- Δευ, 08/12/2014 - 08:57
|
|
Πρόταση εισήγησης που στηρίχτηκε στο ΠΣΟ από την Αριστερή Ανασύνθεση και την Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
Πρόταση εισήγησης που στηρίχτηκε στο ΠΣΟ από την Αριστερή Ανασύνθεση και την Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
1. Βαδίζοντας προς την τρίτη συνδιάσκεψή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αντιμετωπίσει μια τριπλή πρόκληση:
2. Από το καλοκαίρι του 2007, όταν ξέσπασε η κρίση στο αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα, έχουν περάσει εφτά χρόνια. αλλά η όποια ανάκαμψη διεθνώς παραμένει ασθενική και αβέβαιη. Ο λόγος ότι δεν είχαμε συγκυριακά αλλά συστημική καπιταλιστική κρίση χωρίς μέχρι τώρα να έχει αναδυθεί ένα εναλλακτικό κοινωνικό και τεχνολογικό υπόδειγμα. Το ομολογούν οι ίδιοι οι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Απέναντι στην κρίση οι κυρίαρχες δυνάμεις επιδιώκουν σε διεθνές επίπεδο μια ακραία κλιμάκωση της επίθεσης, μια «φυγή προς τα εμπρός». Μια προσπάθεια ακόμη μεγαλύτερης συντριβής των αντιστάσεων της εργατικής δύναμης, με πολύ μεγαλύτερη αξιοποίηση των βίας και της πειθάρχησης, καθολικής εκμετάλλευσης κάθε διάστασης της εργασίας, της διανοητικότητας, ακόμη και του ελεύθερου χρόνου του συλλογικού εργαζομένου. Κομμάτι της πεποίθησης και η διαμόρφωσης μιας αυταρχικής «μεταδημοκρατίας», με τεράστια εκχώρηση ουσιαστικών δικαιωμάτων απόφασης στις «αγορές», εγχώριες και διεθνείς, με ενίσχυση και τελειοποίηση των πρακτικών επιτήρησης και καταστολής, με άρση του διαχωρισμού αστυνομικών και στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα μπορέσουν ακόμη και έτσι να υπερβούν τις βαθύτερες αντιφάσεις που διαπερνούν το σύγχρονο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό.
3. Η εικόνα είναι ακόμα χειρότερη για την Ευρώπη με ανάπτυξη κοντά στο 0%, απειλή ύφεσης ακόμα και της γερμανικής οικονομίας και παρατεινόμενα προβλήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Η Ευρωζώνη εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις της ίδιας της αρχιτεκτονικής της και του τρόπου που αυτή διαμορφώνει συνθήκες ενός φαύλου κύκλου ύφεσης – λιτότητας – ανεργίας. Οι απόπειρες για ένα άλλο «μίγμα» πιο «χαλαρής νομισματική πολιτική», δεν οδηγούν στο ξεπέρασμα της κρίσης, ούτε μπορούν να δώσουν «αναπτυξιακή ώθηση» στον καπιταλισμό. Άλλωστε, η πολιτική αυτή ούτως ή άλλως συνδυάζεται με συνέχιση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές, σε πείσμα όλων όσων επιχειρούν να τις παρουσιάσουν σαν «προοδευτική στροφή» (μαζί και του ΣΥΡΙΖΑ). Οι αντιθέσεις αυτές μέσα στους κόλπους της ολιγαρχίας (Ντράγκι, Ρέντσι, - Μέρκελ, που επιμένει σε ακόμη πιο περιοριστική πολιτική) για το μίγμα της ασκούμενης πολιτικής, σε κανένα βαθμό δεν αποτυπώνει διαφορές στρατηγικής αλλά μόνο τακτικής για την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και του βαθέματος της εκμετάλλευσης. Συνολικά, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα διέρχεται βαθιά κρίση. Η αδυναμία να ξεπεραστεί η κρίση και να διαμορφωθεί δυναμική καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι συνέπειες από τις βάρβαρες περιοριστικές πολιτικές, η διάρρηξη κάθε έννοιας «κοινωνικού συμβολαίου» για να αποτραπούν οι κοινωνικές εκρήξεις, το βάθεμα της ανισόμετρης ανάπτυξης και των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις άλλες χώρες, η μεταφορά της τάσης αυτής στο εσωτερικό των χωρών που εκφράζεται με την ένταση των τάσεων απόσχισης τμημάτων κρατών, η ένταση του θεσμικού ρατσισμού, και η κατάρρευση των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων και η σοβούσα κρίση πολιτικής εκπροσώπησης όλα αυτά συμπυκνώνουν αυτή την κρίση.
4. Η οικονομική κρίση γεννά την πολιτική κρίση. Ήδη από τις ευρωεκλογές του καλοκαιριού που μας πέρασε φάνηκαν εικόνες πολιτικής κρίσης και αστάθειας σε όλη την Ευρώπη. Από τη Γαλλία όπου η κυβέρνηση Ολάντ παραπαίει μέχρι την Βρετανία που η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη κινδύνευσε να χάσει το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία της Σκοτίας. Ήδη στην Ισπανία ωριμάζει αντίστοιχη κρίση για το θέμα της Καταλονίας. Ακόμη και στη Γερμανία το πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να απορροφήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, αν και χάρη στην αδυναμία της Αριστεράς να αρθρώσει εναλλακτική πρόταση ρήξης με την ΕΕ, η οργή τροφοδοτεί άλλες συστημικές «εναλλακτικές λύσεις». Η αδυναμία της ευρωπαϊκής Αριστεράς να οικοδομήσει κίνημα κατά του ευρώ και της ΕΕ αφήνει περιθώριο να ενισχύεται η δήθεν ευρωσκεπτικιστική ακροδεξιά. Αποτυπώθηκε για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μια τόσο μεγάλη απονομιμοποίηση του «ευρωπαϊκού δρόμου», έστω και εάν δυστυχώς αυτό κυρίως πήρε τη μορφή της στροφής προς το δήθεν «ευρωσκεπτικισμό» της ακροδεξιάς, εξαιτίας και της βαθιάς κρίσης τόσο της ευρωαριστεράς όσο και των διαλυτικών τάσεων στην αντικαπιταλιστική Αριστερά που στις περισσότερες χώρες αρνείται πεισματικά να αναμετρηθεί με το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ. Από όλα αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι σήμερα ο δρόμος της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της πάλης για τη διάλυσή της είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που σήμερα ορίζουν μια γραμμή σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη. Αντίθετα, η επιμονή σε αυταπάτες περί μιας «άλλης ΕΕ» απλώς οδηγεί στην ηγεμόνευση από αστικές λογικές.
5. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πανίσχυρος, η ηγεμονία του δεν είναι δεδομένη. Οι προηγούμενες επεμβάσεις στην περιοχή δεν του εξασφάλισαν τον έλεγχο που επιθυμούσε. Η Λατινική Αμερική εξακολουθεί να στέλνει μηνύματα ελπίδας. Στο κενό των αμερικάνικων αποτυχιών και της στροφής προς τον Ειρηνικό, οξύνθηκαν οι ανταγωνισμοί των τοπικών δυνάμεων (Ιράν, Σαουδική Αραβία κλπ) με τρόπο αποσταθεροποιητικό. Το χτύπημα της Αραβικής Άνοιξης από τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση δυνάμεων όπως το Ισλαμικού Κράτος, που είναι καρπός όλων αυτών των παραγόντων. Από την άλλη τόσο η αγωνιζόμενη και ηρωική Γάζα όσο και το ηρωικό Κομπάνι δείχνουν το δρόμο της αντίστασης και της απελευθερωτική προοπτικής. Μέσα σε αυτό το τοπίο η Τουρκία - και για να ξεπεράσει εσωτερικές αντιθέσεις της - συμπεριφέρεται ως τοπικός ιμπεριαλισμός στην περιοχή, πράγμα που οδηγεί και σε επιθετικές κινήσεις, π.χ. σε σχέση με την Κύπρο. Οι αντιφάσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν σημαίνουν ότι δεν παραμένει επιθετικός και επικίνδυνος. Έκφραση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού και οι εξελίξεις στην Ουκρανία. Είναι σαφές ότι στην Ουκρανία υπήρξε μεθοδευμένη προσπάθεια των ΗΠΑ με τη βοήθεια της ΕΕ για την πρόσδεση της χώρας στο δυτικό στρατόπεδο και την άσκηση πίεσης προς τη Ρωσία. Σε αυτό το πλαίσιο δεν δίστασαν να αξιοποιήσουν ακόμη και τους φασίστες. Αντίθετα, μέσα στην αντίσταση των ανατολικών επαρχιών, παρ’ όλη την αναγκαστική αντιφατικότητα τέτοιων στοιχείων υπάρχει και προοδευτικό πρόσημο εξέγερσης κόντρα σε εθνική καταπίεση με δεσπόζον ιδεολογικά το αντιφασιστικό στοιχείο ενώ σημαντικό είναι ότι εντός των ένοπλων ανταρτών υπάρχουν και αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις. Συνολικά, σήμερα πρέπει στηρίξουμε και να εκφράσουμε τις λαϊκές αντιστάσεις και τις απόπειρες λαϊκής οργάνωσης από την Ουκρανία ως το Κομπάνι και την ελπιδοφόρα προοπτική που αυτές γεννούν.
6. Συνολικά, ότι είμαστε σε μια φάση οξυνόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να επικυρώσουν την πρωτοκαθεδρία τους έναντι των ανταγωνιστών τους όπως η Κίνα ή η Ρωσία και αυτό εξηγεί και την ένταση των συγκρούσεων σε διάφορα σημεία. Πάμε σε έναν κόσμο με περισσότερους ανταγωνισμούς και συγκρούσεις. Αυτό αυξάνει την πιθανότητα πολεμικών συγκρούσεων και συνολικά κάνει το ζήτημα του πολέμου πιο επίκαιρο. Για εμάς η καλύτερη απάντηση στον πόλεμο είναι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, η πάλη για εθνική ανεξαρτησία, η αλληλεγγύη των λαών και των κινημάτων. Καμιά αυταπάτη για τη διεθνή κοινότητα και τους «θεσμούς της».
7. Απέναντι σε όλα αυτά η πρόσδεση της Ελλάδας στον άξονα με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Αίγυπτο μόνο κινδύνους έχει και για το λαό μας και για την ειρήνη στην περιοχή. Μόνος δρόμος υπάρχει: ένας σύγχρονος αντιιμπεριαλισμός, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η άμεση επιστροφή όλων των φαντάρων από ξένες αποστολές, η συμμαχία με τα κινήματα που αντιστέκονται. Η καλύτερη άμυνα απέναντι στον πόλεμο και τις διάφορες προκλήσεις της εποχής είναι η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, η πραγματική ανεξαρτησία, η αλληλεγγύη στους λαούς και τα κινήματα.
8. Όλες οι εξελίξεις το διάστημα αυτό δείχνουν ότι είμαστε στο τέλος μιας εποχής και στην ανατολή μιας νέας, που δεν έχει ακόμα πάρει τα οριστικά της χαρακτηριστικά. Η μεγάλη καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2007-8 σηματοδότησε την έκφραση των βαθιών εγγενών αντιφάσεων και του ανορθολογισμού του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και παράλληλα εκδηλώθηκε ως κρίση του μοντέλου απόσπασης υπεραξίας, του ηγεμονικού νεοφιλελεύθερου προτάγματος, της υπερδιόγκωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα – και ιδίως τα τελευταία χρόνια, ως κρίση του ιμπεριαλισμού και των ιεραρχιών του, με την εμφάνιση εντονότερων παρά ποτέ ανταγωνισμών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, με τις νέες δυναμικές αστάθειας, με τις νέες μορφές κλιμάκωσης των συγκρούσεων. Μια τέτοια εποχή κρίσης και μετάβασης, μια εποχή στην οποία γκρεμίζονται προηγούμενες βεβαιότητες και μεγάλες μάζες υφίστανται ριζικές ανατροπές στη ζωή τους, που ακυρώνονται προηγούμενοι συμβιβασμοί, ακόμη και άνισοι, είναι και μια εποχή που σωρεύει εκρηκτικά υλικά. Είναι ταυτόχρονα μια πρωτόγνωρη εποχή εξεγέρσεων, που με προανάκρουσμα το δικό μας Δεκέμβρη του 2008, εκείνη την εκρηκτική «εικόνα από το μέλλον» που συγκλόνισε τον κόσμο, αλλά και μετά με τις Πλατείες, το Occupy, τους Ισπανούς Αγανακτισμένου, την Αραβική Άνοιξη – με όλη την τραγικότητά της –, το Πάρκο Γκέζι, τις διαδηλώσεις στη Βραζιλία, τα νέα φοιτητικά κινήματα, αποτυπώνουν μια βαθύτερη ιστορική τάση, που στον πυρήνα της έχει την εξέγερση της σύγχρονης εργατικής δύναμης, τόσο της ενεργής όσο και της δυνάμει, στο βαθμό που διαρκώς οξύνεται η αντίφαση ανάμεσα στις τεράστιες δυνατότητες της εποχής και την μεγαλύτερη παρά ποτέ εκμετάλλευση, καταπίεση και επισφάλεια που υφίσταται. Στις εξεγερτικές αυτές τάσεις συμπλέκονται αξεδιάλυτα το αίτημα για αξιοβίωτη ζωή και μείωση της εκμετάλλευσης, η ανάγκη για δημοκρατία, για εθνική αυτοδιάθεση και αυτοκαθορισμό για επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και δυνητικά της δημόσιας σφαίρας, αλλά εδράζονται πάνω στις εκρηκτικές αντιφάσεις που διαπερνούν τη σύγχρονη εργασίας.
9. Όμως, η εποχή μας δεν είναι μόνο εποχή νέων δυνατοτήτων για την κοινωνική χειραφέτηση και μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική είναι και εποχή τεράτων. Σαν απάντηση στην κρίση εμφανίζονται η βία, ο κυνισμός, ο φασισμός, ως «επίφαση εξέγερσης» που τελικά διεκδικεί μια κυνική, αυταρχική, πατερναλιστική και σε ορισμένες πλευρές κανιβαλική εκδοχή του συστήματος. Αυτό μπορεί να εξηγήσει την , έστω και με τη μορφή μιας ξενοφοβικής, ευρωσκεπτικιστικής Δεξιάς, που εκμεταλλεύεται τον καταναγκαστικό φιλοευρωπαϊσμό της Αριστεράς, αλλά και την ανάδυση ιδιαίτερα βίαιων αυταρχικά και βαθιά συντηρητικών εκδοχών ένοπλου τζιχαντισμού, που υποκαθιστούν το κενό άλλων μορφών αντίστασης σε αρκετές περιπτώσεις. Απέναντι στην ανάδυση των «τεράτων» η μόνη απάντηση είναι η ανασυγκρότηση της ενότητας και της αλληλεγγύης των εργατικών και λαϊκών τάξεων και η ανασύνθεση του προτάγματος της κοινωνικής χειραφέτησης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα.
10. Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις η κατάσταση πολλών τάσεων της Αριστεράς, ιδίως στην Ευρώπη, είναι ιδιαίτερα προβληματική. Κρίση της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς που παλινωδεί ξανά προς σχέδια συνεργασίας με τους σοσιαλδημοκράτες (Γαλλία) ή που αδυνατεί να δώσει προοπτική (Ιταλία) αλλά και κρίση της επαναστατικής Αριστεράς. Ακόμη και ελπιδοφόρα εγχειρήματα ως προς τη δημοκρατική διαδικασία και το άνοιγμα στην κοινωνία όπως το PODEMOS κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις σε σχέση με το πρόγραμμα. Συνολικά, ο ευρωπαϊσμός, και ο κοσμοπολιτισμός δεν επιτρέπουν την αναγκαία αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική τοποθέτηση, την αναγκαία αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού δρόμου. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να απαντήσουν ούτε στις κυρίαρχες τάξεις και τη στρατηγική τους (ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, βάθεμα της ολοκλήρωσης, θεσμικός ρατσισμός) ούτε στην ακροδεξιά (δεξιός «ευρωσκεπτικισμός», ισλαμοφοβία, κατά περιπτώσεις στήριξη των BRICS ως εναλλακτικού πόλου). Περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε στην Ευρώπη μια άλλη Αριστερά, ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική, που να αναμετρηθεί με το ερώτημα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, που θα εμπνευσθεί από τους αγώνες, τις εμπειρίες των κινημάτων, τις νέες μορφές δημοκρατίας και συντονισμού αλλά και θα τους δώσει προοπτική. 11. Για τον ελληνικό καπιταλισμό οι πιθανότητες για οικονομική ανάκαμψη το 2015 και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό μειώνονται. Το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους δεν ξεπερνιέται και οι χειρισμοί του από την ΕΕ και το ΔΝΤ γίνονται δυσκολότεροι παρά ευκολότεροι. Η προσπάθεια να παρουσιαστούν «ρυθμοί ανάπτυξης» δεν αναιρεί την πραγματική τεράστια συρρίκνωση της οικονομίας, την απαξίωση παραγωγικών δυνάμεων, την απουσία ουσιαστικής αναπτυξιακής δυναμικής. Η φιλολογία του τέλους των μνημονίων είναι ένα αισχρό ψέμα, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναπτύξει πλέον το θεσμικό πλαίσιο του Μόνιμου Μηχανισμού Επιτήρησης, επιβάλλοντας μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας μνημόνια για πάντα εντός της ΕΕ. Έτσι η Ελλάδα και κάθε κράτος μέλος της ΕΕ θα βρίσκεται υπό ασφυκτική επιτήρηση, ειδικά του «πακέτου» για τις υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ, και αντιμέτωπη με τις ρυθμίσεις της τραπεζικής ενοποίησης, της νέας καταστροφικής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, του αντιλαϊκού χαρακτήρα του ΕΣΠΑ κλπ. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο της ΕΕ διαμορφώνει ένα μνημόνιο για όλη την ΕΕ, με την απαίτηση για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» Σε όλα αυτά προστίθεται η εξυπηρέτηση του χρέους, που απαιτεί τρομακτικά «πρωτογενή πλεονάσματα». Γι’ αυτό και η Τρόικα κάνει σαφές ότι θα παραμείνουμε υπό μνημονιακή επιτήρηση για πολύ καιρό ακόμη. Μετά και τα τελευταία γεγονότα (γραμμή προληπτικής στήριξης κλπ) είναι σαφές ότι η αντιδραστική συγκυβέρνηση θα κλιμακώσει την αντιλαϊκή της επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Νέο ασφαλιστικό, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, νέος 330 – αντιαπεργιακός νόμος, ξεπούλημα ΔΕΗ, παραλιών, νερών κλπ, απελευθέρωση πλειστηριασμών και για την πρώτη κατοικία, επίθεση στα φτωχά λαϊκά στρώματα με «κόκκινα δάνεια» και χρέη κ.λπ.
12. Την ίδια στιγμή, όμως, η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και η φθορά των κυρίαρχων αστικών κυβερνητικών δυνάμεων θα συνεχιστεί καθώς δεν διαφαίνεται έξοδος της Ελλάδας από την κρίση. Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πιο αδύναμη μετά και τις ευρωεκλογές. Είναι μια κυβέρνηση σε κρίση. Αυτό δεν αναιρεί ότι εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη, ιδιαίτερα αυταρχική, διατεθειμένη με κάθε τρόπο να «επιδείξει έργο απέναντι στους δανειστές και τους «επενδυτές», με πολύ συγκεκριμένη στάση απέναντι σε κομμάτια στηρίγματα όπως οι δικαστές και οι ένστολοι, προσφέρει στους εργοδότες ως δέλεαρ την συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι διατεθειμένη να κλιμακώσει την βία και τους εκβιασμούς απέναντι στο κίνημα και να δοκιμάσει την πραξικοπηματική παραμονή στην εξουσία με την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας ακόμη και με εξαγορά βουλευτών και άλλες μεθοδεύσεις, όπως την χρήση (ακόμα και την κατασκευή) μιας πιθανής όξυνσης των «εθνικών θεμάτων». Γι’ αυτό το λόγο και εμείς απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς για μαζική κινητοποίηση ενάντια στα σχέδια πραξικοπηματικής εκλογής προέδρου δημοκρατίας.
13. Κομμάτι της πολιτικής κρίσης είναι και η αποδιάρθρωση που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ με την μεγαλύτερη παρά ποτέ ένταση των εσωτερικών συγκρούσεων ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φράξιες. Αλλά και στη ΝΔ δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρες μερίδες ήδη προσανατολίζονται στην αναμονή για την επόμενη μέρα. Στο ίδιο πλαίσιο και τα διάφορα σχέδια ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, είτε με την αναζήτηση νέων κεντρώων σχημάτων (όπως το Ποτάμι) είτε με τα σχέδια για νέα «θεσμικά» ακροδεξιά κόμματα που να μπορούν να ανακόψουν την εκλογική αιμορραγία προς τη Χρυσή Αυγή.
14. Μέσα στη συνθήκη της πολιτικής κρίσης, η κυβέρνηση βρίσκεται σε φανερή αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα. Βρίσκεται, όμως, και σε αδυναμία να περάσει τα μέτρα που ζητάνε οι δανειστές. Είναι ανοιχτό ερώτημα το πώς θα επιτευχθεί η σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού και γι’ αυτό εξυφαίνονται τα σενάρια «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» (με ή χωρίς «εθνική κρίση» κ.λπ.), ή η εκδοχή να γίνει συμφωνία για εκλογές, με τους δανειστές να πιέζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί και να υπογράψει το νέο Μνημόνιο. Σε κάθε περίπτωση, η συνέχιση της πολιτικής και η επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων (νέες περικοπές στις συντάξεις και στο μισθολόγιο δημοσίων υπαλλήλων, διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα, απελευθέρωση απολύσεων, αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, επαναφορά του λοκ-άουτ) μπορούν να περάσουν μόνο με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής. Τα όσα συνέβησαν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η κρατική καταστολή στις 17 Νοέμβρη 2014 και ο άκρατος εργοδοτικός αυταρχισμός στους χώρους δουλειάς δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά κομμάτι του σχεδιασμού για τη στήριξη της κυβέρνησης και της πολιτικής της, απέναντι στο μόνο παράγοντα που μπορεί να της προκαλέσει πραγματική αστάθεια: το λαϊκό και εργατικό κίνημα. Ούτως ή άλλως και σε επίπεδο Ε.Ε. είναι πλέον σαφές ότι έχει πέσει κάθε μάσκα «υπεράσπισης της δημοκρατίας» και ο στόχος είναι η έξοδος από την κρίση με τα περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο, με κάθε κόστος. Είναι ανάγκη να αναδειχθούν σε ζήτημα πρώτης γραμμής για το εργατικό και λαϊκό κίνημα και για την Αριστερά η αντίσταση στην καταστολή και η υπεράσπιση του δικαιώματος στο συνδικαλισμό και συνολικά των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
15. Η Χρυσή Αυγή φαίνεται να βρίσκεται σε μια ορισμένη υποχώρηση, όμως εξακολουθεί να φαντάζει σε μάτια τμημάτων των λαϊκών τάξεων ως μια «αντισυστημική δύναμη» που την ίδια στιγμή αναπαράγει πλευρές της κυρίαρχης ιδεολογίας: το σεξισμό, το ρατσισμό, τον αυταρχισμό, τον πατερναλισμό, τον εθνικισμό. Με αυτή την έννοια η δίκη θα είναι μια συνολικότερη κρίσιμη καμπή, καθώς η ΧΑ θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το μεν ενδεχόμενο καταδίκης με μια λογική θυματοποίησης, το δε ενδεχόμενο αθώωσης ως δικαίωση. Αυτό επιβάλλει την κλιμάκωση των αντιφασιστικού αγώνα και για την καταδίκη των φασιστών δολοφόνων αλλά και για να μην μπορούν να έχουν απήχηση σε εργατικά και λαϊκά στρώματα. Σε κάθε περίπτωση ο φασισμός παραμένει πραγματική απειλή, που εντείνεται στο πλαίσιο της κρίσης εξαιτίας της υποστήριξης που του προσέφεραν τμήματα του κεφαλαίου και απλόχερα τα κυβερνητικά επιτελεία και τα ΜΜΕ, αλλά και επειδή βασίζεται σε ένα υπαρκτό υπόβαθρο εδραιωμένων ρατσισμού, σεξισμού, εθνικισμού. Το ξερίζωμα του φασισμού απαιτεί μια τιτάνια κινηματική προσπάθεια αλλά και μια μεγάλη ιδεολογική αντεπίθεση, που θα συγκρουστεί στο επίπεδο της πράξης με το φασισμό, αλλά και στο επίπεδο της θεωρίας, της ιστορίας, με ειδική κατεύθυνση το χτύπημα των αντιλήψεων αυτών στα σχολεία.
16. Σε αυτό το πλαίσιο οι γενικότερες πολιτικές εξελίξεις σφραγίζονται από την πολιτική αστάθεια και τη ανοιχτή πολιτική κρίση, παρ’ όλη την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει έργο στους δανειστές. Υπό αυτό το φόντο μπορούμε να δούμε και το ερώτημα των εκλογών. Παρ’ ότι η απονομιμοποίηση και η πλήρης αναξιοπιστία της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου είναι πασιφανής είναι πιθανό να προσπαθήσουν πραξικοπηματικά να εξασφαλίσουν εκλογή προέδρου δημοκρατίας, για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Από την άλλη, όμως, η δυναμική της πολιτικής κρίσης είναι τέτοια ώστε είναι πιθανό και να οδηγηθούμε στις κάλπες. Είναι σαφές ότι η καθοριστική παράμετρος θα είναι το κατά πόσο θα υπάρξει και επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Σε κάθε περίπτωση είναι λάθος να αφήνουμε και στην δική μας πρακτική να κυριαρχεί η λογική ότι ούτως ή άλλως έρχονται εκλογές. Και γιατί δεν είναι βέβαιες και γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε να ενισχυθούν λογικές εκλογικής ανάθεσης και προεκλογικής παραίτησης μέσα στο κίνημα.
17. Σε σχέση με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος: το προηγούμενο χρονικό διάστημα αναπτύχθηκαν πολύ σοβαροί αγώνες των εργαζόμενων. Από την ΕΡΤ και τους διοικητικούς των ΑΕΙ-ΤΕΙ, μέχρι τους σχολικούς φύλακες, την Κόκα Κόλα, την μάχη για την κυριακάτικη αργία και τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, που αναδείχθηκαν σε σύμβολο αντίστασης για όλους τους εργαζόμενους. Και από τους νοσοκομειακούς και τους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στη διάλυση υγείας και παιδείας μέχρι τους εργαζόμενους συνολικά στο δημόσιο που συγκρούστηκαν με την αξιολόγηση αναγκάζοντας την κυβέρνηση σε υποχώρηση. Μάχες όμως είχαμε και στον ιδιωτικό τομέα, κόντρα στις απόψεις που ξεκινώντας από τις αντικειμενικές δυσκολίες φτάνουν να αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη και το ρόλο της εργατικής τάξης αναζητώντας νέα υποκείμενα σε «ευρύτερα» κινήματα. Ο αγώνας των εργαζόμενων στο «κάτεργο» της Cosco είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αλλά όχι το μόνο. Σημαντική εξέλιξη είναι το ξέσπασμα της φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας που στέλνει το μήνυμα του αγώνα και της αντίστασης. Όμως παρά τις αντιστάσεις που εκδηλώνονται σε πολλά μέτωπα, ορισμένες φορές με ανατρεπτικό τρόπο, οι αγώνες παραμένουν κατακερματισμένοι, αμυντικοί, δεν συνενώνονται σε ένα ανερχόμενο, ισχυρό πολιτικό κίνημα ανατροπής. Η ολοκληρωτική υποταγή του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και η βαθιά του κρίση δεν συνδυάστηκε με τη διαμόρφωση ενός ευρύτερου ταξικού αγωνιστικού συντονισμού. Η εμπέδωση των μνημονιακών μέτρων και η τρομακτική πίεση από την ανεργία και την εξαθλίωση σπρώχνουν κομμάτια της κοινωνίας σε μια εξατομικευμένη οργή, στην παραίτηση, στη δυσπιστία απέναντι στη δυνατότητα των αγώνων. Αυτό δεν αναιρεί ότι ο λαός πολιτικά αποκηρύσσει την κυβέρνηση και αναζητά δρόμους ανατροπής. Βάζει όμως την πρόκληση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, με έμφαση στη δημοκρατία του αγώνα, τη μαχητικότητα, την προβολή των εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων, και μιας νέας αγωνιστικής ανάτασης και διεκδικητικότητας.
18. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να αναμετρηθούμε με την πραγματική υποχώρηση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, εκτός μεμονωμένων και ηρωικών αγώνων. Σε μεγάλο βαθμό έχουν επιβληθεί τα «μνημονιακά κεκτημένα» στην εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα, και αυτό αδυνατίζει την εμπιστοσύνη των μαζών ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίσουν. Οφείλει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι μετά το 2012 βρισκόμαστε σε φάση υποχώρησης του κινήματος σε σχέση με την περίοδο 2010-2012. Τη στάση αναμονής διευκολύνουν οι αυταπάτες της δήθεν εύκολης λύσης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όμως, έχει αποδειχθεί ότι οι κυβερνήσεις δεν εγκαταλείπουν οικειοθελώς την εξουσία, δεν πέφτουν με κάλπες, και δεν διστάζουν να οργανώσουν κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα προκειμένου να συνεχίσουν να επιβάλλουν τις επιλογές του κεφαλαίου. Είναι λοιπόν αναγκαία το πολιτικό μέτωπο και το μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων που θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση, φέρνοντας το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα στην πρώτη γραμμή και δημιουργώντας εξελίξεις που να ευνοούν την εργασία και να αναγκάσουν το κεφάλαιο σε υποχώρηση. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, αριστερές πολιτικές λύσεις χωρίς δυνατό και οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα που να βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να ιεραρχηθούν οι στόχοι που έχουν να κάνουν με την επιβίωση και χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στοιχείο που αποτελεί προϋπόθεση για τη μαχητική αντεπίθεση του κινήματος. Σήμερα που εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι και φτωχοί, που η πείνα, η εξαθλίωση και οι αυτοκτονίες εξαπλώνονται με ταχείς ρυθμούς, το ζήτημα της «μάχης για την επιβίωση και τη ζωή» μπαίνει στην πρώτη γραμμή της πάλης. Γι’ αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ιεραρχεί στην κορυφή του προγράμματος πάλης τους στόχους που αφορούν την ουσιαστική μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών σε πανεθνικό επίπεδο με την καθιέρωση νομοθετικών μέτρων με γενική ισχύ. Διεκδικούμε: - Επίδομα ανεργίας για όλους τους άνεργους, ίσο με τον βασικό μισθό χωρίς προϋποθέσεις, με πλήρη ιατροφαρμακευτική δωρεάν δημόσια περίθαλψη για όλο το διάστημα της ανεργίας. -Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης (60 για τους άνδρες, 58 για τις γυναίκες) και των ωρών εργασίας (άμεσα 5νθήμερο, 7ωρο), χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. - Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας. - Άμεσες προσλήψεις στο δημόσιο τομέα για να καλυφθούν τα δεκάδες χιλιάδες κενά, ιδιαίτερα σε εκπαίδευση, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες. - Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και υπογραφή ΕΓΣΣΕ με μισθούς στα επίπεδα του 2008 και αυξήσεις πάνω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. - Κανένα εργοστάσιο να μην κλείσει. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση για τους ιδιοκτήτες, και με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή εγκαταλείπουν οι ιδιοκτήτες τους. Όχι στις επιλογές του κεφαλαίου και τους περιορισμούς της ΕΕ - Όχι στην ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση των αγορών. Επανεθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων. Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, έλεγχος για τις εγκληματικές του πράξεις. -Μείωση – κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών. - Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων. - Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση με ποιοτικά αναβαθμισμένες υπηρεσίες. - Μείωση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής – ένδυσης κ.ο.κ. καθώς και των τιμών για τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες (φως, νερό, τηλέφωνο). - Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας. Τέτοιοι στόχοι πάλης, στο βαθμό που γίνονται υπόθεση της πάλης των εργαζόμενων, μπορούν να ανυψώνουν και να ενοποιούν τον αυθόρμητο οικονομικό αγώνα, που σήμερα διεξάγεται σε σημαντικό βαθμό αμυντικά και κατακερματισμένα, σε μαζικό, επιθετικό πολιτικό αγώνα για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, να συνδέονται μαζικά και πειστικά με τους γενικότερους στόχους για ανατροπή του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, την διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστών με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο, την ριζική αναδιανομή του πλούτου, συνολικότερα την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
19. Η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, με την άρνηση των βασικών ρήξεων αλλά και η συστηματική καλλιέργεια της αναμονής των εκλογών η επένδυση σε αυτό και όχι στην κλιμάκωση των αγώνων, στην πραγματικότητα ενισχύει τα σχέδια των κυρίαρχων δυνάμεων να περάσουν όσο το δυνατόν περισσότερες αναδιαρθρώσεις και αποδιαρθρώνει το λαϊκό κίνημα. Ουσιαστική η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα επιδιώκει την εμπέδωση μιας συνθήκης μειωμένων προσδοκιών στο λαϊκό κίνημα, θέλει να περάσει το μήνυμα ότι δεν μπορεί ο λαός να ζητήσει κάτι παραπάνω από την αναδιαπραγμάτευση της λιτότητας. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ με την πλήρη αποδοχή του πλαισίου της ΕΕ και την άρνηση ρήξης με τους δανειστές, σε κανένα βαθμό δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία φιλολαϊκών ανατροπών. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα που η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει κάθε έννοια ρήξης με τα μνημόνια, που αυτοπροβάλλεται ως «δύναμη εθνικής συνεννόησης» και «διαπραγμάτευσης», που διεκδικεί το ρόλο του εγγυητή μιας καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση με όρους «κοινωνικής προστασίας» και ούτε καν «αναδιανομής». Η λογική των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» κανένα περιθώριο για σπάσιμο της λιτότητας δεν αφήνει. Με αυτή τη γραμμή ούτε τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών μαζών μπορεί να εκπροσωπήσει, ούτε μπορεί να απαντήσει στους εκβιασμούς των δανειστών και των μηχανισμών της ΕΕ, όσο και εάν προσπαθεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να καθησυχάσει τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται να θίξει τα συμφέροντά τους, ακριβώς γιατί οι τελευταίες θέλουν πρωτίστως να ηττηθούν και να τσακιστούν οι προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων. Ως τέτοια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κινδυνεύει να διαψεύσει την ελπίδα του λαού, να κινδυνεύει να καταρρεύσει υπό το βάρος των δικών της αντιφάσεων και να ανοίξει το δρόμο για ακόμη πιο αντιδραστική ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος. Τα όρια φαίνονται και από τη στάση σήμερα που κρατούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό κίνημα ή στην περιφέρεια Αθήνας.
20. Εμείς επιμένουμε ότι οι δυνατότητες που «άνοιξαν» στην συγκυρία της κρίσης και του λαϊκού ξεσηκωμού είναι παρούσες. Μπορεί το κίνημα να έχει υποχωρήσει σε σχέση με την εξεγερτική περίοδο 10-12 αλλά η αστική ηγεμονία δεν έχει επουλώσει τα βαθιά τραύματά της και τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής πολιτικής πρότασης είναι από τώρα εμφανή! Η πολιτική κρίση παραμένει ενεργή και βαδίζουμε προς μία όξυνση της αντιπαράθεσης σε όλα τα επίπεδα και ανάλογα πρέπει να προετοιμαστεί η ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα.
21. Σε αυτό το πλαίσιο: η στρατηγική και η τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ορίζονται σήμερα από την εκτίμηση του συσχετισμού δύναμης. Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση και ο μεγάλος λαϊκός ξεσηκωμός διαμόρφωσαν μεγάλα ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης και στους όρους άρθρωσης της αστικής ηγεμονίας. Αυτό αντικειμενικά έδωσε άλλη προοπτική στη δυνατότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για μια ανατρεπτική κατεύθυνση με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
22. Σημείο κλειδί για να μπορέσει να πάρει υλική μορφή αυτή το παράθυρο ευκαιρίας για μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική είναι το μεταβατικό πρόγραμμα, το πρόγραμμα του άλλου δρόμου σε ρήξη με το χρέος, την ΕΕ και το ευρώ. Γιατί αυτό το πρόγραμμα παντρεύει τη στρατηγική με την τακτική, καθώς περιλαμβάνει στόχους που όχι μόνο αναλογούν στις άμεσες ανάγκες των λαϊκών τάξεων αλλά ανοίγουν το δρόμο για μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Είναι οι στόχοι που μέσα στη συγκυρία ορίζουν το πλαίσιο της ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, που ανοίγουν δρόμο για σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς, που στην πάλη για την εφαρμογή τους ωριμάζει η διάθεση των μαζών να παλέψουν για το συνολικό επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν ταυτίζεται ούτε με τα άμεσα αιτήματα του κινήματος, ούτε όμως και με το πλήρες ξεδίπλωμα μιας επαναστατικής διαδικασίας για το μετασχηματισμό των παραγωγικών σχέσεων στην κατεύθυνση του κομμουνισμού, που θα προϋπέθετε, άλλωστε, εμπεδωμένες επαναστατικές μορφές εξουσίας. Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν είναι αφηρημένο αλλά συγκεκριμένο, πρέπει να πατάει πάνω στην ιστορία, τις αντιθέσεις και τις δυναμικές κάθε κοινωνικού σχηματισμού, να περιλαμβάνει αναπόφευκτα τις μορφές ρήξης με το πλέγμα ένταξης στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, να μπορεί να ορίσει μια εναλλακτική αφήγηση για την κοινωνία. Ως τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν συλλογικής επεξεργασίας με βάση την πείρα των ίδιων των αγωνιστών.
23. Το μεταβατικό πρόγραμμα αναγκαστικά βάζει και το θέμα της εξουσίας που θα το εφαρμόσει, γιατί δεν είναι πρόγραμμα απλώς απαιτήσεων από τις αστικές δυνάμεις. Αυτό βάζει και την αναγκαιότητα της κυβέρνησης και της εξουσίας των εργαζομένων, με βάση τις ιστορικές δυνατότητες και τις δυναμικές κάθε σχηματισμού, και με έμπνευση από μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική. Για να μπορέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα να υλοποιηθεί πρέπει όχι μόνο να γίνει κτήμα των αγωνιζόμενων εργαζομένων αλλά και να μπορέσουν οι δυνάμεις της εργασίας να αναμετρηθούν με το ερώτημα της εξουσίας όχι με όρους διαχείρισης αλλά με όρους ρήξης και ανατροπής, με στήριξη πρώτα από όλα σε ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα και ισχυρούς θεσμούς λαϊκής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας, εργατικού ελέγχου και αυτοδιαχείρισης. Είναι αυτή η διάσταση, μιας σύγχρονης εκδοχής «δυαδικής εξουσίας» που καθίσταται καθοριστικός παράγοντας και για να δοθεί με αποφασιστικούς όρους η σύγκρουση και για να αποφύγουμε τον κίνδυνο του εγκλωβισμού μέσα στα στενά πλαίσια της κοινοβουλευτικής διαχείρισης.
24. Με αυτή την έννοια η επεξεργασία του προγράμματος, η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων από τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η οικοδόμηση μορφών οργάνωσης του αγωνιζόμενου λαού και η πάλη για την εξουσία και την κυβέρνηση των εργαζομένων αποτελούν πλευρές της ίδιας συνολικής αναμέτρησης με το ερώτημα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Γι’ αυτό και όχι μόνο δεν χρειάζεται υποστολή των αγώνων και λογική αναμονής αλλά, αντίθετα, προσπάθεια για κλιμάκωση των συγκρούσεων, για ενίσχυση των αγωνιστικών μορφών, για αύξηση της διεκδικητικότητας των μαζών.
25. Σε αυτή τη βάση διαχωριζόμαστε και από τη γραμμή του ΚΚΕ που σε όλη την περίοδο του ξεσηκωμού επέμεινε στη θέση ότι «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει», που διάλεξε δρόμους διάσπασης στο όνομα της κομματικής οικοδόμησης, που παραπέμπει τη δυνατότητα ανατροπής σε ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. Διαφωνούμε, επίσης, με μια εκτίμηση που θα έλεγε οι συστημικές δυνάμεις έχουν την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων και επομένως έχει κλείσει το παράθυρο ευκαιρίας για την παρέμβαση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Σήμερα, οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Ακόμη και τα πιο άμεσα μέτρα κοινωνικής ανακούφισης και σωτηρίας περνάνε σήμερα μέσα από τη ρήξη με το ευρώ και το μηχανισμό του χρέους.
26. Γι’ αυτό το λόγο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα επιμένει ότι υπάρχει ανάγκη όχι απλώς για έναν τρίτο πόλο της Αριστεράς, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρωτίστως ένα άλλο σχέδιο, μια άλλη στρατηγική για την Αριστερά, με βάση το μεταβατικό πρόγραμμα, την προσπάθεια για ενιαιομετωπική τακτική μέσα στο κίνημα με παράλληλη προσπάθεια να εισβάλει ξανά στο προσκήνιο ο αγωνιζόμενος λαός, την πάλη για μεγάλες ανατροπές με έμπνευση από μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική. Τα βασικά στοιχεία αυτού του άλλου σχεδίου για την Αριστερά, μέσα στη συγκυρία, είναι τα ακόλουθα - Επιμονή στο στόχο της ανατροπής της κυβέρνησης μέσα από τους αγώνες και τα κινήματα και όχι απλώς την αναμονή της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Για κινήματα μαχητικά, ταξικά, ενιαιομετωπικά - Πάλη για την υλοποίηση του αναγκαίου σήμερα μεταβατικού προγράμματος, του άλλου δρόμου έξω από ευρώ, ΕΕ., χρέος, μνημόνια - Διεκδίκηση της εξουσίας και της κυβέρνησης των εργαζομένων και του λαού, με όρους μετασχηματισμού, ρήξης και ανατροπής και όχι διαχείρισης, με στήριξη σε ένα ρωμαλέο κίνημα και θεσμούς λαϊκής εξουσίας. - Αναμέτρηση με τα ερωτήματα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. - Μετωπική Πολιτική για την συσπείρωση όλων των δυνάμεων και των αγωνιστών που παλεύουν για τον άλλο δρόμο.
27. Με αυτό τον τρόπο βαδίζει σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο πλαίσιο της μετωπικής πολιτικής της όπως αυτή περιγράφηκε στη 2η Συνδιάσκεψη. Σήμερα μπορούν να γίνουν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Όταν λοιπόν μιλάμε για την πολιτική συμμαχία στην οποία θα έπρεπε να πρωταγωνιστήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιλάμε για εκείνο που είναι εφικτό σήμερα, το οποίο όμως θ’ ανοίξει το δρόμο και στο αναγκαίο: ένα μέτωπο ανατρεπτικών πολιτικών δυνάμεων, αγωνιστριών και αγωνιστών, που θα συσπειρώνονται γύρω από τα βασικά σημεία του μεταβατικού προγράμματος, δίνοντας προτεραιότητα στη ρήξη με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου. Ένα τέτοιο μέτωπο θα μπορέσει να εμπνεύσει ξανά αισιοδοξία, να βοηθήσει στη δημιουργία πολιτικοκοινωνικών παρεμβάσεων εκεί που δεν υπάρχουν ή να ενισχύσει τα υπάρχοντα (εργατικό κίνημα, γειτονιές κ.λπ.), να βοηθήσει την επαναδραστηριοποίηση συντρόφων και συντροφισσών που έχουν παροπλιστεί, θα μπορέσει να εμπλουτίσει τη δική μας εμπειρία και παρέμβαση. Πάνω από όλα θα επιτρέψει να μην πάνε χαμένες οι μεγάλες δυνατότητες για ριζοσπαστική πολιτική παρέμβαση που υπάρχουν σήμερα. Όπως έχει αποδείξει άλλωστε και η εμπειρία συγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η συγκρότηση μετώπων σε κατεύθυνση ρήξης έχει πολλαπλάσια αποτελέσματα στο κίνημα από το απλό άθροισμα των συνιστωσών του εγχειρήματος. Στη φάση που βρισκόμαστε, η προσπάθεια για τη συγκρότηση αυτού του μετώπου μπορεί να έχει ως αφετηρία μια πολιτική συμμαχία και την εκλογική συνεργασία με τις δυνάμεις με τις οποίες συζητήσαμε για τη συμπόρευση, αλλά δεν πρέπει να μείνει μόνο σ’ αυτές. Πρέπει να επηρεάσει ευρύτερες δυνάμεις των εργαζομένων και του λαού, που διατηρούν ρεφορμιστικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά συμφωνούν με την αναγκαιότητα των ρήξεων. Αυτή η κατεύθυνση πολιτικής συμμαχίας και συνεργασίας πρέπει συμπεριλαμβάνει όλες εκείνες τις δυνάμεις που παλεύουν για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, χωρίς να αποδέχονται το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονίων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ταπεινωτικής ευρωκηδεμονίας, της αυταρχικής «μεταδημοκρατίας» και του μονόδρομου της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το αναγκαίο κοινό πλαίσιο για μια τέτοια διαδικασία πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας και συμπόρευσης είναι ώριμο και κατακτημένο και έχει αναδειχτεί μέσα από πλήθος κοινών παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών το προηγούμενο διάστημα. Είναι. Οι βασικοί και αλληλένδετοι μεταξύ τους άξονες αυτού του μεταβατικού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:
-Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης (60 για τους άνδρες, 58 για τις γυναίκες) και των ωρών εργασίας (άμεσα 5νθήμερο, 7ωρο), χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. - Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας. - Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και υπογραφή ΕΓΣΣΕ με μισθούς στα επίπεδα του 2008 και αυξήσεις πάνω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. - Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση με ποιοτικά αναβαθμισμένες υπηρεσίες. - Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων. - Μείωση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής – ένδυσης κ.ο.κ. καθώς και των τιμών για τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες (φως, νερό, τηλέφωνο). - Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας.
28. Το πλαίσιο αυτό απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές, ακόμη και αυτούς που δεν είναι πεισμένοι για το σύνολό του ή εκφράζουν διαφοροποιήσεις σε επιμέρους σημεία του. Σε μια πολιτική συμμαχία μπορούμε να συνεργαστούμε και με δυνάμεις ή αγωνιστές/στριες που συμφωνούν με το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος, στην προσπάθεια να μετασχηματίσουμε τη γνώμη και τη στάση τους, διατηρώντας κάθε δύναμη και αγωνιστής/τρια την αυτοτέλειά του. Σε κάθε περίπτωση όμως το κύριο είναι η συνολική πολιτική κατεύθυνση που πρέπει να έχει το πλαίσιο, δηλ. την κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με τα μνημόνια, ο χρέος, το ευρώ, το ΔΝΤ και την ΕΕ. Το κυριότερο όλων είναι οι συνολικοί πολιτικοί στόχοι του πλαισίου να επικοινωνούν με τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων που θα αντιστέκονται και θα διεκδικούν λύσεις απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου. Μια τέτοια πολιτική συμμαχία θα έχει σαν όρο ότι, πέρα από τα κοινά συμφωνημένα, κάθε πολιτική δύναμη θα έχει τη δυνατότητα να παλεύει και να προβάλλει αυτοτελώς το δικό της συνολικό πολιτικό πρόγραμμα. Σε ό,τι αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ανάγκη για πολιτική συμμαχία όχι μόνο δεν ακυρώνει το πολύτιμο και πρωτοποριακό εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά αντίθετα καθιστά πιο επιτακτική την παρουσία και την ενίσχυσή της. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο δεν πρέπει να υποστείλει τη σημαία της αυτοτελούς προώθησης των ιδιαίτερων συνολικών πολιτικών και ιδεολογικών θέσεών της, αλλά επιβάλλεται να τις προωθήσει ακόμη πιο αποφασιστικά. Η διεργασία συνδιαμόρφωσης ενός τέτοιου πλαισίου θα πρέπει να είναι ανοιχτή, δημόσια και συντροφική, να ξεκαθαρίζει τις συμφωνίες και τα όρια του μέχρι πού μπορεί να φτάσει, έτσι ώστε να μην δημιουργούνται συγχύσεις και λανθασμένες εντυπώσεις στο λαό και στο κίνημα. Το πλαίσιο αυτό δεν έχει φτιαχτεί για να χωρίσει αλλά για να ενώσει, αλλάζοντας το τοπίο στην αριστερά και στο κίνημα. Με την πεποίθηση πως πλέον είναι ώριμες οι συνθήκες για τη συγκρότηση μιας τέτοιας συμμαχίας.
29. Σε αυτή τη βάση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης της Αριστεράς του άλλου δρόμου χωρίς χρέος και μνημόνια έξω από ευρώ και ΕΕ, μέσα από τη συμπόρευση όλων των δυνάμεων και των αγωνιστών του κινήματος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διεκδικούν τη ρήξη με την ΕΕ, το χρέος και τον καπιταλισμό. Μια τέτοια συμπόρευση μπορεί σήμερα να αναδείξει μια εναλλακτική πρόταση για την Αριστερά, να ασκήσει μια διαφορετική επιρροή και να προσφέρει διέξοδο στους αγωνιστές που διεκδικούν μια άλλη κατάσταση, μπορεί απέναντι στις αντιφάσεις και τα όρια στα οποία θα προσκρούσει η δεξιόστροφη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ να προσφέρει στο λαό τη διέξοδο, να πρωταγωνιστήσει στις πολιτικές εξελίξεις και να συμβάλει σε συνολικές αναδιατάξεις μέσα στο λαϊκό κίνημα και την Αριστερά, να ανοίξει το δρόμο μέσα στην εκρηκτική διαλεκτική κινδύνων και ευκαιριών μέσα στη συγκυρία για μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μέτωπο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς πρέπει να είναι πρωτοπόρα σε αυτή τη διαδικασία, πρωτοπόρα στη συσπείρωση των δυνάμεων που αποδέχονται το μεταβατικό πρόγραμμα, πρωτοπόρα στη μετωπική πολιτική.
30. Η μετωπική συμπόρευση για εμάς προφανώς και δεν πρέπει να περιοριστεί στην εκλογική συνεργασία. Χρειάζεται προγραμματική εμβάθυνση και συστηματική επεξεργασία του άλλου δρόμου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλει στην κοινή προσπάθεια συλλογικής επεξεργασίας μαζί με άλλες δυνάμεις και αγωνιστές του κινήματος των αναγκαίων εξειδικευμένων προγραμμάτων για τους διαφορετικούς χώρους και κλάδους. Με εξειδικευμένες επεξεργασίες κατά κλάδους. Με συγκεκριμένες θέσεις για τη διαδικασία εξόδου από ευρώ και ΕΕ, τη διαγραφή του χρέους, την οργάνωση της παιδείας και της υγείας, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την αγροτική παραγωγή, του συνεταιρισμούς, την ενέργεια, την προστασία του περιβάλλοντος, τη διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Επιπλέον, πρέπει να εξηγήσουμε ποιοι είναι εκείνοι οι αντιθεσμοί -με την έννοια των εργατικών και λαϊκών οργάνων- που συμβάλλουν αποφασιστικά στην υλοποίησή του. Ποιες μορφές μπορεί να πάρει η δυαδική εξουσία στην εποχή μας; Πώς πραγματώνεται ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος στις σύγχρονες συνθήκες; Λέμε «οργανωμένος λαός», αλλά σε ποιες δομές επιδιώκουμε να οργανωθεί; Πώς θα αποφασίζει και πώς θα πράττει; Τι σχέση έχουν τα σημερινά εγχειρήματα (ΒΙΟΜΕ, ertopen κ.λπ.) με αυτό που προτείνουμε; Ταυτόχρονα, χρειάζεται προσπάθεια να οικοδομηθούν ξανά και να βγουν μπροστά οι μορφές οργάνωσης του αγωνιζόμενου λαού. Αυτό αφορά τόσο την προσπάθεια ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, αλλά και άλλα παιδία: το συντονισμό των αγωνιστικών δυνάμεων σε τοπικά κινήματα, τη στήριξη των αγωνιστικών προσπαθειών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα κινήματα κατά των χαρατσιών, την αλληλεγγύη, τα κοινωνικά ιατρεία κ.λπ.
31. Σε ό,τι αφορά το ερώτημα της εξουσίας και της κυβέρνησης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγνωρίζει ότι είναι ένα ερώτημα με το οποίο πρέπει να αναμετρηθούμε με τον πιο συνολικό τρόπο και με όλο το στρατηγικό βάθος που του αναλογεί από τη σκοπιά της αναζήτησης μιας επαναστατικής στρατηγικής. Για εμάς το θέμα της διακυβέρνησης δεν εξαντλεί το θέμα της πραγματικής εξουσίας. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να περιορίσουμε τη διεκδίκησή μας μόνο στο στόχο μιας «αριστερής κυβέρνησης». Απαιτείται μια αναμέτρηση με το θέμα του μεταβατικού προγράμματος, της αναμέτρησης με το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, των αναγκαίων θεσμικών ανατροπών, της αναμέτρησης με τους κρατικούς μηχανισμούς και την αντεπίθεση των αστικών δυνάμεων, της εκκίνησης σε τελική ανάλυση διαδικασιών «μαρασμού του κράτους». Αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή της συντριβής. Πρέπει με οργανωμένο τρόπο συζητήσουμε για τη σχέση κυβέρνησης-κράτους-εξουσίας. Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ως πλευρά του αναγκαίου στοχασμού μια σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Προφανώς αυτή η συζήτηση δεν έχει καμία σχέση με την «αριστερή κυβέρνηση» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ορθά αποκλείουμε τη στήριξη σε κυβερνήσεις που διαχειρίζονται τον καπιταλισμό με στόχο τη διάσωση και όχι την ανατροπή του. Όμως, η κατάληψη της κυβέρνησης από ένα μέτωπο υπό την ταξική ηγεμονία των εργαζομένων και την πολιτική ηγεμονία επαναστατικών δυνάμεων (εργατική κυβέρνηση), πριν τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού, κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής ενός πολέμου θέσεων σε συνδυασμό με τον πόλεμο κινήσεων είναι κομμάτι των δρόμων που μπορεί να πάρει η επαναστατική διαδικασία. Αποτελεί τμήμα της παράδοσης και της εμπειρία του διεθνούς κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος,. Αντίστοιχα ερωτήματα μάς τίθενται από τα σύγχρονα πειράματα όπως οι αριστερές-φιλολαϊκές κυβερνήσεις στη Βενεζουέλα και τη Βολιβία, αλλά και τις λαϊκές αντιστάσεις και τις απόπειρες λαϊκής οργάνωσης από την Ουκρανία ως το Κομπάνι , με όλες τις θετικές και τις αρνητικές όψεις τους. Η συζήτηση αυτή, για ένα τέτοιο θεωρητικό ζήτημα στρατηγικού χαρακτήρα, προφανώς και θα ανοίξει αλλά δεν μπορεί να λήξει στη συνδιάσκεψη, απαιτείται ξεχωριστή διαδικασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
32. Σε αυτό το πλαίσιο θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε και τη στάση μας απέναντι στην κυβέρνηση που προτείνει σήμερα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ
33. Στο κίνημα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για να σπάσει το κλίμα της ανάθεσης και της αναμονής των εκλογών. Σε αυτό το πλαίσιο παλεύει όχι μόνο για την κοινή δράση των ανατρεπτικών δυνάμεων αλλά και για τη διαμόρφωση ενιαίο αγωνιστικού μετώπου και με τους αγωνιστές της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Όσο πρέπει σήμερα να οξύνουμε την κριτική και την πολεμική στην ανοιχτά δεξιά κατεύθυνση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ άλλα τόσο πρέπει να εντείνουμε την ενιαιομετωπική παρέμβαση με τους αγωνιστές από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ για να οικοδομήσουμε αντιστάσεις απέναντι στην κυβέρνηση της μνημονιακής καταστροφής, για να ενισχύσουμε τη λαϊκή διεκδικητικότητα και για να διεκδικήσουμε και απέναντι στην επόμενη κυβέρνηση όποτε και εάν έρθει την ικανοποίηση των βασικών λαϊκών αιτημάτων. Σε αυτή βάση αγωνιζόμαστε για να βγουν μπροστά μεγάλοι αγώνες, για να υπάρξουν τα κατάλληλα κοινά αγωνιστικά πλαίσια στα συνδικάτα και τους συλλόγους που να εκπροσωπούν τις αναγκαίες σήμερα διεκδικήσεις, για ανασυγκροτηθούν ενωτικές μορφές συντονισμού των σωματείων. Αρνούμαστε τη λογική του σεχταρισμού, τη λογική των τεχνητών διαιρέσεων μέσα στο κίνημα, την αποφυγή ενωτικών πρωτοβουλιών στο όνομα της «πολιτικής καθαρότητας». Σε αυτό το πλαίσιο:
34. Σε σχέση με τις εκλογές και την εκλογική τακτική και με επίγνωση και των δυνατοτήτων που υπάρχουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει ως πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση την εκλογική συμμαχία των δυνάμεων και των αγωνιστών αυτών, με διατήρηση της αυτοτέλειας των δυνάμεων και των μετώπων, γύρω από τα κοινά σημεία πολιτικής συμφωνίας που υπάρχουν για ένα κοινό κατέβασμα στις επόμενες εκλογές, όποτε και να γίνουν, αλλά για συντονισμένη παρέμβαση στα μέτωπα, πολιτικά και κοινωνικά. Εκτιμούμε ότι βάσεις πραγματικές πολιτικής συμφωνίας γύρω από μια τέτοια κατεύθυνση ήδη υπάρχουν και είναι κατακτημένες και αφορούν το αίτημα διαγραφής του χρέους, την καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, την ανάγκη άμεσης εξόδου από το ευρώ, την απειθαρχία στις συνθήκες της ΕΕ και τη ρήξη και αποδέσμευση από αυτή, τις εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και τη γενναία αναδιανομή του πλούτου. Μια τέτοια κατεύθυνση θα επιτρέψει να υπάρξει μάχιμη παρέμβαση στις εκλογές, οικοδόμηση πολιτικών δεσμών με σημαντικά τμήματα των λαϊκών τάξεων, διαμόρφωση όρων ακόμη πιο αποφασιστικής παρέμβασης στις μετεκλογικές εξελίξεις. Σε αυτό το πλαίσιο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει έτσι ανοιχτό κάλεσμα εκλογικής συνεργασίας και συμμαχίας σε όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς και τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές των κινημάτων για τη διαμόρφωση κοινής εκλογικής λίστας για τις επόμενες εκλογές όποτε και εάν γίνουν. Η εκλογική συνεργασία είναι για εμάς ένα πρώτο και αναγκαίο βήμα σε μια συνολικότερη διαδικασία πολιτικής συμμαχίας και μετωπικής συμπόρευσης, της συνάντησης δηλ. όλων των αγωνιστών, των δυνάμεων, των συλλογικοτήτων που σήμερα αναζητούν έναν άλλο δρόμο, μέσα από μια ανοιχτή, συντροφική και δημοκρατική διαδικασία.
32. Την ίδια στιγμή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένει στην ανάγκη να υπάρξουν κοινές πρωτοβουλίες στα μεγάλα μέτωπα της περιόδου όπως είναι το ζήτημα του χρέους και θα δουλέψει στην κατεύθυνση μιας μεγάλης κοινής πρωτοβουλίας με αίτημα τη διαγραφή του χρέους. Ανοίγουμε, παράλληλα, από τώρα ενωτική καμπάνια με βασική θέση ότι τυχόν εκλογή προέδρου της δημοκρατίας είναι πραξικόπημα και νέα Ιουλιανά και ενωτικό κάλεσμα στο λαό και την Αριστερά να κατέβουμε μαζικά στο δρόμο εάν πρόκειται να πάνε εξελίξεις προς τα εκεί.
33. Για να πετύχουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε μια ισχυρή, δημοκρατική, συντροφική, κοινωνικά γειωμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρωτοπόρα και στους αγώνες και στην υπόθεση της Αριστεράς του άλλου δρόμου, πραγματικό εργαστήρι προγραμματικών τοποθετήσεων αλλά και πολιτικών παρεμβάσεων. Όμως δεν προσπερνάμε και τα σοβαρά προβλήματα που μας διαπερνούν. Η υποχώρηση του κινήματος έχει αποτελέσματα στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Αδρανοποίηση αντανακλαστικών, συντρόφων, συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: τοπικές-κλαδικές, λειτουργία τους κ.λπ. Κάνουμε την αυτοκριτική για τα λάθη και τις ανεπάρκειές μας το προηγούμενο διάστημα: που συνέβαλαν και από τη δική μας μεριά στο να μην προχωρήσει η μετωπική συμπόρευση, που δεν προχώρησαν την προγραμματική επεξεργασία, που δεν εξασφάλισαν την ενιαία παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κρίσιμες μάχες όπως σε ορισμένες στιγμές του αντιφασιστικού, ή σε πλευρές των αυτοδιοικητικών εκλογών. Κάνουμε επίσης την αυτοκριτική μας για το πώς δεν μπόρεσε να προχωρήσει δημοκρατική συγκρότηση σε όλα τα επίπεδα, για το πώς δεν μπόρεσε να γίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπόθεση όλων των μελών, για το πώς δεν εμπεδώθηκαν δημοκρατικές διαδικασίες, για το πώς δεν μπορέσαμε να χειριστούμε δημοκρατικά και συντροφικά προβλήματα που προέκυψαν (π.χ. θέματα υποψηφιοτήτων, σχημάτων), για το πώς δεν προχώρησε η κλαδική συγκρότηση, για το πώς δεν προχώρησαν κρίσιμα βήματα όπως η προετοιμασία εντύπου, για το πώς πολλές τοπικές έχουν ατονίσει και υπολειτουργούν, για τον τρόπο εκλογής που δεν εξασφαλίζει την ισότιμη παρουσία όλων των τάσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, δεσμευόμαστε ότι θα αγωνιστούμε για να κάνουμε έμπρακτα την αυτοκριτική μας: Με συζήτηση πιο ουσιαστική και καταλήξεις αποσαφηνισμένες, χωρίς αμφισημίες, που να επιτρέπουν τη συστράτευση αλλά και τον απολογισμό κάθε βήματος, με αυτοτελή, δημοκρατική συζήτηση από τις τοπικές μέχρι την ΚΣΕ, με δημοκρατική συγκρότηση σε όλα τα επίπεδα (αλλαγή του τρόπου εκλογής ώστε να εξασφαλίζεται η αναλογική παρουσία και εκπροσώπηση όλων των διαφορετικών πλατφορμών που διαμορφώνονται μέσα στη συζήτηση, ενίσχυση κλαδικών συγκροτήσεων, κατοχυρωμένες περιφερειακές και κλαδικές συνδιασκέψεις κ.λπ.), με αναβαθμισμένη συντροφικότητα. Πάνω από όλα, με έμπνευση από τους μεγάλους αγώνες, με το βλέμμα στραμμένο στις ανατροπές του μέλλοντος. |
