότι υπάρχουν δυνατότητες στη κατεύθυνση αυτή..

Με βάση αυτή την κατεύθυνση το ΠΣΟ εξουσιοδοτεί την ΚΣΕ να προχωρήσει άμεσα σε σχετικές πρωτοβουλίες, παίρνοντας υπόψη και την  ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων.

Ι. ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ

37.       ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 Για να πετύχουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε μια ισχυρή, δημοκρατική, συντροφική, κοινωνικά γειωμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρωτοπόρα και στους αγώνες και στην υπόθεση της Αριστεράς του άλλου δρόμου, πραγματικό εργαστήρι προγραμματικών τοποθετήσεων αλλά και πολιτικών παρεμβάσεων. Όμως δεν προσπερνάμε και τα σοβαρά προβλήματα που μας διαπερνούν. Η υποχώρηση του κινήματος έχει αποτελέσματα στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Κάνουμε την αυτοκριτική για τα λάθη και τις ανεπάρκειές μας το προηγούμενο διάστημα: για απουσία ή προβληματική λειτουργία των τοπικών και κλαδικών επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την ελλιπή γείωσής της, για την μη ενιαία παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κρίσιμες μάχες όπως σε ορισμένες στιγμές του εργατικού κινήματος, του αντιφασιστικού, ή σε πλευρές των δημοτικών και περιφερειακών  εκλογών. Κάνουμε την αυτοκριτική μας για τις σοβαρές αδυναμίες μας στην δημοκρατική συγκρότηση σε όλα τα επίπεδα, για το πόσο έγινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπόθεση όλων των μελών, για το βάθεμα των δημοκρατικών διαδικασιών,  για τον χειρισμό με μη δημοκρατικό και συντροφικό τρόπο  προβλημάτων που προέκυψαν (π.χ. θέματα υποψηφιοτήτων, σχημάτων), για την στασιμότητα στην  κλαδική συγκρότηση, για την απουσία κρίσιμων βημάτων  όπως η προετοιμασία εντύπου και η απόκτηση γραφείων, όπως είχε αποφασιστεί.

Δεσμευόμαστε ότι η πορεία προς την 3η Συνδιάσκεψη θα απαντήσει έμπρακτα στα παραπάνω προβλήματα. Με δημοκρατική και συντροφική συζήτηση, με έμπνευση από τους μεγάλους αγώνες, με το βλέμμα στραμμένο στις ανατροπές του μέλλοντος.

 

38.       Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς στο οποίο επιδιώκουμε να κερδηθούν και να συμμετέχουν αγωνιστές, οργανωμένοι σε συνιστώσες και ανένταχτοι, με όλο τον πλούτο των διαφορετικών απόψεων τους, μέσα από πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες..

ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών σημαίνει συγκροτημένη δημοκρατική συζήτηση με γενικές συνελεύσεις και αναβαθμισμένο ρόλο των τοπικών και κλαδικών επιτροπών.

Το ΠΣΟ καλείται να συγκροτήσει επιτροπή θέσεων, στην οποία να κατευθύνονται όλες οι προτάσεις από τις τοπικές και κλαδικές επιτροπές ή μεμονωμένους συντρόφους, ώστε η βασική επεξεργασία των προτάσεων των ΤΕ και ΚΕ να γίνει στο δρόμο προς τη Συνδιάσκεψη.